Με μεγάλη επιτυχία η πρεμιέρα της ταινίας "Τα κορίτσια της βροχής"

Γέμισε ασφυκτικά η αίθουσα της Ταινιοθήκης, συνηθισμένη εικόνα για τις ταινίες της Αλίντας Δημητρίου. Εάν μάλιστα δεν ήταν «κλειστή» η προβολή, μάλλον θα είχαμε θεατές υπεράριθμους, όπως και στην προηγούμενή της ταινία. Το κλείσιμο της τριλογίας μάς έφερε κάτι... διαφορετικό. Οι γυναίκες, στην προκειμένη περίπτωση, κατάγονται κατά βάση από αστικά κέντρα και σχεδόν όλες υπήρξαν φοιτήτριες ή μαθήτριες, εν αντιθέσει με τις -αγροτικής καταγωγής- αντάρτισσες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ. Επίσης εδώ η στράτευση ήρθε κάπως... ξαφνικά και απότομα, όπως ξαφνικά προέκυψε η δικτατορία, παρά τις μέχρι τότε διαβεβαιώσεις της Αριστεράς για το αντίθετο, και σε συνθήκες άγριας καταπίεσης και καταστολής. Η αφήγηση σχεδόν ενιαία, γι' αυτό και το μοντάζ γίνεται σχεδόν φυσικά, την πρόταση της μιας αγωνίστριας συμπληρώνει η αφήγηση μιας άλλης, λες και όλες βγαίνουν από το ίδιο στόμα, λες και διηγούνται την ίδια ιστορία. Ένα πράγμα όμως συνδέει την ταινία με το νήμα των δύο προηγουμένων: παρά τα βασανιστήρια και τους εξευτελισμούς, παρά τις διώξεις, καμιά από τις γυναίκες αυτές δεν παραιτήθηκε, καμιά δεν μετάνιωσε και όσα και αν έχασαν, όσα και αν θυσίασαν, δεν τα ανταλλάζουν με τίποτα με αυτό που κέρδισαν, το δικαίωμα να λέγονται άνθρωποι. Άξιες συγχαρητηρίων τόσο η Αλίντα για την ταινία που δημιούργησε όσο και όλες αυτές οι γυναίκες που δεν δίστασαν να ρισκάρουν τα πάντα για το αυτονόητο, για την ελευθερία, γράφοντας και το δικό τους όνομα δίπλα σε αυτά των ανταρτισσών, δίπλα σε αυτά όλων όσες αγωνίστηκαν για μια καλύτερη και πιο ελεύθερη κοινωνία.

Χρήστος Μάης