Οι εξελίξεις αυτές αποτελούν ένα επεισόδιο (μπορεί να ακολουθήσουν και άλλα) στην επιχείρηση ανασύνταξης του «κεντροδεξιού» χώρου ώστε με αρκετό σπρώξιμο (και απ’ έξω και από μέσα) να ενισχυθεί εκλογικά στις 17 Ιούνη και να σχηματίσει κυβέρνηση αυτοδύναμη ή με το ΠΑΣΟΚ ή με το «Συνασπισμό Δημιουργία ξανά» των Τζήμερου–Μάνου, αν τελικά μπουν στη Βουλή.
Δεδομένα και ζητούμενα
Δεδομένη είναι η υποβάθμιση της ντόπιας άρχουσας τάξης, δεδομένες οι αντιθέσεις των αμερικανών και ευρωπαίων ιμπεριαλιστών και ο άγριος ανταγωνισμός τους στο έδαφος της χώρας μας. Δεδομένη και η συνέχιση του πολέμου με όλα τα μέσα ενάντια στον εχθρό λαό και τα δικαιώματά του. Δεδομένη και εκφρασμένη και στις εκλογές της 6ης Μαΐου η αντίθεση και η οργή των από κάτω, η αποστοίχισή τους από τα δύο κόμματα εξουσίας ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η απόρριψη της πολιτικής που ακολούθησαν, η απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος.
Στη βάση αυτών των δεδομένων σημειώνονται οι προαναφερθείσες ανακατατάξεις και αναδιαμορφώσεις στο αστικό πολιτικό προσωπικό. Σχεδιαστές τους το Βερολίνο και η Ουάσιγκτον μαζί με ντόπιους επιχειρηματικούς παράγοντες που επιδιώκουν να απαντήσουν το επείγον ζήτημα της διακυβέρνησης. Ετσι προέκυψε το σύμφωνο συμβίωσης του «αδιόρθωτου» και «αυτοδύναμου» Αντώνη με το «δεξί εξαπτέρυγο του μνημονίου». Μια συμφωνία που δεν δίνει ολοκληρωμένη και μόνιμη απάντηση στην αναγκαιότητα ανασύστασης του πολιτικού συστήματος, αλλά έχει όλα τα στοιχεία του προσωρινού συμβιβασμού με χρονικό ορίζοντα τις εκλογές και μετά βλέπουμε. Αλλωστε εξακολουθούν να υπάρχουν όλοι οι παράγοντες που έφραξαν το δρόμο στην Ντόρα για την ηγεσία της ΝΔ, κάνοντας την «έκπληξη» με το Σαμαρά. Επιλογή που δεν δικαιώθηκε καθώς ο τρόπος που αυτός πολιτεύθηκε και ειδικά η επιμονή του για εκλογές πρόσθεσαν και τη μετεκλογική ακυβερνησία στα αδιέξοδα του συστήματος.
Ζητούμενο, η εκλογική νίκη και η συγκρότηση κυβέρνησης. Πόσο πείθει και ελκύει όμως το λαό μας η ανασύσταση της κεντροδεξιάς όταν γίνεται με παλιά υλικά και με «αγοραπωλησίες στελεχών»; Περισσότερο απωθεί η στάση του πολιτικού κόσμου να γλείφει εκεί που πριν έφτυνε, να συμφωνεί σήμερα εκεί που χθες διαφωνούσε, να αποστασιοποιείται για να επιστρέψει ξανά, να σηκώνει λάβαρα για να τα υποστείλει, να συγκροτεί κόμματα-λύση για το λαό για να αναστείλει τη λειτουργία τους μετά. Αυτοί είναι οι πολιτικοί τού καθεστώτος, χωρίς έρμα και ηθικό ανάστημα να προσπαθούν πάση θυσία να επιβιώσουν πολιτικά.
