Σε έναν ακατάπαυστο αγώνα εξόντωσης των εργαζομένων έχει επιδοθεί η κυβέρνηση, κατ' εντολήν των ιμπεριαλιστών, που φέρνει ολοένα και ευρύτερα λαϊκά στρώματα στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας.
Μέτρα-τρόμος-καταστολή δείχνει να είναι η τακτική που εφαρμόζει, οδηγώντας τον λαό σε επαναλαμβανόμενους αιφνιδιασμούς που, σε συνάρτηση με την κατάσταση της Αριστεράς, έχουν προκαλέσει στον κόσμο ένα διάχυτο πάγωμα και σοκάρισμα καθώς όλοι βλέπουν ότι αυτή η επίθεση δεν έχει τελειωμό.
Η ξεπουλημένη αυτή κυβέρνηση, την ίδια ώρα που διαβεβαίωνε ότι δεν θα πάρει νέα μέτρα εισπρακτικά και ότι οι αποκλίσεις από τον προϋπολογισμό θα... διευθετηθούν με την τρόικα πολιτικά, επιβάλλει νέους δυσβάστακτους φόρους και απολύσεις. Κάθε κατάκτηση, ακόμη και συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, όπως η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, ποδοπατούνται, ενώ παράλληλα εξαγγέλλεται νέο κουτσούρεμα στο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και ασφαλιστικές περικοπές. Τα σχολεία και τα νοσοκομεία βρίσκονται στη χειρότερη κατάσταση από τη μεταπολίτευση, ενώ επισπεύδεται το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και δημιουργούνται οι όροι για τη συγκέντρωση σε όλο και λιγότερα χέρια κάθε ελεύθερου επαγγέλματος και δραστηριότητας, εξωθώντας ακόμη περισσότερους μικρομεσαίους στην ανεργία και στην υποαπασχόληση.
Ο μπαμπούλας που επισείεται κάθε φορά που πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα είναι η χρεοκοπία, το ξεπέταγμα της χώρας από το ευρώ, η αποτυχία της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και, βεβαίως, ως άμεσο πρόταγμα η μη καταβολή από τους τοκογλύφους δανειστές τής 4ης, της 5ης, της 6ης δόσης και πάει λέγοντας. Ο τρόμος για το ποιο θα είναι το μέλλον μας, αν δεν ακολουθήσουμε τις ληστρικές κυβερνητικές αποφάσεις, επικρέμαται πάνω από όποιον τολμάει να πει «ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!». Και επειδή αυτό το εκβιαστικό σενάριο δεν το πολυτρώει πλέον ο εργαζόμενος, επιστρατεύτηκαν και οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί -είτε με απειλητικές δηλώσεις «για τους κινδύνους από μη συντεταγμένη χρεοκοπία» (Μέρκελ), ή με των Γάλλων αξιωματούχων για κοινωνικές εκρήξεις έως και με απειλές εμφυλίου πολέμου, είτε με... ανακουφιστικές ότι η τρόικα επιστρέφει αλλά με νέους όρους, δηλαδή με νέα μέτρα που θα επιτρέψουν να εκταμιευτεί μέρος της δόσης για να καλυφτούν οι μισθοί.
Ο μόνος δρόμος που έχει επιλεγεί από το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων είναι η πάση θυσία και έναντι οιουδήποτε κόστους επιβολή των ιμπεριαλιστικών επιταγών, και αυτό ήταν το νόημα της τηλεδιάσκεψης του Παπανδρέου με τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Καμία αυταπάτη δεν επιτρέπεται σχετικά με την αποφασιστικότητα του συνόλου του αντιδραστικού μπλοκ για την επιχείρηση ανατροπής άρδην του ταξικού συσχετισμού εις βάρος του κόσμου της εργασίας. Αυτό σημαίνει άγρια καταστολή, όταν, παρά τις απειλές, δεν σκύψει το κεφάλι ο εργαζόμενος και επιχειρήσει να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Η μέχρι σήμερα στάση του συστήματος απέναντι σε διεκδικητικούς αγώνες το επιβεβαιώνει.
Ελπίζουν ότι η σημερινή κατάσταση σοκ που έχουν επιβάλει, που ακόμη και μία μέρα απεργίας στοιχίζει πάρα πολύ σε κάθε οικογένεια, θα λειτουργήσει αποτρεπτικά σε αντιδράσεις και αγώνες. Πατάνε πάνω απ' όλα στην άθλια στάση και πολιτική που ακολουθεί το μεγαλύτερο κομμάτι της Αριστεράς. Στην ουσία τόσο η επίσημη όσο και η λεγόμενη ριζοσπαστική Αριστερά έχουν παραιτηθεί από το μόνο όπλο που διαθέτει ο εργατόκοσμος: τη μαζική του πάλη. Έχουν στραφεί -άσχετα από μανδύες που χρησιμοποιούν- στην αναζήτηση διεξόδου μέσω των εκλογών.
