Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

6 Απρ 2011

Πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού
Ελεύθερος χώρος που ανήκει στο λαό

Ο χώρος του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού ήταν πάντοτε στις στοχεύσεις του κεφαλαίου, του κράτους και των κυβερνήσεών του τα τελευταία χρόνια. Προτάσεις για την εκποίησή του είχαν διατυπωθεί ήδη από το 1997, με την έκθεση Σπράου. Η πρόθεση της κυβέρνησης της ΝΔ για δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου Ελληνικού είχε δημοσιοποιηθεί από τον υπουργό ΥΠΕΧΩΔΕ Σουφλιά το 2007 και επρόκειτο για παράδοση του φιλέτου στην επιχειρηματική κερδοφορία εντασσόμενη στο πλαίσιο ενός γενικότερου σχεδιασμού για την Αττική. Ταυτόχρονα εμπλεκόμενοι φορείς (ή θέλοντες να εμπλακούν) (ΟΡΣΑ, ΤΕΔΚΝΑ, Υπερνομαρχία, ΕΜΠ, ΤΕΕ, ΓΣΕΕ, Δήμοι κ.λπ.) εκπονούν και υποβάλλουν σχέδια, προτάσεις και μελέτες που κατατείνουν στη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου1. To 2008 αναζητείται και υποβάλλεται επενδυτικό ενδιαφέρον από την Las Vegas Sands (εταιρεία καζίνο) ενώ οι σχεδιασμοί Σουφλιά συμπλέκονται και με τους νέους αυτοκινητόδρομους στον Υμηττό. Κάπως έτσι φτάνουμε στη σημερινή φάση, αφού όμως έχει ήδη μεθοδικά διαμορφωθεί μια πραγματική κατάσταση που περιλαμβάνει: από παραχωρήσεις χρήσεων σε φορείς δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, ολυμπιακές εγκαταστάσεις αλλά και στρατιωτικές, γραφεία των ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ ΑΕ, Αντιτρομοκρατικής, Κέντρο εκπαίδευσης αστυνομικών σκύλων, γραφεία ΟΤΑ μέχρι ΚΤΕΟ. Εννοείται μεγάλο ποσοστό τσιμεντοποίησης του χώρου, αποκλεισμός της ελεύθερης πρόσβασης, αποκλεισμός της παραλίας και νομιμοποιημένη ανοχή των νυχτομάγαζων.

Στη σημερινή φάση το πλαίσιο διαμορφώνεται από την ψήφιση του ν. 3894/10 περί στρατηγικών επενδύσεων (fast truck) και τις απαραίτητες για την απρόσκοπτη εφαρμογή του θεσμικές και οργανωτικές ρυθμίσεις (Διϋπουργική Επιτροπή Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων, συγκρότηση φορέα Ειδικού Σκοπού “ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΕ”) και τις μνημονιακές συμφωνίες με το Κατάρ. Η φάση αυτή χαρακτηρίζεται από και συμβαδίζει με τις απαιτήσεις που προβάλλονται για επέκταση της κερδοφορίας του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου, για ιδιωτικοποιήσεις και μάλιστα με όρους που θα παρακάμπτουν κάθε νομικό ή θεσμικό εμπόδιο, που θα προωθούν την αρπαγή, την καταλήστευση και τη χρόνια λεηλασία των παντός είδους υποδομών, του φυσικού περιβάλλοντος και πλούτου της χώρας, εκμεταλλευόμενοι το φτηνό, ανασφάλιστο και επισφαλές εργασιακό δυναμικό της. Στο πλαίσιο αυτό οι όποιοι νομικοί, πολεοδομικοί και χωροταξικοί προστατευτισμοί, που μέχρι τώρα δεν εξασφάλιζαν ουσιαστικά τίποτα, απλώς θα υποχωρήσουν υποκύπτοντας στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό που διαμορφωνόταν χρόνια τώρα αλλά από την εκδήλωση της κρίσης εντονότερα και διαφοροποιούμενος αρνητικότερα. Είναι μια σημαντική διαφοροποίηση που έπαιξε ρόλο στη μη προώθηση των σχεδιασμών το 2008 και δεν ήταν η αλλαγή κυβερνητικού σχηματισμού καθεαυτή (από ΝΔ σε ΠΑΣΟΚ) αυτή που καθόρισε.