Αντιδράσεις και προβληματισμός
Στο εσωτερικό της ΝΔ αρκετούς δυσαρέστησε η συμμαχία με την Μπακογιάννη, τόσο αυτούς που μάλλον χάνουν την εκλόγιμη βουλευτική τους θέση λόγω τοποθέτησης στελεχών της ΔΗΣΥ αντ’ αυτών όσο και αυτούς που αναγνωρίζουν στην κίνηση αυτή την ολοκλήρωση της «στροφής» προς τις νεοφιλελεύθερες, μνημονιακές θέσεις. Αντίστοιχα δεν είδαν με θετικό μάτι την εξέλιξη αυτή και στελέχη του ΔΗΣΥ, (ο ευρωβουλευτής Σκυλακάκης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη ΔΗΣΥ) αλλά και ο πολύς Ανδριανόπουλος που δήλωσε «…αντί για την αναμενόμενη και επιθυμητή σύσταση ενός καινούργιου φορέα - ομπρέλα που θα αναλάμβανε την ευθύνη ανανέωσης του χώρου και της ανοιχτής αντιπαράθεσης με παλιούς και νέους κήρυκες του κρατισμού διαπιστώνουμε τη… νεκρανάσταση παλιών πολιτικών τακτικών και την επανασυγκόλληση τελειωμένων στα μάτια της κοινωνίας πολιτικών φορέων».
Το πολιτικό πλαίσιο της συμφωνίας
Σαμαράς και Ντόρα έδωσαν… όρκους, όχι πίστης, αλλά συμμαχίας που έχει στόχο «τη δημιουργία μιας ισχυρής φιλοευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δύναμης στη νέα Βουλή, κόντρα στο λαϊκισμό και όσους εκμεταλλεύονται (βλ. ΣΥΡΙΖΑ) τη δυσαρέσκεια των πολιτών για να σύρουν τον τόπο στη δραχμή». Η συμφωνία των δύο βασίστηκε σε ένα κείμενο αρχών με τους εξής κεντρικούς πυλώνες:
● Η προώθηση σαρωτικών αλλαγών στο κράτος, με έμφαση στις αποκρατικοποιήσεις, και ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, με στόχο την προσέλκυση επενδύσεων και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας.
● Η προσπάθεια για επαναδιαπραγμάτευση όρων του Μνημονίου, με φερεγγυότητα, αξιοπιστία και ρεαλισμό.
● Η προώθηση θεσμικών μεταρρυθμίσεων, με αιχμή τη συνταγματική αναθεώρηση και τις προτάσεις για μείωση των πολιτικών δαπανών, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, διαχωρισμό της Εκτελεστικής από τη Νομοθετική Εξουσία και μείωση του αριθμού των βουλευτών.
● Ο εκσυγχρονισμός των δομών στην παιδεία με άμεση εφαρμογή του τελευταίου νόμου, στην υγεία και στην ασφάλεια του πολίτη, για να υπάρξει μια θετική αλλαγή στην καθημερινότητα και την ποιότητα ζωής των Ελλήνων.
● Η αποκατάσταση του κύρους και της διεθνούς εικόνας της χώρας.
Συμπερασματικά, αν προκύψει «κεντροδεξιά» κυβέρνηση, θα κινηθεί στις ράγες του Μνημονίου. Οσο για τη διαπραγμάτευση των όρων του, η διατύπωση παραπάνω είναι αποκαλυπτική. Θα προσπαθήσουν… Αποδεικνύεται για ακόμη μια φορά ότι οι ιδεολογικές πλατφόρμες, οι αντιμνημονιακές κορόνες και οι δήθεν αγεφύρωτες διαφορές εξαφανίζονται μπροστά στα συμφέροντα και την ανάγκη εξυπηρέτησης των ξένων και ντόπιων αφεντικών και βρίσκουν τον κοινό τους τόπο στο τσάκισμα των εργαζομένων, στο μονόδρομο της βαρβαρότητας που χαράζουν ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ.
Αντικομμουνισμός ξανά!
Απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής κατεύθυνσης αυτής η επίθεση στην Αριστερά. Η δήλωση Σαμαρά «να τελειώσει η ηγεμονία των αριστερών ιδεών στην Ελλάδα» δεν έχει αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ. Μέσω αυτών στο στόχαστρο βρίσκεται ό,τι εκφράζει και εξέφραζε ιστορικά η Αριστερά και οι κομμουνιστές στον τόπο μας. Είναι εμφανές ότι αυτό που επιδιώκεται δεν είναι μόνο η εκλογική επικράτηση. Η επιδίωξη να στρέψει κατά της Αριστεράς όχι μόνο τους οπαδούς του αλλά και προοδευτικούς πολίτες που συνδέονται με την Αριστερά κινηματικά (σε σωματεία, επιτροπές, κινήσεις) σημαίνει να τελειώσουν οι εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις και δικαιώματα. Να κηρυχθεί παράνομη η αντίσταση, ο αγώνας, η απεργία και η διαδήλωση.
