Πού πάμε

Τα αποτελέσματα των εκλογών και το νέο πολιτικό τοπίο που αυτές διαμόρφωσαν απαιτούν από τις αριστερές, κομμουνιστικές δυνάμεις να σκύψουν με μεγάλη προσοχή και να αποκωδικοποιήσουν τα δεδομένα που διαμόρφωσαν αλλά και τις δυναμικές που απελευθερώνουν.
Η σαρωτική αποστοίχιση και καταδίκη των κομμάτων που επέβαλαν και στήριξαν την εξαθλίωση και το αλυσόδεμα της χώρας στους ιμπεριαλιστές και στις επιδιώξεις του κεφαλαίου είναι ένα καταγεγραμμένο μέγεθος που, σε συνδυασμό με τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που το διαμόρφωσαν, ανοίγει πολλά σημεία διερεύνησης και παρέμβασης για τις δυνάμεις που θέλουν να στηρίζονται στο λαϊκό κίνημα. Σε όσους θέτουν ως προτεραιότητα τη χειραφέτηση των μαζών και την έξοδό τους στο προσκήνιο.
Η ισχυρή παρουσία των αντιδραστικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από τη μικρότερη ή μεγαλύτερη στήριξη από μέρους τους των μνημονίων και, κυρίως, η ισχυρή παρουσία των πλέον αντιλαϊκών, φασιστικών δυνάμεων αποτελεί επίσης έναν παράγοντα που οφείλει να πάρει ο κάθε αριστερός αναλυτής υπ' όψιν του.
Τέλος, η αντίδραση των ξένων κέντρων, καθώς και των εδώ παραγόντων του κόσμου του κεφαλαίου, δείχνει όχι μόνο τον αιφνιδιασμό, αλλά και τη συντονισμένη επίθεση που συναντά η εκφρασμένη διάθεση του λαού να μην εγκρίνει την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων κυβερνήσεων και, κυρίως, το να μην αποδεχθεί νέα μέτρα.
Τα ζητήματα που έρχεται να απαντήσει το μετεκλογικό σκηνικό είναι συνεπώς σύνθετα, πολλαπλά και αντιφατικά - και, όπως έχει φανεί, δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις.

Η επιδίωξη των ιμπεριαλιστών να ανατρέψουν τα πάντα όσον αφορά τον κόσμο της εργασίας είναι δεδομένη. Και μάλιστα όσο η κρίση εντείνεται γίνεται όρος απαράβατος στην αναζήτηση όρων κυριαρχίας και εξόδου τους από την κρίση, αλλά και εξασφάλισης νέων αγορών στο μοίρασμα που έχει ήδη ξεκινήσει. Η πολιτική τους δεν αναιρείται, ούτε αναστέλλεται, από την έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας στη βάση εκλογικών αποτελεσμάτων, παρά μόνο αν αυτή αποκτήσει κινηματική δυναμική αντίστασης και ανατροπής αυτής της τάσης.

Το πρόβλημα της προώθησης αυτής της πολιτικής έχει βραχυκυκλώσει με τρόπο νέο για τα πολιτικά δεδομένα -άνοδο σε θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης ενός χώρου που θέλει ν' αναφέρεται στην Αριστερά με φιλοευρωπαϊκό στίγμα- σε συνάρτηση με την καταβαράθρωση των συστημικών πολιτικών πυλώνων. Η αναζήτηση κυβερνητικών λύσεων δεν είναι καθόλου εύκολη, παρ' όλα τα ρεφορμιστικά και σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά αυτού του χώρου, ενώ η επανάληψη των εκλογών δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ανατρέψει ή, τουλάχιστον, θα αναμορφώσει τα δεδομένα υπέρ των δυνάμεων που επιθυμούν την περαιτέρω φτωχοποίηση και ξεπούλημα της χώρας.

