Συζήτηση για τους Συλλόγους Γονέων στο «Εκτός των Τειχών»

Οι Σύλλογοι Γονέων να γίνουν κύτταρα οργάνωσης του λαού

Το Σάββατο 19 Φλεβάρη έγινε στο Βιβλιοπωλείο «Εκτός των Τειχών» μια πρώτη συζήτηση γύρω από το ρόλο και το χαρακτήρα των Συλλόγων Γονέων μέσα στο σκηνικό που διαμορφώνουν στα σχολεία οι συγχωνεύσεις και τα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας. Στη συζήτηση συμμετείχαν αρκετοί γονείς, μέλη Δ.Σ. Συλλόγων Γονέων και όχι μόνο, αλλά και εκπαιδευτικοί. Κοινή ήταν η γνώμη ότι η συζήτηση και η ανταλλαγή εμπειρίας και απόψεων βοήθησε και ότι είναι ανάγκη να υπάρχει ένας καλύτερος και συχνότερος συντονισμός.
Σε γενικές γραμμές οι κατευθύνσεις που αναδείχτηκαν ήταν οι εξής:
Οι Σύλλογοι Γονέων αποτελούν, ουσιαστικά, μορφές οργάνωσης του λαού γύρω από τα θέματα της εκπαίδευσης. Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, με την ανεργία, τη λιτότητα και την ανέχεια να τσακίζουν κόκαλα, οι Σύλλογοι Γονέων μπορούν να γίνουν σημεία αναφοράς για μεγάλα κομμάτια ενός λαού ο οποίος αποδεικνύει καθημερινά ότι δεν έχει σκοπό να δεχτεί αδιαμαρτύρητα την πρωτοφανή επίθεση που γίνεται στα δικαιώματά του. Ενός λαού που αντιλαμβάνεται όλο και περισσότερο ότι μόνο παλεύοντας συλλογικά θα μπορέσει να υπερασπιστεί τα στοιχειώδη του δικαιώματα.

