Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

9 Απρ 2011

“Ίδια είναι τ' αφεντικά δεξιά κι αριστερά”

....φωνάζουν αντιεξουσιαστές και αναρχικοί σε πορείες, συνήθως μετά από αντιδικία με αριστερές οργανώσεις και κόμματα. Όταν τους ρωτήσεις ποια είναι αυτά τα αριστερά αφεντικά βρε αδερφέ, θα σου πουν για Τυποεκδοτική, 902, για το Κόκκινο κ.τ.λ., τσουβαλιάζοντας έτσι και θεωρώντας την Αριστερά ως όλον. Παρότι κι αυτό είναι μεγάλο θέμα συζήτησης, αν δηλ η αριστερά αντιμετωπίζει στο σύνολό της τα όποια “μαγαζιά” της με κέρδη και ζημιές και για το αν όλοι συμπεριφέρονται όπως οι ρεβιζιονιστές, δεν θα μείνουμε σ' ε αυτό για ένα λόγο. Γιατί μάλλον τα χειρότερα είναι τα αναρχικά αφεντικά! Γιατί υποτίθεται αυτά είναι κάθετα ενάντια σε λογικές ιδιοκτησίας (“η ιδιοκτησία είναι κλοπή” κατά τον Πιερ Ζόζεφ Προυντόν άλλωστε), η βασική αρχή λειτουργίας των πάντων είναι η αμεσοδημοκρατία και η αντι-ιεραρχία κι άλλα πολλά τέτοια τα οποία, όμως, φαίνεται πως η ίδια η ζωή τα βάζει στην άκρη όταν πρόκειται για... μπίζνες!

Αναφερόμαστε σε ένα από τα επιχειρηματικά εγχειρήματα του “χώρου” που είχε κάνει (θετική) αίσθηση και είχε απήχηση στο χώρο της αριστερής και αναρχικής νεολαίας της Θεσ/κης, στο μαγειρείο “Μπούκα”. Η “Μπούκα” είχε ανοίξει μερικά χρόνια πριν και το τιμούσαν αρκετοί νεολαίοι σε καθημερινή βάση για τις σχετικά καλές (ποιοτικά και ποσοτικά) μερίδες και κυρίως την αναλογία ποιότητας-τιμής. Είχε τόση μεγάλη επιτυχία που η ίδια ομάδα, πάνω κάτω, επέκτεινε τις δραστηριότητές της σε άλλους τομείς και μάλιστα σήμερα υπάρχει μαγαζί με την ίδια επωνυμία και στην Αθήνα, πού αλλού, στα Εξάρχεια.
Όλα καλά μέχρι πριν μερικές ημέρες, οπότε άρχισε να κυκλοφορεί ένα κείμενο από τη Συνέλευση Εργαζομένων στο εστιατόριο Μπούκα (Θεσσαλονίκης). Το κείμενο, ανάμεσα στα άλλα, καταγγέλλει ότι για πάνω από ένα χρόνο (Φλεβάρης 2010) η εργοδοσία έκανε κινήσεις των οποίων:
“Ο στόχος φυσικά ήταν να αυξηθούν/ διατηρηθούν τα κέρδη, και το αποτέλεσμα να την πληρώνουν οι εργαζόμενοι. Έγιναν περικοπές στις ώρες, περικοπές στα πόστα, περικοπές στα ένσημα και όλα αυτά με τα γνωστά προσχήματα. «Δεν βγαίνουμε, χρωστάμε, όλοι μαζί πρέπει να ζοριστούμε». Απλήρωτες υπερωρίες, σε περιπτώσεις υπεργασία, εικονικές συμβάσεις, ωράρια λάστιχο και προγράμματα σύμφωνα με το καλύτερο ρολάρισμα του μαγαζιού, απειλές πτώχευσης και συνεχόμενες απαιτήσεις, είναι απλά ακόμα μερικά κομμάτια που συνέθεταν την πραγματικότητα, και συνέβαλαν στην όξυνση των σχέσεων και στη ρήξη. Δεν θα επιχειρήσουμε εδώ να επιχειρηματολογήσουμε πάνω στα αυτονόητα. Αυτά άλλωστε ακούγονται σε όλα τα μαγαζιά που κινούνται σε αυτήν την εις βάρος των εργαζομένων κατεύθυνση για την αύξηση/ διατήρηση των κερδών τους, ειδικά με την πρόφαση της «κρίσης».”
Η όλη κατάσταση σε συνδυασμό με αντιεπαγγελματική συμπεριφορά οδήγησε σε αρκετές παραιτήσεις και οδήγησε τους υπόλοιπους εργαζομένους σε καταγγελία στην επιθεώρηση εργασίας απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων.
Το σχόλιο αυτό πιθανό δε θα γραφόταν ποτέ, αν δεν είχε γίνει ντόρος κατά διαστήματα ειδικά σε κύκλους της νεολαίας για τα διάφορα “εναλλακτικά” μαγαζιά. Και στόχο έχει να δείξει πως στον καπιταλισμό τα μαγαζιά δεν είναι ούτε “αναρχικά” ούτε “κομμουνιστικά”. Λειτουργούν με βάση το κέρδος και αν δεν βγάζουν κέρδος κλείνουν. Έτσι, τις περιόδους κρίσης κερδοφορίας του κεφαλαίου, όπως η σημερινή, καλούνται να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι μιας κι από αυτούς αντλείται το κέρδος, η γνωστή μας υπεραξία.

Ολόκληρο το κείμενο των εργαζομένων βρίσκεται εδώ: http://ksenagosnekropolhs.blogspot.com/2011/03/blog-post_18.html