Ηδη από την προηγούμενη της συνέλευσης η εταιρία κινητοποίησε γρήγορα και άμεσα τους διευθυντές, οι οποίοι ζητούσαν από καθένα εργαζόμενο χωριστά να υπογράψει τη νέα ατομική σύμβαση με το μειωμένο μισθό. Προφανώς η απειλή της απόλυσης ήταν ευθεία για όποιον αρνιόταν να υπογράψει. Αυτό το κλίμα τρομοκρατίας επηρέασε τον κόσμο, ο οποίος έδειξε απογοητευμένος από το γεγονός ότι ο αγώνας που έδωσε δεν είχε αποτέλεσμα ή θεώρησε ότι έκανε ό,τι μπορούσε και πια δεν μπορούσε να το παλέψει άλλο. Και αυτό εκφράστηκε με την πολύ μικρή προσέλευση εργαζομένων στη συνέλευση.
Το σύνολο, σχεδόν, των εργαζόμενων έχει υπογράψει, πλέον, τις ατομικές συμβάσεις, με πολύ λίγες εξαιρέσεις για τους οποίους αναμένεται η αντίδραση της εταιρίας.
Ομως αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι απεργίες έγιναν και καταγράφτηκαν στις συνειδήσεις των εργαζόμενων, αλλά και στα μυαλά της εργοδοσίας που καταλαβαίνει ότι, πλέον, θα αντιμετωπίζει μεγαλύτερες αντιδράσεις. Μπορεί, λοιπόν, ο αγώνας αυτός να μην κέρδισε, αλλά έβαλε σημαντικές παρακαταθήκες για το μέλλον. Ενα μέλλον στο οποίο θα δοθούν ξανά οι ευκαιρίες για νέους αγώνες, πιο σημαντικούς, πιο μαζικούς, πιο μακροχρόνιους και νικηφόρους!