Τι είδους αγώνα πρέπει να δώσει το κίνημα και με ποιους όρους;
Η έκταση και το βάθος της επίθεσης στη δημόσια γη, τους ελεύθερους χώρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές υπό καθεστώς ΔΝΤ, ΕΕ και τρόικας απαιτείται να συνειδητοποιηθούν, ώστε να δοθούν αγώνες για την υπεράσπισή τους. Περαιτέρω απαιτείται να συνειδητοποιηθεί η διαμόρφωση ως περισσότερο συγκεντρωτικών, αντιδραστικών και αντιλαϊκών των καλλικρατικών αυτοδιοικητικών θεσμών και των περιφερειακών αυτοδιοικήσεων καθώς και των επιχειρησιακών προγραμμάτων που εφαρμόζουν.
Στην επιλογή της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για εκποίηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού μόνον ένας αγώνας μπορεί να αντιταχθεί με νικηφόρες προϋποθέσεις: αυτός της αποτροπής της εκποίησης και της ακύρωσης όποιων σχεδίων για επιχειρηματική “ανάπτυξη” ή “αξιοποίηση”, για τη μη ένταξή του σε καθεστώς μνημονιακών ή μη συμβάσεων και συμπράξεων “αξιοποίησής” του, σχέδια που υπηρετούν την κερδοφορία ξένων και ντόπιων κεφαλαίων και σε πλήρη εφαρμογή της επίθεσης ενάντια στα λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του και για τη διεκδίκησή του ως ελεύθερου χώρου και πάρκου αναψυχής χωρίς καμία εμπορευματική, επιχειρηματική ή οικιστική χρήση, όπως είναι κατοχυρωμένο στη συνείδηση των κατοίκων της περιοχής. Με ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σ' αυτόν από όλο το λαό σε συνδυασμό με την ελεύθερη πρόσβαση στην παραλία. Και χρησιμοποιούμε τη λέξη διεκδίκηση γιατί παράλληλα απαιτείται η απομάκρυνση όλων των χρήσεων και εγκαταστάσεων, αυθαίρετων ή μη, που δεν συνάδουν με το χαρακτήρα του ως ελεύθερου, ανοιχτού και ανήκοντα στο λαό της Αττικής χώρου. Πρόκειται για έναν πολιτικό αγώνα που συνδέεται άρρηκτα με τον αγώνα για την ανατροπή του μνημονίου και στην ανακοπή της επέλασης της οικονομικής αδηφαγίας του κεφαλαίου που επεκτείνεται στη δημόσια γη και τους ελεύθερους χώρους.
Διαφοροποιήσεις και κοινή δράση
Ο αγώνας που θα λέει “το Ελληνικό ανήκει στο λαό”, που θα απαιτεί την απόδοσή του στο λαό ως ελεύθερου χώρου πρασίνου με ήπιες δωρεάν δραστηριότητες, αθλητικές και πολιτιστικές, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους, που θα θέτει ως λαίκή απαίτηση τη διαμόρφωσή του ως φυσικού πάρκου και την απόδοσή του ως υποχρέωση του κράτους απέναντι στους κατοίκους, μπορεί να δοθεί μόνον από τους κατοίκους και με τη λαϊκή αυτοοργάνωσή τους.
