ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ - ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

ΚΑΤΩ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΤΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ

ΚΑΤΩ Η ΒΑΡΒΑΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΟΥ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΝΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ

Να ανατρέψουμε την κρατική τρομοκρατία και την καταστολή

Μετά τα όσα συνέβησαν στους χώρους της υγείας, των συγκοινωνιών και των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων, πρέπει να διαλύθηκαν ακόμα και οι τελευταίες αυταπάτες σε σχέση με τους πραγματικούς εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους που αντιμετωπίζει ο λαός.

Η κυβέρνηση ανδρείκελων, υποτακτικών και υπηρετών του μεγάλου κεφαλαίου που φορτώθηκε στο σβέρκο του ελληνικού λαού με τόσα ψέματα, «υποχρεούται» να προχωρήσει μέχρι «τέλους» τις επικίνδυνες αποστολές που έχει αναλάβει:

Να εξυπηρετήσει αντί οποιουδήποτε τιμήματος τους ιμπεριαλιστές και πρώτα και κύρια τους Αμερικάνους, στα σχέδιά τους τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στη γύρω -πυρακτωμένη και σε αναβρασμό- περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής.

Να υπερασπιστεί με κάθε μέσο και τρόπο τις επιλογές της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης που οδήγησαν στο αλυσόδεμα των εργαζομένων και του λαού με τα δεσμά του ΔΝΤ και της ΕΕ, αδιαφορώντας αν μ’ αυτήν την πολιτική της οδηγεί τη χώρα στην ερήμωση και το λαό στην εξαθλίωση.

Νέα βάρβαρα μέτρα ετοιμάζονται

Το πιο δυσοίωνο είναι ότι ούτε οι ίδιοι της κυβέρνησης δεν πιστεύουν ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, ότι θα έρθουν εποχές που ο λαός θα «ανταμειφθεί» για τις θυσίες του. Το μόνο που «υπόσχονται» είναι κι άλλη λιτότητα, κι άλλη μείωση μισθών και συντάξεων, κι άλλη ακρίβεια, κι άλλη ανεργία και πάντοτε με «σεβασμό» στα αφεντικά και τους κεφαλαιούχους τους οποίους πρέπει να «διευκολύνουμε» με κάθε τρόπο: να καταργηθούν οι συμβάσεις, να μην υπάρχει κατώτατος μισθός, να καταργηθούν τα συνδικάτα και τα σωματεία, να κατοχυρωθεί η εργοδοτική τρομοκρατία, να καταργηθεί το δικαίωμα στην απεργία, στη διαδήλωση. Να ετοιμαστεί μία τεράστια στρατιά ανέργων είτε ντόπιων είτε μεταναστών χωρίς δικαιώματα που θα είναι οι σύγχρονοι δουλοπάροικοι και παρίες. Να μπει, δηλαδή, ο λαός -αν όχι στο γύψο- τουλάχιστον σε νέα δεσμά, πιο «σύγχρονα» και «αποτελεσματικότερα».

Πρόκειται, δηλαδή, για μια πολύ επικίνδυνη κυβέρνηση, η οποία δεν έχει πρόθεση να κάνει πίσω ακόμα και αν βλέπει ότι η πολιτική της βρίσκεται ολοένα και σε μεγαλύτερη αντίθεση και διάσταση με μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και του λαού. Ακόμα και σήμερα, παρά τις πολύ σημαντικές και επίμονες αντιστάσεις (έστω και ασυντόνιστες) κομματιών του λαού και των εργαζόμενων, παρά τις μαζικότατες απεργίες της 5ης Μάη, του περσινού Ιούνη και του περασμένου Δεκέμβρη (έστω και σποραδικές, χωρίς συνέχεια) η κυβέρνηση δεν λέει να κάνει πίσω.

Αντίθετα, δέσμια των τεράστιων υποχρεώσεων και προς το εσωτερικό και προς το εξωτερικό, κλείνει τα μάτια και καταφεύγει σε φασίζουσες μεθόδους καταστολής των κινημάτων, σε μεθόδους επιβολής στρατιωτικής «τάξης», αμφισβητώντας -στην ουσία- ακόμα και μια σειρά κοινοβουλευτικές διαδικασίες και πρακτικές.

Παρ’ όλο που ξεζουμίζουν τους μέσα και δανείζονται απ’ τους έξω, λεφτά «δεν υπάρχουν». Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν για να στηρίζουν τη δωρεάν υγεία, τη δωρεάν παιδεία, ενώ διαλύονται κοινωνικές παροχές που είχε υποχρεωθεί να δώσει το σύστημα παλιότερα. Χώρια που η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, για να μεταφέρει κι άλλο πλούτο στα χέρια της, αλλά και για να κάνει τη χώρα ελκυστική στο πλιάτσικο του ξένου κεφαλαίου, έβγαλε και «πωλητήριο» σαν μια ακόμη προσφορά στους ξένους πάτρωνες.

