Ο κόσμος της δουλειάς σε άμεσο κίνδυνο

Η περίοδος της παρατεταμένης λιτότητας στον λαό που κράτησε τρεις δεκαετίες έχει τελειώσει έτσι όπως τη γνωρίσαμε και τη ζήσαμε και αρχίζει μια νέα, αυτή της εξόντωσης του λαού μας. Ήδη ο κόσμος της δουλειάς και οι άνεργοι της χώρας βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα και οδηγούνται με γρήγορους ρυθμούς σε πλήρη εξαθλίωση. Στο ένα εκατομμύριο έχουν φτάσει οι άνεργοι και από αυτούς παίρνουν ταμείο ανεργίας -450 ευρώ- λιγότεροι από 200.000, ενώ και οι μισοάνεργοι και αυτοί φτάνουν το ένα εκατομμύριο. Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν μειωθεί πάνω από το 30% και με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων που προωθεί η κυβέρνηση και την αντικατάστασή τους με ατομικές συμβάσεις οι ήδη μειωμένοι μισθοί θα βυθιστούν στα επίπεδα του κατώτατου μισθού της ΓΣΕΕ των 751 ευρώ και στα 600 ευρώ για τους νέους κάτω των 25 ετών. Αυτό σημαίνει πως οι μισθοί το επόμενο διάστημα θα μειωθούν μέχρι και 70%.
Οι συντάξεις μειώνονται δραματικά και δεν φτάνουν για να καλύψουν ούτε τα στοιχειώδη. Οι φόροι, άμεσοι και έμμεσοι, έχουν πάρει εξοντωτικό χαρακτήρα για όλες τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες. Μας πάνε από χαράτσι σε χαράτσι και το πρόσφατο, αυτό σε όλα τα ακίνητα, θα κάνει τη ζωή του λαού μας δυσβάσταχτη. Πολλές δεκάδες χιλιάδες ταξιτζήδες και φορτηγατζήδες χάνουν όλη την περιουσία τους στο όνομα του ανοίγματος των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων. Στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν χάσει τον ύπνο τους, όταν η κυβέρνηση και τα αφεντικά της τής ΕΕ οργανώνουν την εξόντωσή τους. Όταν το κυβερνητικό επιτελείο λογαριάζει το επόμενο διάστημα να πετάξει στον δρόμο περισσότερους από 200.000 εργαζόμενους. Όταν οι μισθοί τους μειώνονται κατά κύματα και τα δικαιώματά τους εξαφανίζονται. Η οικονομική θέση όλων των λαϊκών στρωμάτων οδηγείται από το κακό στο χειρότερο. Σχεδόν 1 εκατομμύριο αυτοαπασχολούμενοι έχουν δει το εισόδημά τους να έχει μειωθεί στο μισό και πολλές χιλιάδες το έχασαν ολόκληρο. Δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι του λαού που να μην έχει υποστεί τη βάναυση λεηλασία του εισοδήματός του και αυτό είναι ολοφάνερο στον καθένα μας. Σε εκατομμύρια μαθητές της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν παρέχονται βιβλία και υποχρεώνονται οι γονείς να πληρώσουν το μάρμαρο. Κόβουν από παντού λεφτά και τα προσφέρουν στο μεγάλο κεφάλαιο, ξένο και ντόπιο. Κόβουν και αυτά που πηγαίνουν στην υγεία, στην περίθαλψη του λαού μας. Γκρεμίζουν τα πάντα και έχουν κάνει τη ζωή των λαϊκών μαζών κόλαση -αυτές ακριβώς είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους. Και αυτά που έρχονται είναι ακόμα χειρότερα. Όταν ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε πρόσφατα πως «σε κάθε οικογένεια πρέπει να υπάρχει ένας εργαζόμενος», αυτό καταδείχνει το εφιαλτικό μέλλον του λαού και της νεολαίας. Αν όλα τα παραπάνω αφορούν το βιοτικό επίπεδο του λαού που κατρακυλάει, υπάρχει και η πλευρά της επίθεσης και κατάργησης των δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργατικής τάξης και του λαού, και αυτά πάνε μαζί. Πρόκειται για μια ενιαία διαδικασία που έχει στρατηγική επιδίωξη να αφαιρέσει κάθε δυνατότητα πάλης και αντίστασης των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και πάντα στο όνομα των συμφερόντων του λαού και της χώρας.