Στα δεδομένα που θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν είναι:
α) Τα χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, που κατάφερε να εκφράσει τη διάθεση για «άμεση» κυβερνητική λύση μιας μεγάλης μερίδας κόσμου που μπροστά στο πρόβλημα επιβίωσης αναζήτησε σωσίβιο στις κυβερνητικές αυταπάτες τις οποίες φρόντισε να καλλιεργήσει ο χώρος αυτός. Η εγγενής πολιτική του διάθεση για προσαρμογή στις απειλές που τα ξένα και ντόπια κέντρα ήδη ασκούν, η ευκολία «διολίσθησης» των θέσεων που προβάλλει, η προσήλωσή του στην αυταπάτη της «Ευρώπης των λαών», οι κινηματικές κωλοτούμπες που έχει εξασκηθεί να κάνει όταν «σφίγγουν τα γάλατα» (άρθρο 16, στάση για κουκουλοφόρους τον Δεκέμβρη του 2008) και η αποφυγή προσφυγής στο λαϊκό κίνημα ακόμη και τώρα, μήπως και οι πασοκογενείς ψηφοφόροι... τρομάξουν, δείχνουν τα όρια που έχει στην προσπάθειά του να διαχειριστεί κυβερνητικά την κρίση.
β) Η περιορισμένη ενίσχυση των δυνάμεων που έχουν κομμουνιστικές αναφορές και αντιευρωπαϊκή στάση δείχνει και τα όρια που έχουν πετύχει στην πολιτικοποίηση των λαϊκών δυνάμεων που κινήθηκαν μαζικά όλο το προηγούμενο διάστημα. Το πόσο παραμένει ενισχυμένος ο κοινοβουλευτισμός, κάτι που με ζήλο ενίσχυσαν κάποιοι από αυτούς (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ζητώντας ως διέξοδο το «εδώ και τώρα εκλογές» παράλληλα με την πλήρη αναστολή των μαζικών κινητοποιήσεων. Η περιχαράκωση της εκλογικής επιλογής δυνάμεων που θέλουν να μιλούν στο όνομα του κομμουνισμού και της ανατροπής δείχνει πόσο λαθεμένες ήταν οι πολιτικές του μεν ΚΚΕ να περιφέρεται στις Στύλους του Ολυμπίου Διός, απομονωμένο από τις εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενων που συγκρούονταν στους δρόμους και στις πλατείες, αλλά και λογικές χώρων που προτίμησαν να ψαρεύουν με την προβιά του «αγανακτισμένου» εξορκίζοντας το σφυροδρέπανο από το Σύνταγμα και ανεχόμενοι κάθε φασιστοειδές που φρόντιζε να κάνει αισθητή την παρουσία του ντυμένο «πατριώτης». Ας αναλογιστούν κάποτε τις ευθύνες τους.

Μπροστά σε αυτά τα δεδομένα καλούνται οι αριστερές δυνάμεις που θέλουν να περισώσουν ένα δυναμικό του λαϊκού κόσμου που θα εκβιαστεί να συρθεί πίσω από τις (αυτ)απάτες του κάθε Τσίπρα και του κάθε Κουβέλη. Που δεν βλέπει σαν «ώρα της Αριστεράς» μια κυβέρνηση Τσίπρα με στήριξη ή ανοχή της μνημονιακής ΝΔ ή του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ. Που θέλει να ανατρέψει λογικές φιλοευρωπαϊκού αποπροσανατολισμού. Που ξέρει ότι η αποτυχία μιας «αριστερής» διακυβέρνησης θα μετακυλιστεί σε κάθε χώρο της Αριστεράς ως μια απόδειξη της αδυναμίας της να εκφέρει λόγο και πρόταση διεξόδου για τον λαό, θα πρέπει να αναδιατάξουν τις δυνάμεις της ούτως ώστε:
α) Να επανέλθει το πεδίο δράσης εκεί που πραγματικά ο λαός μπορεί και έχει λόγο και εκεί που διαμόρφωσε και τα σημερινά αποτελέσματα αλλά και μπορεί να διαμορφώσει ευνοϊκότερες συνθήκες πάλης και αντίστασης. Να ξαναβγάλει τον κόσμο στους δρόμους. Να τον βοηθήσει να οργανωθεί στους χώρους δουλειάς, σπουδών και ζωής. Να διεκδικήσει ένα σύνολο αιτημάτων που θα βοηθήσουν άμεσα -και ανεξάρτητα του πότε και ποια κυβέρνηση θα βγει- να διασφαλιστούν ανθρώπινοι όροι ζωής.
β) Να προσπαθήσει να χειραφετήσει και να πολιτικοποιήσει τις λαϊκές δυνάμεις από λογικές αριστερών κυβερνήσεων που το μόνο -στην καλύτερη των περιπτώσεων- που μπορούν να κάνουν είναι να επιβραδύνουν μια επελαύνουσα διευρυμένη εξάπλωση της φτώχειας και της ανέχειας στα λαϊκά στρώματα.

Μπροστά μας λοιπόν ανοίγονται προοπτικές ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος που άμεσα πρέπει να επιβάλει την παρουσία του στο πολιτικό σκηνικό και να προβάλει τα αιτήματά του, δείχνοντας τη διέξοδο σε στρώματα που εγκλωβίζονται είτε στα κυβερνητικά αλισβερίσια είτε σε δυνάμεις όπως η ΧΑ στην απόγνωσή τους για επιβίωση.