Στο φουλ λοιπόν οι μηχανές που αλέθουν ανθρώπινες ζωές. Οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες έχουν από καιρό διαμηνύσει ότι «απαιτούνται» άμεσα πάνω από 100.000 απολύσεις εργαζομένων στο Δημόσιο. Η ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, όπου κάθε εργαζόμενος είναι έρμαιο πλέον του απόλυτου διευθυντικού δικαιώματος του αφεντικού, πρέπει άμεσα να εφαρμοστεί και στο δημόσιο τομέα. Η κυβέρνηση και όλο το αστικό πολιτικό προσωπικό λυσσομανούν ασταμάτητα. Τι σόι ΠΑΣΟΚικός «σοσιαλισμός» θα είναι αυτός, χωρίς ισότητα... στις απολύσεις και την ανεργία.
Αρχίζουν, λοιπόν, άμεσα από 151 ΔΕΚΟ και απαιτούν τουλάχιστον 3.500 απολύσεις, δηλαδή το 10% του προσωπικού τους (ο σχετικός πίνακας δημοσιεύτηκε περισσότερο για εκφοβισμό στον αστικό Τύπο). Ταυτόχρονα διαλαλούν ότι δεν αρκούν τέτοια μέτρα μόνο στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αλλά ότι απαιτείται (από ποιον άραγε;) να επεκταθούν στον στενότερο και τον στενό, δηλαδή παντού. Οι εργαζόμενοι που θα κριθούν «πλεονάζοντες» (παρ' όλη την εμφανέστατη πλέον έλλειψη προσωπικού λόγω των ανύπαρκτων προσλήψεων αλλά και των αθρόων πρόωρων συνταξιοδοτήσεων) θα έχουν το «προνόμιο» (άκουσον, άκουσον) να παίρνουν για ένα χρόνο το 60% του βασικού (μόνο) μισθού τους, πριν απολυθούν!
Εδώ κάθε συζήτηση για τα «κριτήρια» (γιατί πρέπει να υπάρξει και «αξιοκρατία») στέλνει την μπάλα στο γήπεδο της κυβέρνησης και της τρόικας και οδηγεί στον σχεδιαζόμενο αλληλοσπαραγμό, του τύπου παλιοί και νέοι, στοιχειώδους, δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και διάφορες άλλες ανοησίες που μοναδικό στόχο έχουν να διασπάσουν τον ενιαίο αγώνα που πρέπει να δοθεί.
Υπάρχει βέβαια και το μεγάλο «αγκάθι» που λέγεται συνταγματική μονιμότητα και που ο ίδιος ο Γ.Α.Π. φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι θα επιχειρηθεί να καταργηθεί και επισήμως στην επόμενη αναθεώρηση του συντάγματος. Μέχρι τότε, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος «υπενθυμίζει» ότι δεν υπάρχει μονιμότητα όταν καταργηθεί ή συγχωνευθεί η θέση, ο κλάδος ή ο φορέας που κανένας δουλεύει. «Παστρικά» πράγματα, λοιπόν!
Τα πράγματα, επομένως, είναι πάρα πολύ σοβαρά για τους εργαζόμενους. Η επιτάχυνση της επίθεσης δεν αφήνει κανένα περιθώριο να γίνονται δεύτερες σκέψεις και αποκαλύπτει με τον πιο εξώφθαλμο τρόπο το τι επιχειρείται. Η μάχη ή καλύτερα ο πόλεμος είναι σκληρός, κουρελιάζει τις όποιες αυταπάτες είχαν απομείνει και καλεί τον καθένα να πάρει θέση. Και επειδή εκτιμάμε ότι κανένας εργαζόμενος δεν είναι διατεθειμένος να κάνει χαρακίρι, βλέπουμε την άγρια ταξική αναμέτρηση που ήδη διεξάγεται, που θα κλιμακωθεί και που, εν τέλει, θα κρίνει το αποτέλεσμα.
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο είναι «φτωχός» κάθε όρος που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΑΔΕΔΥ και τη στάση της. Το ίδιο και για τους «συνδικαλιστές ηγέτες» του συνόλου των ομοσπονδιών του Δημοσίου. Και μόνο ο αναβρασμός, η οργή, ο θυμός που είναι διάχυτοι σε κάθε χώρο του δημόσιου τομέα δεν ήταν αρκετός για να «ταρακουνήσει» στοιχειωδώς κάθε ηγεσία. Και όμως, κάνουν πως δεν βλέπουν το τι εξελίσσεται, κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν και την παραμικρή αψιμαχία (πόσω μάλλον σύγκρουση) με την κυβερνητική πολιτική και υπονομεύουν ανοιχτά κάθε προσπάθεια κίνησης των εργαζομένων στην κατεύθυνση της αντίστασης. Εχουν αναδειχθεί σε δούρειο ίππο για το πέρασμα των μέτρων. Είναι μια κάστα ανθρώπων επικίνδυνη για τα συμφέροντα των εργαζομένων, θα τολμούσαμε να πούμε μάλιστα εξίσου επικίνδυνη με τους ασπόνδυλους διαχειριστές του συστήματος στη χώρα μας.
Η λύση είναι μία: Το ξεπέρασμα αυτής της ηγεσίας, η προσπάθεια δημιουργίας όσο το δυνατόν περισσότερων εστιών αντίστασης από τα κάτω, η αυτοοργάνωση και αυτενέργεια των ίδιων των εργαζόμενων, το ξέσπασμα κινητοποιήσεων με μορφές που θα ενισχύουν το στοιχείο της μαζικότητας, ο συντονισμός των αγωνιζόμενων και αντιστεκόμενων τμημάτων στην κατεύθυνση δημιουργίας του πιο διευρυμένου μετώπου. Είναι σαφές ότι ο αγώνας αυτός απαιτεί διάρκεια και συγκεκριμένο προσανατολισμό. Απαιτεί και τη συστράτευση του ευρύτερου δυνατού πολιτικού και συνδικαλιστικού δυναμικού. Στο πεδίο της σφοδρής ταξικής αναμέτρησης αναδεικνύεται αλλά και διαμορφώνεται ο συσχετισμός δύναμης. Κανένας αγώνας δεν έχει δεδομένη εκ των προτέρων έκβαση.
Να μην περάσουν οι απολύσεις στο Δημόσιο
Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους
Μαζικοί, παρατεταμένοι αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης
