Ένα νέο αγωνιστικό τοπίο διαμορφώνεται στις γραμμές της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Σε δεκάδες χώρους δουλειάς οι εργαζόμενοι αγωνίζονται, αντιστέκονται, οργανώνουν την πάλη τους ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που θέλει να επιβάλει το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και οι ντόπιοι υποτακτικοί του. Η Χαλυβουργία, το Αλτερ, η Ελευθεροτυπία, η ΕΡΤ, ο Κόσμος του Επενδυτή, η 3Ε Εκτυπωτική, η Αφοί Λουκίσα, η Ιντρακόμ Ντιφένς, η Γερολυμάτος Κοσμέτικς και τόσοι άλλοι μικροί και μεγάλοι χώροι δουλειάς που βρίσκονται σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αλλά και οι λαϊκές αντιστάσεις (χαράτσια, σκουπίδια κ.ά.) που εξαπλώνονται και δυναμώνουν είναι η συνέχεια του αγώνα στην Κερατέα, των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων στις πλατείες, των διαδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου, των κορυφαίων απεργιακών κινητοποιήσεων του τελευταίου δίχρονου. Είναι όλο αυτό το αγωνιστικό κλίμα που στρίμωξε το ντόπιο πολιτικό σύστημα, που το ανάγκασε σε μια σειρά ελιγμούς και το οδήγησε στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, αυτήν την αντιδραστική-αντιλαϊκή συμμαχία που στόχο έχει να συνεχίσει την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων με όσο το δυνατόν λιγότερους κλυδωνισμούς.
Όχι μόνο αυτά που ζούμε σήμερα, αλλά και αυτά που πρόκειται να επακολουθήσουν άμεσα, τροφοδοτούν την οργή, διαλύουν τις αυταπάτες και αναδεικνύουν τη μόνη διέξοδο για τα εργατικά συμφέροντα: την οργανωμένη αντίσταση, την κοινή δράση, τη μαζική πάλη για την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων του ΔΝΤ, της ΕΕ και του... πάντα πρόθυμου ντόπιου πολιτικού τους προσωπικού. Η συμφωνία της 26ης-27ης Οκτώβρη για την παραπέρα υποδούλωση του λαού και της χώρας, το PSI και το νέο μνημόνιο-σφαγείο δικαιωμάτων που δηλώνει πρόθυμη η ντόπια αντίδραση να προσυπογράψει, είναι η τρανταχτή απόδειξη ότι πρώτη προτεραιότητα για το λαϊκό και εργατικό κίνημα είναι ο πλατύς αγωνιστικός συντονισμός, η οικοδόμηση ενός πλατιού μετώπου αντίστασης και πάλης ενάντια στην πολιτική της βαρβαρότητας, εξαθλίωσης, της υποτέλειας.
Σε πολλούς εργαζόμενους μπορεί να φαίνεται βαρύ αυτό το καθήκον και για κάποιους ανυπέρβλητες οι δυσκολίες. Και η αλήθεια είναι ότι η υπόθεση της αντίστασης σε αυτή τη βάρβαρη πολιτική και η ανατροπή της δεν είναι υπόθεση μιας ριξιάς, ούτε θα έρθει μέσα από φαεινές, ταχύρρυθμα σχέδια ή κινήσεις εντυπωσιασμού. Και πολύ περισσότερο δεν θα έρθει μέσα από τις κάλπες του αστικού συστήματος, όπως αρέσκονται να διατυμπανίζουν δυνάμεις της Αριστεράς, τροφοδοτώντας τις αυταπάτες και τον εφησυχασμό. Είναι μια υπόθεση μακριά και δύσκολη, θέλει αποφασιστικότητα, επιμονή και υπομονή, αλλά είναι ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ! Γιατί στον αντίποδά της βρίσκεται ο εφιάλτης της φτώχειας, της ανεργίας, των απολύσεων, της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της εργοδοτικής ασυδοσίας, της μετατροπής μας σε δούλους του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού.
Ο φόβος, η αναβλητικότητα και η υποχωρητικότητα, δεν έχουν καμία θέση σήμερα που το κεφάλαιο, βυθισμένο στην κρίση του, επιτίθεται ολομέτωπα στην εργατική τάξη. Η αποδοχή των μέτρων και η υποταγή, όχι μόνο δεν αποτελούν «κέρδισμα χρόνου», αλλά αυξάνουν την επιθετικότητα του κεφάλαιου, επιταχύνουν την εφόρμησή του. Η συνδιαλλαγή με τις δυνάμεις της επίθεσης δεν προσφέρει παρά νέες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι, όλοι οι εργαζόμενοι, πρέπει και μπορούν να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια. Να βάλουν στην άκρη τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να τελειώνουν με τη λογική της ανάθεσης και όλες τις αστικές αντιλήψεις που οδήγησαν το εργατικό κίνημα στη σημερινή του κατάσταση.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, ο αγώνας των εργαζομένων στα ΜΜΕ, σημαντικό κομμάτι αυτού του νέου αγωνιστικού τοπίου, πρέπει να βρει την πιο πλατιά και μαζική στήριξη. Για να πάρει ακόμη πιο μαζικά χαρακτηριστικά. Για να βγει πιο αποφασιστικά στο δρόμο του αγώνα. Για να συσπειρώσει όλους τους εργαζόμενους του κλάδου που έχουν αμφιβολίες, φόβους ή αναστολές. Για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις του κλάδου: τις συλλογικές συμβάσεις, τους μισθούς, το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή δουλειά. Για να συμβάλει στην αναγέννηση της εμπιστοσύνης των εργαζομένων στη δύναμή τους.
