ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΩΝ… ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΕΣ

Mε μπαράζ δημοσιευμάτων στον φιλοκυβερνητικό Τύπο και όχι μόνο επιλέγει η κυβέρνηση να ανοίξει το χορό των συγχωνεύσεων-καταργήσεων δημόσιων νοσοκομείων.
Πρόσφατα δημοσιεύματα θέτουν υπό κατάργηση μερική ή ολική 40-45 νοσοκομεία του κέντρου και της περιφέρειας. Οι συγχωνεύσεις αυτές επιδιώκεται να παρουσιαστούν με διάφορες δικαιολογίες. Από την παλαιότητα των κτηριακών υποδομών μέχρι τη μικρή κάλυψη νοσοκομειακών κλινών, τη δήθεν ανισοκατανομή του προσωπικού στην περιφέρεια και στο κέντρο κ.τ.λ.
Ολα στην πραγματικότητα -παρά τη θέλησή τους- καταδεικνύουν την ασκούμενη εδώ και χρόνια κυβερνητική πολιτική στο χώρο της υγείας και τα σοβαρά κενά τα οποία παρουσιάζει αυτή. Προβάλλεται, π.χ., σαν επίσημη δικαιολογία το γεγονός ότι υπάρχει μια χρόνια ροή περιστατικών από την επαρχία προς το κέντρο, όταν είναι γνωστή ταυτόχρονα η χρόνια αδυναμία να καλυφθούν περιστατικά στην επαρχία λόγω διαφόρων ελλείψεων κυρίως σε προσωπικό ιατρικό και μη, αλλά και σε υποδομή.

Επιδιώκεται να εμφανιστεί διογκωμένος ο ιατρικός πληθυσμός σε σχέση με τις κλίνες των νοσοκομείων, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτόν το σύνολο του ιατρικού πληθυσμού (ειδικευόμενους, αγροτικούς κ.ά.) και κάνοντας συγκρίσεις με τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους που δεν συμπεριλαμβάνουν τέτοιες κατηγορίες ιατρικού προσωπικού. Το γενικό μότο φαίνεται να περικλείεται στη φράση «τι τα θέλουμε τόσα νοσοκομεία που δεν κάνουν και δουλειά». Στον εύλογο αντίλογο γιατί δεν τα λειτουργείτε καλύπτοντας όλα τα κενά τους, η απάντηση που δίνεται είναι η γνωστή, μνημονιακού χαρακτήρα, περί ελλειμμάτων, χρεών της χώρας και άλλα συναφή.
Τελευταία μάλιστα παρουσιάστηκε και σε δημοσίευμα γνωστής φιλοκυβερνητικής εφημερίδας πρόταση του Λιαρόπουλου (ο οποίος έχει αναλάβει το ρόλο του συντονιστή της ομάδας εργασίας για τις επικείμενες συγχωνεύσεις) που επιδιώκει να εμφανίσει αντίβαρο στο κλείσιμο νοσοκομείων την ανέγερση 8 νέων σε περιοχές της χώρας όπου προφανώς θα προηγηθεί σάρωμα συγχωνεύσεων. Στην Τρίπολη, στη ∆υτική Μακεδονία (κοντά στην Κοζάνη), με την απειλή λουκέτου να βρίσκει τα νοσοκομεία των Γρεβενών, της Κοζάνης και της Πτολεμαΐδας, στη Θεσσαλονίκη (µε την απόσυρση του «Ιπποκράτειου»), στην Κρήτη (Νομός Λασιθίου) και στη ∆υτική Ελλάδα (Πρέβεζα ή Ακτιο). Στον πυρήνα των σαρωτικών αλλαγών που δρομολογούνται βρίσκεται η Αττική, µε τους «ειδικούς» να κάνουν λόγο για τη δημιουργία τριών νέων νοσηλευτικών ιδρυμάτων – στα Μελίσσια, στη Βούλα και στην περιοχή της Βάρης. Τα σχέδια αυτά, ωστόσο, συνεπάγονται και την παύση λειτουργίας νοσοκομείων όπως, για παράδειγμα, το «Αμαλία Φλέμινγκ» και το 1ο Θεραπευτήριο ΙΚΑ», ενώ άλλα δημοσιεύματα εμφανίζουν υπό συγχώνευση Αλεξάνδρα-Αιγινήτειο-Αρεταίειο και ίδρυση του νέου νοσοκομείου των Ιλισίων.
Και επειδή κανείς δεν είναι αφελής να αποδεχθεί το σάρωμα έναντι… υποσχέσεων περί νέων νοσοκομείων, ειδικά σε εποχές ελλειμμάτων και περιοριστικής πολιτικής για το λαό, επιδιώκεται η πρόταση, για να χρυσωθεί το χάπι και να έχει μια στοιχειώδη αξιοπιστία, να αναζητήσει και χρηματοδότες. Σε αυτό ομολογουμένως δεν πρωτοτύπησαν: «Tο 20% των κλινών να πουληθούν σε ασφαλιστικές εταιρείες! Να προχωρήσουν συμπράξεις δημόσιου-ιδιωτικού τομέα με πώληση-παραχώρηση των υποστηριχτικών υπηρεσιών των νέων νοσοκομείων (σίτιση, φύλαξη, καθαριότητα, λογιστήριο κ.ά.), απελευθέρωση και πώληση των οικοπέδων που καταλαμβάνουν τα νοσοκομεία και άλλα παρόμοια, δανεισμός από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (άλλωστε τα χρέη τα πληρώνει ο λαός) κ.τ.λ.
Η ρεαλιστικότητα βέβαια τέτοιων προτάσεων είναι ζητούμενη. Γιατί η αδηφαγία του κεφαλαίου να επιδιώκει πολλά περισσότερα κέρδη από αυτά που του προσφέρουν το οδηγεί να αντιμετωπίζει ακόμα και τέτοιες επενδύσεις με σκεπτικισμό. Γιατί, π.χ., να μην πληρώσει το κράτος για τις υποδομές και μετά να παραχωρηθούν έτοιμες και έναντι πινακίου φακής ή γιατί να μην επενδύσει άμεσα το ίδιο το κεφάλαιο χωρίς το κράτος και στους τομείς της υγείας που θα επιλέξει προκειμένου να είναι κερδοφόρο, πατώντας στα κενά του συστήματος υγείας, όπως κάνει μέχρι τώρα.
Το άμεσο αποτέλεσμα είναι να κινδυνέψει να μετατραπεί η περίθαλψη μετά τις συγχωνεύσεις σε κρανίου τόπο, ενώ είναι εμφανής και η αντιλαϊκή πλευρά της επιδιωκόμενης πολιτικής τους για την περίθαλψη που… θα έχει απομείνει.
Το δωρεάν πέθανε και αν θες περίθαλψη θα πρέπει να πληρώσεις επιπλέον και από την τσέπη σου, αλλιώς περίμενε στην ουρά για να νοσηλευθείς ή, πιο απλά, πέθανε. Παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα «όπου κλείνει ένα σχολείο ανοίγει μια φυλακή», εμείς θα λέγαμε ότι όπου κλείνει ένα νοσοκομείο ανοίγει ένα νεκροταφείο. Τέτοια μακάβρια οσμή αναδίδει η κυβερνητική πολιτική.