 |
| ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ |
Μια κατάρρευση που ξεκίνησε εδώ και δύο χρόνια και φάνηκε ότι θα είναι ανεπίστρεπτη με την απομάκρυνση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία με την κυβέρνηση Παπαδήμου.
Το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης εισέπραξε ξανά τις γνωστές «μούντζες», όπως πριν από έναν χρόνο στις πλατείες, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά αυτές «κρύβονταν» στις κάλπες. Και πολύ δικαιολογημένα, αφού πλήρωσε για όλη αυτή τη βάρβαρη και αντιδραστική-καπιταλιστική επίθεση σε βάρος του λαού, της οποίας ηγήθηκαν το ΔΝΤ και η ΕΕ.
Και όμως, αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Η λαϊκή αγανάκτηση και η οργή σωρεύονταν με γοργούς ρυθμούς, ιδιαίτερα μετά το 2009. Ο λαός είχε «προειδοποιήσει» με τους αγώνες του, τις αντιστάσεις του, τις απεργίες του, τις διαδηλώσεις του και με τις πλατείες του, παρά το όργιο της κρατικής βίας και καταστολής που είχε επιβληθεί από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και του Παπαδήμου. Μπορεί, λοιπόν, να μη φαντάζονταν όλοι οι εκπρόσωποι του συστήματος την έκταση και την ένταση της λαϊκής κατακραυγής, οπωσδήποτε όμως «ήξεραν». Γι' αυτό και καθυστερούσαν τις εκλογές, γι' αυτό και όταν τις αποφάσισαν επιχείρησαν με σωρεία εκβιασμών και διλημμάτων να μετριάσουν την ένταση της καταδίκης των κυρίαρχων κομμάτων.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι η λαϊκή ψήφος είχε μία και μοναδική ερμηνεία, δεν κλείνουμε τα μάτια στις πολλές και μεγάλες αντιφάσεις που εμπεριέχει το εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν τσουβαλιάζουμε όλες τις πολιτικές συμπεριφορές των εκατομμυρίων ανθρώπων που, παρά την πίεση που τους ασκήθηκε, αποφάσισαν να μαυρίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίσουμε ότι αυτό που ανέδειξαν οι κάλπες είναι αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία του λαϊκού παράγοντα, που ανήκει 100% στον λαό! Είναι δικό του δημιούργημα, αυτός το παρήγαγε, όπως το παρήγαγε, μέσα από τη δική του αντίσταση στην άγρια επίθεση. Και, μάλιστα, κόντρα σε «θεούς και δαίμονες», ορισμένοι εκ των οποίων, εν όψει κάλπης, άλλαξαν φορεσιά, μασκαρεύτηκαν και παρίσταναν τους «αντιστασιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Οι πλατείες είναι ακόμη πολύ νωπές, το πολιτικό τους κλίμα είναι ακόμη πρόσφατο για να ξεχαστούν όλα όσα τις συνόδευσαν.
Είμαστε απ' αυτούς που σε όλη την προεκλογική περίοδο -και όχι μόνο- επιμέναμε ότι η διάθεση του λαού να ανατρέψει τις κυρίαρχες πολιτικές και να αλλάξει ριζικά τη ζωή του και την κοινωνία δεν περνάει μέσα από τις κάλπες. Ωστόσο, δεν αγνοούμε τους πονοκεφάλους που φορτώθηκαν οι εκπρόσωποι του συστήματος, εντός και εκτός Ελλάδας, που είναι υποχρεωμένοι να προχωρήσουν σε γρήγορη αναδιάταξη, αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος διαχείρισης. Πόσο μάλιστα, όταν αυτό υποχρεούται να γίνει σε συνθήκες κρίσης, με έναν λαό απαιτητικό και με πάγια τη στάση τους να μην κάνουν ούτε βήμα πίσω στην επίθεση, να μη δέχονται χαλάρωση των δεσμεύσεων και υποχρεώσεων του λαού και της χώρας προς ΕΕ και ΔΝΤ.
Δεν είμαστε λοιπόν εμείς που παραβλέπουμε το βραχυκύκλωμα των άμεσων σχεδιασμών του συστήματος, δεν είμαστε εμείς που θέλουμε να αρνηθούμε μια ευρύτερη λαϊκή ικανοποίηση που υπάρχει αυτή την περίοδο. Το κύριο ζήτημα που φάνηκε να ανοίγεται έχει δύο πλευρές αλληλοεπηρεαζόμενες αλλά και «ανεξάρτητες». Είναι ώρα ανακατατάξεων, αλλαγών όχι μόνο για το σύστημα, αλλά και για τον λαό.
