ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Κάθε μέρα που περνά γίνεται ολοένα και πιο φανερό πως για να ζωντανέψουν οι καταλήψεις, να σταθεροποιηθούν και να μαζικοποιηθούν παραπέρα οι συνελεύσεις δεν φτάνουν τα κόλπα και οι φαεινές, αλλά απαιτείται δουλειά ώστε να απαντηθεί το πολιτικό ζήτημα που απασχολεί το φοιτητόκοσμο. Είναι ο δύσκολος μα ο μοναδικός δρόμος, ώστε να σπάσει το ρεύμα της αντικατάληψης, που πολύ γρηγορότερα από προηγούμενα κινηματικά ξεσπάσματα της νεολαίας έχει αρχίσει να συγκροτείται. Είναι ο μόνος δρόμος ώστε ο φοιτητόκοσμος να μη γίνεται επιρρεπής στους εκβιασμούς της κυβέρνησης, της Διαμαντοπούλου, της ΔΑΠ, στους χειρισμούς της ΠΑΣΠ.
Και αυτήν τη δύσκολη, την παρατεταμένη μάχη που είναι αναγκαίο να δοθεί ώστε να συγκροτηθεί το κίνημα της νεολαίας δηλώνει πως δεν θέλει και δεν μπορεί να τη δώσει η ΚΝΕ και το ΜΑΣ με τη στάση τους στο κίνημα. Αντίθετα, κάνει φανερό όχι μόνο στους φοιτητές αλλά και στο σύστημα πως το ΚΚΕ δεν θέλει να συγκρουστεί με την πολιτική της κυβέρνησης και να τα σπάσει με την αστική νομιμότητα. Γι' αυτό δεν θέτει θέμα ανατροπής του νόμου, προτείνει δειλά καταλήψεις χωρίς να συμμετέχει στη ζωή των καταλήψεων, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε να εκφυλίζει τις διαδικασίες του κινήματος με τη στάση του. Το ΚΚΕ ελπίζει να γυρίσει ο κόσμος σπίτι του, ώστε να κάνει προεκλογικό αγώνα χωρίς το «αγκάθι» του κινήματος. Το ΚΚΕ δεν δίνει τη μάχη για τη συγκρότηση του κινήματος και καλεί τον κόσμο που ήδη δίνει έναν αγώνα να πάει σπίτι του, να συνειδητοποιήσει τι γίνεται και να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές ΚΚΕ.

Από την άλλη, στο πλαίσιο του κινήματος υπάρχουν απόψεις και αντιλήψεις που με άλλον τρόπο θέτουν ακριβώς το ίδιο δίλημμα και σπέρνουν εκλογικές αυταπάτες στο φοιτητόκοσμο, υπονομεύοντας και εκφυλίζοντας τον αγώνα του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος.

Για τις δυο γραμμές στο πλαίσιο του φοιτητικού και σπουδαστικού κινήματος
Δύο κατευθύνσεις αντιπαρατίθενται στο κίνημα της νεολαίας. ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες ανεξαιρέτως οι συνιστώσες που τους απαρτίζουν στοιχίζονται πάνω στο αίτημα να πέσει η κυβέρνηση και κινούνται για μια ακόμα φορά με μια μικροπολιτική εκλογική λογική. Μια αντίληψη που όχι μόνο δεν συγκροτεί σε μια κινηματική αγωνιστική κατεύθυνση, αλλά αντίθετα συμβάλλει στην αναπαραγωγή ιδεοληψιών στο πλαίσιο του κινήματος και υπονομεύει τη μαζικοποίηση και συγκρότηση του κινήματος της νεολαίας.
Μια αντίληψη που παράγεται από τις αυταπάτες πως μπορεί να υπάρξει εύκολη και γρήγορη απάντηση στην άγρια επίθεση του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, ακόμα περισσότερο πως μπορεί να υπάρξουν κυβερνητικές εκλογικές λύσεις που μπορούν να ανοίξουν νέους δρόμους για τη λαϊκή υπόθεση.