Οι αυταπάτες που για δεκαετίες καλλιεργήθηκαν από τα ρεφορμιστικά σχήματα, ότι λύση δεν είναι οι διεκδικητικοί αγώνες αλλά οι κυβερνητικές αλλαγές, επανέρχονται ή καλύτερα μεταλλάσσονται στα σημερινά δεδομένα και πλασάρονται με «αριστερό» περιτύλιγμα.
Έχουν επιδοθεί σε μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια να διαστρεβλώσουν τις στοχεύσεις που πρέπει να έχει σήμερα το κίνημα όπου αυτό ξεσπά και ανεξάρτητα του επιδίκου που αντιμετωπίζει. Η άποψή τους διακηρύσσει επιγραμματικά ότι ο όποιος αγώνας δεν πρέπει να έχει στόχευση κάποιο αίτημα (π.χ. ανατροπή του νόμου-πλαισίου, ανατροπή του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου κ.λπ.) αλλά την απαίτηση «να πέσει η κυβέρνηση» ώστε να επιλυθούν τα προβλήματα. Και αυτό προβάλλεται ως πολιτικοποίηση του αγώνα που ξεφεύγει από το επιμέρους και συνολικοποιεί τη διεκδίκηση. Οι εκλογές λοιπόν το άπαν, ώστε να πάμε σε λαϊκή εξουσία (ΚΚΕ) ή σε αριστερές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ) ή σε «ασαφείς» τέτοιες (ΑΝΤΑΡΣΥΑ). Τα προτάγματα όσο και αν διαφοροποιούνται (ενίσχυση του κόμματος, αριστερή πανστρατιά ή κυβερνητική αστάθεια) αποσκοπούν στον ίδιο στόχο: εκλογές. Άραγε τους διαφεύγει ότι ο όποιος αγώνας διαμορφώνει συνειδήσεις ανάλογα με το τι διεκδικεί και συνεπώς δεν επιδιώκουν την πολιτικοποίηση του κόσμου με βάση την ενεργή του συμμετοχή σε αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική και τη σύγκρουση με αυτή αλλά την επανάληψη των αυταπατών ότι αν αυξηθούν οι ψήφοι, και συνακόλουθα ανατεθεί στους επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας η εντολή, αυτοί θα τους λύσουν τα προβλήματα (άλλωστε ήδη οι οικονομολόγοι τους έχουν αφοσιωθεί στη μελέτη του χρέους, στο ζήτημα του ορυκτού πλούτου και στο θέμα του ελέγχου των τραπεζών προτού αυτές... εθνικοποιηθούν).
Για άλλη μια φορά οι ψευδαισθήσεις για «αριστερές» κυβερνήσεις ή των δημοκρατικών δυνάμεων επανέρχονται μετ' επιτάσεως, αποδυναμώνοντας κάθε αγώνα που ξεκινάει από τις μάζες, περιθωριοποιώντας τες και υποκαθιστώντας τες. Δεν διδάχθηκαν τίποτε από τη μαζική απόχη στις ευρωεκλογές και στις δημοτικές. Ο ρεφορμισμός βλέποντας τον ρόλο του να περιορίζεται λόγω... ανωτέρων αναγκών, αλλά και να ξεπερνιέται από τον κόσμο, δεν μπορεί παρά να ορθώνει εμπόδια στην αποδεύσμευσή του φοβούμενος τη δυναμική του κινήματος (οι εξελίξεις στις φοιτητικές καταλήψεις ίσως να είναι ενδεικτικές).
Επιμένουμε ότι η Αριστερά θα πρέπει να διαπαιδαγωγήσει τον εργατόκοσμο και τη νεολαία να αντιπαρατίθενται για τη διεκδίκηση αιτημάτων ανεξάρτητα αν αυτό προκαλέσει πτώση μιας κυβέρνησης και όχι να εμπεδώνει την άποψη ότι η σωτηρία τους εξαρτάται από το πόσους βουλευτές θα βγάλει το αριστερό ψηφοδέλτιο. Ας σταματήσει να αποπροσανατολίζει η ίδια η Αριστερά, σπέρνοντας την απογοήτευση στις μάζες που αναζητούν διέξοδο, υποσχόμενη για μία ακόμη φορά ότι αυτοί θα είναι καλύτεροι διαχειριστές χωρίς συγκρούσεις και ανατροπή.
