Μασκαραλίκια και απουσίες

Σε θέατρο του παραλόγου έχει εξελιχθεί η πολιτική κατάσταση την τελευταία περίοδο. Σε σκληρές διαπραγματεύσεις με τους τραπεζίτες και με την τρόικα καλεί την κυβέρνηση όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα παπαγαλάκια τους στα κανάλια. Παράλληλα, ο ένας μετά τον άλλο τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οι υποψήφιοι ηγέτες του αποποιούνται το μνημόνιο και την πολιτική που εφάρμοσαν εδώ και 2 χρόνια, είτε δηλώνοντας ότι ασκούσαν μια πολιτική με την οποία δεν συμφωνούσαν είτε ότι δεν ήξεραν τι εστί μνημόνιο και τι είναι τα μεσοπρόθεσμα είτε ότι δεν ήξεραν πως θα κατέληγε στην εκτέλεση των εργαζόμενων χάριν των ιμπεριαλιστών. Το αποκορύφωμα αυτού του αντιμνημονιακού ντελίριου καταγράφηκε... στην απόρριψη της διεύρυνσης του ωραρίου των φαρμακείων, όταν έχουν ψηφιστεί τα πλέον αντεργατικά νομοσχέδια.
Από κοντά οι εργατοπατέρες, ξαναβάζουν τις «κόκκινες» γραμμές και τις «αιτίες πολέμου» απέναντι στο καίριο χτύπημα που επιχειρείται στην εργατική τάξη με την κατάργηση του κατώτατου μισθού, με την ακύρωση των συλλογικών συμβάσεων -γενικής και κλαδικών-, με την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων ώστε οι εργαζόμενοι να μετατραπούν σε σκλάβους που δεν θα προστατεύονται από κανένα κεκτημένο ή κοινωνικό δίχτυ το οποίο θα αποτρέπει την εκμετάλλευσή τους σε επίπεδα σύγχρονων δούλων.
Κυβέρνηση και συνδικαλιστές συνδιαλέγονται «σκληρά» ώστε... να περάσουν και άλλα απεχθή μέτρα. Οι συμβιβασμοί φαίνεται να είναι σχεδόν διαμορφωμένοι, τόσο στα επιτόκια, στον χρόνο και στο δίκαιο που θα ορίζει το κούρεμα μέρους του χρέους, ώστε να διασφαλιστεί η ροή ζεστού χρήματος στις «αγορές» και στους ιμπεριαλιστικούς οίκους, όσο και στο αν η ΓΣΕΕ θα περιφέρει μια... νίκη επί του κατωτάτου, πουλώντας τις κλαδικές, τις ωριμάνσεις και την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας για να μπορεί το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο να αλωνίζει σε μια ξεπουλημένη χώρα.
Κυβερνήτες-υπαλληλίσκοι των ιμπεριαλιστών που συγκροτούν την τρόικα και ξεσκολισμένοι εργατοπατέρες προσπαθούν μέσω των μίντια που ελέγχουν να περισώσουν τα τομάρια τους, γνωρίζοντας ότι το νέο μνημόνιο που έρχεται θα είναι η ταφόπλακα για τους εργαζόμενους. Θα ανατρέψει εκ βάθρων ό,τι γνώριζαν οι εργαζόμενοι ως αγορά εργασίας, που πλέον θα μοιάζει περισσότερο με σκλαβοπάζαρο εργατικού δυναμικού χωρίς κανένα όριο ασφαλείας για την επιβίωση εκατοντάδων χιλιάδων εργατικών ψυχών. Κάτι που βέβαια έχει ήδη εφαρμοστεί στους χώρους εργασίας του ιδιωτικού τομέα, αλλά τώρα θα κατοχυρωθεί και θα επεκταθεί με τη βούλα ενός νέου μνημονίου.
Απ' όλο αυτό το κάδρο κάποιοι λείπουν. Και είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη που επιτρέπει σε όλον αυτόν τον εσμό να εξακολουθεί ακόμη να βγάζει τη γλώσσα του απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Να καμώνεται ότι δεν θα δεχθεί νέα αντιλαϊκά μέτρα, να μετατρέπεται σε αντιμνημονιακό, να μιλάει εξ ονόματός του. Λείπουν οι εργαζόμενοι, αλλά και η Αριστερά.
Και όσον αφορά τους εργαζόμενους, θα ήταν άδικο να παραβλέψει κάποιος που θέλει να διαβάζει την πραγματκότητα τους μαζικούς και πολύ συχνά συγκρουσιακούς αγώνες που έδωσε όλη αυτή την τελευταία διετία, όντας παροπλισμένοι για δεκαετίες από τις... δημοκρατικές δυνάμεις και τους αριστερούς συνδικαλιστές. Θα ήταν άρνηση των αγώνων που επιχειρούν όλες αυτές οι χιλιάδες εργαζόμενων από τότε που το μνημόνιο τους έβαλε τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι. Που εν τέλει ο πραγματικός τους στόχος ήταν να εισβάλουν ορμητικά και ανατρεπτικά σε αυτό το κάδρο που φτιάχνεται.
