ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ
10.30 π.μ. - ΧΑΥΤΕΙΑ
Μια απεργία με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ιδιαίτερη σημασία είναι αυτή της 17ης Γενάρη που κήρυξαν τα εργατικά κέντρα του νομού Αττικής. Και η ιδιαιτερότητα βρίσκεται στο ότι είναι η πρώτη απεργία που γίνεται κάτω από την πολύ συγκεκριμένη και μεγάλη πίεση που ασκούν μια σειρά σημαντικών εργασιακών χώρων που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, με κύρια τη συνεχιζόμενη απεργία των εργαζομένων της Χαλυβουργίας η οποία ήδη έχει φτάσει τις 75 ημέρες.
Μαζί με τους χαλυβουργούς, οι εργαζόμενοι σε ΑΛΤΕΡ, Ελευθεροτυπία, Κόσμο του Επενδυτή, ΕΡΤ, 3Ε Εκτυπωτική, Αφοί Λουκίσα, Μυλωνά και τόσοι άλλοι, δίνουν το δικό τους αγώνα ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία και την πολιτική που τη θρέφει και τη στηρίζει. Εστίες εργατικής αντίστασης που αποτελούν εικόνες από το πολύ κοντινό, από το άμεσο μέλλον. Εστίες που θα πολλαπλασιάζονται καθημερινά, καθώς θα εντείνεται η αντεργατική επέλαση των δυνάμεων του κεφάλαιου, καθώς θα αυξάνονται οι απαιτήσεις του ιμπεριαλισμού για μεγαλύτερο αλυσόδεμα της εργατικής τάξης και του λαού της χώρας.
Αγώνες που ξεσπούν αυθόρμητα, γεννήματα της οργής και της ανάγκης. Αγώνες που αποτελούν τη φυσική συνέχεια των αγώνων του προηγούμενου δίχρονου, των πλατειών, των μεγάλων απεργιακών κινητοποιήσεων ενάντια στα μνημόνια και το Μεσοπρόθεσμο, της μαζικής εισόδου των λαϊκών-εργαζόμενων μαζών στο προσκήνιο. Αγώνες που ξεχειλίζουν από δίκιο και γι' αυτό ξεσηκώνουν και σημαντικές κινήσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης. Αγώνες που εκφράζουν την αγωνία όλης της εργατικής τάξης για το παρόν και το μέλλον. Κόντρα στην ελεεινή στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών οι οποίες, ακόμη και σήμερα που η τρόικα και η ντόπια αντιδραστική συγκυβέρνηση προωθούν την κατάργηση του κατώτατου μισθού, καθώς και του 13ου και 14ου μισθού και παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, δηλώνουν συμμετοχή στον ψευτοδιάλογο με τις δυνάμεις της επίθεσης.
Αγώνες που αναγκάζουν τις δυνάμεις του ρεφορμισμού να βγουν εκτός γραμμής, καθώς δεν μπορούν ούτε την ευρύτερη ταξική και κοινωνική αλληλεγγύη να αρνηθούν ή να παραβλέψουν ούτε να επαναφέρουν απόψεις που απαξιώνουν την έννοια της αντίστασης ή την κορυφαία σημασία που μπορεί να αποκτήσουν οι επιμέρους αγώνες. Είναι χαρακτηριστικό, δε, ότι ιδιαίτερα ο αγώνας της Χαλυβουργίας διαψεύδει πανηγυρικά τη φιλολογία που με ιδιαίτερο ζήλο αναπτύσσουν οι δυνάμεις του ΚΚΕ γύρω από την απαξίωση των επιχειρησιακών σωματείων σε σχέση με τα κλαδικά. Ποιο, άραγε, κλαδικό σωματείο θα μπορούσε σήμερα να κάνει αγώνα τέτοιας διάρκειας όσο αυτός της Χαλυβουργίας;
Αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι που οδήγησε και το ΠΑΜΕ σε αυτήν την ανεκδιήγητη πρωτοβουλία να εξαγγείλει ξεχωριστή απεργιακή συγκέντρωση στην Ομόνοια σε μια απεργία η οποία έχει στόχο να αναδείξει το στοιχείο της ταξικής αλληλεγγύης στον αγώνα των χαλυβουργών και όσων αγωνίζονται, τον κοινό αγώνα που πρέπει να δώσει η εργατική τάξη ενάντια στην επίθεση του συστήματος. Μια απεργία για την οποία κλήθηκαν (και με προτροπή των δυνάμεων του ΠΑΜΕ) να συναποφασίσουν τα εργατικά κέντρα όλης της Αττικής και το έκαναν. Διαβάζουμε στο Ριζοσπάστη (24-25 Δεκέμβρη 2011): “Δυναμώνουν παραπέρα τις παρεμβάσεις για τον αγωνιστικό συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων όλων των εργαζομένων ενάντια στην ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου. Σε αυτήν την κατεύθυνση, εξαιρετική σημασία για τη συνέχεια αποτελεί η πρόταση που έχουν απευθύνει σε όλα τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής (Αθήνας, Πειραιά, Ελευσίνας, Λαυρίου, Μεγάρων) να κηρύξουν 24ωρη απεργία σε όλη την περιοχή. Μια απεργία που θα αποτελέσει κλιμάκωση της πάλης όλης της εργατικής τάξης ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας σε δικαιώματα και κατακτήσεις. Θα συμβάλει σημαντικά στη δημιουργία εστιών αντίστασης, οργάνωσης και αγώνα σε κάθε χώρο εργασίας για να μην περάσουν οι απολύσεις, η εκ περιτροπής εργασία, οι μειώσεις μισθών και η κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, για να πληρωθούν δεδουλευμένα. Άλλωστε η πετυχημένη 24ωρη απεργία σε όλη τη βιομηχανική περιοχή του Θριασίου άνοιξε το δρόμο και έδωσε ευκαιρία σε χιλιάδες εργαζόμενους να εκφράσουν την αγωνιστική τους διάθεση, βλέποντας στον αγώνα των χαλυβουργών τη ρότα που πρέπει να ακολουθήσουν.
Ήδη απόφαση για 24ωρη απεργία μέσα στο δεύτερο δεκαήμερο του Γενάρη πήρε χτες το Εργατικό Κέντρο Αθήνας ενώ τις επόμενες μέρες θα καλέσει σε σύσκεψη και τα υπόλοιπα Εργατικά Κέντρα του Λεκανοπεδίου για συντονισμό.”
Πόσο συμβαδίζει το πνεύμα αυτού του αποσπάσματος -με το οποίο συμφωνούμε- με την τελική απόφαση για ξεχωριστή συγκέντρωση; Και γιατί άραγε στην “πετυχημένη 24ωρη απεργία σε όλη τη βιομηχανική περιοχή του Θριασίου” έγινε κοινή απεργιακή συγκέντρωση;
Αυτή η εντελώς λαθεμένη αντίληψη για το κίνημα, αυτός ο φόβος μπροστά στο νέο που ξεπηδά από τις ανάγκες της περιόδου, πρέπει να δεχτεί πολύ σοβαρή κριτική απ' όλους όσους αναφέρονται στην ενότητα της εργατικής τάξης και της κοινής δράσης των δυνάμεων που δρουν στο εργατικό κίνημα. Πρέπει να παλευτεί στους εργαζόμενους, όσες δυσκολίες κι αν δημιουργούν οι υποκειμενικές δυνατότητες του ΚΚΕ. Γιατί οι κομμουνιστές πρέπει να υπηρετούν το κίνημα και όχι το αντίθετο. Γιατί η απεργία στη Χαλυβουργία είναι των χαλυβουργών και όχι του ΠΑΜΕ.
