Νέες στρατιές ανέργων

Και εκεί που προσπαθούσαν να μας πείσουν για την αποτελεσματικότητα των κυβερνητικών μέτρων για τη μείωση της ανεργίας, έρχεται η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία και ανακοινώνει αύξηση της ανεργίας κατά μία μονάδα. Ετσι το γενικό ποσοστό ανεργίας ανέρχεται στο 9%, το οποίο μεταφράζεται σε 442.558 άτομα που δεν έχουν δουλειά. Οι μετρήσεις αφορούν τον Μάρτιο, όπου ο αριθμός ανέργων αυξήθηκε κατά 48.389 άτομα και όλα τα στοιχεία καταδείχνουν πως και νέες στρατιές ανέργων θα προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες. Η ανεργία λοιπόν στα ύψη και μαστίζει τον κόσμο της δουλειάς για δεκαετίες, με καταστροφικές συνέπειες στη ζωή του. Εχει μεγάλη σημασία να υπογραμμιστεί ότι από το 1983 μέχρι και το 2008 σε ανεργία, στη χώρα μας, σε ετήσια βάση, βρίσκονται επί 26 χρόνια πάνω από 400.000 άτομα.
Βέβαια, η πραγματική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη. Παράδειγμα: ένας άνεργος όταν δουλέψει μία ώρα την εβδομάδα, δεν θεωρείται άνεργος. Επίσης από τις λίστες του ΟΑΕΔ έχουν διαγραφεί τουλάχιστον 70.000 άνεργοι με το σκεπτικό ότι δεν ενδιαφέρονται να βρουν δουλειά. Επίσης δεν θεωρούνται άνεργοι αυτοί που συμμετέχουν σε προγράμματα απόκτησης εμπειρίας κ.λπ.
Συνεπώς η πραγματική ανεργία είναι πολύ πιο πάνω από αυτήν που ανακοινώνει η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Αξίζει επίσης να τονιστεί πως το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομνων περνάει συχνά από την εργασία στην ανεργία και αντίστροφα και αυτό σημαίνει πως περισσότερο ακόμα στη διάρκεια μιας χρονιάς έχουν περάσει από την ανεργία, έστω για κάποιο διάστημα, π.χ. ένα΄ν μήνα, δύο κ.λπ.
Κατά καιρούς, και μάλιστα όλο και πιο συχνά, οι κυβερνητικοί παράγοντες και γενικότερα οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, της αστικής τάξης δηλαδή, συστήνουν στους εργαζόμενους να ξεχάσουν αυτά που γίνονταν παλιότερα: όταν ένας εργαζόμενος έπιανε κάπου δουλειά, σε αυτήν ολοκλήρωνε συνήθως και τον εργάσιμο βίο του. Σήμερα μας λένε πως τα πράγματα έχουν αλλάξει και απαιτείται η απόκτηση περισσότερων γνώσεων και ικανοτήτων, πάνω σε πολλές και διαφορετικές θέσεις εργασίας, και καταλήγουν στη θέση της διά βίου εκπαίδευσης. Πριν από δέκα χρόνια σε περιοδικό του Συνδέσμου Βιομηχανιών, γράφονταν σε κύριο άρθρο ότι: «Πρέπει να δεχτούμε κι εμείς στην Ελλάδα ότι η εργασία με πλήρη απασχόληση ανήκει στο παρελθόν αφού θα εξελιχτεί σε μια σύνθετη μορφή, όπου οι περίοδοι μισθωτής δραστηριότητας θα εναλλάσσονται ή θα συνδυάζονται με στάδια επαγγελματικής κατάρτισης ή ελεύθερου χρόνου». Το κεφάλαιο λοιπόν εκφράζει με πλήρη σαφήνεια αυτό που ήδη προωθεί: την κατάργηση της πλήρους απασχόλησης και το συχνό πέρασμα από την εργασία στην ανεργία, μόνο που την ανεργία τη βαφτίζει ελεύθερο χρόνο. Στην ουσία αυτό που πραγματικά έχει αλλάξει είναι η υποχώρηση του κινήματος και η ανάδειξη στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα –και όχι μόνο– αστικοποιημένων και υποταγμένων στην αστική τάξη συνδικαλιστικών ηγεσιών. Αυτό ακριβώς αξιοποιεί το κεφάλαιο και προχωράει σε επίδειξη δύναμης και απαιτεί τα πάντα και, κυρίως, εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα.
Επανερχόμενοι στο ζήτημα της ανεργίας, είναι αναγκαίο να σημειώσουμε πως όσο μεγαλύτερη είναι η ανεργία, όσο περισσότεροι μπαινοβγαίνουν σε αυτό το στρατόπεδο, τόσο περισσότερο μειώνεται το εισόδημα των εργαζομένων, επίσης το ασφαλιστικό τους δικαίωμα, η περίθαλψη κ.ά. Από την άλλη, αυξάνεται η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η φτώχεια και η δυστυχία. Δυστυχώς αυτές τις συνθήκες βιώνουν οι εργαζόμενες μάζες.
Η κατάσταση για τη νεολαία είναι ακόμα χειρότερη, αφού το ύψος της ανεργίας στους νέους είναι σχεδόν τριπλάσιο. Αν στα παραπάνω προστεθεί και η έκρηξη της ακρίβειας, τότε οι μεσαιωνικές συνθήκες άρχισαν για τα καλά να μπαίνουν στη ζωή της εργατικής τάξης και της νεολαίας.