ΣΥΡΙΖΑ Η σύντομη άνοιξη της «αριστερής κυβέρνησης» δεν ματαιώνει τη λαϊκή οργή, την ελπίδα της μαζικής πάλης!

Την Τρίτη 8/5 και στo πλαίσιo της διερευνητικής του εντολής ο Α. Τσίπρας ανακοίνωσε τις «πέντε προϋποθέσεις» για προγραμματική συμφωνία και συγκρότηση «αριστερής κυβέρνησης» («Αυγή» 9/5). Την Τετάρτη 9/5 και πριν ολοκληρωθούν δύο 24ωρα τις είχε ήδη αποσύρει, διαπιστώνοντας πως «το όνειρο της αριστερής κυβέρνησης δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα». Επιπλέον, στη θέση των «πέντε προϋποθέσεων» έβαλε την πρόταση της «κυβέρνησης ειδικού σκοπού» που απευθυνόταν σε όλους (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) με περιεχόμενο τον «εκλογικό νόμο» και το «πάγωμα των νέων μέτρων» ως την πραγματοποίηση νέων εκλογών. Πρόταση που αντικειμενικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί τροποποιούμενη στην αναζήτηση λύσεων από τις δυνάμεις του συστήματος. Γιατί άραγε ήταν τόσο σύντομη η ζωή της πρότασης «αριστερής κυβέρνησης»; Πού πάτησε η προεκλογική εκφώνησή της και στη βάση ποιων όρων και δυνάμεων επιχείρησε να τη στηρίξει-υλοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τελικά, υπάρχει πράγματι για το λαό, στις σημερινές συνθήκες και συσχετισμούς, ο δρόμος «της εκλογής αριστερής κυβέρνησης» τον οποίον ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει ακόμα πιο έντονα στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν;
Τα όπλα του συστήματος
Κάνοντας ο ίδιος ο Α. Τσίπρας απολογισμό των προσπαθειών για την υλοποίηση της «αριστερής κυβέρνησης», εξήγησε -με κάθε σοβαρότητα- πως αυτή δεν υλοποιήθηκε «εξαιτίας του καλπονοθευτικού νόμου, που για κάθε μία έδρα δίνει στο πρώτο κόμμα δώρο κι άλλη μία και αφήνει εκτός Βουλής κόμματα με αξιόλογη εκλογική καταγραφή. Και εξαιτίας της έλλειψης μερικών μόλις χιλιάδων ψήφων που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση» («Αυγή» 10/5). Να λοιπόν τι ήταν αυτό που χώριζε τον ελληνικό λαό από την επίτευξη της «άμεσης ακύρωσης των μέτρων του Μνημονίου» από την «ακύρωση των νόμων που καταργούν τα εργασιακά δικαιώματα και τις συλλογικές συμβάσεις» και όλα τα άλλα που αναφέρουν οι «πέντε προϋποθέσεις-άξονες» που θα υλοποιούσε η «αριστερή κυβέρνηση»! Ηταν ο καλπονοθευτικός νόμος ή/και οι «λίγες χιλιάδες ψήφοι παραπάνω» που αν τις είχε ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε αυτός το μπόνους των 50 εδρών και τότε θα ήταν εφικτή η «αριστερή κυβέρνηση»!
Ομολογουμένως η «αφήγηση» αυτή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα όρια της ιλαρότητας, καθώς εμφανίζει την αποτίναξη ενός μέρους από τα βαριά δεσμά υποδούλωσης και καταλήστευσης της χώρας και των εργαζομένων σαν μια υπόθεση σχεδόν τεχνική. Με βάση αυτή την εξήγηση πρέπει περίπου να αντιληφθούμε πως ο –πράγματι- καλπονοθευτικός νόμος αποτελεί βασικό θεμέλιο της επιβολής τής ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της κυριαρχίας του κεφαλαίου στη χώρα μας! Αλλά ακόμα και έτσι, και αν πάρουμε στα σοβαρά αυτή την εξήγηση για την «ατυχία μας» να μην απαλλαγούμε έτσι γρήγορα και εύκολα από τόσα δεινά, ο καθένας θα μπορούσε να ρωτήσει: Μήπως δεν είναι ένα από τα όπλα του συστήματος αυτό το εκλογικό σύστημα; Και –κυρίως- αν με την πάλη μας καταφέρουμε να το ακυρώσουμε ή αν με την ψήφο μας καταφέρουμε να το αχρηστεύσουμε, δεν είναι φανερό ότι θα βρούμε μπροστά μας άλλα, πολύ πιο βαριά «όπλα», ακόμα και όπλα;
Οχι λοιπόν! Ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο δεν στηρίζουν την καταλήστευση των χωρών και των εργαζόμενων μαζών στους εκλογικούς νόμους τους. Η ταξική τους κυριαρχία και επιβολή δεν μπορεί να ανατραπεί από «εκλογικά ατυχήματα», ούτε εμπεδώνεται από τους συγκεκριμένους όρους και μορφές με τις οποίες ασκείται κάθε φορά η πολιτική τους εξουσία. Ολα αυτά παίζουν το ρόλο τους, δημιουργούν επιπλοκές ή δυνατότητες, αλλά δεν καθορίζουν τις επιλογές του συστήματος. Ιδιαίτερα στη σημερινή φάση της κρίσης και της άγριας επίθεσης, ο λαός δεν μπορεί να ανατρέψει την επίθεση και να κατακτήσει δικαιώματα χωρίς τη μαζική, οργανωμένη, αποφασιστική πάλη του. Χωρίς δηλαδή να αλλάζει τον ταξικό συσχετισμό δύναμης και σε αυτή τη βάση να αλλάζει και τον πολιτικό συσχετισμό ανάμεσα στις δυνάμεις του συστήματος και τις αριστερές-επαναστατικές δυνάμεις που η ίδια η λαϊκή πάλη συγκροτεί και αναπτύσσει.
