Πολιτική δορυφοροποίηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γύρω από απόψεις για σοσιαλδημοκρατική διέξοδο από την κρίση!

Στο κείμενο θέσεων του συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαβάζουμε: «[…] επιμένουμε ότι μέσα στη συνθήκη του λαϊκού ξεσηκωμού χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά, πραγματικά αντικαπιταλιστική. Μια Αριστερά που θα εμπνευστεί από το λαϊκό ξεσηκωμό[...] Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέλει να παίξει πρωτοπόρο ρόλο στη συγκρότηση της Αριστεράς που η εποχή απαιτεί, εποχή παροξυσμού της αστικής επίθεσης αλλά και ελπίδας που γεννιέται μέσα στις εξεγέρσεις.» Και ενώ και σωστά διαπιστώνεται πως χρειαζόμαστε μια άλλη Αριστερά που η εποχή απαιτεί, παρακολουθούμε μια πολιτική δορυφοροποίηση των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ γύρω από τις απόψεις ΣΥΡΙΖΑ-ΜΕΤΩΠΟΥ Αλαβάνου και τις αναζητήσεις τους για τη σοσιαλδημοκρατική διέξοδο από την κρίση που «απαιτεί» η εποχή μας!
Την επιταχυνόμενη προσέγγιση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ΣΥΡΙΖΑ διακρίνουμε και στον πυρήνα των απόψεων που διατυπώνονται και έχουν συμπυκνωθεί στο κείμενο θέσεων του Συντονιστικού αλλά και από τις μεταξύ τους φανερές και υπόγειες συνδιαλλαγές ομάδων, στελεχών και ηγεσιών. Η όσμωση των χώρων αυτών -που διαπαιδαγωγεί και τα μέλη τους ώστε να είναι έτοιμα για κάθε (και εκλογικό) ενδεχόμενο….– διεξάγεται ποικιλοτρόπως. Συνεργάζονται στο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και δραστηριοποιούνται από κοινού στην Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου (Ε.Λ.Ε), στην Κίνηση Αριστερών Οικονομολόγων και στο Αριστερό Βήμα Διαλόγου. Οι διεργασίες γίνονται κυρίως με το «Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ» και το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής». Μάλιστα, το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» πραγματοποίησε συναντήσεις με συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΝΑΡ, ΑΡΑΝ, ΑΡΑΣ).

Επειδή η κατάσταση είναι ρευστή και ενόψει ενδεχόμενης πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης -που εκτιμούσαν όταν διατυπωνόταν το κείμενο θέσεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ- οι διατυπώσεις για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι προσεκτικές, καθόλου καταγγελτικές, έχουν δόσεις νουθεσίας και… ανοικτό ορίζοντα! «Η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιμένει σε μια γραμμή αριστερού ευρωπαϊσμού και κυβερνητισμού, αρνείται να υιοθετήσει το σύνθημα για έξοδο από το ευρώ και την ΟΝΕ και ζητά αναδιαπραγμάτευση και όχι διαγραφή του χρέους.[…] Οι φωνές μέσα στο ΣΥΝ και το ΣΥΡΙΖΑ που διαφοροποιούνται προς τα αριστερά δεν κάνουν το βήμα της ρήξης και επικεντρώνονται είτε σε αυταπάτες «επανεκκίνησης» σε αναποτελεσματικές προτάσεις «συμπαράταξης όλης της Αριστεράς». Μένει σε εσάς να λύσετε αινίγματα όπως: πώς γίνεται να χρεώνουν σε ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ γραμμή αριστερού ευρωπαϊσμού, και στην ΕΛΕ, όπου συμμετέχουν από κοινού, δεν υπάρχει ο στόχος της εξόδου από την ΟΝΕ. Επίσης, πώς οι θέσεις διαπιστώνουν -και σωστά- πως «[…]χιλιάδες άνθρωποι, μέσα και από τις διαδικασίες του ίδιου του κινήματος, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις πολιτικοποιούνται, αμφισβητούν την κυρίαρχη πολιτική» και η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν μετακινείται αριστερά, το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Κι επίσης γιατί η «αριστερή αντιπολίτευση» του ΣΥΝ δεν κάνει το βήμα ρήξης με το εκλογικό μαντρί που λέγεται ΣΥΝ.
