Μαζική απάντηση, αγωνιστικές διαθέσεις

ΑΘΗΝΑ

Μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη αποτέλεσε η μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία και στην απεργιακή συγκέντρωση της 21ης του Οκτώβρη στην Αθήνα. Χιλιάδες εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα άρπαξαν την ευκαιρία που τους δόθηκε για να εκφράσουν -για μια ακόμη φορά- την αντίθεσή τους στην αντιλαϊκή πολιτική και την νέα ένταση της αντεργατικής επίθεσης που σήμανε η πρόσφατη χρηματοπιστωτική κρίση του καπιταλισμού.
Και λέμε για ευχάριστη έκπληξη διότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, δεν έκαναν απολύτως τίποτε για να δημιουργήσουν το απαραίτητο απεργιακό κλίμα ανάμεσα στους εργαζόμενους. Πέρα από κάποιες αφίσες και κάποια χαρτόνια στους δρόμους της πόλης, τίποτε άλλο δεν κινήθηκε στα σωματεία και τις ομοσπονδίες. Ωστόσο, απ’ ό,τι φάνηκε είναι τόση η συσσωρευμένη οργή για όσα έχουν προηγηθεί αλλά και η ανησυχία για όσα μας ετοιμάζουν που ήταν αρκετό ακόμη και το κάλεσμα της τελευταίας στιγμής.
Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν ήταν αρκετό για να απενοχοποιήσει τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Έτσι, σε όλη τη συγκέντρωση ήταν έκδηλη η δυσαρέσκεια των εργαζομένων για τη συνδικαλιστική ηγεσία η οποία ήθελε μια απεργία «για τα μάτια του κόσμου». Χαρακτηριστική ήταν η μικρή παρουσία εργαζομένων μπροστά από την εξέδρα που είχαν στήσει οι εργατοπατέρες.
Σημαντική συμβολή στη μαζικοποίηση είχαν -όπως αναμενόταν- οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Με τα βέλη της επίθεσης στραμμένα επάνω τους, με τα σχέδια των ιδιωτικοποιήσεων να διαδέχονται το ένα το άλλο, τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις υπό διάλυση, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ απέδειξαν με τη μαζική συμμετοχή τους ότι σε αντίθεση με τις ηγεσίες των ομοσπονδιών τους έχουν όλη τη διάθεση να υπερασπιστούν τα κεκτημένα τους. Ολυμπιακή, ΟΣΕ, λιμάνια, ταχυδρομεία, ΟΤΕ, ΔΕΗ έδωσαν δυναμικό και μαζικό «παρών». Χαρακτηριστικό της οργής που κυριαρχεί ανάμεσα στους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ ήταν και η απόφαση 200 περίπου εργαζομένων στα λεωφορεία της ΕΘΕΛ να απεργήσουν παρά την απόφαση της διοίκησης του σωματείου τους για τρίωρη στάση το πρωί και εξάωρη το βράδυ που δεν τους έδινε ούτε καν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στην απεργιακή κινητοποίηση.
Μαζικά ήταν και τα μπλοκ των εργατικών σχημάτων που είχαν καλέσει σε προσυγκέντρωση στο Μουσείο. Μαζικό και δυναμικό το μπλοκ της Ταξικής Πορείας με δεκάδες εργαζόμενους και συνθήματα που κατήγγελλαν την προσπάθεια του συστήματος να φορτώσει την κρίση στους εργαζόμενους, αλλά και το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ. Μαζικό και το μπλοκ των Αγωνιστικών Κινήσεων ΑΕΙ-ΤΕΙ με συνθήματα ενάντια στο νόμο-πλαίσιο αλλά και υπέρ του κοινού αγώνα φοιτητών-εργατών.
Ξεχωριστή συγκέντρωση είχαν καλέσει ΔΟΕ και ΟΛΜΕ στα Προπύλαια ενόψει και του γύρου συνελεύσεων που ήταν σε εξέλιξη και οι οποίες θα έκριναν την πρόταση για απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση. Συγκέντρωση που δεν ήταν καθόλου καλή από συμμετοχή εκπαιδευτικών και η οποία «διασώθηκε» χάρη στην παρουσία φοιτητικών συλλόγων και μαθητών. Στη συγκέντρωση αυτή βρήκαν την ευκαιρία να «κολλήσουν» και μερικά από τα σωματεία στα οποία πλειοψηφούν δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς (όπως μισθωτοί τεχνικοί και βιβλιοϋπάλληλοι). Τώρα, βέβαια, γιατί η συμμετοχή στη συγκέντρωση της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ (η οποία δεν καταλάβαμε γιατί έπρεπε να είναι ξεχωριστή και... στην άλλη άκρη της Αθήνας) είναι λιγότερο «επιλήψιμη» από τη συμμετοχή στην κεντρική απεργιακή συγκέντρωση είναι κάτι το οποίο οφείλουν να απαντήσουν οι διοικήσεις των εν λόγω σωματείων.
Με κινήσεις σαν κι αυτές δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να σπέρνουν όλο και περισσότερη σύγχυση σχετικά με το τι σημαίνει ενιαίο μέτωπο εργαζομένων και το πώς παλεύεται. Και φυσικά ρίχνουν «νερό στο μύλο» του ΠΑΜΕ που από τη μια το κατηγορούν για διασπαστική, περιχαρακωμένη λογική και από την άλλη κάνουν ακριβώς τα ίδια. Το ΠΑΜΕ που για μια ακόμη φορά συγκεντρώθηκε μόνο του στην Ομόνοια, με σαφώς μικρότερη μαζικότητα από την κεντρική απεργιακή συγκέντρωση την οποία «αγνόησε» επιδεικτικά και ο «Ριζοσπάστης» της επόμενης ημέρας.