Σταθερή πορεία προς την αστάθεια

Καθώς γκρεμίζεται από τις δυνάμεις της αγοράς (για την ακρίβεια, από το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο) η... «τελευταία σοβιετική δημοκρατία της Ευρώπης», όπως συχνά ικανοποιούνται να χαρακτηρίζουν την Ελλάδα οι εγχώριοι θιασώτες των μνημονίων, οι ίδιες αυτές δυνάμεις της αγοράς (πιστωτές, ομολογιούχοι, ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ) συνεχίζουν να εμφανίζονται σαν αποκλειστικοί «σωτήρες» της χώρας, ώστε η «τελευταία σοβιετική δημοκρατία» να μετεξελιχθεί σε «κοινοβουλευτική δικτατορία» της τρόικας με διορισμένες κυβερνήσεις υποτακτικών (βλ. κυβέρνηση Παπαδήμου -ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ κ.λπ).
Τα ντόπια μικροαρπακτικά και το πολιτικό προσωπικό τους εναποθέτουν δικαιολογημένα τη «σωτηρία της χώρας» (δηλαδή τη σωτηρία τη δική τους) στα χέρια των ξένων μεγαλοαρπακτικών, στο ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Μια ματιά στην ελληνική(;) οικονομία (όρος μάλλον γεωγραφικός, χάριν... συνεννόησης) αλλά κυρίως ένα κοίταγμα στο πώς ανδρώθηκε ο ελληνικός καπιταλισμός εξηγούν τη σημερινή κατάντια της «ισχυρής» ελληνικής κεφαλαιοκρατίας.
Δεν είναι μονάχα το θεριό του χρέους που διαρκώς παράγει καινούριο χρέος. Είναι μια ολόκληρη πορεία αποσυγκρότησης της χώρας που ολοκληρώνει την εικόνα μιας απόλυτα εξαρτημένης οικονομίας και ενός απόλυτα υποτελούς πολιτικού συστήματος, όπου η οικονομική εξάρτηση ανατροφοδοτεί την πολιτική υποτέλεια και η πολιτική υποτέλεια την οικονομική εξάρτηση. Αδιάψευστος μάρτυρας η σημερινή εικόνα της οικονομίας της χώρας, η (σχεδόν ανύπαρκτη) παραγωγική δυνατότητα της χώρας. Όλοι οι παραγωγικοί τομείς ανήκουν ή ελέγχονται από τους θεσμικούς (τους περίφημους «στρατηγικούς») επενδυτές του εξωτερικού: στις τηλεπικοινωνίες και στις νέες τεχνολογίες, στην ενέργεια, στις κατασκευές, στο οδικό δίκτυο, στα λιμάνια, στην ακτοπλοΐα (παρά τις ελληνικές σημαίες), ακόμη και στον τουρισμό (τη... βαριά ελληνική βιομηχανία!) και στις τράπεζες (τον πυλώνα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας!) το ξένο κεφάλαιο έχει και κατακτά διαρκώς ισχυρότερες θέσεις. Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο για το τι ανήκει ή ελέγχεται από ποιον ξεγυμνώνει τον «ηγετικό» χαρακτήρα της αστικής τάξης της χώρας. Καμία στρατηγική, απόλυτο πολιτικό σκοτάδι κυριαρχεί στην ελληνική πλουτοκρατία και στους (ανάλογης ποιότητας) πολιτικούς εκπροσώπους της για το «μέλλον της χώρας». Μοναδική στρατηγική το «τι προστάζουν τα μεγάλα αφεντικά» σαν βασικό στοιχείο του «σχεδίου σωτηρίας» της τρόικας. Μια χώρα φιλέτο στα δόντια των ιμπεριαλιστών, έως ότου έρθει η στιγμή να αλληλοφαγωθούν αναμεταξύ τους.
Σ’ αυτό το περιβάλλον, του οξύτατου ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού, το μόνο που απομένει στην ελληνική αστική τάξη, αν θέλει να έχει κάποιο ρόλο στο «σύγχρονο κόσμο του ανταγωνισμού» μετά τη συνεχή υποβάθμισή της, είναι να ακολουθήσει πιστά τις εντολές της τρόικας, ελπίζοντας ότι από το κουφάρι του παλιού πολιτικού και οικονομικού συστήματος θα προκύψει ένα νέο πολιτικό προσωπικό, μια νέα, πιο υποτακτική αστική τάξη πάνω στο πτώμα των εργατικών κατακτήσεων. Να ισοφαρίσει, δηλαδή, τον υποβιβασμό της με μια μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης και την κατάργηση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Καθιστώντας την χώρα, το λαό, αλλά και τον εαυτό της υποχείρια των ιμπεριαλιστών. Διατηρώντας μια διαρκή κατάσταση «έκτατης ανάγκης» για το λαό και τη χώρα, προκειμένου να σταθεί, αλλά, ταυτόχρονα, δημιουργώντας αναγκαστικά συνθήκες ολικής κοινωνικής έκρηξης.
