Ζητήματα προτεραιοτήτων

Η αλήθεια είναι ότι, όπως ισχύει σε μια σειρά σημαντικά ζητήματα, έτσι και σ' αυτό που θα αναφερθώ υπάρχουν δύο διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις. Αυτές προσδιορίζονται από τα συμφέροντα στη βάση των οποίων αναπτύσσονται.
Η 1η πλευρά. Κατ' απόλυτη προτεραιότητα, λοιπόν, θα διασφαλίζονται τα συμφέροντα των «δανειστών» της χώρας μας μέσω της δημιουργίας ενός ειδικού λογαριασμού στον οποίο θα κατατίθενται όλα τα έσοδα του κράτους. Από αυτόν θα αποπληρώνονται σε τακτά διαστήματα τόκοι και χρεολύσια ούτως ώστε να είναι διασφαλισμένη σε κάθε περίπτωση η ομαλή ροή προς Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και Ευρωπαϊκή Ενωση του ζεστού χρήματος (πραγματικών και όχι εικονικών αξιών) που δεσμεύτηκε το αστικό πολιτικό προσωπικό να καταβάλει. Οι εσωτερικές ανάγκες της χώρας έρχονται σε δεύτερη μοίρα και εφόσον... περισσέψουν χρήματα.
Πρόκειται για τη διασφάλιση των συμφερόντων των ιμπεριαλιστών, που απομυζούν τη χώρα από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους και που στο πλαίσιο του βαθέματος της πολύπλευρης και πολυποίκιλης εξάρτησης της χώρας μας επέβαλαν τη νέα δανειακή σύμβαση και τα βάρβαρα μέτρα του 2ου κατά σειρά μνημονίου για 30 (και βάλε) χρόνια. Σε συνδυασμό με τη διάλυση κάθε αυτόνομης παραγωγικής δραστηριότητας και το ξεπούλημα των όποιων πλουτοπαραγωγικών πηγών και υποδομών απέμειναν. Η υποτέλεια (με το αζημίωτο) της καθεστηκυίας τάξης αναδείχθηκε ακόμα μια φορά σε όλο της το μεγαλείο.
Η αντίθετη πλευρά. Απόλυτη προτεραιότητα για τους εργαζόμενους και το λαό μας είναι η επιβίωσή του μέσα σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης της άρχουσας τάξης και των ξένων πατρώνων της. Η ανάγκη για δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία προβάλλει ολοφάνερη όσο και αν κάποιοι κάνουν πως δεν τη βλέπουν. Μπορούν όσο θέλουν να ξορκίζουν «το κακό», αλλά δεν μπορούν να το καταργήσουν. Η ανάγκη (όπως έγραφε και ο Βάρναλης) είναι αυτή που κινεί τη ζωή των ανθρώπων. Και σήμερα ο κόσμος της δουλειάς και του μόχθου δείχνει έμπρακτα (όποτε του δίνεται η δυνατότητα) τη διάθεσή του να αντισταθεί, να παλέψει και να νικήσει.
Η διασφάλιση των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων δεν είναι κάτι που –καλώς ή κακώς– πραγματοποιείται εφάπαξ. Είναι μια συνεχής, αδιάλειπτη διαδικασία και κρίνεται στο πεδίο της πραγματικής (ταξικής) πάλης κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Και όποιοι από δεξιά και αριστερά προσπαθούν να πείσουν ότι αρκεί μια στιγμή κάθε 4 χρόνια (ή όποτε) για να ν' αλλάξουν τα πράγματα (εκλογές), σύντομα βρίσκονται αντιμέτωποι με την ωμή πραγματικότητα που διαμορφώνει ο πραγματικός κοινωνικός συσχετισμός δύναμης.

Αγεφύρωτα – αντικρουόμενα συμφέροντα
Αλήθεια, πού τέμνονται τα συμφέροντα των ξένων επικυρίαρχων και των ντόπιων μεγαλοκεφαλαιούχων με αυτά των εργατών, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων; Φυσικά πουθενά. Κατά αντίστοιχο τρόπο καθορίζονται συνεπώς και οι ανάλογες προτεραιότητες στις οποίες ήδη αναφέρθηκα.
Είναι πράγματι εξοργιστικό να συνεχίζουν ορισμένοι να είναι ή να παριστάνουν τους αφελείς πάνω στο κεφαλαιώδες αυτό ζήτημα. Γιατί με βάση αυτό καθορίζονται γραμμές, κατευθύνσεις, αντιλήψεις, νοοτροπίες, συμπεριφορές. Και κυρίως αιτήματα και στόχοι.
Θα αναδιαπραγματευτούν (ή όπως αλλιώς λέγεται), λέει, κάποιοι τα μνημόνια. Μάταιος κόπος. Η αστική τάξη της χώρας δεν έχει κυριολεκτικά καμιά δυνατότητα διαπραγμάτευσης. Και αυτό δεν είναι ζήτημα θέλησης αλλά αντικειμενικών δυνατοτήτων (δηλαδή αδυναμίας) και βάσης στήριξης. Οσο για το λαό, η μόνη «εμπλοκή» του στην ιστορία είναι ότι του φορτώνουν μια ζωή τα χρέη που οι ίδιοι δημιουργούν, στέλνοντάς του το λογαριασμό. Ο λαός δεν χρωστάει τίποτα και σε κανέναν. Για ποια «διαπραγμάτευση» μιλούν, λοιπόν;
Φυσικά είναι άλλο πράγμα αν αυτοί που έχουν το μαχαίρι και το πεπόνι (γαλλογερμανικός άξονας) επιλέξουν άλλη πολιτική διαχείρισης της κρίσης στη βάση των αδιεξόδων τους και του βαθέματός της. Αλλά θα πρόκειται γι' αυτό και όχι για κάτι άλλο.
Και κάτι τελευταίο: η εξάρτηση και η υποτέλεια της χώρας δεν είναι κάτι που διαπραγματεύονται οι ξένοι και ντόπιοι δυνάστες του λαού. Το διαπίστωσαν αυτό και πρόσφατα μια σειρά λαοί με οδυνηρό και τραγικό τρόπο. Το γκρέμισμα και του τελευταίου ψήγματος αυταπατών ως προς το ζήτημα αυτό «αποσαφηνίζει»' τα πράγματα και βοηθά στο σωστό προσανατολισμό της σκέψης και της δράσης μας. Βάζοντας κάθε κατεργάρη στον πάγκο του...

Σ.Π.