Απειλείται ακόμη πιο βαθιά υποδούλωση

Είναι επικίνδυνη η κυβέρνηση, γιατί -χάνοντας όλα τα εσωτερικά της στηρίγματα, χωρίς συμμαχίες, με σημάδια καταστροφής του κοινωνικού ιστού, με κατεστραμμένη την αγροτιά και με πλήγματα στη μεσαία τάξη- αναζητεί στηρίγματα προς τις ΗΠΑ και τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστές. Αναζήτηση που δεν έχει πρόβλημα να υποθηκεύσει τη χώρα, να αμφισβητήσει έως και κυριαρχικά δικαιώματα, εμπλεκόμενη στις μυλόπετρες του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού. Αναζήτηση αντί οποιουδήποτε τιμήματος, αρκεί η Ελλάδα να μείνει στη δεύτερη ή έστω και τρίτη ζώνη της ΕΕ, αρκεί η χώρα να δίνει την ψευδαίσθηση ότι δεν χρεοκοπεί, ενώ στην ουσία είναι βυθισμένη στο τέλμα της υποβάθμισης.

Αναζήτηση που δεν εμποδίζει τη σημερινή κυβέρνηση να συμπεριφέρεται σαν το δεξί χέρι της Χίλαρι απέναντι στο Ισραήλ και στη Μέση Ανατολή. Σαν αγγελιοφόρος των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και την Κύπρο, με πολύ αμφιλεγόμενα ανταλλάγματα μέσω των αμερικανόδουλων καθεστώτων της Μέσης Ανατολής (βλ. Κατάρ και άλλα).

Να στοχεύσουμε στη συνολική ανατροπή της επίθεσης

Όπως είναι φυσικό, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, μέσα στο λαό γεννιούνται συναισθήματα οργής, αγανάκτησης, αηδίας, απαξίωσης του συστήματος και των σάπιων αξιών του. Γεννιούνται αισθήματα θυμού προς το αντιδραστικό κατεστημένο και το εν γένει πολιτικό του προσωπικό, που -παρ’ όλη την κρίση και την αναζήτηση διεξόδων μεγαλύτερης εκμετάλλευσης υπέρ του- θησαυρίζει και ζει σαν τον κηφήνα, ενώ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας ασφυκτιά μέσα στην ανασφάλεια, υπό την απειλή της ανέχειας και της ανεργίας.

Είναι πλέον διάχυτο και φανερό ότι ο λαός θέλει διακαώς τη συνολική ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής και των δυνάμεων που στηρίζουν τη βάρβαρη επίθεση. Κυρίως για δύο λόγους: Πρώτο, γιατί δεν φαίνεται αυτή η πολιτική να έχει σταματημό από μόνη της, παρά τις τριβές και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του συστήματος. Δεύτερο, γιατί οι επιμέρους ανατροπές δεν είναι σε θέση να φέρουν πίσω αυτά που έχουν χαθεί μόλις στα δύο τελευταία χρόνια.

Πώς όμως θα φτάσουμε σε μια τέτοια συνολική ανατροπή πολιτικής, όταν ακόμη και οι επιμέρους νίκες και επιτυχίες δεν έχουν ακόμα επιτευχθεί; Γι’ αυτό και τα αισθήματα οργής, θυμού και αγανάκτησης διαπλέκονται με αισθήματα ηττοπάθειας και μοιρολατρίας, τα οποία -σε συνδυασμό με τους αρνητικούς συσχετισμούς- φαντάζουν κατά περιόδους κυρίαρχα και το σύστημα παντοδύναμο.

Να ξεπεράσουμε τα εμπόδια

Εδώ και μήνες η κυβέρνηση και το σύστημα προχωρούν από επίθεση σε επίθεση, ξεθεμελιώνοντας δικαιώματα δεκαετιών με σχετική επιτυχία παρά το ότι βρίσκουν σοβαρές αντιστάσεις κατά περίπτωση. Τα «όπλα» τους είναι αυτά που έχει παραδοσιακά το σύστημα: κινδυνολογία, διαίρει και βασίλευε, «συντεχνίες», ιδεολογήματα περί «πατριωτισμού» και, φυσικά, συνδυασμένα με τα πραγματικά όπλα της καταστολής και της καταπίεσης, όπως μας το έδειξαν αυτοί οι μήνες στο εσωτερικό και όπως το υπογράμμισαν οι εξεγέρσεις στις γειτονικές χώρες (όπου δεν περνάει ο λόγος περνάει η καταστολή και η ανοιχτή αιματοχυσία). Όμως, το κύριό τους πλεονέκτημα είναι η «αφλογιστία» των όπλων του λαού. Ή, αν θέλετε, η διαχρονική προσπάθεια να θαφτούν τα όπλα του λαού στα αζήτητα για μια ολόκληρη ιστορική φάση, ώστε να μην μπορεί να τα ανακαλύψει όταν πραγματικά τα χρειάζεται.

