Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να προσπεράσει εφήμερους φίλους και συνδιαχειριστικές λογικές

Η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά δεν μοιάζει σε τίποτα με τις προηγούμενες. Ο νόμος πλαίσιο που ψήφισε η κυβέρνηση με σύσσωμο το αστικό μπλοκ (ΝΔ, ΛΑΟΣ, ΔΗ.ΣΥ.), μαζί με τη συνολική επίθεση που δέχεται ο λαός και η νεολαία δεν θα μπορούσαν να προσπεραστούν εύκολα από τους φοιτητές. Το φοιτητικό κίνημα φαίνεται ότι πιάνει το νήμα των προηγούμενων κινητοποιήσεων και έρχεται με τη σειρά του και αυτό αντιμέτωπο με την κυβέρνηση και το σύστημα. Ήδη η μια σχολή κλείνει πίσω από την άλλη σε μια περίοδο που οι σχολές δεν έχουν καλά-καλά ανοίξει. Οι φοιτητικοί σύλλογοι παίρνουν αποφάσεις αγώνα, ξέροντας ότι παλεύουν για την ανατροπή του μαύρου σκηνικού που στήνεται στις πλάτες της νεολαίας.
Η επίθεση του συστήματος, όμως, είναι τέτοια που άλλαξε σε πρώτη φάση τη στάση των δυνάμεων μέσα στα Πανεπιστήμια. «Προσωρινοί φίλοι» εμφανίστηκαν καλώντας μάλιστα το φοιτητικό κίνημα να αναμετρηθεί με την επίθεση, συναινώντας μάλιστα και στο ξέσπασμά του. Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να καταδείξει το ρόλο τους, κάνοντας ξεκάθαρο τι στόχο έχει ο καθένας και να μην παρασυρθεί από συμμαχίες με κομμάτια που μόνο κοινά συμφέροντα δεν έχει.

Οι πρυτάνεις και το ανώτερο καθηγητικό κατεστημένο βγήκαν από τα ρούχα τους με το νόμο πλαίσιο. Έταξαν κινητοποιήσεις (που μέχρι τώρα δεν είδαμε) ενώ συναίνεσαν στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, αναβάλλοντας σε αρκετά ιδρύματα τις εξεταστικές. Οι μέχρι τώρα τοποθετήσεις τους κάνουν λόγο για απαράδεκτη απόφαση του υπουργείου να πάρει από τα χέρια τους τη διοίκηση των ιδρυμάτων. Ενώ, όσο και αν ψάξεις, δύσκολα βρίσκεις στις αποφάσεις τους κάποια αναφορά στα φοιτητικά δικαιώματα που διαλύονται. Οι (τόσα χρόνια) σύμμαχοι του συστήματος σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν κάποια από τα συμφέροντά τους, συμφέροντα που συχνά είναι ενάντια στα συμφέροντα της σπουδάζουσας νεολαίας. Μάλιστα η ΠΟΣΔΕΠ έτρεξε να ευχαριστήσει το υπουργείο για την αλλαγή που έκανε την τελευταία ώρα σε σχέση με τον αριθμό των εξωπανεπιστημιακών στο συμβούλιο διοίκησης. Το καθηγητικό κατεστημένο περιμένει από το υπουργείο το «τυράκι» που θα γίνει αφορμή για να δημιουργήσουν και πάλι τη στέρεη συμμαχία που τόσο χρόνια περνούσε την επίθεση του συστήματος στα ΑΕΙ και στα ΤΕΙ. Πολλές δυνάμεις (μη έχοντας εμπιστοσύνη στο μαζικό φοιτητικό κίνημα) έτρεξαν να καλωσορίσουν τους νέους συμμάχους και να ακουμπήσουν τον αγώνα σ' αυτούς. Το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να πέσει σε καμία αυταπάτη, μιας και ο ρόλος του καθηγητικού κατεστημένου είναι συγκεκριμένος ενώ οι όποιες προοδευτικές φωνές εκεί μέσα έχουν δείξει κατά το παρελθόν τα όριά τους.
Ένας άλλος απρόσμενος φίλος είναι και η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Η στάση της ΔΑΠ μέχρι τώρα είναι η συναίνεση στις κινητοποιήσεις. Είτε με το μη κατέβασμα δικού της πλαισίου στις συνελεύσεις που μπαίνει είτε με τις τοποθετήσεις της, δηλώνει ενάντια στο νόμο πλαίσιο, γιατί την πετάει εκτός συνδιοικητικών οργάνων χάνοντας έτσι τα κομπρεμί και τις συνδιαλλαγές που έκανε μέχρι τώρα. Με την κατάργηση της συνδιοίκησης η ΔΑΠ νιώθει ότι χάνει τον ρόλο της και γι' αυτό, προς το παρόν, τάσσεται υπέρ των καταλήψεων. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί και πολύ, γιατί, όσο αντιπολίτευση και αν θέλει να το παίξει, το αστικό μπλοκ έχει συστρατευτεί πίσω από το νόμο και η στάση της αργά ή γρήγορα θα αλλάξει, αφού η ίδια στο αμέσως προηγούμενο διάστημα με τις θέσεις της «Παιδεία 2020» έχει ταχθεί υπέρ του νόμου.
