Καπιταλισμός με αριστερό, ανθρώπινο πρόσωπο

Φαίνεται τελικά ότι η άμεση καταγγελία, ακύρωση και ανατροπή των μνημονίων, η μονομερής διαγραφή του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων αποδείχθηκε, μετά τις εκλογές της 6ης Μάη, πιο δύσκολη υπόθεση απ’ ό,τι προεκλογικά υπόσχονταν οι «κατασκευαστές» της αριστερής κυβέρνησης. Σταδιακά, αλλά ταχύτατα, οι «άμεσοι και βασικοί αντιμνημονιακοί στόχοι» των προεκλογικών διακηρύξεων προσέκρουσαν στον «ρεαλισμό» ενός κόσμου που κινείται με καύσιμα την άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση. Η καταγγελία και ακύρωση των μνημονίων έγιναν διαπραγμάτευση και σταδιακή αποδέσμευση σε συνεννόηση με την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους και η κατάργηση των δανειακών συμβάσεων μετατράπηκαν σε αντικείμενο διαπραγμάτευσης ή τριετή αναστολή ή διαπραγματευτικό χαρτί (ή ό,τι άλλο) για να επιτευχθεί η «ανάπτυξη», η εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων «εναρμονίστηκε» με τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων και την προώθηση της υγιούς επιχειρηματικότητας, χωρίς διαφθορά και διαπλοκή. Ενώ το αλησμόνητο «θυσίες με αντίκρισμα» του Μητσοτάκη όλο και πιο συχνά ακούγεται στον «αναπτυξιακό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Επιστέγασμα της όλης πορείας η πρόταση για Αρσένη στη θέση του υπηρεσιακού πρωθυπουργού για να δοθούν τα αναγκαία διαπιστευτήρια στο σύστημα ότι η «Αριστερά» είναι σε θέση να κυβερνήσει... καπιταλιστικά.
Ο λόγος για αυτήν τη «μεταστροφή» του ΣΥΡΙΖΑ είναι βέβαια προφανής. Ούτε προδοσία υπήρξε ούτε πραγματική πολιτική μεταστροφή. Απλώς οι προεκλογικές επιθυμίες συγκρούστηκαν με την ιμπεριαλιστική-καπιταλιστική πραγματικότητα. Απλώς το σχέδιο σχηματισμού «Αριστερής κυβέρνησης» ως εργαλείο ρήξης και ανατροπής του μνημονίου με αστικά-κοινοβουλευτικά μέσα και χωρίς ανατροπή των βάρβαρών μέτρων στο πεδίο της ταξικής πάλης αποδείχθηκε μια μεγάλη απάτη (και αυταπάτη).
Οι «σύμμαχοι» του Παρισιού και του Βερολίνου δεν συμμερίστηκαν το όραμα του ήπιου καπιταλισμού του κ. Τσίπρα και απαίτησαν την τήρηση των βάρβαρων δεσμεύσεων, αν θέλουν να παραμείνουν στην... πολιτισμένη Ευρώπη. Ενώ ο... μεγάλος φιλέλληνας Κον Μπετίτ, που τόσο κατέκρινε τις «πολιτικές εξόντωσης των Ελλήνων» αποφάνθηκε ότι είναι καθαρή τρέλα, ψευδές και ηλίθιο το αντιμνημονιακό πρόγραμμα της Αριστεράς. Αφού, λοιπόν, απέτυχαν οι πολυπόθητες συμμαχίες με τους ομοϊδεάτες «Ευρωπαϊκούς εταίρους», αφού απέτυχε η πολυπόθητη συμμαχία με τον αντιμνημονιακό αχταρμά για τον σχηματισμό κυβέρνησης, αφού απέτυχε η «απεύθυνση στην κοινωνία», δηλαδή, στις υποταγμένες γραφειοκρατικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΟΛΜΕ-ΔΟΕ κ.λπ., ολόκληρο το «σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ» καταρρέει κάτω από το βάρος των πραγματικών πολιτικών δεδομένων. Μόνη «διέξοδος» η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες για να επαναληφθεί η κωμικοτραγωδία.