Οι σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ
Το «σχέδιο» της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ -και όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ- αυτή τη βασική πλευρά την «παραλείπει», στην πραγματικότητα την ξορκίζει. Ο παράγοντας λαός στο όλο φόντο υπάρχει ως «ψηφοφόρος» που θα αναδείξει στις εκλογές την «αριστερή κυβέρνηση». Πριν από αυτές θα κάνει βέβαια «διαμαρτυρίες» που θα προετοιμάζουν τη λύση των εκλογών. Και μετά τις εκλογές, με νέες «διαμαρτυρίες» θα προετοιμάσει τη μάχη των επόμενων εκλογών…
Ακόμα και αν κάποιος ήθελε να συμμεριστεί τη λογική της «μάχης» που έδωσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις δύο μέρες που επιδίωξε την «αριστερή κυβέρνηση», δεν θα μπορούσε παρά να απογοητευτεί για τους όρους και τους συμμάχους με τους οποίους επέλεξε να την επιδιώξει. Η «στήριξη στην κοινωνία», για την οποία τόσο πολύ μίλησε ο Α. Τσίπρας, δεν ήταν βέβαια καλέσματα σε διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας! Τέτοια «εξτρεμιστική» ιδέα –που εξάλλου δεν αποτελεί μέρος των «συνταγματικών διαδικασιών»- ούτε που πέρασε από τα μυαλά της ηγεσίας που υποτίθεται πάλευε για την «ακύρωση των μέτρων του Μνημονίου». Η στήριξη που αναζήτησε ο Α. Τσίπρας ήταν στις ξεπουλημένες και υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, στους ξεφωνημένους εργατοπατέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που ενίοτε -σε άλλες περιπτώσεις και για μια σειρά δικούς τους λόγους- του κάνουν τη χάρη να συνυπογράφουν «διαμαρτυρίες». Τώρα, φυσικά, του γύρισαν την πλάτη. Οσο για την πολιτική στήριξη της «αριστερής κυβέρνησης», αυτή αναζητήθηκε στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ «με πολιτικά» (ΔΗΜΑΡ), στα ριγμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Κοινωνική Συμφωνία), στα υποψήφια στελέχη του ΠΑΣΟΚ (Οικολόγοι) και σε «ένα άλλο» ΠΑΣΟΚ χωρίς το Βενιζέλο, όπως χαρακτηριστικά δήλωναν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ! Ολα αυτά τα τερτίπια και τα ανοίγματα -μαζί με την απεύθυνση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ- είναι ένα κράμα αυταπατών και μετεκλογικών-προεκλογικών χειρισμών μιας πρότασης που δεν είχε και δεν έχει πού να σταθεί.
