«Τα πρώτα χρόνια της ζωής της η Άννα Φελίνι πίστευε πως οι γονείς της είχαν σκοτωθεί σε ατύχημα. Της το είχαν πει οι παππούδες της. Της είπαν ότι, καθώς ερχόντουσαν οι γονείς της να την πάρουν, το αεροπλάνο που τους μετέφερε έπεσε. Όταν ήταν έντεκα χρόνων, κάποιος της είπε ότι οι γονείς της είχαν πεθάνει πολεμώντας εναντίον της στρατιωτικής δικτατορίας της Αργεντινής. Δεν ρώτησε τίποτα, δεν είπε τίποτα. Ποτέ της δεν ήταν ομιλητική, όμως από τότε δεν ξαναμίλησε ή είπε πολύ λίγα πράγματα. Όταν ήταν δεκαεφτά χρόνων, δεν μπορούσε να μιλήσει. Είχε μια μικρή πληγή κάτω από το στόμα. Δεκαοκτώ χρόνων δυσκολευόταν να φάει. Η πληγή όλο μεγάλωνε. Στα δεκαεννιά της την εγχείρησαν. Στα είκοσί της πέθανε. Ο γιατρός είπε πως τη σκότωσε ένας καρκίνος του στόματος. Οι παππούδες είπαν πως τη σκότωσε η αλήθεια. Η μάγισσα του χωριού είπε πως πέθανε επειδή δεν φώναξε...»
Το εκπληκτικό αυτό απόσπασμα του Εδουάρδο Γκαλεάνο από το βιβλίο του «Καθρέφτες», χρησιμοποιεί χωρίς καμία ντροπή κάποιος Νίκος Φελέκης στον «Κόσμο του Επενδυτή» (http://felnikos.blogspot.com/2011/01/22-01-2011.html) της 23/1/2011 γιατί λέτε; Μα για να πει πόσο λάθος κάνει η εμπνευσμένη κυβέρνησή μας που δε λέει φωναχτά αυτό που πάει να κάνει ώστε να σώσει τον εαυτό της και το έργο της! Θαυμάστε:
«Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η προσπάθεια της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της χώρας και να τ’ αλλάξει όλα είναι σημαντική, πρωτοφανής για τα πολιτικά χρονικά και τα ελληνικά δεδομένα.
Καταλαβαίνουμε επίσης ότι και με δικές της ευθύνες αυτή η προσπάθεια πιάνει τα όριά της επειδή έχει φτάσει στον σκληρό πυρήνα του προβλήματος. Το λίπος που υπήρχε το «καθάρισε». Πλέον, το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο. Και το κόκαλο χρειάζεται χειρουργείο. Πριόνι και σφήνες. Ό,τι είναι, λοιπόν, να ειπωθεί τώρα…».
Καταλαβαίνουμε επίσης ότι και με δικές της ευθύνες αυτή η προσπάθεια πιάνει τα όριά της επειδή έχει φτάσει στον σκληρό πυρήνα του προβλήματος. Το λίπος που υπήρχε το «καθάρισε». Πλέον, το μαχαίρι φτάνει στο κόκαλο. Και το κόκαλο χρειάζεται χειρουργείο. Πριόνι και σφήνες. Ό,τι είναι, λοιπόν, να ειπωθεί τώρα…».
Πριν μερικές δεκαετίες χρειαζόταν γύψος. Η ιατρική όμως της καπιταλιστικής βαρβαρότητας έχει αναβαθμιστεί. Πλέον χρειάζονται πριόνι και σφήνες! Αντίστοιχα έχει αναβαθμιστεί και το θράσος της κυρίαρχης προπαγάνδας. Που δε διστάζει να θέσει την αντιδικτατορική λογοτεχνία στην υπηρεσία της δικτατορίας της αστικής τάξης…