Εξετάζοντας την πλευρά του συστήματος, τα πράγματα εδώ ακόμη είναι ασαφή. Το βέβαιο είναι ότι θα βρεθεί οπωσδήποτε μια λύση για να κυβερνηθεί, όπως είχαμε τονίσει και προεκλογικά, παρά τα όποια εμπόδια του βάλει ένα αρνητικό αποτέλεσμα σε αυτό. Δεν υπάρχει βέβαια κανενός είδους αυταπάτη προς ποια κατεύθυνση και με ποια πολιτική θα δρομολογηθεί και θα επιβληθεί το νέο σύστημα πολιτικής διαχείρισης και διακυβέρνησης. Το πρόβλημα αυτής της φάσης για το σύστημα είναι ότι η «νέα» «κεντροαριστερά», η «νέα» σοσιαλδημοκρατία που θα μπορούσε να είναι μια μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με ΔΗΜΑΡ και ολίγα ή περισσότερα ξέφτια του παλιού ΠΑΣΟΚ, ούτε έτοιμη είναι ούτε ικανή, όπως δείχνει. Έχει μάλιστα πολύ νωπή λαϊκή εντολή που κινείται προς διαφορετική κατεύθυνση και αυτό δυσκολεύει τις κινήσεις και τις προσαρμογές.
Θα πείτε βέβαια ότι αρκετές φορές (βλέπε Καραμανλή το 1958) όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος. Ίδωμεν.
Όπως μένει να δούμε κατά πόσο η «κεντροδεξιά» θα μπορέσει να καλύψει το κενό. Ούτε και σε αυτόν τον πολιτικό χώρο τα πράγματα είναι δρομολογημένα και έτοιμα, παρά τις επιμέρους εκλογικές επιτυχίες που κατέγραψαν τμήματα της Δεξιάς που θα μπορούσαν να αποτελέσουν υλικά χτισίματος της «πολυκατοικίας».
Όσον αφορά την πλευρά του λαού, που μας αφορά άμεσα, είναι φυσικό να καλλιεργείται όλο και πιο έντονα, κάθε μέρα που απομακρυνόμαστε από τις 6 Μάη, μια ατμόσφαιρα ότι ο λαός έκανε το καθήκον του, εκφράστηκε, και τώρα πρέπει να ξαναγυρίσει στο «προαύλιο» και να αφήσει τους πολιτικούς εκπροσώπους να τα βρουν και να τα φτιάξουν, αφού έλαβαν το μήνυμα. Είναι πολύ φυσικό να το καλλιεργούν, αφού αυτό που αναμένεται είναι η συνέχιση της κυρίαρχης πολιτικής του οδοστρωτήρα που ακούει στο όνομα επίθεση.
Το κρίσιμο ζήτημα είναι τι καύσιμα είχε συγκεντρώσει ο λαϊκός παράγοντας έτσι ώστε η επιτυχία του αυτή να διευρύνει ουσιαστικά και υλικά τις δυνατότητες να παρέμβει, να συγκεντρώσει δυνάμεις, να επιβάλει λύσεις, να διεκδικήσει, να ανατρέψει. Τι δυνατότητες του δίνει να οικοδομήσει ένα ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ, γιατί, δυστυχώς, ένα μέρος των καυσίμων διέρρευσε από το ντεπόζιτο προς δυνάμεις ξεκάθαρα συστημικές, θιασώτες της επίθεσης, με όποιο κοστούμι και αν παρουσιάζονται (νεοφασίστες, νεοφιλελεύθεροι κ.λπ.).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, ότι αυτό που ανέδειξαν οι κάλπες δεν μπορεί (ακόμη, έστω) να χαρακτηριστεί νίκη, διότι το εκλογικό αποτέλεσμα από μόνο του δεν ακυρώνει τίποτε από όσα έχουν ψηφιστεί και έχουν επιβληθεί με τη βία στον ελληνικό λαό. Ο λαός βέβαια τα αποδοκίμασε, τα απονομιμοποίησε, ανέτρεψε πολλά «επιχειρήματα» που είχε το σύστημα, και αυτό είναι ιδιαίτερα θετικό όσον αφορά το πολιτικό περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούνται να κλιμακωθούν οι αγώνες.
