Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

9 Απρ 2011

Δείκτες μιζέριας ή μηνύματα αντίστασης;

Τα όρια αντοχής της κοινωνίας αναζητούν οι παράγοντες του συστήματος ακροβατώντας στη νέα εκτίναξη της επίσημης ανεργίας και στη συνεχιζόμενη άνοδο του πληθωρισμού.
Ένα σύστημα που κυριολεκτικά αδυνατεί να ανταπεξέλθει στην κρίση, που έχει πλέον επεκταθεί σε όλο το πλέγμα της παραγωγής αλλά και σε κάθε πολιτικό και κοινωνικό τομέα, που με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παραρτημοποιημένης του οικονομίας, το μόνο που μπορεί να αναδείξει είναι η υποτέλεια και η εξάρτηση.
Ο δείκτης μιζέριας που...ανακάλυψαν οι φωστήρες των ιμπεριαλιστικών επιτελείων προσπαθεί να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου στους κυρίαρχους αστικούς μηχανισμούς για να μη βρεθούν ξανά σε έναν εργατικό, πλέον, Δεκέμβρη 2008 αλλά και να μην αιφνιδιαστούν όπως έγινε με τις αραβικές χώρες. Δείκτες και νούμερα που επιβεβαιώνονται στις μελέτες και ανατρέπονται στην πράξη ανακαλούνται όταν κρίνουν οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους υποκείμενα ότι, προκειμένου να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους, πρέπει να αυξήσουν την καταστολή μιας και τα περιθώρια για κοινωνικές παροχές έχουν αποκλειστεί όταν ακόμη και το επίδομα ανεργίας περικόπτεται.

