Η είδηση του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου και μάλιστα με τον τρόπο που αυτός επήλθε, τροχαίο ατύχημα στον περιφερειακό της Δραπετσώνας, στο σημείο που γύριζε την τελευταία του ταινία, από ιδιωτική μοτοσικλέτα που οδηγούσε ειδικός φρουρός, προκάλεσε άμεσα αντανακλαστικά συγκίνησης και συναισθηματικής φόρτισης τόσο στον κόσμο που ήταν οικείος με το έργο του όσο και σε αρκετό κόσμο που, παρ’ ότι του ήταν δύσκολο να παρακολουθήσει ή να κατανοήσει τις ταινίες του, έβλεπε με συμπάθεια το σκηνοθέτη που προσπάθησε να μιλήσει μέσα από τις ταινίες του για την πολύπαθη ιστορία αυτού του τόπου και του λαού του μέσα από τη δική του, ιδιαίτερη ματιά. Δεν θα αφήσουμε τις δακρύβρεχτες ανακοινώσεις από τους επίσημους φορείς και εκπροσώπους του συστήματος που έσπευσαν να «πενθήσουν για τον μεγάλο Ελληνα που χάθηκε» και που «τίμησε την πατρίδα» να αλλοιώσουν τη θλίψη για το χαμό αυτό. Θλίψη που εντείνει ο απροσδόκητος τρόπος με τον οποίο επήλθε η απώλεια αυτή αλλά και που θα πρέπει να παραμένει σιωπηλή, να βιωθεί ήσυχα και απλά, όπως και οι ταινίες του. Στο σημείωμα αυτό δεν θα αναφερθούμε στο έργο του Αγγελόπουλου, στη βιογραφία του, δεν θα αποτιμήσουμε τη δουλειά του και δεν θα θέσουμε την κριτική μας σε αρκετά σημεία αυτής. Οπως για κάθε μεγάλο δημιουργό, έχουν γραφτεί και αναλυθεί σε μεγάλη έκταση όλες οι πτυχές του έργου του αλλά και της ζωής του και ο αναγνώστης μπορεί πολύ εύκολα να ανατρέξει σε αυτά. Απλώς θα θέλαμε και εμείς από τη μεριά μας να δηλώσουμε τα συλλυπητήριά μας για τη σημαντική αυτή απώλεια. Αλλωστε, το έργο του έχει ήδη παραδοθεί στην ιστορία και το γεγονός ότι έχει δημιουργήσει ισχυρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε φανατικούς υποστηριχτές του και φανατικούς αρνητές του αποδεικνύει το πόσο σημαντικό και καθοριστικό υπήρξε για την ελληνική και διεθνή κινηματογραφία, τόσο για τον κόσμο που το παρακολούθησε όσο και για τους υπόλοιπους έλληνες και ξένους δημιουργούς. Ακολουθεί η ανακοίνωση που εξέδωσε το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών:
«Αποχαιρετούμε τον ποιητή του Χρόνου και της Ιστορίας
τον ραψωδό της ερημωμένης πατρίδας
της πατρίδας που διαρκώς εξεγείρεται.
Αποχαιρετούμε τον διαλεκτικό της επανάστασης και της ήττας,
της εξορίας και της επιστροφής,
του διωγμού, της προσφυγιάς και της αναζήτησης,
της ενσωμάτωσης και της σύγκρουσης.
Αποχαιρετούμε τον τραγικό του τέλους του 20ού αιώνα,
τον επικό των σπαραγμένων Βαλκανίων,
τον λυρικό των ξεριζωμένων λαών.
Αποχαιρετούμε τον οραματιστή που ξαναέδειξε γυμνή την Ελλάδα,
τον ανατόμο της ιστορικής επιλογής.
Αποχαιρετούμε το καθαρό βλέμμα του ριζοσπάστη αισθητικού.
Το σώμα του έσβησε εκεί όπου ετάχθη.
Η σκέψη και οι εικόνες του ανήκουν στη μνήμη του λαού μας.»