Μια αντίληψη που θέλει να παραβλέπει τον πραγματικό συσχετισμό, δεν θέλει ή δεν μπορεί να δει πως το σύστημα δεν έχει χάσει τη δυνατότητα να ορίζει την πολιτική του εκπροσώπηση με τον έναν ή τον άλλο τρόπο (άλλωστε δεν έχει δεχτεί ακόμα κάποια συντριπτική ήττα από το κίνημα).
Μια λογική που δεν βλέπει πως ο λαός και η νεολαία έχουν σιχαθεί τον μικροπολιτικό εκλογικό κρετινισμό των κομμάτων (και της Αριστεράς) και αναζητούν τις απαντήσεις στο δρόμο του αγώνα. Μια αλήθεια που έχει επαληθευτεί από τη μεγάλη αποχή στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και που επαλήθευσε το κίνημα τον αγανακτισμένων με το αντιεκλογικό και αντικομματικό μένος του κόσμου. Το όλοι ίδιοι είναι απαντιέται μόνο στο δρόμο και όχι στην κάλπη και αυτή είναι ακόμα μια αλήθεια που θα επαληθευτεί για ακόμα μια φορά ηχηρά, διαψεύδοντας την Αριστερά του κυβερνητισμού και των εκλογικών αυταπατών.

Ζήτημα πρώτης γραμμής για το κίνημα η εναντίωση στις εκφυλιστικές εκλογολάγνες πολιτικές και πρακτικές
Η αντιπαράθεση σε αυτές τις αντιλήψεις αποτελεί πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής γιατί παράγουν πρακτικές που υπονομεύουν καθημερινά τον αγώνα, τις συναντάμε στο κάθε πρακτικό βήμα του κινήματος, καλλιεργούν αυταπάτες και αναπαράγουν την εσωστρέφεια. Από τη μια ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ δεν θέλουν (ή δεν μπορούν) να δουν το πραγματικό πολιτικό πρόβλημα της μη ζωντάνιας των καταλήψεων και της αδυναμίας παραπέρα μαζικοποίησης των συνελεύσεων. Δεν μπορούν να δουν πως ο φοιτητόκοσμος (και ο κόσμος των καταλήψεων) δεν έχει αντιληφθεί σε όλο του το βάθος το τι φέρνει ο νέος νόμος και σε ποιο βαθμό αφορά το παρόν και το μέλλον του. Δεν μπορούν να δουν πως ο αγώνας δεν έχει ξανακερδίσει την αξιοπιστία του σε ευρύτερα κομμάτια φοιτητών τη στιγμή που ο φοιτητόκοσμος έχει σοβαρές αμφιβολίες για το νόημα του αγώνα και τη δυνατότητα νίκης. Μα ακριβώς για αυτό χρειάζεται μια πραγματική Αριστερά. Για να μπορεί να εξηγεί, να μπολιάζει, να κινητοποιεί. Να αποτελεί πραγματικό κινητήρα για τη λαϊκή και νεολαιίστικη υπόθεση.
Και συμβαίνει ακριβώς το αντίστροφο. Με επιχειρήματα πως η αντίσταση είναι λίγη, πως ο κόσμος έχει καταλάβει οπότε πάμε για άλλα, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΡΕΝ και ΕΑΑΚ δεν κινούν τους συλλόγους και το δυναμικό των καταλήψεων σε μια εξωστρεφή διαδικασία σύνδεσης με τον κόσμο και απάντησης των πραγματικών πολιτικών ανησυχιών και διλημμάτων των φοιτητών. Αντίθετα, αναλώνονται στις συνελεύσεις, στα συντονιστικά, στα κεντρικά συντονιστικά, στις πορείες και στις διαδηλώσεις για το ποιος θα καπελώσει τον άλλον και όλοι μαζί τον κόσμο των συνελεύσεων και για το ποιος θα βγει με τους περισσότερους εκλογικούς πόντους σε μια πιθανή αυριανή εκλογική αναμέτρηση. Σε μια διαδικασία που ακριβώς αυτή σιχαίνεται ο κόσμος, την ψυχανεμίζεται, απογοητεύεται και αποχωρεί.