Στο πολιτικό επίπεδο οι θέσεις του Συντονιστικού αποφάσισαν να ακουμπήσουν το μουχλιασμένο μαξιλάρι των μεταβατικών σταδίων και της «ομαλής μετάβασης» στο σοσιαλισμό. Διαβάζουμε στο κείμενο θέσεων: «[…] έχει αναδειχτεί η βάση ενός μάχιμου προγράμματος πάλης για την αντικαπιταλιστική ανατροπή, δηλαδή για εκείνο το σύνολο από μεταβατικούς στόχους που σήμερα ορίζουν πραγματικά τη ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική από αντικαπιταλιστική σκοπιά, στόχους ταυτόχρονα άμεσους αλλά και «μετάβασης» προς μια άλλη κοινωνική οργάνωση, με την ίδια την εμπειρία και τη δράση των μαζών». Στην ουσία -και επειδή ο σοσιαλισμός είναι μακριά- διατυπώνεται ένα πρόγραμμα στόχων που βαφτίζεται «μεταβατικό πρόγραμμα» που πηγάζει από τη θεώρηση πως -παρά το ζητούμενο της συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, που αποτελεί έως και ζήτημα επιβίωσής τους- στη χώρα υπάρχει κατάσταση δυαδικής εξουσίας. Έτσι, αν προωθηθούν οι θέσεις τους, θα ανοίξει και ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Η πραγματική συμβολή αυτών των απόψεων (πέρα από τις αυταπάτες που δημιουργεί) είναι ο αποπροσανατολισμός του κόσμου ώστε να μην σκέφτεται πώς θα οργανώσει την πάλη του αλλά τι θα κάνει όταν γίνει κυβέρνηση!
Τα πέντε βασικά σημεία αυτού του μεταβατικού προγράμματος είναι:
«-Να φύγει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και κάθε διαχειριστής, η Τρόικα, η ΕΕ και το ΔΝΤ -Στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους -Έξοδος από το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ σε προοπτική αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης -Εθνικοποίηση τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο και -Ριζική αναδιανομή του πλούτου υπέρ του εργατικού εισοδήματος σε βάρος των κερδών.»
Στην ανάλυση των παραπάνω στόχων αξίζει να διαβάσουμε: «Η εργατική τάξη δεν ευθύνεται για το χρέος και δεν πρέπει να πληρώσει τίποτα. Απαιτεί τον ανεξάρτητο εργατικό και λαϊκό έλεγχο όλων των «βιβλίων» του χρέους, έξω από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες συγκάλυψης». Τώρα, πώς γίνεται η εργατική τάξη να απαιτεί έλεγχο για το χρέος, δηλαδή, για κάτι που δεν την αφορά ας απαντήσετε εσείς….
Δείτε όμως κι αυτό: Με τη διαγραφή του χρέους «[…]Θα σταματήσουμε την αιμορραγία που ρουφάει ένα δισεκατομμύριο ευρώ κάθε βδομάδα από τα δημόσια ταμεία για λογαριασμό των τραπεζιτών και έτσι θα μπορούμε να βρούμε αμέσως τα λεφτά για όλα τα αιτήματά μας». Αν, λοιπόν, διαγραφεί το χρέος, θα έχουμε μεροκάματα, ασφάλιση, περίθαλψη, υγεία, δημοκρατία κ.λπ., κ.λπ. Ο ελληνικός λαός και οι υπόλοιποι λαοί υποφέρουν κι έρχονται τα χειρότερα, επειδή, -όπως αναφέρεται στην παράγραφο 17 του κειμένου- «[…]η βάναυση επίθεση του κεφαλαίου διαλύει όλα τα παλιά «κοινωνικά συμβόλαια» μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου» ή επειδή υπάρχει το χρέος; Και σε ποια κατεύθυνση θα οργανώσουν οι λαοί την πάλη τους; Στην κατεύθυνση διαγραφής των χρεών, όπως καλεί το κείμενο των θέσεων, ή στην κατεύθυνση διεκδίκησης των βασικών δικαιωμάτων στη ζωή, όπως δείχνει η εξέλιξη της ταξικής πάλης;