Το θλιβερό είναι η απουσία μιας Αριστεράς αντάξιας αυτού του μεγαλειώδους προτάγματος που έθεσαν οι εργαζόμενοι. Γιατί στο κάδρο υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι από Αριστερά. Εκείνη που σπρώχνεται να φωτογραφηθεί απωθώντας τις μάζες εκτός κάδρου. Εκείνη που έχει έτοιμα τα προγράμματα δημοσιονομικής, νομισματικής, παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας στο φόντο μιας θολής λαϊκής εξουσίας, αριστερής συγκυβέρνησης ή αντικαπιταλιστικής ανάπτυξης. Εκείνης που την ώρα που χαλκεύονται νέα μέτρα και το αστικό προσωπικό και οι εργατοπατέρες παραπαίουν, αλλά και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δείχνουν να οξύνονται, αντί να βρει τρόπους να εισβάλει ο εργατόκοσμος με την ασυγκράτητη οργή του στο προσκήνιο, εκείνη ετοιμάζει τις εκλογικές λίστες, όπως πρόσφατα ανακοίνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, επανεγκλωβίζοντας τον κόσμο στις εκλογικές αυταπάτες.
Περισσεύει η επαναστατική ρητορεία και τα ρηξικέλευθα προγράμματα άμεσης ανακούφισης μόλις τους παραχωρήσουν οι κάλπες την εξουσία. Σειρά άρθρων για τα άμεσα καθήκοντα μόλις εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και κρατικοποιηθούν οι κρίσιμοι παραγωγικοί τομείς γράφονται και αναρτώνται στο διαδίκτυο. Έτοιμα τα σχέδια ανασυγκρότησης της παραγωγικής δομής και το επιστημονικό δυναμικό που θα την υλοποιήσει -τόσες ψήφους παίρνουν ΚΝΕ και ΕΑΑΚ...-, ενώ η αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ είναι εξασφαλισμένη.
Το ζήτημα θα μπορούσε να προκαλέσει απλά θυμηδία, αν δεν ήταν τραγικές οι στιγμές που ετοιμάζονται για τον λαό. Γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και αποκαλύπτει ότι οι κόκκινες γραμμές και οι υπερκόκκινες εξαγγελίες αποχρωματίζονται όσο τις πλησιάζουν οι εργαζόμενοι. Κανείς δεν πιστεύει ότι αυτοί που ηγούνται του σημερινού εργατικού συνδικαλισμού μπορούν να... αλλαξοπιστήσουν και να πατήσουν πόδι σε εργοδότες, τροϊκανούς και κυβέρνηση. Κανείς δεν μπορεί να κρύψει ότι τη δύσκολη αυτή ώρα οι εργαζόμενοι δεν καλούνται σε αγώνες, αλλά σε ετοιμότητα για το ενδεχόμενο εκλογών. Η ύφεση των κινητοποιήσεων για άλλη μια φορά αποδίδεται στο «δεν τραβάει ο κόσμος», που όμως όλως παραδόξως μπορεί να υιοθετήσει μέτρα αντικεφαλαιοκρατικά έως και... σοσιαλιστικά.
Παραδοξότητες; Πανικός σε όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων βλέποντας την πραγματικότητα που σκόπιμα θόλωναν τόσον καιρό; Ότι δηλαδή δεν πρόκειται απλά για ένα μνημόνιο μέτρων που κάποτε θα τελειώσει και μαζί του η κρίση, όπως μας έλεγε η Παπαρήγα, αλλά για γενική ανασκολόπιση των εργαζόμενων με ανατροπή των ταξικών συσχετισμών και ανακατανομή των αγορών.
Μόνη προϋπόθεση λοιπόν για να αντιμετωπιστεί αυτή η επίθεση, η ανασυγκρότηση του λαϊκού και εργατικού κινήματος. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει καμία πρόταση και διέξοδος. Αντίσταση λοιπόν απέναντι σε όποια βαρβαρότητα επιβάλλεται στη ζωή μας. Οργάνωση των λαϊκών δυνάμεων σε πραγματικές και ζωντανές κοιτίδες συζήτησης και πάλης και όχι κομματικές σφραγίδες που περιφέρονται σε αμφιθέατρα για να κατατεθούν στο ανταλλακτήριο των ψήφων και αλληλεγγύη απέναντι σε κάθε χώρο που επιχειρεί να υπερασπιστεί το δικαίωμα για ανθρώπινη ζωή.
Ο μόνος τρόπος για να εδραιωθεί αποφασιστικά η παρουσία του λαού στο κάδρο που ετοιμάζουν είναι η οικοδόμηση ενός Μετώπου Αντίστασης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική, όποια κυβέρνηση και αν επιλεγεί ή διοριστεί για να εφαρμόσει τα μέτρα του νέου μνημόνιου που η Μέρκελ ξεκαθάρισε ότι θα υλοποιηθεί ανεξάρτητα από εκλογές και κυβερνητικούς συνδυασμούς.
Είναι περισσότερο από ποτέ αποδεκτή από τη συντριπτική πλειονότητα του κόσμου η αναγκαιότητα για κοινή δράση όλων των δυνάμεων, κάθε αγωνιστή που θέλει να υπερασπιστεί τα λαϊκά και εργατικά συμφέροντα. Σε αυτό το πλαίσιο και το ΚΚΕ(μ-λ) κατέθεσε την πρότασή του για Πρωτοβουλία Πολιτικού Συντονισμού και την άνοιξε προς συζήτηση και διαβούλευση στον κόσμο που κινητοποιείται ώστε να συγκροτηθεί ένα ρεύμα αντίστασης γειωμένο με την πραγματικότητα και αποφασισμένο να δραστηριοποιηθεί μαζί με τον λαό ώστε να οικοδομηθούν όροι ανατροπής αυτού του συστήματος και όχι αριστερής του διαχείρισης.