Στη βάση αυτή δεν συνεργάζεται, δεν συνυπογράφει πλαίσια, οργανώνει ξεχωριστές συγκεντρώσεις, καταγγέλλει τις κινητοποιήσεις σαν συντεχνιακές, όπως π.χ. πρόσφατα η Παπαρήγα στη Βουλή, με αφορμή την κινητοποίηση των γιατρών. Μόλις πρόσφατα, κριτικάροντας τα 12 σημεία συμφωνίας του Αγωνιστικού Μετώπου στους γιατρούς, έλεγαν από τις στήλες του Ριζοσπάστη ότι πρόκειται για «ένα πλαίσιο που σε κανένα σημείο δεν κάνει την παραμικρή αναφορά στην κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης στην υγεία και στο να είναι όλοι οι γιατροί δημόσιοι υπάλληλοι με πλήρη αποκλειστική απασχόληση, και που κατά συνέπεια δεν ακουμπά τη ρίζα του προβλήματος που είναι η εντεινόμενη εμπορευματοποίηση της υγείας με την επιβολή χαρατσιών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων».
Στο απόσπασμα αυτό αναδεικνύεται η λογική ότι το εν λόγω αίτημα (περί κατάργησης της επιχειρηματικής δράσης, αποκλειστικά δημόσιο σύστημα υγείας) είναι το κεντρικότερο και σπουδαιότερο αίτημα που αφού δεν διεκδικείται, τότε νομιμοποιείται το ΠΑΜΕ να καταγγέλλει την κινητοποίηση.
Τώρα εδώ γίνεται η λαθροχειρία.
Γιατί όντως το πρόβλημα της εμπορευματοποίησης της υγείας και της μεταβίβασης του κόστους της περίθαλψης στον λαό είναι ο κεντρικός στόχος της κυβερνητικής πολιτικής.
Αν αυτό είναι ολοκάθαρο για την ιδιωτική υγεία, τόσο εξ ορισμού αλλά και με τη διεύρυνση του πεδίου δράσης της, το ίδιο ισχύει όμως και με τη δημόσια, με τα εισιτήρια στα νοσοκομεία (5 ευρώ - ολοήμερα) και τις πληρωμές των ασθενών από την τσέπη τους (άμεση συμμετοχή, φακελάκια) αλλά και γενικότερα και ανεξαρτήτως συστήματος υγείας είτε με την έμμεση και άμεση φορολογία είτε με την ασφαλιστική εισφορά είτε και αν το πάμε λίγο πιο μακριά με την… υπεραξία..
Άρα, θα λέγαμε εμείς, το ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΟ δεν διασφαλίζει τη δωρεάν περίθαλψη, αλλά ας πάμε και λίγο παρακάτω.
Σε ποιους απευθύνονται
Τα συνθήματα διακρίνονται σε συνθήματα ζύμωσης και δράσης. Αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για ένα σύνθημα δράσης, τότε πρέπει να μας πουν σε ποιους απευθύνεται.
Όταν τους ρωτάς σε ποιους απευθύνεται αυτό το σύνθημα, η απάντηση τους είναι ότι απευθύνεται στους εργαζομένους. Tο να λέγεται ότι τα αιτήματα «δεν απευθύνονται στην κυβέρνηση αλλά στους εργαζόμενους», αυτό αποτελεί σκέτη ανοησία και στρουθοκαμηλισμό.
Ανοησία γιατί όταν λέμε πού απευθύνονται τα αιτήματα εννοούμε από ποιον ζητούμε να ικανοποιηθούν. Και τα αιτήματα διατυπώνονται είτε για να ικανοποιηθούν από την κυβέρνηση και την εργοδοσία, και όχι απλά για να συζητιούνται ανάμεσα στους εργαζόμενους, είτε τα υλοποιούν οι εργαζόμενοι απευθείας, από μόνοι τους.
Αν λοιπόν το απευθύνουν στους εργαζομένους για υλοποίηση, τότε θα αναμέναμε και το πρόγραμμα δράσης για… καταλήψεις των διαγνωστικών κέντρων και κλινικών για να καταργήσουμε την ατομική ιδιοκτησία στις συγκεκριμένες μονάδες υγείας εμείς και άμεσα -σήμερα!