Και η διέξοδος για τον λαό δεν είναι άλλη από το να πάρει την υπόθεση στα χέρια του και να ακολουθήσει τον μακρύ αλλά μοναδικό δρόμο της συγκρότησης δυνάμεων και της δημιουργίας των όπλων για να ζητήσει όσα του ανήκουν. Στους δοσμένους συσχετισμούς, καμία κυβέρνηση διαχείρισης, ακόμα και «αριστερή», δεν μπορεί να «χαρίσει» στον λαό νίκες.
Άμεσα, λοιπόν, αναμένεται να ξεκαθαριστεί το αν θα πάμε σε εκλογές και ποιος ο ιδιαίτερος χαρακτήρας τους. Ο λαός πρέπει να είναι προετοιμασμένος ότι θα ακολουθήσει μια μακρά περίοδος αστάθειας στην οποία το σύστημα, προκειμένου να δρομολογήσει τις εξελίξεις κατά πώς θέλει, πιθανόν να χρειαστεί όχι μία, αλλά περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Πιθανόν να χρειαστεί μία ή και περισσότερες συνταγματικές αναθεωρήσεις, μπορεί να χρειαστεί άλλους εκλογικούς νόμους. Ίσως χρειαστεί να δώσει και άλλες διαστάσεις στην υπόθεση της «διαφάνειας» και της «κάθαρσης» προκειμένου να πετύχει τις απαραίτητες ανακατατάξεις μέσα από θυσίες καμένων χαρτιών για να ρίξει στάχτη στα μάτια. Θα βιώσει σίγουρα απανωτές και πολλαπλές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα εσωτερικά που θα ευνοούν ορισμένες λύσεις και θα ακυρώνουν άλλες. Μια εποχή δύσκολη και αντιφατική ανοίγει, στην οποία το σύστημα δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του προκειμένου να κρατήσει τον λαό στο περιθώριο και να προχωρήσει ανενόχλητο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, τη στιγμή που η επίθεση θα τρέχει.
Θα κηρύξει, λοιπόν, ο λαός «στάση κινήματος» για να αναμείνει την πορεία των πραγμάτων; Θα δώσει ο λαός ξανά πίστωση χρόνου στο σύστημα να γλείψει τις πληγές του; Είμαστε βέβαιοι ότι στην προοπτική των πραγμάτων κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙ.
Εκεί που πρέπει να γίνουν οι λογαριασμοί είναι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα γρήγορα θα εξανεμιστεί και από μόνο του δεν θα αρκεί για να αναιρέσει την πραγματικότητα, ότι οι αγώνες θα συνεχίσουν να ξεδιπλώνονται μέσα σε ένα δυσμενές από άποψη συσχετισμών περιβάλλον. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους διεθνείς συσχετισμούς, ούτε μόνο στο γεγονός ότι ο λαός ακόμη δεν έχει αποτρέψει έστω μία πλευρά της επίθεσης. Αναφερόμαστε και στο γεγονός, για όποιον δεν θέλει να εθελοτυφλεί, ότι η Αριστερά «μας», δυστυχώς, είναι ίδια με αυτή που είχαμε μέχρι τις 6 Μάη. Δεν άλλαξε προς το αποτελεσματικότερο, αγωνιστικότερο, επαναστατικότερο επειδή ενισχύθηκε εκλογικά. Ίσα ίσα που, από μια άποψη, ίσως η εκλογική ενίσχυση μπορεί να την υποχρεώσει σε άτακτη αναδίπλωση, εξέλιξη που θα τροφοδοτήσει επίσης ανακατατάξεις και μέσα στους χώρους της.
Ο λαός δεν βρέθηκε αυτόματα μετά τις 6 Μάη με σωματεία μαζικά, με επιτροπές συνοικιών, με δίκτυα οργάνωσης, με οργάνωση τέτοια που να του επιτρέψουν να πετύχει άμεσα νίκες. Συνεπώς, το κρίσιμο ζήτημα για τον λαό είναι ακριβώς ίδιο με αυτό που τον απασχολούσε και προτού ανοίξουν οι κάλπες. Το πώς, δηλαδή, με τη συμβολή, συνδρομή των επαναστατών, των κομμουνιστών, των πρωτοπόρων αγωνιστών θα υλοποιηθεί η ενότητα της εργατικής τάξης, θα αναγεννηθεί το ταξικό εργατικό κίνημα, θα οικοδομηθεί η σύγχρονη σοσιαλιστική προοπτική.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, γενικά και ειδικά, ανέδειξε ότι οι δυνάμεις που θέλουν να επιμείνουν κομμουνιστικά, στην προοπτική του σοσιαλισμού, που αναζητούν προοπτική στην ανατροπή του συστήματος, αντιμετωπίζουν μια σύνθετη και αντιφατική πραγματικότητα, γεμάτη από δυνατότητες αλλά και σοβαρές δυσκολίες.