Η δυναμική της λαϊκής απαίτησης, που βασίζεται στα παραπάνω, τίθεται εκτός πάλης από την υιοθέτηση ως στόχου πάλης της δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου κυρίως πρασίνου και με ανταποδοτική λειτουργία χρήσεων που θα αποδοθούν σε ιδιώτες (έστω και Έλληνες), ενός στόχου που προκύπτει από την αντίστοιχη πρόταση-σχεδιασμό φορέων και την σε αντιστοίχηση με τα παραπάνω ανάληψη του αγώνα από ετερόκλητους φορείς. Εκτός από αυτό, αναδεικνύεται σειρά ερωτημάτων και αφήνονται ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα από την πολιτική άποψη αυτή:
Εστιασμένη σε έναν προτεινόμενο σχεδιασμό κινείται εξ υπαρχής στη λογική της εξυπηρέτησης της μητροπολιτικότητας της Αθήνας (όρος βεβαρημένος με την καπιταλιστική ανάπτυξή της, σε όποιον βαθμό) και στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, εντάσσεται στη λογική της πράσινης ανάπτυξης και προς ενίσχυση της τουριστικής ανάπτυξης (με αναβαθμισμένο όμως τουριστικό προϊόν) και της αναβάθμισης υπηρεσιών τριτογενούς τομέα, στόχοι που δεν έχουν καμία σχέση με τις λαϊκές ανάγκες. Η λογική αυτή αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα της διαχείρισης από φορείς που είτε μέχρι τώρα έχουν λειτουργήσει στο πλαίσιο της ανάπτυξης μέσω παραχωρήσεων, συμπράξεων ΣΔΙΤ είτε θα λειτουργήσουν κατ' εφαρμογή της επιχειρησιακής ικανότητας που επιβάλλεται από τον Καλλικράτη, των εθνικών αναπτυξιακών προγραμμάτων και κονδυλίων, τα οποία βεβαίως δεν αρνήθηκαν. Εν τέλει είναι ένας σχεδιασμός που δεν αρνείται την οικονομική εκμετάλλευση (προβλέπει περιορισμένης κλίμακας), τις χρήσεις κοινωνικού χαρακτήρα (μέσα από τις οποίες χρόνια τώρα δήμοι και νομαρχίες εισπράττουν υπέρογκα έσοδα από τους κατοίκους) και την αξιοποίηση για σκοπούς εμπορικούς και πολιτιστικούς (που και αυτοί εμπορευματοποιημένοι είναι), αρκεί να έχει πράσινο. Στο πλαίσιο αυτό μάλιστα συγκατοικούν και λογικές δήθεν αυτοδιαχείρισης, που αναδεικνύουν τους ΟΤΑ μπροστάρηδες στον αγώνα για παραγωγή και διακίνηση αγροτικών προϊόντων, λαχανικών και αρωματικών φυτών στον αξιοποιημένο χώρο του Ελληνικού, για δημιουργία “αυτοδιαχειριζόμενου αστικού αγρού” ώστε να διασφαλιστούν (!!) οι διατροφικές ανάγκες των κατοίκων με φθηνά λαχανικά!!! Γίνεται βεβαια αντιληπτό ότι πάντα υπάρχει ένας εύσχημος τρόπος να παραιτείσαι από τον αγώνα για υπεράσπιση της δημόσιας γης και να τον μεταστρέφεις σε λογικές συνδιαχείρισης και μάλιστα με κατευθείαν ανάθεση σε φορείς και ειδικούς, έστω και αν αυτοί αυτοαποκαλούνται χώροι κοινωνικής δράσης
Η αναγκαιότητα όμως που προκύπτει από το μέγεθος της επίθεσης του συστήματος επιβάλλει τη συγκρότηση των δυνάμεων εκείνων της αριστεράς που θα προβάλλουν τις λαϊκές ανάγκες και θα δημιουργήσουν όρους αγωνιστικής διεκδίκησης σ' αυτή την κατεύθυνση.
Κωστούλα Κανδηλιώτη
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
1) Ο όρος μητροπολιτικό πάρκο χρησιμοποιείται από όλες τις πλευρές (Δήμοι της περιοχής, ΕΑΠ του ΕΜΠ, Παναττικό Δίκτυο, Διαδημοτική Συντονιστική Επιτροπή για τον Υμηττό, διάφορες δημοτικές κινήσεις, δίκτυα και επιτροπές πολιτών, πολιτικοί χώροι όπως Σπίθα, Αντιεξουσιαστική Κίνηση, Οικολόγοι (βλ. σχετικά parkoellinikou.blogspot.com)