Ομως η πιο αποκαλυπτική κίνηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ -για το περιεχόμενο και τους όρους που σήμερα έχει μια πρόταση «αριστερής κυβέρνησης»- και η οποία αφορά τον πυρήνα της πολιτικής άποψης του χώρου αυτού, ήταν το αίτημα του Α. Τσίπρα για συνάντηση με τον πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ! Αυτό θα ήταν το «βαρύ χαρτί» που θα νομιμοποιούσε και -γιατί όχι- θα εγκαθίδρυε την κατά Τσίπρα αριστερή κυβέρνηση στη χώρα! Φυσικά, το Παρίσι αρνήθηκε να συναντηθεί με τον έχοντα τη διερευνητική εντολή πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, είναι βέβαιο πως οι ηγεσίες της λεγόμενης «ευρωπαϊκής Αριστεράς» δεν θα πάψουν ποτέ να κάνουν «Βάρκιζες», και μάλιστα τώρα πια χωρίς καν να έχουν επιχειρήσει να συγκροτούν κίνημα και μάχες. Ομως ο κόσμος της Αριστεράς αλλά και όλος ο εργαζόμενος λαός στη χώρα πρέπει ξανά να αναρωτηθεί: Μπορούμε να κατακτήσουμε ξανά τις συλλογικές μας συμβάσεις, τους μισθούς μας, τα δικαιώματά μας, με μια «αριστερή κυβέρνηση» που θα έχει «πολιτικό χορηγό» τον πρόεδρο της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας - ή όποιας άλλης ιμπεριαλιστικής χώρας;
«Κλεμμένη» δύναμη
Με βάση όλα τα παραπάνω εμείς θεωρούμε πως η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκε και απέτυχε! Απέτυχε όχι γιατί δεν έγινε η «αριστερή κυβέρνηση» στο διάστημα που ο Α. Τσίπρας είχε τη διερευνητική εντολή αλλά γιατί αποδείχτηκε πως σε αυτή τη φάση με το δοσμένο συσχετισμό δυνάμεων μια τέτοια πρόταση δεν μπορεί να υλοποιηθεί! Δεν παραγνωρίζουμε ούτε τη φασαρία που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε πριν και μετά τις εκλογές με την πρόταση αυτή ούτε, πολύ περισσότερο, τις ελπίδες που αισθάνθηκε ένας κόσμος σε σχέση με τις «πιθανότητες» της πρότασης αυτής. Εξάλλου ο θόρυβος που ξεσήκωσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και κυρίως μετεκλογικά είχε μια βάση αναφοράς. Αυτή δεν ήταν άλλη από την ευρύτατη οργή του λαού, από την ανάγκη του να αρνηθεί τη βάρβαρη πολιτική που εφάρμοσαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ιδιαίτερα τα δυόμισι τελευταία χρόνια. Αυτή την οργή «έκλεψε» η πρόταση της «αριστερής κυβέρνησης», που υποσχέθηκε ότι εύκολα και γρήγορα μπορεί να λύσει βασικά λαϊκά προβλήματα. Υποσχέθηκε μια άμεση εφαρμογή του ειρηνικού δρόμου σε συνθήκες του πιο άγριου ταξικού πολέμου. Υποσχέθηκε πως θα αποσπάσει –σε αυτές τις συνθήκες- τη φιλολαϊκή συναίνεση των επιτιθέμενων στην εργατική τάξη και στο λαό. Δεν απέσπασε τη συναίνεση, λοιπόν, όχι γιατί δεν είχε αρκετές έδρες. Θα λέγαμε μάλιστα ότι διευκολύνθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να σώσει τα προσχήματα από το γεγονός ότι «δεν έβγαιναν τα κουκιά» της «αριστερής κυβέρνησης». Ή, αλλιώς, ότι αν προέκυπτε καλύτερος ο εκλογικός-κοινοβουλευτικός συσχετισμός για τον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του θα υποχρεωνόταν σε ακόμα βαρύτερες «ομολογίες» από αυτές που ήδη έκανε για το ποια «αριστερή κυβέρνηση» εννοεί και μπορεί να κάνει.
Η οργή λοιπόν είναι «κλεμμένη» γιατί δεν μπορεί να μετατραπεί, να μετασχηματιστεί σε αυτό που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε στο λαό. Σε λύσεις στα προβλήματά του, με τον ίδιο το λαό αδρανή, αμέτοχο, ψηφοφόρο. Ταυτόχρονα, αυτή η ψεύτικη υπόσχεση, η ματαίωση των ελπίδων που τόσο έντονα ξορκίζει για ευνόητους λόγους ο Α. Τσίπρας, δημιουργεί προφανείς κινδύνους. Οχι κυρίως εκλογικούς. Κινδύνους να δημιουργηθεί η αίσθηση αδιεξόδου σε ευρύτερα λαϊκά τμήματα που επένδυσαν στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ. Και σε κάθε περίπτωση η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ συσκοτίζει τα πραγματικά δεδομένα του ζητήματος. Θολώνει το πεδίο για το λαό. Ποιοι είναι απέναντί μας και σε ποιο πεδίο θα τους αντιμετωπίσουμε; Αυτό το ερώτημα είναι ανάγκη να δυναμώνει ως κριτήριο στη λαϊκή-εργατική σκέψη και οργή, στην αμφισβήτηση που κατά κύματα διαπερνά τη νεολαία. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να «βιαστούμε». Να προωθήσουμε δηλαδή αποφασιστικά το σύνολο των διεργασιών και των όρων για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης και τη συγκρότηση του Μετώπου Αντίστασης.