Ο τελευταίος, επικεφαλής του κόμματος που έχει βάση το μουσουλμανικό βορρά της χώρας, είναι μια παλιά καραβάνα της πολιτικής σκηνής της χώρας. Στέλεχος για χρόνια του ΔΝΤ, σπουδαγμένος στις ΗΠΑ και εκλεκτός της Δύσης, υπήρξε για μερικά χρόνια πρωθυπουργός και θεωρείται πρωταγωνιστής του πραξικοπήματος του 1999. Αυτόν στηρίζουν τώρα οι Γάλλοι και μαζί τους οι δυτικοί, ο ΟΗΕ και η Αφρικανική Ένωση.
Με μια ισχυρή εσωτερική αντίθεση ανάμεσα στο μουσουλμανικό βορρά και το χριστιανικό-ανιμιστικό νότο που οδήγησε σε έναν αιματηρό εμφύλιο, η χώρα -που η οικονομία της εξαρτάται από τις εξαγωγές κακάου, καουτσούκ, πετρελαίου και αγροτικών προϊόντων- θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να εγκαταλείψει το σκοτεινό παρελθόν της. Βρέθηκε όμως στο επίκεντρο μιας αντιπαράθεσης που άνοιξε τις πόρτες για μια νέα δυτική επέμβαση με επικεφαλής τους Γάλλους ιμπεριαλιστές που θεωρούν την περιοχή προνομιακό πεδίο τους. Η επέμβαση μυρίζει έντονα πετρέλαιο, που βρίσκεται άφθονο στον κόλπο της Γουινέας, και φυσικά την παραδοσιακή πολιτική επικυριαρχίας στη γαλλόφωνη δυτική Αφρική που ακολουθεί το Παρίσι. Ειδικά τώρα που και άλλες δυνάμεις πέρα από τις παλιές αποικιοκρατικές διεκδικούν μερίδιο κερδών από τις πλούσιες φλέβες της Αφρικής και το δύστυχο ανθρώπινο δυναμικό της.