Μας έλεγαν αμέσως μετά τη μεταπολίτευση, όταν άρχισαν να υπονομεύουν την αγροτική παραγωγή και οδηγούσαν τα αγροτικά προϊόντα στις χωματερές, όταν άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους διάφορα προγράμματα λιτότητας, όταν οι αντεργατικοί νόμοι φύτρωναν σαν μανιτάρια, ισχυρίζονταν η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό πως αυτά ήταν αναγκαία για να μπει η χώρα στην τότε ΕΟΚ. Και πως της χώρας, όταν ενταχθεί, θα αυξηθούν οι δυνατότητές της και θα ζούμε καλύτερα, θα ανέβει το βιοτικό επίπεδο του λαού μας, θα έχουμε δημοκρατία και θα ζούμε ειρηνικά και άλλα. Και όταν ο στόχος της ένταξης ολοκληρώθηκε, η πολιτική της λιτότητας, της ανεργίας και της τρομοκρατίας του λαού αυξήθηκε, τότε έκανε την εμφάνιση του ένας νέος στόχος, «εθνικός και για το καλό μας», και ήταν ο στόχος της ΟΝΕ, δηλαδή της οικονομικής και νομισματικής ένωσης. Θα ενωθούν, μας έλεγαν, οι οικονομίες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα ισχυροποιηθεί και αυτή της χώρας μας. Τα προγράμματα λιτότητας υπήρξαν διαδοχικά και όταν και αυτός ο στόχος της ΟΝΕ επετεύχθη, μπήκε και ο επόμενος και τον εμφάνισαν σαν τον πιο σπουδαίο και ήταν αυτός της δημιουργίας του ευρώ, να φύγουμε από την υποτιμημένη δραχμή και να πάμε σε ένα κοινό και ισχυρό νόμισμα. Η δεκαετία του ’90 υπήρξε και για την εργατική τάξη και για όλα τα λαϊκά στρώματα ακόμη χειρότερη από τις προηγούμενες. Τελικά και οι τρεις «εθνικοί στόχοι» εκπληρώθηκαν, και εκεί που αυτά που έταξαν στον λαό όχι μόνο δεν έρχονταν, πρόβαλε ένας νέος στόχος, αυτός της διατηρησιμότητας των «εθνικών κατακτήσεων», και ξανά λιτότητα και πάλι λιτότητα. Καταργείται το 8ωρο και ταυτόχρονα ανατρέπουν τις εργασιακές σχέσεις, τις κάνουν, όπως μας έλεγαν, ελαστικές και κάνουν τη ζωή των εργαζομένων λάστιχο για να μπορεί το κεφάλαιο να το τεντώνει όσο θέλει και όποτε θέλει. Και όποιος τολμούσε να εναντιωθεί σε αυτούς τους στόχους θεωρούνταν ανθέλληνας και πως θέλει την Ελλάδα απομονωμένη κ.ά., γνωστά άλλωστε. Και όσο χειροτέρευε η διαβίωση των λαϊκών μαζών, τόσο περισσότερο έταζαν πως έρχονται καλύτερες μέρες, είναι αυτές που ζούμε και περιγράψαμε πιο πάνω. Είναι αυτές που έχουν σακατέψει τον λαό και τον έχουν βυθίσει να ζει σε συνθήκες κόλασης, του έχουν επιβάλει μια εξοντωτική και εφιαλτική ζωή στην οποία δεν γνωρίζει τι χειρότερο θα του ξημερώσει.
Και τώρα η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ανακάλυψε και πάλι τον «εθνικό στόχο», το να μη χρεοκοπήσει η χώρα και να μη μας βγάλουν από το ευρώ. Και αυτός ο στόχος, κατά το «ανάγνωσμα» του Γ. Παπανδρέου, είναι ένας στόχος πατριωτικός. Και στη βάση αυτή καλεί τον εργαζόμενο λαό να υποστεί αδιαμαρτύρητα τα βάναυσα και βάρβαρα μέτρα, τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση και να αποδεχθεί την πλήρη κατάργηση όσων κατακτήσεων και δικαιωμάτων του έχουν απομείνει.
Είναι πλέον ολοφάνερο ότι η αστική τάξη της χώρας έχει αποθρασυνθεί και απαιτεί τα πάντα και άμεσα. Η πολιτική της υποτέλειας και της εξάρτησης και της πλήρους δουλικότητας στους Ευρωπαίους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές έχει γίνει το κυρίαρχο και αποδεκτό, ανοιχτά και ξεδιάντροπα, από το σύνολο του αστικού και πολιτικού κόσμου. Ο εσωτερικός και διεθνής προσανατολισμός αυτού του συστήματος, οικονομικού και πολιτικού, δένεται όλο και πιο σφιχτά στα γρανάζια των ιμπεριαλιστών, συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και διαμορφώνει συμμαχίες ακόμα και στρατιωτικές με τους σιωνιστές του Ισραήλ και με ό,τι πιο αντιδραστικό και αντικομμουνιστικό εμφανίζεται στη διεθνή αγορά και πάντα σε βάρος των λαών. Πρόκειται για μια τυχοδιωκτική πολιτική που μπορεί να βάλει τον λαό και τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες. Σήμερα οι λαϊκές μάζες έχουν καταλάβει μέσα από την πείρα τους και με όλα αυτά που ζουν και βιώνουν καθημερινά ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν. Έχουν επίσης κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό ότι θα χρειαστούν μεγάλοι αγώνες για να ανοίξει ο δρόμος της μαζικής αντίστασης με μεγαλύτερη ορμή και αποφασιστικότητα. Η μαζική έκρηξη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλη τη χώρα που συντελέστηκε αυτά τα χρόνια αποτελεί μια σπουδαία κατάκτηση και μεγάλη εμπειρία που αποκόμισαν οι εργαζόμενοι και η νεολαία, για μια νέα αντιπαράθεση και αντίσταση που πρέπει να εκφραστεί και να αγκαλιάσει και πάλι τις ευρύτερες εργαζόμενες μάζες. Αυτά είναι ένα άμεσο καθήκον για όλες τις οργανωμένες δυνάμεις, πολιτικές, συνδικαλιστικές, επιτροπές και πρωτοβουλίες που έχουν στηθεί, για να θέσουν στην πρώτη γραμμή την απάντηση που πρέπει να δώσει ο εργαζόμενος λαός και η νεολαία. Τώρα ο λαός ξέρει και το απέδειξε ότι μπορεί να βγει μαζικά στους δρόμους και να πλημμυρίσει τις πλατείες. Μπορεί να ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις του και να οργανώσει καλύτερα την πάλη του και να γίνει το εργατικό και λαϊκό κίνημα ο εφιάλτης των δυνάμεων της αντιλαϊκής επίθεσης, ντόπιων και ξένων.