Στις αρχές Αυγούστου η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη πρόθεσή της να κατεβάσει νομοσχέδιο (ν/σ) για την αποποινικοποίηση των ναρκωτικών. Σύμφωνα με το ν/σ, αποποινικοποιείται η χρήση χωρίς μάλιστα να έχει προσδιοριστεί για ποιες ουσίες και επιπλέον η προμήθεια και η κατοχή ναρκωτικών υποβιβάζεται σε πταίσμα.
Η ίδια κυβέρνηση που έχει τσακίσει με την πολιτική της τα τελευταία δύο χρόνια κάθε κατάκτηση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας, από τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα έως και το δικαίωμα στην περίθαλψη, τη μόρφωση και την ασφάλιση, έρχεται τώρα να κατοχυρώσει το «δικαίωμα» στη χρήση ναρκωτικών!Μάλιστα, το ντύνει με εξαγγελίες για την καταπολέμηση της μάστιγας, την εύκολη πρόσβαση στη θεραπεία και τον εξορθολογισμό των ποινών για τη διακίνηση. Και για τη «φιλελεύθερη» και «εκσυγχρονιστική» ματιά της καταφέρνει να κερδίσει χειροκροτήματα και από τα αριστερά.
Οι στόχοι του ν/σ είναι ακριβώς οι ανάποδοι. Το σύστημα έχει αποφασίσει να προωθήσει τα ναρκωτικά στο λαό. Αυτός είναι και ο λόγος της αποποινικοποίησης της χρήσης και η ουσιαστική «ασυλία» κατοχής ναρκωτικών, δηλαδή η πιο εύκολη πρόσβαση της νεολαίας στις εξαρτησιογόνες-παραισθησιογόνες ουσίες.
Το σύστημα γνωρίζει ότι η επίθεση που διεξάγει δημιουργεί ένα εφιαλτικό τοπίο διαβίωσης για το λαό. Οτι οδηγεί σε ανασφάλεια, φτώχεια, εξαθλίωση όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Γνωρίζει ότι καταστρέφει τις ελπίδες και τα όνειρα της νεολαίας, αφού η ανεργία και η μαύρη εργασία φαντάζουν πλέον νομοτέλεια. Ολα αυτά φουσκώνουν το ποτάμι της λαϊκής οργής που ήδη αντιδρά και αμφισβητεί νόμους και σταθερές.
Αυτήν ακριβώς τη διαδικασία αναζήτησης του λαού θέλει να ανακόψει. Γι' αυτό επιλέγεται να διαφημιστεί ο κόσμος των ψευδαισθήσεων και της εξάρτησης που προσφέρουν τα ναρκωτικά. Για να μπορέσει το σύστημα να προσφέρει ένα ακόμη αδιέξοδο στο λαό για να «ξεφύγει» από τα αδιέξοδα που το ίδιο του δημιούργησε.
Ολα αυτά θα έχουν επίσης δολοφονικές συνέπειες για τους χρήστες, οι οποίοι θα οδηγούνται στην αποξένωση και τη περιθωριοποίηση, για να δεθούν ακόμα πιο σφιχτά στις αλυσίδες των εμπόρων του θανάτου. Τους τελευταίους, έτσι κι αλλιώς, το σύστημα τους αφήνει στο απυρόβλητο, ανοίγοντάς τους μάλιστα και πεδίο για μεγαλύτερα κέρδη.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Αργεντινής όπου στην οικονομική κρίση προωθήθηκε το «πάκο» ένα βαρύ εξαρτησιογόνο αλλά φθηνό ναρκωτικό, ώστε να μπορεί να το προμηθεύεται εύκολα η νεολαία και να είναι απούσα από τα κινήματα πολιτικών διεκδικήσεων.
Η κυβέρνηση εξαγγέλλει ότι το καινούργιο ν/σ κατοχυρώνει το δικαίωμα στη θεραπεία των τοξικομανών. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Η θεραπεία που υπάρχει βασίζεται κατά κύριο λόγο στη χορήγηση υποκατάστατων (μεθαδόνη) ώστε ο χρήστης να καλύπτει τις ανάγκες λόγω μη χρησης. Ουσιαστικά, προωθείται η ανοχή και η διαχείριση του προβλήματος μέσα σε ελεγχόμενα πλαίσια. Και θα λέγαμε ότι το ν/σ αυτό που κατοχυρώνει είναι η δια βίου χρήση υποκατάστατων, η συνεχής εξάρτηση του χρήστη.
Παράλληλα, μας ταΐζουν φούμαρα για τον εξορθολογισμό των ποινών. Βέβαια, είναι κοινός τόπος ότι οι φυλακές έχουν γεμίσει με τοξικομανείς και μικροδιακινητές ναρκωτικών. Φυσικά η κυβέρνηση δεν πρόκειται να χτυπήσει το εμπόριο των ναρκωτικών αλλά να του δώσει ακόμα μεγαλύτερη ασυλία και πεδίο δράσης.
Αναντίστοιχη με το βάθος του ζητήματος εμφανίζεται η αριστερά. Συνισταμένη των περισσότερων δυνάμεων είναι η ανοχή και η διαχείριση του προβλήματος των ναρκωτικών, δοσμένη μάλιστα σε μία αταξική βάση. Έτσι, ο ΣΥΝ έτρεξε να δηλώσει ότι το νομοσχέδιο είναι σε θετική κατεύθυνση αλλά και πολλές ομάδες προβάλλουν τα ναρκωτικά (τα «μαλακά», παρακαλώ!) και το δικαίωμα στις ουσίες ως κάτι το... επαναστατικό! (οι θέσεις της νεολαίας ΣΥΝ είναι αποκαλυπτικές: http://www.neolaiasyn.gr/theseis.php?id=153)
Το κυρίαρχο ζήτημα είναι η κραυγαλέα έλλειψη οράματος και προοπτικής που (δεν) έχει η αριστερά και η λογική διαχείρισης με την οποία είναι εμποτισμένη σε όλα τα ζητήματα και έτσι αναγκάζεται να εστιάζει στην ιατρική πλευρά του φαινομένου.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών δεν είναι ένα αταξικό ζήτημα που αφορά το ίδιο όλη τη κοινωνία. Η μήτρα του είναι οι κοινωνικές συνθήκες και τα αδιέξοδα που προκαλεί το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα. Παράγει διαστρεβλωμένες συνειδήσεις, κοινωνικές σχέσεις και ιδανικά, ιδιαίτερα στη νεολαία που ασφυκτιά όλο και πιο έντονα σε ένα βάρβαρο κόσμο.
Οπότε και η αντιμετώπισή του αναγκαστικά πατάει σε μία ιδεολογική και πολιτική βάση.
Ενα πολιτικά ισχυρό κίνημα σε κατεύθυνση σύγκρουσης με το σύστημα έχει την ικανότητα να εμποτίζει το λαό με αξίες, ιδανικά, οράματα. Είναι το σχολείο που διδάσκει στη νεολαία όχι τη φυγή και τη αποξένωση αλλά τις συλλογικές διαδικασίες και την αντίσταση. Και σε μια πορεία μπορεί να συνθέσει νέα οράματα, τη σοσιαλιστική προοπτική. Η πειστική προβολή αυτής της προοπτικής από την αριστερά θα εμπνεύσει το λαό και θα κλείσει μια και καλή το βούρκο των ναρκωτικών ουσιών.
