Μετενέργεια και εκλογές

Μεταξύ των αντεργατικών ρυθμίσεων του 2ου Μνημονίου περιλαμβάνεται και η κατάργηση της λεγόμενης μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα.
Η συγκεκριμένη έννοια, αν και πρωτoακούστηκε πλατιά τη χρονική περίοδο ψήφισης των αντεργατικών αυτών διατάξεων, έκανε γνωστό το περιεχόμενό της: Πρόκειται για τη συνέχιση ύπαρξης των ευεργετικών για τους εργαζόμενους συνεπειών των συλλογικών συμβάσεων (κυρίως σε μισθολογικό αλλά όχι μόνο επίπεδο) και μετά την τυπική λήξη των συμβάσεων αυτών χωρίς τη δυνατότητα μονομερούς μεταβολής τους από τους εργοδότες.
Η ''αγκύλωση-στρέβλωση» αυτή -όπως αρέσκονται ν' αποκαλούν κάθε κατάκτηση οι εργοδότες- καταργήθηκε με σχετικό νόμο κατ' εφαρμογή των επιταγών του 2ου Μνημονίου (των ιμπεριαλιστών και του κεφαλαίου ουσιαστικά). Η κατάργηση της μετενέργειας λοιπόν δίνει το δικαίωμα στους εργοδότες να μειώνουν τους μισθούς και τα μεροκάματα μονομερώς μέχρι του ποσού του κατώτατου βασικού μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας συν τα τέσσερα βασικά επιδόματα. Πρόκειται για μειώσεις της τάξης του 25% μέχρι και 50% (!!!) και αφορούν εκατομμύρια εργαζόμενους.
Η 15η Μαΐου που μας πέρασε αποτέλεσε την ημερομηνία έναρξης της κατακρεούργησης, και με το νόμο, των μισθών και των ημερομισθίων. Φυσικά οι ατομικές συμβάσεις γενικεύονται με ταχύτατους ρυθμούς και δεν περίμεναν την εφαρμογή του αντεργατικού αυτού νόμου. Τυπικά, ωστόσο, «λύθηκαν» τα χέρια της εργοδοσίας, χωρίς να υφίσταται πλέον κανένα ίχνος προστασίας. Μέσα σε λίγους μήνες από σήμερα επί της ουσίας θα έχουν καταργηθεί όλες οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η «απελευθέρωση»' του κεφαλαίου γίνεται πράξη.
Η ΓΣΕΕ προσέβαλε το σχετικό νόμο στα δικαστήρια, διεθνή και εσωτερικά, κατά την προσφιλή της τακτική, ο ΣΕΒ κάλεσε τους «κοινωνικούς εταίρους» να τα βρουν (χωρίς ακρότητες!!!), έμποροι και επαγγελματοβιοτέχνες τηρούν συμβιβαστική στάση και όλοι μαζί κόπτονται για την «ανταγωνιστικότητα»' της εθνικής οικονομίας. Και η ζούγκλα, ο εργασιακός μεσαίωνας επελαύνει... Πιο συγκεκριμένος έγινε ο ΣΕΒ που έκανε δημόσια πρόταση στους υπολοίπους να επανέλθει το 6μηνο της μετενέργειας και να παγώσουν οι μειώσεις κατά 22% ακόμη και στους κατώτατους μισθούς και μεροκάματα, αρκεί να υπογραφούν το ταχύτερο νέες συμβάσεις!!!
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι πραγματικά για γέλια (ή για κλάματα) προτάσεις του τύπου «να παγώσει η εφαρμογή του νόμου εφ' όσον δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί» που εκπορεύονται είτε από τον υπηρεσιακό υπουργό Εργασίας είτε από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τον υπουργό Εργασίας (γνωστό τέκνο του Συνασπισμού από το παρελθόν). Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν προτείνει στον εαυτό του. Ή αλλιώς είναι υποχρεωμένος να κρατήσει κάποια προσχήματα. Ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός, ωστόσο, διαμήνυσε ότι «οι νόμοι που ισχύουν πρέπει να εφαρμόζονται».