Δεκαετίες επί δεκαετιών το σύστημα και διάφοροι πρώην «αριστεροί» και πάσης φύσης μετανοημένοι χλεύαζαν τα όπλα που είχε σφυρηλατήσει ο λαός στον 20ό αιώνα: την οργάνωση, τα σωματεία, τη διαδήλωση, την απεργία. Και κυρίως χλεύαζαν τις ιδέες και τα ιδανικά του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού. Απαξίωναν τις κομμουνιστικές οργανώσεις, το κομμουνιστικό κόμμα, το κομμουνιστικό κίνημα. Δεν ξόρκιζαν «φαντάσματα» (γιατί αν ήταν τέτοια δεν θα χρειάζονταν ξόρκισμα) αλλά όλα αυτά που θα ξαναπαρουσιαστούν σαν πρώτης προτεραιότητας όπλα για να αντιμετωπιστεί μια χούφτα καλά εξοπλισμένων αντιδραστικών. Γι’ αυτό και μεγάλα τμήματα του λαού είναι θυμωμένα και με ό,τι παρουσιάζεται σαν «κυρίαρχη» και «μεγάλη» Αριστερά στη χώρα. Γιατί αυτή η Αριστερά συναίνεσε συνειδητά στον αφοπλισμό, γιατί υποτάχθηκε στο σύστημα, γιατί εξωθήθηκε να αναπαράγεται μέσα στο σύστημα και όχι εναντίον του.

Γιατί αυτή η Αριστερά βαδίζει εδώ και δεκαετίες από «Βάρκιζα» σε «Βάρκιζα», παραδίνοντας κατά περίπτωση τα όπλα των καταπιεσμένων. Ένας λοιπόν από τους πιο σοβαρούς λόγους που το σύστημα κερδίζει (κυρίως στρατηγικά, αλλά και τακτικά) είναι ότι εκμεταλλεύεται το γεγονός ότι ο λαός πρέπει να διανύσει μεγάλη διαδρομή για να φτάσει στο επίπεδο των συνθηκών, προκειμένου να αποκτήσει ξανά τη δική του οργάνωση, τη δική του Αριστερά, το δικό του κίνημα, τη δική του προοπτική εξουσίας και κοινωνίας.

Μπορούμε να νικήσουμε! Το μέλλον μας ανήκει!

Ο λαός της Αιγύπτου, και όχι μόνο, έδειξε ότι μπορεί να έχει νίκες ακόμη και όχι τόσο οργανωμένος και πλήρως εξοπλισμένος. Μα -θα πει κάποιος- πλήρωσε και πληρώνει τίμημα, και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα πάρει και την Αίγυπτο στα χέρια του να την κυβερνήσει. Η ιστορία των εξεγέρσεων δεν έχει τίποτε σίγουρο και τίποτε συμφωνημένο! Γι’ αυτό και οι επαναστάτες, οι κομμουνιστές έχουν την υποχρέωση να συμμετέχουν σ’ αυτές τις εξεγέρσεις, να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να βρίσκουν την προοπτική και το περιεχόμενό τους για να περιφρουρούν τους εξεγερμένους, για να μεταφέρουν το κόστος και το τίμημα από τις πλάτες των καταπιεσμένων στις πλάτες των καταπιεστών.

Έτσι και στη χώρα μας πρέπει να οικοδομήσουμε άμεσα τους όρους ώστε να δημιουργηθεί ένα ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ στην άγρια επίθεση. Να συγκροτήσουμε μορφές ΛΑΪΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ σ' όλους τους χώρους που ζει και δουλεύει ο λαός και η εργατική τάξη. Μέσα από τους διάσπαρτους και επιμέρους αγώνες να διευρύνεται ο συντονισμός του αγώνα για την ανατροπή της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής και των δυνάμεων που τη στηρίζουν.

Μέσα από τη συντονισμένη αποφασιστική σύγκρουση με το σύστημα, την πολιτική του και όσους τη στηρίζουν, θα αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά η νέα ελπίδα, η νέα προοπτική, αυτή του σοσιαλισμού. Η προοπτική της οικοδόμησης μιας νέας κοινωνίας, που θα έχει συντρίψει το καθεστώς της υποτέλειας και της εξάρτησης και όπου η εργατική τάξη θα έχει όλες τις δυνατότητες και τους συσχετισμούς υπέρ της για να ανατρέψει το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς.

ΕΡΓΑΤΕΣ, ΑΓΡΟΤΕΣ, ΑΝΕΡΓΟΙ, ΝΕΟΛΑΙΑ, ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ,
ΝΑ ΣΥΝΤΟΝΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ
Σ’ ΕΝΑ ΕΥΡΥ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

-------------------

ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΟΠΛΑ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ

-------------------

ΝΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