Πέρα από το ιδιάζον της «κληρονομικής διαδοχής», ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στους δημόσιους και μαζικούς θρήνους με τους οποίους εκδηλωνόταν ο πόνος για τον εκλιπόντα. Οι εικόνες έδειξαν (με τη δύναμη που έχει πάντα η εικόνα) πως η Β. Κορέα ανήκει σε άλλη εποχή και η οποία είναι τόσο διαφορετική από τη δική μας στη Δύση! Πριν όμως συγκρίνουμε τη δική μας πραγματικότητα με αυτές τις υπερβολές, ας αναλογιστούμε κάποιες άλλες εικόνες που τα ίδια ΜΜΕ πλασάρουν: είτε με live μεταδόσεις όπως αυτές των εκτελέσεων Σαντάμ, Μπιν Λάντεν, Καντάφι και με τις χολιγουντιανού τύπου σκηνοθεσίες πολεμικών επιχειρήσεων είτε, ειδικά τα τελευταία χρόνια, με τη διασπορά και διάχυση ενός συνολικού τρόμου για τις απώτερες συνέπειες της κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πόσο διαφορετική εικόνα είναι, για παράδειγμα, ο κατευθυνόμενος θρήνος για το θάνατο του συγκεκριμένου ηγέτη από τους κατευθυνόμενους θρήνους και οδυρμούς για τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος! Αντί λοιπόν να εστιάζουμε στις υπερβολές που καταγράφονται από αυτές τις εικόνες, καλύτερα να εστιάσουμε στις σκοπιμότητες που κρύβει η πλατιά προβολή τους. Ενθεν κακείθεν.
Η Β. Κορέα καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς στη διάρκεια της τρίχρονης επίθεσης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στις αρχές του ΄50 και για πάνω από μισό αιώνα οι ίδιοι συνεισφέρουν με κάθε τρόπο στην πολιτική απομόνωση και στην οικονομική εξαθλίωση του λαού της. Σήμερα απεικονίζεται από τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές ως μέρος ενός τρομερού «άξονα του κακού», μαζί με το Ιράν, και περιγράφεται σαν ένα εκτρωματικό κράτος, σαν χορηγός τρομοκρατών και σαν πυρηνική απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Αυτό βέβαια αποτελεί ένα βασικό συστατικό της τακτικής του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αυτή η δαιμονοποίηση των θυμάτων των επιθέσεών του με κατασκευασμένες καταγγελίες έχει στόχο να αποτελέσει βάση μιας γενικότερης και μη αμφισβητήσιμης συναίνεσης. Απαραίτητης τόσο σε ό,τι αφορά τις διάφορες διευθετήσεις στο εσωτερικό μέτωπο όσο και τις ισορροπίες στο διεθνές πεδίο. Αυτά είναι γνωστά.
Η αναγκαστική αλλαγή ωστόσο της ηγεσίας στη Β. Κορέα έρχεται σε μια στιγμή που οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές προσπαθούν να ξαναβάλουν σε μια σειρά και τάξη τις συντεταγμένες τους για την ανάπτυξη επιθετικότερης δράσης συνολικά στην περιοχή αυτή. Ισως γι’ αυτό οι πρώτες αντιδράσεις τους προδίδουν (όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις Χίλαρι Κλίντον(1) κάποια αμηχανία ως προς τις άμεσες πρωτοβουλίες που μπορούν να πάρουν σε αυτό το χρονικό στάδιο.
Είναι πάντως γνωστό πως μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε ο Κιμ Γιονγκ Ιλ το 2008, οι ΗΠΑ επεξεργάζονταν σχέδια για την αντιμετώπιση ακριβώς αυτής της κατάστασης. Μάλλον όμως θα υπολόγιζαν πως θα μεσολαβούσαν μερικά χρόνια ως τότε, αν όχι και μια δεκαετία. Τώρα πρέπει να περιμένουν κινήσεις και ενέργειες άλλων και βασικά από την πλευρά της Κίνας. Ως γνωστόν, μια από τις θεμελιώδεις αρχές της πολιτικής και των δύο είναι η διατήρηση του στάτους της κορεατικής χερσονήσου όταν… ο άλλος προσπαθεί να το ανατρέψει προς όφελός του. Αρα και οι δηλώσεις του Πεκίνου περί προστασίας της συνέχειας του βορειοκορεατικού καθεστώτος λογικά αναμενόμενες.
Πάντως από τη μεριά της Κίνας και πάνω στην όποια αβεβαιότητα υπήρχε γύρω από το μέλλον της Β. Κορέας ήρθε να προστεθεί και η διαφαινόμενη «στροφή» του αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα προς την Ασία και η επιβεβαίωση από τη μεριά του πως η ευρύτερη περιοχή του Ειρηνικού αποτελεί τη «νέα στρατηγική προτεραιότητα της Αμερικής». Αυτό είναι φυσικό να έχει δημιουργήσει διάφορες ανασφάλειες στο Πεκίνο, πράγμα που θα εκφραστεί ενδεχομένως και σε βιαστικές κινήσεις, αν και εφόσον οι ΗΠΑ πάρουν κάποιες πρωτοβουλίες. Αναφέρεται από διάφορους σινολόγους αναλυτές πως στους κόλπους της κινεζικής ηγεσίας εντείνεται μια συζήτηση αναφορικά με το αν ο βορράς της κορεατικής χερσονήσου αποτελεί προοπτικά ένα «στρατηγικό μειονέκτημα» για την Κίνα και βαρίδι σε ό,τι αφορά τις βλέψεις της στην ευρύτερη περιοχή. Υπάρχουν, δηλαδή, εντελώς βάσιμοι φόβοι στην κινεζική ηγεσία πλέον που σχετίζονται με την «υιοθεσία» της Βόρειας Κορέας και η οποία μπορεί να αποδειχτεί και από μόνη της δραματική. Επίσης υποστηρίζεται από κάποιες πλευρές πως για τον Σι Τζιν Πινγκ, που λογικά αναμένεται να γίνει αυτή τη χρονιά ο επόμενος πρόεδρος της Κίνας, η πρώτη μεγάλη απόφασή του στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής θα πρέπει να αφορά μια θεαματική πρωτοβουλία απέναντι στο ζήτημα αυτό. Είναι πάντως σίγουρο πως οι κινέζοι ιθύνοντες γνωρίζουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον την κατάσταση στο εσωτερικό του βορειοκορεατικού καθεστώτος.
Το πώς θα αντιδράσουν οι αμερικάνοι σε όλα αυτά και βασικά το πώς θα αντιδράσουν οι Αμερικάνοι πάνω στο πώς θα αντιδράσει η Κίνα θα καθορίσει κατά πόσο ολόκληρη η περιοχή θα αποτελέσει ένα από τα επόμενα κρίσιμα έως και θερμά σημεία του πλανήτη.
Εκτός και αν άλλα, πιο δραματικά γεγονότα αναδείξουν αλλού το κέντρο βάρους των διεθνών εξελίξεων στο άμεσο μέλλον.
Χ.Β.
ΣΗΜ. 1: «Ανησυχούμε πολύ για το καλό του λαού της Β. Κορέας και προσευχόμαστε για αυτόν σε αυτές τις δύσκολες εποχές» δήλωσε η Χίλαρι Κλίντον. Ως γνωστόν, όταν οι Αμερικανοί λένε ότι «προσεύχονται» για κάποιο λαό κωδικοποιούν με αυτόν τον όρο τις προετοιμασίες για στρατιωτική επίθεση. Από την άποψη αυτή ήταν μάλλον περιττή η διευκρίνιση του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ πως οι δηλώσεις της Χίλαρι Κλίντον δεν ήταν έκφραση συλλυπητηρίων αλλά ένα μήνυμα όσον αφορά τις αμερικανικές προσδοκίες για το νέο καθεστώς.