Τα συν στις προσπάθειές μας είναι η συνεργασία ΚΚΕ(μ-λ), Μ-Λ ΚΚΕ και ανένταχτων, έτσι όπως αυτή εκφράστηκε στην Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία, στην προσπάθεια να αναβαθμιστούν οι όποιες προσπάθειες για ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. Μια συνεργασία η οποία δοκιμάστηκε και στις απαιτητικές συνθήκες των εκλογών και έχει γενικά θετικό απολογισμό, παρ' όλο που το εκλογικό αποτέλεσμα (ενδεικτικό των δυσκολιών) υπολείπεται των όσων έχουν συμβάλει αυτές οι δυνάμεις στο κίνημα.
Ένα ακόμη συν είναι οι διεργασίες που γίνονται γοργά στη λαϊκή συνείδηση και οι οποίες, έστω και με όχι πάντα γρήγορους ρυθμούς, αναδεικνύουν την πρόδηλη ανάγκη να αναζητηθούν προοπτική και διέξοδος έξω και ενάντια στο ασφυκτικό πλαίσιο του βάρβαρου και απάνθρωπου καπιταλισμού. Φάνηκε και μέσα από την ψήφο (όχι τόσο μειοψηφικά) ότι ο λαός ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ.
Συν ακόμη θα αποδειχθούν ότι είναι οι διεργασίες που συντελούνται μέσα στην Αριστερά, σαν έκφραση των αδιεξόδων της, και που κινούνται σε αντίρροπες κατευθύνσεις προς τον κυβερνητισμό, τον αναχωρητισμό από το κίνημα, την άρνηση ανάληψης ευθύνης απέναντι στο κίνημα και στον λαό.
Διακρίνουμε και εμείς την αρνητική εξέλιξη, μέσα σε συνθήκες κρίσης και άγριας επίθεσης, 23 χρόνια μετά το 1989 και 40 χρόνια μετά τον Αλιέντε, μια αναβίωση αυταπατών και φρούδων ελπίδων μέσα στις μάζες, που τροφοδοτούνται από επιτήδειους «αριστερούς» και δεξιούς.
Αυταπάτες που έχουν να κάνουν και με τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία τα οποία υποτίθεται ότι θα φέρουν ανακούφιση στις μάζες και θα βοηθήσουν όχι μόνο στη χαλάρωση της επίθεσης, αλλά και στην ανακοπή της. Αυταπάτες που σίγουρα έχουν να κάνουν με την ιδιαίτερη βαρύτητα που έχουν στις ανακατατάξεις που βιώνουν τα πληγωμένα από την επίθεση αστικά μεσοστρώματα.
Όλες αυτές οι ελπίδες, δυστυχώς, θα σαρωθούν γρήγορα. Το ζητούμενο για μας είναι να έχουν το μικρότερο δυνατό τίμημα. Γι' αυτό και προωθούμε μέσα στο κίνημα και στους αγώνες τη λογική και τις αντιλήψεις που υπηρετεί η Πρωτοβουλία και η Συνεργασία, ως μια ακόμη γραμμή άμυνας του κινήματος απέναντι στον εκφυλισμό και στην υποταγή.
Αρκεί η προώθηση της πρότασης της Πρωτοβουλίας να γίνει αποφασιστικά, τολμηρά και με ανοιχτό πνεύμα, ιδιαίτερα στους κόλπους της νεολαίας και στα αστικά κέντρα όπου σωρεύονται τα φτωχά λαϊκά στρώματα και οι μετανάστες.
Δεν είναι λύση να «κλείσουμε» τα σπίτια μας, να κατεβάσουμε τα παντζούρια και να «προειδοποιούμε» διά των μεγαφώνων τον λαό που παρασύρεται από τις αυταπάτες, για το πόσο λάθος κάνει.
Για να πάμε κόντρα στο ρεύμα, για να το σταματήσουμε, πρέπει να κολυμπήσουμε στο νερό. Από το ύψωμα, παρακολουθώντας το ρεύμα, δεν του αλλάζεις την πορεία!
