1η ΜΑΗ Για την ανασυγκρότηση του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος Για την επανάσταση και το σοσιαλισμό

Αντιμέτωπους με ιστορικές προκλήσεις βρίσκει τους λαούς και την εργατική τάξη, παγκόσμια και στη χώρα μας, η φετινή Πρωτομαγιά. Τα δεδομένα που γεννά η διαρκώς επιδεινούμενη κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος διαμορφώνουν ένα γκρίζο, καταθλιπτικό τοπίο φτώχειας, εξαθλίωσης, ανασφάλειας, καταστροφής. Αλληλοτροφοδοτούμενη με τη συνεχή όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές για το ξαναμοίρασμα του κόσμου και των ζωνών πολιτικής και οικονομικής επιρροής τους, αλλά και ενισχυμένη από τον δυσμενή για την εργατική τάξη συσχετισμό, η κρίση του συστήματος όχι μόνο δεν φαίνεται να φτάνει στο τέλος της, αλλά οδηγεί σε εφιαλτικές καταστάσεις.
125 χρόνια από το Σικάγο και τη νέα πνοή που έδωσε στο κίνημα της εργατικής τάξης παγκόσμια, το κεφάλαιο και το σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και της καταστροφής «ξεκοκαλίζει» την ευκαιρία να πάρει την ιστορική ρεβάνς από τον ταξικό του αντίπαλο. Το οκτάωρο και οι συλλογικές συμβάσεις «ζητούν» από την εργατική τάξη να τα ξανακατακτήσει, όπως η πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα «ζητούν» από το εργατικό-κομμουνιστικό κίνημα να ξανασταθεί στα πόδια του, να ανασυγκροτηθεί και να ολοκληρώσει το ιστορικό του καθήκον για την απελευθέρωση της κοινωνίας.
125 χρόνια από το Σικάγο η εργατική τάξη αναζητά ξανά τα εργαλεία της: τη συλλογικότητα, τα σωματεία της, την οργάνωσή της. Όλα αυτά που τη βοηθούσαν να αντιληφθεί τον εαυτό της ως τάξη, με συγκεκριμένα συμφέροντα και θέση στην κοινωνία. Όλα αυτά που πολεμήθηκαν ή αλώθηκαν από τις δυνάμεις του συστήματος εξουδετερώνοντας πολιτικά και ιδεολογικά τον αγώνα της εργατικής τάξης.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η έννοια της επαναστατικής ανατροπής του ιμπεριαλισμού-καπιταλισμού προβάλλει ως επιτακτική αναγκαιότητα για τις πλατιές μάζες, ως μοναδική διέξοδος, και ο σοσιαλισμός ως η μόνη προοπτική. Σήμερα, δραματικότερα και συντομότερα από ποτέ, τσακίζονται οι αυταπάτες για εκλογίκευση, διόρθωση ή εξανθρωπισμό του συστήματος.
Γι’ αυτό και σήμερα το ζητούμενο της πραγματικής, επαναστατικής, κομμουνιστικής Αριστεράς είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιατί αγώνες σαν αυτούς των αραβικών λαών, των εργαζομένων στο Ουισκόνσιν, των φοιτητών στην Αγγλία, της κατοίκων της Κερατέας, όπως και τόσοι άλλοι που ξέσπασαν τους τελευταίους μήνες ανά τον κόσμο, αναζητούν στήριξη, υπεράσπιση, περιφρούρηση, πρέπει να βοηθηθούν να βρουν την πραγματική προοπτική τους.