Για 30 μέρες ακόμα λοιπόν δεν θα καταργηθεί η μετενέργεια (αν πάρουμε την ευχάριστη εκδοχή) με μορατόριουμ-πάγωμα. Και μετά; Προφανώς θα πρέπει να επιστρέψουμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε. Η νέα κυβέρνηση θ' αποφασίσει σχετικά με την κατάργηση του νόμου που καταργεί τη μετενέργεια ή όχι. Στην πράξη κανένας εργοδότης φυσικά δεν είναι διατεθειμένος να... προασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων που έχει στη δούλεψή του.
Τα πάντα, βεβαίως, έχουν σχέση με τις επικείμενες δεύτερες εκλογές. Ορισμένοι επιχειρούν να παρουσιάσουν ένα φιλεργατικό πρόσωπο, να αμβλύνουν τις συνέπειες της ουσιαστικής και τυπικής κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, να καλλιεργήσουν ψευδαισθήσεις ότι μπορούν «ν' ανακουφίσουν» τους εργαζόμενους, «ν' απαλύνουν» τον πόνο τους. Αυτοί δεν έχουν παρά να τους ψηφίσουν για να τους «υπερασπιστούν». Κάπου εδώ τελειώνει η σκοπιμότητα αυτού του είδους των κινήσεων.
Η υπεράσπιση της μετενέργειας (της μη μείωσης μισθών και μεροκάματων ουσιαστικά) είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης και ταξικής πάλης. Οπως όλα τα ζητήματα ανάλογου χαρακτήρα μπορούν να βρουν τη λύση τους (προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση) στη βάση της σύγκρουσης αντιτιθέμενων και αγεφύρωτων ταξικών συμφερόντων. Εχουμε όμως και εδώ την αναπαραγωγή της λογικής του κυβερνητισμού και της συνδικαλιστικής και πολιτικής εκπροσώπησης. Αυτό είναι που λειτουργεί παραλυτικά-αποτρεπτικά από τους αγώνες που απαιτούνται για την υπεράσπιση και αυτής της κατάκτησης που σαρώνεται.
Σ' αυτήν ακριβώς τη βάση κινήσεις «απ' τα πάνω» καταστούν ευδιάκριτα τα όριά τους. Οι «αριστεροί» υπουργοί (πολύ περισσότερο μια «αριστερή» κυβέρνηση) θα «λύσει» και αυτό το θέμα - μεταξύ των άλλων. Δεν υπάρχει κανένας λόγος λοιπόν πάλης και αγώνων, απεργιών και συγκρούσεων, γιατί μπορεί και να «υπονομευθεί» αυτή η προσπάθεια. Ετσι, κάθε Ρουπακιώτης και κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να υποκαθιστά αυτούς τους αγώνες. Πόσο μακριά είναι αυτές οι λογικές και πρακτικές από την πραγματικότητα...
Οι εργαζόμενοι, ωστόσο, βιώνουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα. Και μέσα σ' αυτήν και την ουσιαστική κατάργηση και της μετενέργειας. Απόλυτη εξουσία της εργοδοσίας να διαμορφώνει εργασιακές σχέσεις ζούγκλας και μισθούς ως το «ύψος» της ΕΓΣΣΕ. Προς το παρόν, γιατί ακόμα και αυτή αμφισβητείται.
Θα μείνουν μόνο οι θλιβεροί εργατοπατέρες να ολοφύρονται για το θεσμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων που πνέει τα λοίσθια. Για τη «σκληρότητα» των «κοινωνικών εταίρων» και για τις «ανάλγητες» πολιτικές.
Οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν κατάκτηση και αντανάκλαση του ταξικού συσχετισμού δύναμης. Εκεί είναι -στην ταξική πάλη- που κρίνεται και η ύπαρξή τους και η μετενέργειά τους. Και σ' αυτό το πεδίο πρέπει ν' αναζητηθεί λύση υπέρ των εργαζομένων από τους ίδιους με την πάλη τους.

Σ.Π.