Το εκπληκτικό σε αυτό το εκλογικό αλαλούμ για τον σχηματισμό «αριστερής κυβέρνησης» (που έγινε «κυβέρνηση ειδικού σκοπού») είναι ότι κανένας αριστερός συνδυασμός που διεκδικεί βουλευτική καρέκλα δεν θυμήθηκε τους λαϊκούς αγώνες (τουλάχιστον της διετίας), παρά μόνο για λόγους εκλογικής εξαργύρωσης και όχι σαν άμεση δυνατότητα και ανάγκη. Η «απεύθυνση στον λαό» αφορούσε ψηφοφόρους και όχι αγωνιστές που πρέπει να αναμετρηθούν με την επίθεση του συστήματος στους δρόμους, στους χώρους δουλείας, στην εκπαίδευση.
Υπό αυτές τις συνθήκες φαντάζει πραγματικό κάθε τρομοκρατικό και καταστροφολογικό σενάριο του αντιπάλου. Πιάνουν τόπο οι εκβιασμοί και οι απειλές των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων υποτακτικών για «επικείμενη καταστροφή», αν δεν τηρηθούν οι «δεσμεύσεις» και «υποχρεώσεις» που έχουμε απέναντι στα αρπακτικά. Οι εκβιασμοί ήταν, άλλωστε, το «ύψιστο επιχείρημα» για να επιβληθούν τα μνημόνια. Μόνο που ο πραγματικός εκβιασμός δεν είναι μνημόνιο ή χρεοκοπία αλλά ότι «δεν έχετε και δεν μπορείτε να αντιτάξετε τίποτα απέναντι στον καπιταλισμό».
Το μνημόνιο δεν είναι μια πολιτική επιλογή για να αποπληρωθεί το χρέος. Είναι μια πολιτική-μονόδρομος για τη διαχείριση της κρίσης εκ μέρους των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου, όπου το χρέος χρησιμοποιείται σαν πολιορκητικός κριός για την αλλαγή και διάλυση των εργασιακών σχέσεων, για μισθούς και συντάξεις πείνας, για «επιστροφή στη βαρβαρότητα».
Είναι φανερό στον καθένα που υπερασπίζεται τα λαϊκά δικαιώματα ότι ο ιμπεριαλισμός, το κεφάλαιο και η εξαρτημένη ελληνική αστική τάξη δεν πρόκειται στο ελάχιστο να παραστρατήσουν από τις πολιτικές που, για χρόνια ολόκληρα και ειδικά με τα μνημόνια, εξασφάλιζαν τα πολιτικά προνόμια και την οικονομική τους δύναμη. Ακόμη και αν πρόκειται να θυσιάσουν τα κόμματα και τα πρόσωπα που υπηρετούν αυτές τις πολιτικές. Δεν υπάρχει, δηλαδή, δυνατότητα βελούδινης εξόδου από το μνημόνιο χωρίς να θιγούν οι σχέσεις με την ΕΕ και την ευρωζώνη, χωρίς να θιγούν οι σχέσεις εξάρτησης από τους ιμπεριαλιστές, χωρίς να θιγεί ο καπιταλισμός.
Είναι επίσης φανερό ότι καμία «εξέγερση της κάλπης» δεν πρόκειται να συγκρατήσει την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, κανένας... εκλογικός ξεσηκωμός δεν μπορεί να απαλλάξει την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους και τους άνεργους από τη βάρβαρη πολιτική του κεφαλαίου. Και όποιος από τους υποψήφιους βουλευτάδες της Αριστεράς το ισχυρίζεται αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά συνειδητός πολιτικός απατεώνας.
Δεν χρειαζόμαστε μια Αριστερά του ευρώ ή της δραχμής. Δεν μας λείπει μια πιο «συνεπής» κοινοβουλευτική... ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα τα καταφέρει καλύτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν περιμένουμε μια «ΚΚ» Αριστερά ξερόλα, που διαρκώς «προειδοποιεί τον λαό» (και όταν αυτός δεν ακούει, καλά να πάθει). Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια Αριστερά επαναστατική, μπροστάρισσα στους αγώνες, που να στηρίζεται και να στηρίζει την τάξη των «κολασμένων». Γιατί καπιταλισμός που να ωφελεί τους «από κάτω» δεν υπάρχει, ενώ σοσιαλισμός που ανακαλύπτεται και ανακοινώνεται στα χαρτιά δεν πρόκειται να υπάρξει.