Δεκαήμερη απεργία των εργαζομένων στα ΕΛΠΕ ενάντια στα σχέδια της εργοδοσίας

Ξεκίνησε την Κυριακή 3/4/11 η δεκαήμερη απεργία που ανακοίνωσαν οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Πετρέλαια και αφορά την ασφαλή στελέχωση των νέων μονάδων παραγωγής που ξεκινούν τη λειτουργία τους στις ΒΕΘ (Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Θεσσαλονίκης) και στις ΒΕΕ (Βιομηχανικές Εγκαταστάσεις Ελευσίνας) που αναμένεται να ξεκινήσουν στο τέλος του έτους. Αναμένεται και νέα απεργία που θα αφορά την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης εργασίας, μετά από την απαίτηση της εταιρίας για περικοπές σε μισθούς και κεκτημένα.
Η διοίκηση της εταιρίας επέλεξε να ανοίξει διπλό μέτωπο απέναντι στους εργαζόμενους αξιοποιώντας τη γενικότερη επίθεση ξεθεμελιώματος των εργασιακών δικαιωμάτων που προωθείται στην κοινωνία και προσπαθώντας να φέρει σε αντιπαράθεση τους εργάτες στα διυλιστήρια και τις υπόλοιπες εγκαταστάσεις με την υπόλοιπη κοινωνία, με τη γνωστή από την κυβέρνηση τακτική του διαίρει και βασίλευε... Έτσι λοιπόν επέλεξε να ξεκινήσει τις νέες μονάδες στις ΒΕΘ αγνοώντας τα αιτήματα των εργαζομένων για ασφαλή τους στελέχωση και παράλληλα πήγε στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της συλλογικής σύμβασης με προτάσεις για μειώσεις που φτάνουν το 40% των αποδοχών και αφορούν:

Αύξηση των ωρών εργασίας, μείωση αποδοχών σε όσους δουλεύουν με το σύστημα της βάρδιας, κατάργηση του χρονοεπιδόματος και αρκετών παροχών, χειροτέρευση των όρων για τις προσλήψεις του νέου προσωπικού κ.ά. Επίσης κόψιμο μέχρι και τριών από τους 17 μισθούς που παίρνουν οι εργαζόμενοι, μέσω της σύνδεσής τους με την απόδοση και τους επιμέρους στόχους της εταιρίας, καθώς και αλλαγή των μισθολογικών προαγωγών προς ένα μοντέλο πλήρους αυθαιρεσίας. Πρέπει να σημειώσουμε ότι οι 3 επιπλέον μισθοί είναι ουσιαστικά η διαφορά των μισθών σε ετήσια βάση που προέκυψε πριν από πολλά χρόνια με τη συγχώνευση των ΕΛΔΑ, ΔΕΠ, ΔΕΠ-ΕΚΥ, ΕΚΟ και ΠΕΤΡΟΛΑ και η οποία δόθηκε με τη μορφή των πριμ αντί να ενταχθεί-ενσωματωθεί στους 14 μισθούς, γεγονός για το οποίο είχαν αντιδράσει οι εργαζόμενοι διεκδικώντας την ενσωμάτωσή τους στο κανονικό ωρομίσθιο. Με αυτό τον τρόπο η εταιρία μετέτρεψε το μισθό σε πριμ συνδεδεμένο με την παραγωγικότητα ώστε να έχει τη δυνατότητα να το διαχειρίζεται «ευέλικτα».