Και επειδή αυτό είναι μάλλον ανόητο για σήμερα, τότε υποθέτουμε ότι το σύνθημα απευθύνεται στην κυβέρνηση για υλοποίηση οπότε πρόκειται για στρουθοκαμηλισμό!
Στρουθοκαμηλισμός γιατί με αυτό τον τρόπο πάει να κρυφθεί εκείνο που είναι τόσο ορατό αλλά το «αντικαπιταλιστικό» θάρρος δεν τολμά να το παραδεχθεί: πως προτείνει στον καπιταλισμό να ασκήσει «αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα»!
Ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι η σημερινή κυβέρνηση του ΔΝΤ και της ΕΕ είναι σε θέση να καταργήσει την ιδιωτική υγεία αν της ασκηθούν λαϊκές πιέσεις!
Αν εννοούν πραγματικά κάτι τέτοιο, τότε όχι απλώς εξακολουθούν να έχουν αυταπάτες αλλά τις καλλιεργούν και σε άλλους και άρα το σύνθημα πρέπει να απορριφθεί ολόκληρο.
Αν το σύνθημα είναι σύνθημα προοπτικής-ζύμωσης, για να δούμε τι ζυμώνει και σε ποια κατεύθυνση.
Ζήτημα πρώτο: Πώς πραγματώνεται
Προφανώς από μια άλλη κυβέρνηση φιλολαϊκού χαρακτήρα. Προϋποθέτει λοιπόν εκλογική διαδικασία και ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης.
Eίναι λοιπόν σύνθημα που αλλάζει ή οικοδομεί προϋποθέσεις για να αλλάξει το πεδίο που κινείται το κίνημα από άμεσα διεκδικητικό (αυξήσεις, ανατροπή νόμων κ.λπ.) σε κίνημα που ζητάει εκλογές.
Αν και δεν το ομολογούν και αρκούνται «στο να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα», αυτή είναι η φυσική συνέπεια του αιτήματος: ένα κίνημα αλλαγής εκλογικών συσχετισμών, προφανώς υπέρ του ΚΚΕ.
Ο αγώνας λοιπόν που δίνεται μετά από όλα αυτά δεν είναι παρά ένας «νόμιμος» πολιτικός «αγώνας», επιτρεπτός από το σύστημα γιατί, πολύ απλά, μεταθέτει στο μέλλον έναν αγώνα που πρέπει να δοθεί σήμερα, για την αλλαγή της κατάστασης σήμερα, και όχι όταν και αν αλλάξει η κυβέρνηση και την αναλάβει το ΚΚΕ!
«Μα καλά, εσείς δηλαδή υπερασπίζεστε τη σημερινή κατάσταση, να υπάρχει ιδιωτική υγεία, να εμπορευματοποιείται η δημόσια κ.λπ.».
Αν μας ρωτάτε για τις διαθέσεις μας, προφανώς και όχι. Προφανώς σε μια άλλη κοινωνία θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια άλλου τύπου λαϊκή υγεία, προφανώς σε μια λαϊκή Ελλάδα και προφανώς όχι ιδιωτική.
Άλλωστε η κατάκτηση δωρεάν παροχών υγείας σήμερα από τον λαό δεν λειτουργεί άμεσα σε βάρος της ιδιωτικής, ταυτόχρονα δεν μπλοκάρει σε έναν βαθμό την εμπορευματοποίηση και της δημόσιας υγείας;
Από πού προκύπτει λοιπόν ότι όποιος δεν υιοθετεί το σύνθημα περί κατάργησης της επιχειρηματικής δράσης από το σημερινό ή το αυριανό αστικό κράτος, είναι με τους ιδιώτες; Απλώς δεν είναι ρεφορμιστής και εκλογολάγνος.
Και δωρεάν υγεία για όλον τον λαό και λαϊκή υγεία σε μια λαϊκή Ελλάδα που έχει καταργήσει το κεφάλαιο, και την εξάρτηση συνολικά -αν θέλουμε να είμαστε σωστοί και ολοκληρωμένοι.
Και υπέρ της κοινής δράσης για να αποσπάσουμε παραχωρήσεις για το πρώτο χωρίς απαραίτητη συμφωνία των πάντων για το δεύτερο, για να αλλάξουμε την πραγματικότητα σήμερα.