Γιατί και ο Αντώνης και η Ντόρα γνωρίζουν ότι, ακόμα και αν κερδίσουν τις εκλογές, η αναμέτρηση με τον κόσμο της δουλειάς είναι μπροστά και θα είναι σκληρή. Και εμπνευστής-οδηγός της αναμέτρησης θα (πρέπει να) είναι η Αριστερά. Αυτό φοβούνται, αυτό προσπαθούν να συκοφαντήσουν. Η αντιδραστική θωράκιση του συστήματος, ο συνεχιζόμενος εκφασισμός, η άνοδος των ναζιστών, η δημιουργία ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος, όλα αυτά και άλλα αντίστοιχα που δεν αναφέρθηκαν ένα στόχο έχουν, τη διάσωση ενός συστήματος που το μόνο που φέρνει είναι πείνα, εξαθλίωση, βαρβαρότητα από αυτούς που πραγματικά κινδυνεύει. Το λαό και την Αριστερά.
Αναλώσιμοι και εφεδρείες
Από τον κεντροδεξιό χάρτη μετεκλογικά φαίνεται να σβήνει το ΛΑΟΣ. Ο Καρατζαφέρης αποδεικνύεται αναλώσιμος μπροστά στο σχέδιο να απαντηθεί το πρόβλημα ύπαρξης κυβέρνησης στις 18 Ιούνη. Πάντως έχουν ενδιαφέρον οι αποκαλύψεις του για τους «αρουραίους και Εφιάλτες» που είχε στο κόμμα του και τις σχέσεις τους με το οργανωμένο έγκλημα. Πραγματικά μπουμπούκια!
Από την άλλη, ο χώρος του νεοφιλελευθερισμού, του αντικρατισμού κ.λπ. βρίσκει στέγη στο συνασπισμό Τζήμερου-Μάνου. Οι αγαπημένοι του ΣΚΑΪ και του επιχειρηματικού κόσμου αποτελούν την άλλη όψη της υποτέλειας στην ΕΕ και το ΔΝΤ, εκφραζόμενοι με μίσος για τον κόσμο της εργασίας και κυρίως για τους δημόσιους υπαλλήλους, αλλά και για την Αριστερά που είναι αδιανόητο «να έχει στο πρόγραμμά της την ανατροπή του συστήματος και την κατάληψη της εξουσίας». Στις 6 Μάη πολλοί νέοι άνθρωποι αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες «τσίμπησαν» από το λόγο του Τζήμερου. Οι μάσκες έπεσαν όμως, αποκαλύπτοντας το πραγματικό του πρόσωπο.
Τέλος, οι Ανεξάρτητοι Ελληνες του Καμμένου μάλλον θα είναι ο επόμενος χώρος άντλησης δυνάμεων για ενίσχυση της κεντροδεξιάς πολυκατοικίας -αν τα κέντρα αποφασίσουν ότι χρειάζεται- είτε «εθελοντικά» είτε αλά ΛΑΟΣ. Το γεγονός του κειμένου με την προεδρία την περίοδο των διερευνητικών εντολών αποδεικνύει ότι υπάρχουν πολλά περιθώρια.
Μαυρίζουμε ξανά τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και όλα τα αναχώματα του συστήματος
Η συμφωνία ΝΔ-ΔΗΣΥ επιχειρεί να απαντήσει στο πρόβλημα του συστήματος να έχει κυβέρνηση που να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Με υποστήριξη από έξω και από μέσα, με εκβιασμούς και τρομοκρατία επιχειρεί να «διορθώσει» από την ανάποδη τη λαϊκή ψήφο. Επιμένουμε στην καταδίκη τους στην κάλπη στις 17 Ιούνη, αψηφώντας την τρομοκρατία και τον αντικομμουνισμό τους. Αρνούμαστε να υποταχτούμε στους εκβιασμούς τους, οικοδομώντας τους όρους να πάμε παραπέρα την αντίθεσή μας ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΔΝΤ) και το κεφάλαιο, με καθημερινή έκφραση στο δρόμο της μαζικής αντίστασης και του αγώνα.