Οι Σύλλογοι Γονέων, όπως και όλος ο λαός, έχουν να αντιμετωπίσουν μια νέα κατάσταση, απέναντι στην οποία τους τίθενται, αντικειμενικά, νέα καθήκοντα. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να μη λειτουργούν ως όργανα συνδιαλλαγής με τους Δήμους ή το κράτος και τα Δ.Σ. τους να μη γίνονται βήμα ανάδειξης κομματικών ή προσωπικών φιλοδοξιών για κανέναν. Ο Σύλλογος δεν είναι το Δ.Σ., είναι όλοι οι γονείς και άρα όλοι οι γονείς πρέπει να συμμετέχουν στη δράση του Συλλόγου. Τα Δ.Σ. έχουν την ευθύνη να ενθαρρύνουν αυτή τη συμμετοχή, πρώτα και κύρια συγκαλώντας όσο πιο τακτικά γίνεται Γενικές Συνελεύσεις, στις οποίες οι γονείς θα μπορούν να συζητάνε για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα των σχολείων και να διαμορφώνουν, έτσι, το πλαίσιο της δράσης τους.
Τον τελευταίο καιρό, αυτό που παρατηρείται είναι ότι το κράτος αποσύρεται από τις υποχρεώσεις του σε κάθε πτυχή της ζωής και ιδιαίτερα στην παιδεία. Τα σχολικά κτίρια αφήνονται στην τύχη τους, στοιχειώδης εξοπλισμός για το μάθημα (όπως χαρτί για φωτοτυπίες) είναι ανύπαρκτος, τα στοιχειώδη για την καθαριότητα των σχολείων (υλικά, καθαρίστριες) επίσης, δεν υπάρχει καμία υποδομή για το ολοήμερο σχολείο, ενώ πολλά σχολεία δεν αποκλείεται να αντιμετωπίσουν προβλήματα έλλειψης πετρελαίου θέρμανσης ενδεχομένως και από αυτόν το χειμώνα. Μεγάλο κομμάτι των δαπανών αυτών αναλαμβάνουν άμεσα οι γονείς είτε μέσω των Συλλόγων είτε μετά από άμεσα αιτήματα των ίδιων των εκπαιδευτικών. Προφανώς, η ευθύνη ανήκει στο κράτος, το οποίο είναι υποχρεωμένο να καλύπτει όλες αυτές τις δαπάνες στο πλαίσιο της δωρεάν παιδείας. Οι γονείς βρίσκονται, ουσιαστικά, με το μαχαίρι στο λαιμό, γιατί τους τίθεται ένας ωμός εκβιασμός ότι ή θα πληρώσουν ή τα παιδιά τους θα κρυώνουν, δε θα μπορούν να φάνε ή να κάνουν μάθημα και θα ζουν σε άθλιες συνθήκες υγιεινής. Το γεγονός ότι οι γονείς αναγκάζονται να πληρώνουν, τελικά, δε σημαίνει ότι πρέπει η κατάσταση αυτή να μην αποκαλύπτεται, να μην καταδεικνύονται οι πραγματικοί υπεύθυνοι και να μη διεκδικούνται τα αυτονόητα είτε από τους Δήμους είτε από την κεντρική διοίκηση, σε μια κατεύθυνση υπεράσπισης της δωρεάν παιδείας.
Για τους γονείς το επιπλέον οικονομικό βάρος δεν είναι καθόλου αμελητέο και αυτό είναι φανερό ότι θα αλλάξει προς το χειρότερο από τη νέα σχολική χρονιά όταν θα υπάρχουν ακόμα περισσότεροι απολυμένοι ή με μειωμένους μισθούς. Η κατάσταση που για χρόνια έχει κατοχυρωθεί, ότι π.χ. δε θα υπάρχει τραπεζοκόμος αν δεν τον πληρώσουν οι γονείς, τίθεται σε νέα βάση, πλέον, από την ίδια την πραγματικότητα που θα δημιουργήσει πολλούς γονείς που δε θα έχουν να πληρώσουν το παραμικρό. Ετσι, αυτό που είχε, δυστυχώς, γίνει συνήθεια σε πολλούς Συλλόγους Γονέων, να είναι, ουσιαστικά, μηχανισμοί που μαζεύουν λεφτά από τους γονείς για να καλύψουν τις τρύπες της δωρεάν παιδείας, πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να γίνει όλο και πιο πλατιά κατανοητό στους γονείς ότι πρόκειται για υποχρεώσεις του κράτους, τις οποίες θέλει να διώξει από πάνω του οριστικά και ότι τη δωρεάν παιδεία ή θα την υπερασπιστεί ο λαός ή θα την αλέσουν κι αυτή στα γρανάζια του μνημονίου.
Τα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας για το νέο σχολείο, περιγράφουν ένα εφιαλτικό, πραγματικά, τοπίο. Από την πληρωμή των βιβλίων ως τη χρηματοδότηση των σχολικών μονάδων με βάση την αξιολόγησή τους και από τους χορηγούς των σχολείων μέχρι τις συγχωνεύσεις και το χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Κάτω από το δόγμα της εποχής για τη μείωση των εξόδων του δημοσίου σχεδιάζεται το σχολείο στο οποίο θα φοιτούν τα παιδιά όσων μπορούν να πληρώσουν και στο οποίο θα δουλεύουν εκπαιδευτικοί χωρίς δικαιώματα. Ενα σχολείο αφιλόξενο για πολλά παιδιά από φτωχές οικογένειες, που, σε αυτές τις συνθήκες, θα είναι όλο και περισσότερες, ένα σχολείο στο οποίο, απλά, αυτά τα παιδιά δε θα μπορούν να πάνε και θα το εγκαταλείπουν.
Το ζήτημα των συγχωνεύσεων έχει ήδη αναδειχθεί από πολλούς Συλλόγους και Ενώσεις Γονέων, συχνά σε συνεργασία με τις τοπικές ΕΛΜΕ και Συλλόγους Δασκάλων. Σε αρκετές περιπτώσεις υπήρξαν και κινητοποιήσεις, ενώ σε άλλες υπήρξαν αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων και Δημάρχων ενάντια στις συγχωνεύσεις. Το ζήτημα έχει μεγάλη σημασία να συζητηθεί στους Συλλόγους Γονέων, ώστε να είναι οι γονείς έτοιμοι να δώσουν μια μεγάλη και μακροχρόνια μάχη ενάντια στις συγχωνεύσεις. Οι Δήμοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν δηλώνοντας και αυτοί αντίθετοι. Ο ρόλος τους είναι γνωμοδοτικός και μόνο και η εφαρμογή των συγχωνεύσεων δεν εξαρτάται από αυτούς, αλλά από το Υπουργείο Παιδείας. Κανένας Δήμος δεν μπορεί να εγγυηθεί, με μια απόφαση, ότι δε θα κάνει τις συγχωνεύσεις που θα του ζητηθούν. Μόνο η κινητοποίηση των γονιών, των εκπαιδευτικών και των μαθητών μπορεί να εγγυηθεί κάτι τέτοιο.
Τέλος, για τους Συλλόγους των Γυμνασίων και των Λυκείων είναι κρίσιμο το ζήτημα της συνεργασίας τους με τους μαθητές και τα εκλεγμένα όργανά τους. Αναγνωρίζοντας την αυτονομία των μαθητών και αντίθετα με πρακτικές που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν, όταν Σύλλογοι Γονέων αναλάμβαναν να σπάνε μαθητικές καταλήψεις και γενικώς να …συνετίζουν τα …ανώριμα παιδιά τους. Το μεγαλύτερο εφόδιο που μπορούν να δώσουν οι γονείς στα παιδιά τους είναι να τα μάθουν να καταλαβαίνουν τα κοινά τους συμφέροντα και να αγωνίζονται συλλογικά για να τα υπερασπιστούν.