Επιδιώκοντας τις εκλογές, αυτές οι δυνάμεις συγκροτούνται σε εκλογική βάση και όχι στη βάση της ανάγκης μιας παρατεταμένης ταξικής πάλης στο χώρο της εκπαίδευσης. Ετσι δεν σταματούν να δίνουν τη μια μητέρα των μαχών μετά την άλλη και επιδιώκουν τη μια σύγκρουση για τη σύγκρουση μετά την άλλη. Αντε και σήμερα θα πέσει (η κυβέρνηση) και άλλα τέτοια. Κινούμενοι στη λογική του εφέ και της φωτογραφίας, δεν συγκροτούν τους συλλόγους σε κίνημα μήτε στις πορείες και στις διαδηλώσεις. Οχι μόνο αρκούνται σε ένα κεντρικό πανό στις διαδηλώσεις (ψηφισμένο φυσικά από το κεντρικό συντονιστικό), αλλά κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε οι φοιτητικοί σύλλογοι να μην κατεβάζουν ξεχωριστά πανό, απαγορεύοντας την πολιτική και κινηματική συγκρότηση ενός δυναμικού (ιδιαίτερα εμφανής αυτή η αντίληψη στη Θεσσαλονίκη). Και τι δεν ακούσαμε. Οτι το ξεχωριστό πανό διασπά (!!!) το κίνημα. Καλά, πού πήγε το «αφήστε 100 λουλούδια να ανθίσουν»; Πως τα κορδόνια και η συγκρότηση μπλοκ είναι σταλινισμός!!! Τόσο καλά. Να παραμένουν οι φοιτητικές διαδηλώσεις λοιπόν έρμαια της προβοκάτσιας και της καταστολής και της «φτηνής» εκλογικής καπηλείας τους από την «πρωτοπορία». Εύγε.
Την ίδια ώρα η έγνοια τους είναι στο πώς θα καπελώσουν τους φοιτητικούς συλλόγους με οργανωτικά τερτίπια και στο πώς θα απαγορεύσουν με οργανωτικά τερτίπια την πολιτική αντιπαράθεση στα συντονιστικά και κεντρικά συντονιστικά των συλλόγων. Για μας το πρόβλημα του κινήματος είναι πολιτικό και τέτοια θα είναι και η λύση του. Μια δήθεν λύση με διαδικαστικό-οργανωτικό τρόπο δεν κρύβει τη διάθεσή τους να βάλουν το εκλογικό καπέλο. Οσο για την πολιτική, αυτή αντικαταστάθηκε από απογειώσεις «άλλου τύπου». Και αυτό με τις πανελλαδικές πορείες στην Αθήνα. Ξαναρχίσαμε. Χωρίς καν να έχουμε εξασφαλισμένες βάσεις στήριξης. Ας κατέβουν ξανά οι μυημένοι στο κέντρο των αποφάσεων. Πού ξέρεις, μπορεί να πέσει και η κυβέρνηση...
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας ώστε να εκφυλιστούν διαδικασίες, συνελεύσεις και σύλλογοι. Μπολιάζουμε και αηδιάζουμε έναν κόσμο με τον μικροπολιτικό εκλογικό κρετινισμό που μας διαπνέει και ύστερα βγάζουμε υστερικές κραυγές για το ότι το κίνημα δεν τραβάει, είναι αντικειμενική η άμπωτη, οπότε ξαναγυρνάμε στα «δικά μας». Τα μεγάλα πράγματα, όχι τα μικρά, αμυντικά και αντιστασιακά. Τα σχέδια επί χάρτου και τις προτάσεις για το τι θα κάναμε εάν ήμασταν κυβέρνηση! Πάνω από όλα τα παζάρια και οι καρέκλες στη συνδιοίκηση. Μόνο που τώρα μας τελειώνει και αυτή. Ολα καλά και στοιχισμένα λοιπόν. Οι εποχές όμως αγρίεψαν, οπότε καλά θα κάνουν να λογαριάζουν και τον ξενοδόχο. Τη νεολαία και το λαό. Την πάλη και τον αγώνα που δεν είναι παρά μόνο δικιά τους υπόθεση.