Η ΠΑΣΠ από την άλλη έχει βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση. Με το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και ένα μεγάλο κομμάτι της (ΠΑΣΠ ΤΕΙ) να έχει δηλώσει τη συμφωνία του με το νόμο, δεν έχει τα περιθώρια του παρελθόντος για να το παίξει αντιπολίτευση. Ένας κόσμος όμως γύρω της, στον οποίο έχει τάξει αγώνες με την σέσουλα, αρχίζει να αναρωτιέται στήνοντας την ηγεσία της με την πλάτη στον τοίχο. Έτσι, σε όποιες σχολές μπορεί να αποφύγει τις συνελεύσεις, το κάνει, ενώ στις υπόλοιπες βάζει (προς το παρόν) καταλήψεις ή «αφήνει» τους υπόλοιπους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, μένοντας όσο πιο πολύ μπορεί στο παρασκήνιο.
Η ΠΚΣ-ΚΝΕ-ΜΑΣ βαδίζει στον ίδιο δρόμο του παρελθόντος. Με την ηγεσία της στην ίδια λογική της εναντίωσης σε κάθε αγώνα που δεν ελέγχει, μπαίνει πλέον σε συνελεύσεις βάζοντας (όπου πιεστεί) καταλήψεις, αλλά η ανάλυση που κάνει για το νόμο πλαίσιο περιορίζεται στην έρευνα και στο ζήτημα της εισόδου των επιχειρήσεων στις σχολές. Τα φοιτητικά δικαιώματα, αν μπουν, μπαίνουν σαν τελευταία αιτήματα και με το σύνθημα της μη εφαρμογής του νόμου να κυριαρχεί. Ανήμπορη να στηριχτεί και να πιστέψει στις μάζες, δεν πιστεύει στη δυνατότητα ανατροπής του νόμου από το φοιτητικό κίνημα, ενώ η γραμμή ήττας που βάζει έχει δοκιμαστεί και στον προηγούμενο νόμο πλαίσιο, με τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Από την άλλη, η ΑΡΕΝ και η ΕΑΑΚ φαίνεται να έχουν βρει κοινό σημείο πλεύσης πάνω στο αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης. Και οι δυο δυνάμεις δεν πιστεύουν στη δυνατότητα ανατροπής του νόμου από το φοιτητικό κίνημα. Αλλά βάζουν σαν αίτημα πάλης το να πέσει η κυβέρνηση. Οι τοποθετήσεις τους αναφέρονται σε ένα κίνημα που θα ρίχνει τις κυβερνήσεις την μια πίσω από την άλλη. Δεν μας λένε, όμως, τι θα γίνει με την επίθεση, το Μνημόνιο και τον νόμο, μιας και η πτώση μιας κυβέρνησης δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση την ανατροπή τους. Άλλωστε, τόσες κυβερνήσεις άλλαξαν τα τελευταία χρόνια αλλά η επίθεση εντείνεται. Στην πραγματικότητα αυτό το αίτημα ζητάει εκλογές, κάτι που και οι δυο (στον ένα ή τον άλλο βαθμό) θέλουν, μήπως και πλασαριστούν καλύτερα στο αστικό μπλοκ εξουσίας, «αντιπροσωπεύοντας» το κίνημα.
Το φοιτητικό κίνημα δεν μπορεί να έχει σαν κύριο αίτημα την αλλαγή του διαχειριστή της εξουσίας. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να βγαίνει στους δρόμους παλεύοντας για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και των κατακτήσεών του. Και τότε, ας πέσουν όσες κυβερνήσεις να 'ναι. Τέτοια αιτήματα είναι αποπροσανατολιστικά και έχουμε δει στο κοντινό παρελθόν πόσο εύκολα κλείνουν κινήματα από δυνάμεις που θέλουν να τα κεφαλαιοποιήσουν στις εκλογές, σπέρνοντας απογοήτευση στον κόσμο. Η ΑΡΕΝ, μάλιστα, έχοντας ως στόχο τα νέα κινήματα των πλατειών που θα…. ρίξουν την κυβέρνηση, στρέφει όλη της την επιχειρηματολογία προς τα εκεί. Από την άλλη, η ΕΑΑΚ προσπαθεί να ηγεμονεύσει στο κίνημα καπελώνοντας τα πλαίσια των συλλόγων με αιτήματα τύπου «επιχειρηματικού πανεπιστημίου», που καμία σχέση δεν έχουν με όσα συντελούνται σήμερα στην εκπαίδευση. Ενώ την ίδια ώρα στήνει Συντονιστικά Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων προσπαθώντας να βάλει με «εκλεγμένους» εκπροσώπους τη δική της άποψη, φέρνοντας τους συλλόγους και τις άλλες δυνάμεις προ τετελεσμένων γεγονότων και αποφάσεων.
Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να βγει μαζικά στους δρόμους και να δώσει τη μάχη της γενιάς του απέναντι σε όλες τις λογικές που το κρατάνε πίσω. Γι' αυτό πρέπει να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις και ξεπερνώντας εφήμερες συμμαχίες και αδιέξοδες λογικές να παλέψει στο πλευρό του λαού και των εργαζομένων για την ανατροπή συνολικά της επίθεσης σε έναν μαζικό, ενιαίο, παρατεταμένο και ανυποχώρητο αγώνα μέχρι την τελική νίκη.