Η νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια τεράστια επίθεση με στρατηγικό χαρακτήρα, που έχει στόχο να στερήσει από τους λαούς, παγκόσμια, κάθε κατάκτηση και δικαίωμα. Ειδικά στην Ελλάδα, το μέλλον της χώρας είναι προδιαγραμμένο, καθώς οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές μέσω των οργανισμών που ελέγχουν (ΕΕ, ΔΝΤ) έχουν επιβάλει τους όρους εξαθλίωσης του λαού για τις επόμενες δεκαετίες. Με την υποτελή στήριξη των ντόπιων κυβερνήσεων του κεφαλαίου (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) γενίκευσαν τους μισθούς τις και συντάξεις πείνας, την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων όπως και της ασφάλισης - περίθαλψης, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (ενέργεια, νερό κ.λπ.). Όλοι όσοι αυτοί τη στιγμή σπουδάζουν καλούνται να ζήσουν με άθλιο βιοτικό επίπεδο, μέσα σε τεράστια ανεργία, με τις δημοκρατικές ελευθερίες, όπως η διαδήλωση και η απεργία, να τείνουν να γίνουν παράνομες.
Όσον αφορά τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, έχει στηθεί και ήδη υλοποιείται ο μηχανισμός που θα πετάξει εκτός σπουδών την πλειονότητα της νεολαίας, φορτώνοντας το κόστος σπουδών (σίτιση, στέγαση, βιβλία) στους φοιτητές, εισάγοντας δίδακτρα, αλλά και κύκλους σπουδών, υποχρεωτική παρακολούθηση και διαγραφές. Η επίθεση στα πανεπιστήμια στοχεύει στην αποθάρρυνση από τις σπουδές, τόσο λόγω οικονομικών φραγμών όσο και της εντατικοποίησης, στη δημιουργία ενός πανεπιστημίου μόνο για λίγους «άξιους», σαν τα ευρωπαϊκά και αμερικανικά κολέγια, όπου ο σύλλογος και το άσυλο είναι άγνωστες λέξεις. Ταυτόχρονα, όσοι τελικά αποφοιτούν θα έχουν στα χέρια τους ένα πιστοποιητικό που δεν θα εξασφαλίζει κανένα εργασιακό δικαίωμα και θα είναι η αρχή της εργασιακής περιπλάνησης για τα 400 ή 300 ευρώ, τη διαρκή επανακατάρτιση, την ελαστική και απλήρωτη εργασία, χωρίς δικαιώματα.
Ακριβώς επειδή η επίθεση παίρνει ανελέητη μορφή και βαθαίνει διαρκώς, οι φοιτητές πρέπει να απορρίψουν στις εκλογές τις δυνάμεις του συστήματος, ΠΑΣΠ και ΔΑΠ, οι οποίες στηρίζονται από καθεστωτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), κυρίως υπεύθυνα για την κατάσταση στην κοινωνία, δυνάμεις του συστήματος που εμπόδισαν κάθε αγώνα, που ταύτισαν τον συνδικαλισμό με τα ρουσφέτια και τα πάρτι. Πρέπει ταυτόχρονα να απορρίψουν εκείνες τις δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά αλλά οι απόψεις τους μπαίνουν ενάντια στο μαζικό κίνημα. Από τη μια η ΠΚΣ, που όπου σταθεί μιλάει για τη ματαιότητα των αγώνων εφόσον δεν έχουν το δικό της «νικηφόρο» πολιτικό περιεχόμενο, που αναβάλλει τους αγώνες για τη μελλοντική «λαϊκή εξουσία» που θα έρθει μέσα από την κάλπη των βουλευτικών εκλογών, που ενώ το φοιτητικό κίνημα έδινε μάχη ενάντια στον νέο νόμο-πλαίσιο μιλούσε ηττοπαθέστατα για «μη εφαρμογή». Από την άλλη, η ΑΡΕΝ που δεν θέλει να οργανώσει το φοιτητικό κίνημα αλλά να το χρησιμοποιήσει σαν εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ και της «αριστερής κυβέρνησης» που θα διαχειριστεί «φιλολαϊκά» την κρίση, εξ ου και το αίτημα για πτώση της κυβέρνησης. Στο ίδιο μοτίβο των αυταπατών της ΑΡΕΝ κινείται και η ΕΑΑΚ, υιοθετώντας αποπροσανατολιστικά αιτήματα για «πτώση της κυβέρνησης» και «διαγραφή χρέους», αλλά και αυταπάτες για «αριστερόστροφες- αντιφατικές» κυβερνήσεις που θα δώσουν λύσεις. Οι λογικές και των τριών αριστερών παρατάξεων έπαιξαν διαλυτικό ρόλο στη μάχη του Σεπτέμβρη, στρέφοντας την κουβέντα οπουδήποτε αλλού από τα ζητήματα που κινητοποιούσαν τους φοιτητές.
Απέναντι σε όλα αυτά, οι Αγνωστικές Κινήσεις προτείνουν στους φοιτητές και σπουδαστές να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους οι ίδιοι, να οργανωθούν ξανά μέσα στους συλλόγους τους, με κοινή δράση να αντιμετωπίσουν τα μικρά και μεγάλα προβλήματα, ώστε να αγωνιστούν για τις ανάγκες τους: για σπουδές χωρίς ταξικούς φραγμούς, για ενιαία πτυχία που θα εξασφαλίζουν μόνιμη και σταθερή δουλειά, για ελευθερίες έκφρασης και δράσης. Αυτό που θα κρίνει το μέλλον της νεολαίας είναι το κατά πόσο θα καταφέρει να δημιουργήσει σε σύνδεση με τον υπόλοιπο λαό ένα μέτωπο αντίστασης στην πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης, καθώς και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που έχει ξεζουμίσει τον πλούτο της χώρας. Η οικοδόμηση αυτού του μετώπου είναι αναγκαία συνθήκη για να μπορέσει ο λαός να αναλάβει ο ίδιος την οικοδόμηση μιας άλλης δίκαιης κοινωνίας, όπου αφέντης θα είναι ο ίδιος. Αυτή η πολιτική πρόταση είναι αναγκαίο να στηριχθεί και εκλογικά ώστε να εκφράζεται στα όργανα των συλλόγων και να πιέζει σε κινηματική κατεύθυνση, να καλούνται γενικές συνελεύσεις ώστε να σπάσει η αδράνεια που έχει επικρατήσει. Πρέπει πάνω από όλα να ενισχυθεί η αντίληψη μέσα στο κίνημα ότι οι απαντήσεις και η διέξοδος βρίσκονται στην καθημερινή πάλη και όχι στις κάθε είδους φαντασιώσεις για αριστερή διαχείριση που θα λύσει τα προβλήματα με έναν μαγικό τρόπο... εδώ και τώρα. Τα πράγματα αλλάζουν πραγματικά μόνο με την ολόπλευρη συγκρότηση των λαϊκών δυνάμεων ενάντια στο σύστημα.