Τα όρια της κοινωνικής αντοχής δοκιμάζουν οι νέες επίσημες εκτιμήσεις για άνοδο της ανεργίας το Δεκέμβρη στο 15% την ώρα που οι πραγματικοί άνεργοι ξεπερνούν το 1.000.000 που προέβλεπε ο Λοβέρδος τον περασμένο Γενάρη, όταν προσπαθούσε να επιβάλει το μνημόνιο ως μονόδρομο για το σύστημα και τους εργαζόμενους. Στην πραγματικότητα βρίσκεται στο 50% η ανεργία στους νέους ενώ η λεγόμενη εργασιακή ελαστικότητα εκτινάχθηκε σε πρωτόγνωρα ύψη.
Δεν χρειάζονται δείκτες, λοιπόν, για να μας αποκαλύψουν πως αυτό που βιώνουν χιλιάδες οικογένειες έχει πλέον προ πολλού ξεπεράσει τα όρια ανοχής τους. Τα νέα μέτρα που ετοιμάζονται για την 4η αναθεώρηση του μνημονίου και ενόψει των δυσμενών -κατά την κυβέρνηση- αποφάσεων που θα ληφθούν από την ΕΕ στις 25 Μάρτη θα προκαλέσουν ακόμη μεγαλύτερη εξουθένωση των οικονομικοκοινωνικών αντοχών του λαού. Κόβονται σχεδόν όλα τα επιδόματα και οι κοινωνικές παροχές που στο παρελθόν σερβίριζε η κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση ως προπέτασμα του παγώματος των μισθών και που επέτρεπε στον κάθε εργατοπατέρα, από σοσιαλιστή έως "αριστερό", να επαίρεται για τη συνδικαλιστική του ικανότητα.
Όταν η αγανάκτηση εντείνεται μέσα στις λαϊκές οικογένειες για την εξαθλίωση που βιώνουν αλλά και για την πολιτική σαπίλα που αναδίδει όλο το πολιτικό σύστημα καθώς και για τις ανεπάρκειες μιας αριστεράς συμβιβασμένης και απογειωμένης από τις πραγματικές τους ανάγκες, οι εκπρόσωποι του αστισμού προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα συναίνεσης και διαβούλευσης με ορόσημα τη σύνοδο της ΕΕ. Μια συναίνεση που καλά καλά ούτε στο εσωτερικό των ίδιων των κυρίαρχων αστικών κομμάτων δεν υφίσταται γίνεται προσπάθεια να προβληθεί μέσω των συζητήσεων των κομμάτων με τον Παπανδρέου, ίσως αύριο και του Παπούλια, μήπως και κατευνάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Ξέρουν ότι χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ. 'Οτι οι άστεγοι ολοένα και πληθαίνουν γεμίζοντας κάθε βράδυ τις εισόδους των πολυκατοικιών στο κέντρο ενώ ήδη καταγράφονται και νεκροί άστεγοι. Γνωρίζουν ότι οι συνθήκες στις λαϊκές συνοκίες γίνονται ολοένα και πιο δυσβάσταχτες για πολλές οικογένειες (από τα σχολεία έως την περίθαλψη) ενώ στο άμεσο μέλλον αυτή η ζοφερή προοπτική θα επεκταθεί σε πολύ περισσότερους ανέργους ή υποαπασχολούμενους ακουμπώντας και πιο "βολεμένα" μέχρι πριν κάποιους μήνες κοινωνικά στρώματα.
Αντιλαμβάνονται ότι οι απεργίες που ξεσπάνε ολοένα και περισσότερο γίνονται μαχητικότερες και ανατρέπουν τα ιδεολογήματα του "κοινωνικού αυτοματισμού" που καλλιέργησε με περισσή ικανότητα το ΠΑΣΟΚ.
Όμως, όσο κι αν οι δείκτες τους και τα δεδομένα τούς προειδοποιούν για τις πραγματικές διαθέσεις των εργαζόμενων, οι όροι που το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και οι ιμπεριαλιστές επιβάλλουν για να ξεπεραστεί η κρίση, έστω και μέχρι τώρα, δεν τους επιτρέπουν καμία εναλλακτική λύση παρά μόνο την ακόμη αντιλαϊκότερη επίθεση απέναντι στον κόσμο της εργασίας και τις οικογένειές τους. Όταν οι εργαζόμενοι σε χώρες όπως η Ισπανία ή η Ιταλία συνθλίβονται στη μέγγενη των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, τότε οι κυβερνήσεις υποτελών το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να εφαρμόσουν τις εντολές της τρόικας ή όποιου ιμπεριαλιστή ξεπουλώντας και μεγαλύτερο κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας.
Ακόμη χειρότερα γίνονται τα πράγματα όταν ως αστική τάξη, για να περισώσει τα προσχήματα, καμώνεται πως μπορεί να "παίζει" πότε με την ΕΕ και πότε με τους Αμερικάνους οδηγώντας σε ακόμη δυσμενέστερη θέση τη χώρα και το λαό.
Επειδή ο φόβος τους για τα όρια της κοινωνικής ανοχής φαίνεται να τους γίνεται βραχνάς, προς παρηγοριά τους προστρέχουν τα ΜΜΕ και οι καλοπληρωμένοι προπαγανδιστές τους αλλά και οι ελεεινοί εργατοπατέρες που αναζητούν τρόπους εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Όλα αυτά τα γκάλοπ (αν και πόσο είστε απαισιόδοξοι, αν δέχεστε να υποστείτε κι άλλα μέτρα, ποιος είναι καταλληλότερος ως διαχειριστής της κρίσης κ.λπ.), οι προτάσεις για δημοψηφίσματα (περί του αν θα δεχτούμε τις επιταγές της Μέρκελ, αν θα αποδεχτούμε το μνημόνιο), οι αναζητήσεις εναλλακτικών λύσεων μέσω του ελέγχου του χρέους και η μετατόπιση των αναζητήσεων του λαού από το πραγματικό επίδικο, δηλ. την ανατροπή του μνημονίου και της υποτέλειας προς το λογιστικό προσδιορισμό του χρέους, έχουν στόχο τη συσκότιση του μόνου δρόμου που μένει στους εργαζόμενους για να διεκδικήσουν τη ζωή τους. Την αυτοοργάνωση και τον αγώνα. Το κατέβασμα στους δρόμους του μόνου παράγοντα που μπορεί να ανατρέψει αντιλαϊκές πολιτικές όσο συναινετικά κι αν προωθούνται. Αυτό έδειξαν οι εξεγέρσεις των αραβικών λαών, αυτό δείχνει η ιστορία του λαού μας. Εκεί σφυρηλατούνται οι πρωτοπορίες και οι αριστερές οργανώσεις και όχι σε επιτροπές οικονομολόγων και λίστες υπογραφών επωνύμων.
Ας μη διαψεύσουμε τους δείκτες τους λοιπόν, που δείχνουν ότι πλησιάζουν κοινωνικές εξεγέρσεις.