Ένα χαρακτηριστικό των αντιστάσεων που ορθώνονται ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις είναι η μαζική συμμετοχή των γονιών και ο συντονισμός των συλλόγων γονέων, ακόμη και σχολείων τα οποία δεν συγχωνεύονται. Οι σύλλογοι γονέων και οι τοπικές ΕΛΜΕ είναι οι φορείς οι οποίοι για την ώρα τραβάνε το μεγαλύτερο κομμάτι της αντιπαράθεσης, με κάποιες εξαιρέσεις στις οποίες συμμετέχουν με τις κινητοποιήσεις τους και οι μαθητές.
Οι κινητοποιήσεις, οι εκδηλώσεις και συζητήσεις, τα ψηφίσματα, οι τοπικές πορείες και οι παραστάσεις διαμαρτυρίας που οργανώνονται εκφράζουν την αγανάκτηση των εκπαιδευτικών και των γονιών, την αγανάκτηση του λαού απέναντι στην επίθεση συνολικά. Ένας λαός που ως εργαζόμενος ματώνει καθημερινά για να τα βγάλει πέρα, ως άνεργος-απολυμένος παλεύει με τα θηρία της απόρριψης και του ΟΑΕΔ, ως συνταξιούχος βλέπει το εισόδημά του να μη φτάνει για τα βασικά, είναι ένας λαός που αποφασίζει να σηκώσει το κεφάλι του σε κάθε ευκαιρία που του δίνεται, που αποφασίζει να αντισταθεί και για τα “μεγάλα” και για τα “μικρά” που του επιβάλλει το σύστημα.
Σε αυτή τη φάση οι κινητοποιήσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις πρέπει να συνολικοποιηθούν σε κάθε πόλη και να συνενώσουν τόσο τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς όσο και τους ίδιους τους μαθητές. Δείγματα από γειτονιές της Αθήνας, όπου ακόμη και αριστερές δυνάμεις δεν θέλησαν να εμπλέξουν τους μαθητές στις αποφάσεις αγώνα, είναι κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά. Είναι ένδειξη μη εμπιστοσύνης στους μαθητές και στις δυνάμεις τους, την ίδια στιγμή που το σύστημα τους συκοφαντεί με κάθε ευκαιρία και τους αρνείται επί της ουσίας το δικαίωμά τους να αντιστέκονται.
Η συμμετοχή των μαθητών στις κινητοποιήσεις ενάντια στις συγχωνεύσεις-καταργήσεις είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για τη συνέχεια και το άπλωμα αυτού του αγώνα. Για την ακρίβεια, είναι και δικός τους αγώνας από τη στιγμή που είναι εκείνοι που θα κληθούν να ζήσουν στις νέες συνθήκες που ετοιμάζουν, που τους ζητιέται να στοιβαχτούν στις νέες Γκράβες και να ξαναφέρουν στην καθημερινότητα τις εικόνες του σχολείου των παππούδων μας που διασχίζανε βουνά και πεδιάδες για να φτάσουν στο σχολείο... Είναι και δικός τους αγώνας και έχουν ανάγκη να συναντηθούν στον δρόμο με τους εκπαιδευτικούς τους που και εκείνοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις νέες βάρβαρες εργασιακές συνθήκες αλλά ακόμη και με τις απολύσεις, έχουν ανάγκη να παλέψουν μαζί με τους γονείς τους για να μην περάσει το νέο έκτρωμα του συστήματος.
Το κίνημα των μαθητών, το κατασυκοφαντημένο, αυτό που δεν τολμάει να ξεμυτίσει και πρέπει να παλέψει με εισαγγελείς και ιδιώνυμα, διορισμένους “αγανακτισμένους πολίτες” και κάθε είδους Πρετεντέρηδες, είναι το κίνημα που με τη ζωντάνια του και την αποφασιστικότητά του μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα κινήματα που ξεσπούν. Η επίθεση που δέχεται, άλλωστε, είναι η πιο τρανή απόδειξη. Η καλύτερη άμυνα, λένε, είναι η επίθεση και το σύστημα εφαρμόζει αυτή την τακτική με συνέπεια, προκειμένου να αποφύγει τον εφιάλτη του γενικευμένου ξεσηκωμού των μαθητών και της νεολαίας.
Με αίτημα ΚΑΝΕΝΑ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΗ, ΚΑΝΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ, οι μαθητές, οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί μπορούν να δώσουν μια σημαντική μάχη.
Αν οι κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τα αστικά κόμματα, οι κυβερνήσεις τους και όλος αυτός ο συρφετός έχει αποφασίσει να λυγίσει τη μέση απέναντι στους ξένους εκβιαστές του, ο λαός και η νεολαία δεν θα ακολουθήσουν! Η υποταγή και η καθολική υποδούλωση είναι γνώρισμα δικό τους. Ο λαός και η νεολαία ξαναμαθαίνουν να σηκώνουν το κεφάλι, να αντιστέκονται, να διεκδικούν τη ζωή και το μέλλον τους, να νικάνε!