Γιατί τώρα η επίθεση απέναντι στα δικαιώματα των εργαζομένων;
Το τελευταίο διάστημα γίναμε μάρτυρες αρκετών δημοσιευμάτων σε σχέση με τα διυλιστήρια και τους εργαζόμενους. Από τις υποτιθέμενες «επιστολές Παπακωνσταντίνου» στις διοικήσεις των «εισηγμένων ΔΕΚΟ» για μειώσεις μέχρι και 20% των αποδοχών, στην αύξηση της τιμής της βενζίνης λόγω των υπέρογκων αποδοχών των εργαζομένων, στα επιδόματα… εργένη, μέχρι στο ότι πληρώνουν οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στη χώρα τις παχυλές αμοιβές των εργαζομένων στα «κρατικά πετρέλαια» κτλ. Τίποτα από αυτά δεν στέκει. Όχι ότι εάν κάτι από αυτά ίσχυε, θα ήταν αποδεκτό από τους εργαζόμενους το πετσόκομμα των δικαιωμάτων και των μισθών, αλλά το τονίζουμε γιατί αποκαλύπτεται ο ρόλος και ο στόχος τόσο της κυβέρνησης όσο και της εταιρίας αλλά και συνολικότερα του συστήματος για τους εργαζόμενους στη χώρα. Ας δούμε πιο συγκεκριμένα πόσο πραγματικά είναι τα επιχειρήματα του καθημερινού παραληρήματος σε εφημερίδες, κανάλια και ανακοινώσεις. Καταρχήν τα ΕΛΠΕ δεν είναι ζημιογόνα ΔΕΚΟ. Αντίθετα, είναι από τις πιο κερδοφόρες εταιρίες στη χώρα. Δεν είναι ούτε καν ΔΕΚΟ αφού έχει ιδιωτικοποιηθεί. Επίσης, σύμφωνα με το σωματείο, ακόμα και καθόλου μισθό να μην έπαιρναν οι εργαζόμενοι, η τιμή της βενζίνης δεν θα έπεφτε περισσότερο από 2 λεπτά ανά λίτρο! Όσο για το επίδομα… εργένη, απλά δεν υπάρχει στη συλλογική σύμβαση εργασίας!
Παρ’ όλα αυτά συνεχίζεται ο ορυμαγδός λάσπης. Γιατί; Ποιον εξυπηρετεί όλη αυτή η εκστρατεία κατασυκοφάντησης; Κατά την προσφιλή, λοιπόν, πλέον τακτική που βαφτίζει το ψάρι κρέας, όπως στην περίπτωση των δημοσίων υπαλλήλων, των εργαζομένων στις αστικές συγκοινωνίες, των εργαζομένων στα λιμάνια, στη ΔΕΗ, στον ΟΤΕ (και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό) επιχειρείται μία άνευ προηγουμένου επίθεση του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Τόσο, λοιπόν, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, όσο και ο συλλογικός καπιταλιστής (δηλαδή το κράτος), πατώντας στους δεδομένους, αρνητικούς για την εργατική τάξη, συσχετισμούς δύναμης, προσπαθούν να ισοπεδώσουν οτιδήποτε έχει απομείνει από δικαιώματα και κατακτήσεις . Αυτό το στόχο εξυπηρετούν οι «νέες συλλογικές συμβάσεις» που οι εργοδοσίες προσπαθούν να επιβάλουν σε όλους τους κλάδους αξιοποιώντας τόσο την κρίση όσο και το φόβητρο της τεράστιας ανεργίας.
Ειδικότερα στην περίπτωση των ΕΛΠΕ, η διάλυση της συλλογικής σύμβασης εργασίας είναι ένας τρόπος να ενισχύσει τη θέση της απέναντι στους ανταγωνιστές της τόσο στην Ελλάδα όσο και συνολικότερα στην περιοχή της Μεσογείου. Στο έδαφος της κρίσης και με τη νέα επέκταση του διυλιστηρίου της Ελευσίνας να βρίσκεται λίγο πριν την έναρξη της λειτουργίας της, η διοίκηση της εταιρίας επιχειρεί να επιβάλλει νέους όρους εργασίας. Όροι που ήδη εφαρμόζει σε ένα βαθμό (με την απασχόληση στις εγκαταστάσεις του ομίλου εργολαβικού προσωπικού, χαμηλά αμειβομένου και χωρίς τα δικαιώματα του μόνιμου προσωπικού) και τους οποίους θέλει να επεκτείνει. Παράλληλα, θέλει να στείλει το μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένη από εδώ και πέρα να ανέχεται ούτε μαζικούς απεργιακούς αγώνες ούτε αυξήσεις στους μισθούς, ειδικά τώρα που περίπου το 1/5 των εργαζομένων είναι νεοπροσληφθέντες. Κι ας έχει η εταιρεία εκατοντάδες εκατομμύρια κερδών. Κέρδη τα οποία επιτρέπουν να υλοποιούνται νέα έργα και μονάδες δισεκατομμυρίων. Κέρδη που έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι με την καθημερινή τους δουλειά που διασφαλίζει τη λειτουργία όλων των εγκαταστάσεων 24 ώρες τη μέρα, 365 μέρες το χρόνο, μέσα στο πλέον ανθυγιεινό περιβάλλον, με 12ωρα που κατά καιρούς συνεχίζονται για ολόκληρους μήνες, με αφοσίωση και αυτοθυσία, με ασθένειες, τραυματισμούς, ακόμα και με θανάτους.

Οι εργαζόμενοι υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους
Αυτή την ώρα οι εργαζόμενοι στα Ελληνικά Πετρέλαια αγωνίζονται για να διασφαλίσουν ασφαλείς και αξιοπρεπείς όρους δουλειάς. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, που τόσο η ασφάλεια στην εργασία όσο και οι κατακτήσεις της συλλογικής σύμβασης εργασίας θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας, οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο, παρά μόνο το δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους. Ο αγώνας τους ενδέχεται να είναι μακρύς, τόσο με βάση τη συγκυρία όσο και με βάση τις διαθέσεις της εργοδοσίας. Για το λόγο αυτό πρέπει να παραμείνουν ενωμένοι και να αποφύγουν ενδεχόμενες τρικλοποδιές που θα επιχειρήσουν τόσο εχθροί όσο και ψεύτικοι φίλοι. Μόνο με τη δύναμη της απεργίας, των γενικών συνελεύσεων και του αγώνα οι εργαζόμενοι μπορούν να διασφαλίσουν τα δικαιώματά τους. Το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι γίνονται όλο και πιο συχνά μάρτυρες αυτής της αλήθειας. Ταυτόχρονα, πρέπει να δυναμώσει το κίνημα αλληλεγγύης και ενότητας της εργατικής τάξης συνολικότερα.

Υ.Γ.: Τα διυλιστήρια, τόσο του Ασπροπύργου και της Ελευσίνας όσο και οι ΒΕΘ, απασχολούν αρκετές εκατοντάδες βιομηχανικούς εργάτες, ενώ συνολικά ο όμιλος των ΕΛΠΕ απασχολεί πάνω από 2.500 εργαζόμενους.