Αν πράγματι συμβαίνουν όλα αυτά, αποστομώνονται οι αριστερές ιδεοληψίες και ψυχώσεις που φαντασιώνονται έναν κόσμο καθαρών κατηγοριών και αντιθέσεων. Καταρχήν, αποστομώνονται οι αντιλήψεις ότι μπορεί το ελληνικό κατεστημένο να συνετιστεί, με ή χωρίς εκλογές, για την «πατριωτική διάσωση της χώρας», γιατί κινδυνεύει ο ελληνικός καπιταλισμός τους. Οτι μπορεί να μας «λυπηθούν οι δανειστές, γιατί κινδυνεύουν και οι ίδιοι». Οτι «βράζουμε στο ίδιο καζάνι», ή, έστω, σε «δύο μεγάλα διαφορετικά καζάνια»: την παγκόσμια κεφαλαιοκρατία από τη μια (μέρος της και η ελληνική κεφαλαιοκρατία) και η παγκόσμια εργατική τάξη από την άλλη, αγνοώντας τις ιδιαιτερότητες που κάνουν εφικτή την κοινωνική ανατροπή.
Εάν, αντίθετα, δε συμβαίνουν όλα αυτά (που, δυστυχώς, συμβαίνουν), τότε αχρηστεύεται η αντίληψη που συμπεριλαμβάνει τον ιμπεριαλισμό, τις εξαρτημένες χώρες, το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας, της δημοκρατίας, την έξοδο από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, από το ΔΝΤ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ κ.πλ. Τότε τα πράγματα είναι «απλά», με ή χωρίς ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ, με ή χωρίς «δανειστές και χρέος», με ή χωρίς εξάρτηση, αρκεί το «αντικαπιταλιστικό πιστεύω», για να αντιπαλέψει τον καπιταλισμό, να σταματήσει τις ξένες οικονομικές, πολιτικές, ενίοτε και πολεμικές επεμβάσεις. Δυστυχώς, η πραγματικότητα δεν κάνει τέτοιες διευκολύνσεις.
Στον αντίποδα της «αριστερής φαντασίωσης», οι συνεπείς, κυνικές «δυνάμεις της αγοράς» απαντούν στα «σχέδια σωτηρίας» με την εξής στρατηγική: Δε μας ενδιαφέρει πώς θα σωθεί η οικονομία, η χώρα ή πώς θα αλλάξει η κατάσταση. Δουλειά μας είναι να έχουμε κέρδη, να διαφυλάξουμε προνόμια, διαφυλάσσοντας το σύστημα της εκμετάλλευσης. Να μια καθαρή στρατηγική εκ μέρους του αντιπάλου.
Ποια είναι η στρατηγική της κοινοβουλευτικής-εκλογικής Αριστεράς; Με διάφορες διαβαθμίσεις, αποχρώσεις και αποκλίσεις την περιγράφει με καθαρότητα (ως προς την αστική αντίληψή της) ο Α. Τσίπρας, ερωτώμενος από δημοσιογράφο του «9,84» για το εάν φοβάται μια κοινωνική αναταραχή με απρόβλεπτες συνέπειες: «Ήδη υπάρχει κοινωνική αναταραχή. Ο κόσμος βρίσκεται σε κατάσταση θυμού, οργής και απελπισίας. Και η απελπισία είναι πολύ κακός σύμβουλος […] … βεβαίως φοβόμαστε και έχουμε δηλώσει δημόσια αυτήν την ανησυχία. Πρέπει να υπάρξουν εξελίξεις δημοκρατικών διαδικασιών, δηλαδή εκλογές, γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ο άλλος τρόπος είναι να πείσουμε τους πολίτες ότι το 2012 η λύση είναι να πηγαίνουμε να καταλαμβάνουμε τα χειμερινά ανάκτορα. Αν δεν υπάρξουν γρήγορα εκλογές, φοβάμαι ότι τα πράγματα θα είναι εκτός ελέγχου».
Εκλογές εδώ και τώρα ζητά βεβαίως και το ΚΚΕ, κι ας ρίχνει ανάθεμα (και σωστά) στην πρόταση «αριστερής, αντιμνημονιακής κ.λπ. κυβέρνησης» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στιγματίζοντας ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ πήγε το Δεκέμβρη 2008 με τους «κουκουλοφόρους» αντί με τους... κρανοφόρους. Τέτοια επαναστατική διαμάχη!