Στο κείμενο συμπληρώνουν το μεταβατικό πρόγραμμα προς το σοσιαλισμό με «[…]δημόσιο έλεγχο στην Τράπεζα της Ελλάδας και σε όλο το τραπεζικό σύστημα.[…] επιβάλλοντας αυξήσεις στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα πάνω από τις υποτιμήσεις, τον πληθωρισμό και την παραγωγικότητα της εργασίας, με τον εργατικό έλεγχο στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις, σε όλη την κοινωνία». Εδώ φαίνεται περίτρανα η σύγχυση όσον αφορά την εκτίμηση της σημερινής κατάστασης στη χώρα και παγκόσμια. Όλα τα παραπάνω δεν είναι απόψεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι δανεικά συνθήματα που θα ήταν σωστά εάν και εφόσον στη χώρα μας βρισκόμασταν σε «προεπαναστατική περίοδο». Τέτοια συνθήματα άλλωστε προβλήθηκαν στη Ρωσία του 1917 από την επαναστατική πρωτοπορία, όπου υπήρχε «επαναστατική κατάσταση». Όμως ο Λένιν τόνιζε για τους επαναστατικούς βερμπαλισμούς όταν δεν υπάρχουν οι πολιτικές και οργανωτικές προϋποθέσεις ότι: «η επαναστατική λογοκοπία είναι η επανάληψη επαναστατικών συνθημάτων χωρίς να παίρνονται υπόψη οι αντικειμενικές συνθήκες, όταν έχουμε μια συγκεκριμένη αλλαγή των γεγονότων, μια συγκριμένη κατάσταση πραγμάτων. Συνθήματα υπέροχα, ενθουσιαστικά-μα αστήρικτα-, να η ουσία της επαναστατικής λογοκοπίας».
Παρά την όξυνση της ταξικής πάλης, η εργατική τάξη είναι αποσυγκροτημένη και ο υποκειμενικός παράγοντας βρίσκεται πολύ μακριά, ακόμα, από το βαθμό εκείνο ώστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών. Είναι ο συνδυασμός αντικειμενικών με τους υποκειμενικούς όρους που ορίζει την ικανότητα ή την αδυναμία της επαναστατικής τάξης να αναπτύξει μαζική, αρκετά ισχυρή επαναστατική δράση, ώστε να καταφέρει να ανατρέψει την κεφαλαιοκρατική τάξη που ποτέ, ακόμη και σε εποχή κρίσεων, δεν «πέφτει» αν δεν την «ρίξουν». Όταν δεν προβάλλονται αιτήματα που να υπηρετούν σε αυτή η φάση το μέγα ζήτημα της συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων και οι πολιτικές απόψεις καθοδηγούνται από την αυταπάτη της δυαδικής εξουσίας, που με τα «επαναστατικά» αιτήματα θα οδηγήσει έτσι απλά στην κομμουνιστική προοπτική και στην εργατική εξουσία, ουσιαστικά υπηρετείται το αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας και η συνθηκολόγηση με ενδεχόμενες «φιλολαϊκές» αστικές διακυβερνήσεις.
Στην παράγραφο 35 του κειμένου των θέσεων διαβάζουμε: “[…]Προφανώς και μέσα στην όξυνση των κοινωνικών και πολιτικών αντιθέσεων και την κρίση του πολιτικού συστήματος, που κάνουν εμφανές το ενδεχόμενο για κατάρρευση κυβερνήσεων υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα, είναι πιθανό να δούμε ένα φάσμα ενδεχομένων από αστικές κυβερνήσεις που να λειτουργούν υπό τον εκβιασμό του λαϊκού κινήματος, αντιφατικές κυβερνήσεις, ή κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας, πιθανώς και με συμμετοχή κομματιών της Αριστεράς. Φυσικά, η στάση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις, ωστόσο σε κάθε περίπτωσή η θέση μας είναι ότι μια σύγχρονη επαναστατική στρατηγική δεν περνάει μέσα από την διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας. Γι’ αυτό και επιμένουμε ότι σε κάθε περίπτωση η δυνατότητα επαναστατικής ανατροπής και πραγματικής εργατικής διεξόδου περνάει από τη συγκρότηση αυτοτελών μορφών της πάλης για την εργατική εξουσία, ανταγωνιστικών και εξωτερικών προς το αστικό κράτος. Διαφορετικά ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και της ήττας θα παραμένει ανοιχτός». Σ' αυτή την παράγραφο φαίνεται να συμπυκνώνεται η αντίληψη των δυνάμεων που απαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε αναφορά με τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Ίσως εκτιμούν ότι στη χώρα θα επαναληφθεί το σενάριο των λεγόμενων «αριστερών» κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής. Τα γεγονότα διαψεύδουν οικτρά τις αυταπάτες που και οι ίδιοι καλλιέργησαν μέσα από τα κείμενά τους για το χαρακτήρα αυτών των κυβερνήσεων. Κυβερνήσεων που αξιοποίησαν τη λαϊκή οργή ώστε να επαναδιαπραγματευθούν τις σχέσεις των αστικών τάξεών τους με τους ιμπεριαλιστές. Και που ο λαός τους υποφέρει. Σαν του Κορέα στον Ισημερινό.
Σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που θα βρείτε στις Αντιγειτονιές (http://antigeitonies.blogspot.com/2011/08/n.html) ο Τζέιμς Πέτρας αναφέρει: «ο Κορέα πέρασε στην επίθεση ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους προωθώντας νομοθεσία όπου περικόπτονταν οι μισθοί, τα δώρα και οι προαγωγές και αρνήθηκε να επικυρώσει συμφωνίες ανάμεσα στα συνδικάτα και τους νομοθέτες. Με τον ίδιο τρόπο ο Κορέα πέρασε νέους νόμους για τη διοίκηση των πανεπιστημίων αποξενώνοντας έτσι από τους καθηγητές τους διοικητικούς και τους φοιτητές […]. Αντίθετα με τον ισχυρισμό του Κορέα ότι ο ίδιος θα ήταν ο πρωτοπόρος του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», ήταν ο οργανωτής μιας καθαρά προσωπικής στρατηγικής ενός καπιταλισμού του 21ου αιώνα που θα βασίζεται στη δολαριοποιημένη οικονομία, στις μεγάλες ξένες επενδύσεις στην εξόρυξη, το πετρέλαιο και τις χρηματιστικές υπηρεσίες παράλληλα με την κοινωνική λιτότητα».
Σύμφωνα με τα διαλαμβανόμενα στο κείμενο των θέσεων, δεν ξεκαθαρίζεται τι εννοούν με το «η στάση των ταξικών δυνάμεων του εργατικού κινήματος και της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς απέναντι σε τέτοιες κυβερνήσεις δεν είναι ίδια με τη στάση απέναντι σε καθαρά αστικές κυβερνήσεις». Εμείς τρία πράγματα καταλαβαίνουμε από αυτή την προσεγμένη τοποθέτηση.
1. Ονειρώξεις κάποιων (;) για συμμετοχή σε «κυβερνήσεις ταξικής συνεργασίας» που προφανώς θα αποδειχτούν σωτήρια «λύση» και ανάχωμα της λαϊκής οργής εναντία στο σύστημα, όπως ξαναέγινε το '89-'90.
2. Περίοδο χάριτος σε αστικές κυβερνήσεις που θα λειτουργούν σε δήθεν φιλολαϊκή κατεύθυνση μέχρι να περάσει η μπόρα.
3. Χρησιμοποίηση του λαϊκού παράγοντα για διορθωτικές κινήσεις των πολιτικών των «αντιφατικών κυβερνήσεων».
Το δε δεύτερο κομμάτι του αποσπάσματος επιχειρεί να αμβλύνει τις εντυπώσεις από το πρώτο με την πλαδαρή αναφορά «ο κίνδυνος της ενσωμάτωσης ή και της ήττας θα παραμένει ανοιχτός».
Οι θέσεις του συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν ανοίγουν μέτωπο αντιπαράθεσης με την πολιτική κυριαρχία ανοιχτά συστημικών (αστικών) απόψεων. Η ακατάσχετη προτασεολογία και η αποθέωση των πρωτοβουλιών επίπλαστης ενότητας μπροστά στις εκλογές ενισχύουν τις διαχειριστικές (ρεφορμιστικές) απόψεις. Όλα τούτα έχουν ως αποτέλεσμα να εμποδίζεται η πολιτική και οργανωτική αναβάθμιση της λαϊκής πάλης και η πραγματική ενότητα σε κεντρικούς στόχους, που θα την έκαναν πιο αποτελεσματική για τον ίδιο το λαό και πιο επικίνδυνη για το σύστημα.