Μόνη λύση η συγκρότηση κινήματος ανατροπής του νόμου Διαμαντοπούλου
Από την άλλη, η γραμμή της πάλης και του ανειρήνευτου αγώνα. Που δεν κλείνει τα μάτια εμπρός στην αγριότητα του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος. Που βλέπει το παρόν και το μέλλον της ανεργίας, της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Που αποκαλύπτει τα πραγματικά χαρακτηριστικά της επίθεσης και την ουσία του νέου νόμου εκτρώματος της Διαμαντοπούλου. Που δεν είναι, ποτέ δεν ήταν, η συνδιοίκηση, η «δημοκρατία» του πανεπιστημίου, οι καρέκλες. Είναι η διαμόρφωση της αυριανής υπαλληλίας, η διαμόρφωση της αυριανής (πλέον σημερινής) σύγχρονης μισθωτής δουλείας, της διαμόρφωσης εργαζομένων που θα δέχονται αδιαμαρτύρητα να δουλέψουν για 100, 200, 300 ευρώ και θα θεωρούν «φυσική» την ανεργία.
Μια γραμμή που ορίζεται από το πώς βλέπει την πραγματικότητα. Που την αναλύει με γνώμονα την ταξική πάλη και βλέπει πως η αγριότητα αυτού του συστήματος δεν έχει γνωρίσει ποτέ στην ιστορία άλλο φραγμό εκτός από τη λαϊκή πάλη. Εναν τέτοιο φραγμό πρέπει να γνωρίσει και πάλι. Εναν τέτοιο φραγμό πρέπει να συγκροτήσουμε. Αλλιώς δεν πρόκειται να σταματήσουν. Και είμαστε ακόμα στην αρχή μιας τέτοιας συγκρότησης. Στην αρχή του αγώνα. Διαμέσου του οποίου λαός και νεολαία θα ιχνηλατούν το δρόμο, θα ξανανακαλύψουν τη δύναμή τους.
Μια γραμμή που τώρα ανδρώνεται. Που πρέπει να αποδείξει πως όχι μόνο θέλει μα και μπορεί να συμβάλει στη διαδικασία ανασυγκρότησης του κινήματος. Μια Αριστερά που οφείλει να παρέμβει γιατί ήδη αυτό βροντοφωνάζει το φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα. Πως θέλει στήριξη, πολιτική τροφή, τα εργαλεία για να κατανοήσει τη φύση και το χαρακτήρα της μάχης που δίνει. Για να αναδείξει το παρατεταμένο της μάχης, για να εξηγήσει, για να εξοπλίσει, για να συγκροτήσει κίνημα ανατροπής του νόμου. Ωστε ο φοιτητόκοσμος να είναι όλο και λιγότερο επιρρεπής στους εκβιασμούς του συστήματος, ώστε να μαζικοποιήσει τον αγώνα και να μπούνε οι προϋποθέσεις ακόμα και μιας νίκης. Μιας ανατροπής που δεν μπορεί παρά να είναι υπόθεση μόνο πάλης και αγώνα και όχι εκλογικών ονειρώξεων. Μια τέτοια μάχη δίνουμε.
Οπως και να έχει, ο αγώνας των φοιτητών μπορεί να συμπαρασύρει και ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις και υπό προϋποθέσεις να αφήσει μια στρατιά αγωνιστών που θα συνεχίσουν να αντιπαλεύουν το σύστημα της εκμετάλλευσης. Αρκεί για ακόμα μια φορά να μην υπονομευτεί από μέσα. Και θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να εναντιωθούμε σε αυτό. Γιατί μπορεί ο μόνος χαμένος αγώνας να είναι αυτός που δεν δίνεται, αλλά και αυτός που ηττάται από τα μέσα δεν πάει πίσω, θα λέγαμε εμείς.