Στην Κομοτηνή, από τις αρχές του 2012, στη λέσχη που διαχειρίζεται ο Χούτος έχει επιβληθεί η επίδειξη κάρτας σίτισης την οποία δεν έχει το 90% των φοιτητών και πλέον πρέπει να πληρώνουν 2,20 ευρώ το γεύμα.
Απέναντι στην κατάργηση της δημόσιας δωρεάν σίτισης έχουμε από τα σχήματα της αυτονομίας το αίτημα της «αυτοδιαχείρισης» και από την ΑΡΕΝ την πιο λάιτ εκδοχή, για «κοινωνικό έλεγχο» φοιτητών-εργαζομένων. Μάλιστα οι πρώτοι έχουν και προτάσεις για το πώς θα επιτευχθεί η αυτοδιαχείριση, όπως διαχείριση από ομάδα φοιτητών-εργαζόμενων που θα εκπροσωπούν τον εαυτό τους (πώς θα ορίζονται αυτοί;), αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις και αντίτιμο 2ευρώ/3γεύματα για να βγαίνουν τα έξοδα!
Παρόμοιες λογικές αναπτύσσονται παντού! Τι πετυχαίνουν όμως;
Κατ’ αρχάς παίρνουν ως αντικειμενική την κατάργηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων (δωρεάν σίτιση, περίθαλψη κ.λπ.) και βρίσκουν διέξοδο όχι στην υπεράσπισή τους και στην πάλη για να ξανακερδηθούν, αλλά στη δημιουργία δομών αλληλεγγύης μέσα από όπου θα προσφέρουν οι αλληλέγγυοι, ανεξάρτητα από το κράτος. Το απαλλάσσουν έτσι από το βάρος της κοινωνικής μέριμνας και το υποκαθιστούν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τη συνέχιση της επίθεσης, εφόσον δεν συγκροτούν τον λαό ενάντιά της, αμβλύνοντας μάλιστα τη λαϊκή δυσαρέσκεια καθώς οι δομές αυτές λειτουργούν σαν κυματοθραύστης. Όπως ακριβώς και οι ΜΚΟ.
Αν αναλάβουν εργαζόμενοι-φοιτητές, όλα τα έξοδα θα βαραίνουν αυτούς. Από τις πρώτες ύλες μέχρι τη μισθοδοσία. Οι προμηθευτές υλικών πολύ πιθανόν να κάνουν εμπάργκο και να στηρίξουν τον Χούτο, που μπορεί να πετύχει και μικρότερες τιμές πώλησης. Τότε για να επιβιώσει η αυτοδιαχειριζόμενη λέσχη θα πρέπει -μέσα από την αμεσοδημοκρατική συνέλευσή της- να μειώσει τους μισθούς, να αυξήσει τις τιμές κ.λπ. Δηλαδή να δράσει ανταγωνιστικά, όπως κάθε επιχείρηση στον καπιταλισμό. Θα πρέπει να υπάρχει κάποιο πρόσωπο υπεύθυνο νομικά και οικονομικά για τη λέσχη, για την εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας, δηλαδή «εργοδότης/αφεντικό», ακόμα και αν δεν καρπώνεται τα έσοδα γιατί είναι «αναρχικό». Ανά πάσα στιγμή τέτοια εγχειρήματα μπορούν να τσακιστούν, αν αυτή είναι η απόφαση του συστήματος (π.χ. μέσω στημένου υγειονομικού ελέγχου). Το αντίτιμο, όσο μικρό και αν είναι, δεν είναι δωρεάν σίτιση. Η δωρεάν σίτιση είναι δικαίωμα και όχι παράγωγο αλληλεγγύης ή «fair trade».
Μπροστά στην παντοδυναμία του συστήματος, επιλέγουν απλά να το προσπεράσουν και να χτίσουν νησίδες «ελεύθερες» από εκμετάλλευση μέσα σε αυτό. Μόνο που αργά ή γρήγορα θα σκοντάψουν πάνω του και θα αντιληφθούν ότι η ύπαρξη αυτών των εγχειρημάτων οφείλονταν στην ανοχή του!
Δεν είναι δουλειά των φοιτητών να βρουν τρόπους ώστε να υποκαταστήσουν το κράτος, ούτε να φτιάξουν επιχειρήσεις δήθεν «από τα κάτω». Η μόνη διέξοδος για τους φοιτητές είναι να οργανωθούν μέσα στους συλλόγους τους για να απαιτήσουν και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, τη δημόσια και δωρεάν σίτιση, χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
