Πείτε μας με δυο λόγια πώς ξεκίνησε η κινητοποίησή σας;
Εργαζόμενος Α: Ο αγώνας μας είναι από αρχές Δεκέμβρη, μετά από μια συνάντηση που είχαμε στην επιθεώρηση εργασίας με τον ιδιοκτήτη της εταιρίας κ. Γιαννακόπουλο, όπου μας είπε ότι παύει η λειτουργία της εταιρίας και ότι ψάχνει για αγοραστή. Οταν του είπαμε για δεδουλευμένα, δεν είπε κουβέντα. Γυρίσαμε εδώ να ενημερώσουμε τους συναδέλφους μας και είχε κόψει το ρεύμα…
Εργαζόμενος Β. Και δήλωσε εγγράφως στην επιθεώρηση (…) ότι «διακόπτω τη λειτουργία της επιχείρησης εωσότου βρω αγοραστή». Δηλαδή, ένα παράνομο lockout επί της ουσίας. Το έχει υπογράψει αυτό και είναι νομικό επιχείρημα υπέρ μας, το lockout απαγορεύεται τυπικά ακόμα (…)
Εργαζόμενος Α: Από τότε ήρθαμε εδώ, συζητήσαμε, κάναμε γενική συνέλευση και αποφασίσαμε ότι θα πρέπει να εντείνουμε τον αγώνα μας, δηλαδή να περιφρουρήσουμε με βάρδιες το εργοστάσιο και να χρησιμοποιήσουμε δικαστικά μέσα. Από αυτά τα δικαστικά ξεκινήσαμε επίσχεση εργασίας και αίτηση για ασφαλιστικά μέτρα. Εχουμε το πρώτο μας δικαστήριο 27 του μηνός για την εκδίκαση των ασφαλιστικών μέτρων. Σήμερα μάλιστα 17 συνάδελφοι πήραν το επίδομα (της επίσχεσης) από το ΕΤΑΠ (…)
Ποια είναι η στάση του εργοδότη σας σήμερα;
Εργαζόμενος Α: Είχε εξαφανιστεί ένα μήνα χωρίς να δώσει κανένα σημείο ζωής. Ούτε για το δώρο. Δεν μας κατέβαλε το δώρο Χριστουγέννων, που ήταν αυτόφωρο. Δεν βρήκαμε καμία άκρη για το πού ήταν τελικά και έφτασε προχθές το πρωί με δυο Ζητάδες, (…) ήρθε σαν ενίσχυση και ένα περιπολικό από το ΑΤ Κολωνού. Ηρθε εδώ μόνο και μόνο να τσακωθεί με τους εργαζόμενους και να τους πει «τι θέλετε εδώ πέρα, είστε παράνομοι», να φοβηθούν μερικοί να φύγουν. Εμείς το αποτρέψαμε, όχι μόνο δεν έχουμε κατάληψη, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, γιατί αυτό βγαίνει και λέει. Εδώ έχουμε επίσχεση εργασίας, είμαστε νόμιμοι, από την επιθεώρηση εργασίας κτλ, και μπορεί να ανέβει να πάει στο γραφείο του όποια στιγμή θέλει. Δεν τον εμπόδισε κανένας.
Εργαζόμενος Β: (…) Το εργοστάσιο έχει μια κίνηση, δηλαδή ό,τι μας ζητάνε το παίρνουνε (…)
Μιλήστε μας λίγο για το ζήτημα με τα βιβλία.
Εργαζόμενος Β: Κοίταξε, αυτά τα βιβλία του Οργανισμού Έκδοσης Σχολικών Βιβλίων έχουν μείνει μέσα. Τα περισσότερα πρέπει να είναι του δευτέρου εξαμήνου, δηλαδή πρέπει να παραδοθούν 1η Φλεβάρη στα σχολεία. Ετσι και αλλιώς είναι ήδη αργά και εμείς στείλαμε ήδη ένα έγγραφο, έχουμε κινηθεί δηλαδή σωστά απέναντί τους.
Τι επιπλοκές υπάρχουν σε σχέση με αυτό;
Εργαζόμενος Β: Μπορεί σε αυτόν που έχει κάνει τη σύμβαση να του επιβάλει ποινική ρήτρα ο Οργανισμός. Δεύτερον, εμείς προτείναμε να τα τυπώσουμε και μόνοι μας κάτω από κάποιες προϋποθέσεις, δηλαδή να μας φέρουν το ρεύμα και κάποια υλικά, κάποια αναλώσιμα που χρειάζεται το τυπογραφείο. Τώρα αυτοί εκτιμήσανε ότι έχει δυσκολίες (…) Τέλος πάντων, εκτιμήσανε ότι θα πάρουν τα χρωμοφάν και θα πάνε να τα εκτυπώσουν αλλού γιατί πρακτικά θα είναι το πιο γρήγορο, τώρα αντικειμενικά θα είναι και το πιο σωστό αυτό. Θα πρέπει όμως να πάρουν τα τυπωμένα. (…) Εκτιμούμε ότι υπάρχουν προβλήματα και εκεί. Τέλος πάντων, πρέπει να έρθει ο ίδιος να παραδώσει τα βιβλία, τα μοντάζ που λέμε εμείς στη γλώσσα μας, για να μπορέσουν να πάνε αλλού που θα ορίσει ο Οργανισμός να τυπωθούν. Εκεί έχουμε μείνει, περιμένουμε τις εξελίξεις.
Υπάρχουν άλλοι που διεκδικούν το ποσό που αναλογεί από τα βιβλία;
Εργαζόμενος Β: Επειδή δεν είχε ασφαλιστική ενημερότητα, αυτά τα 595.000 που όρισε τα παρουσίασε και στην τριμερή στην επιθεώρηση ότι «ορίστε, μου χρωστάει ο οργανισμός και οι εργαζόμενοι θα πληρωθούν γιατί τόσα τους χρωστάω»(…). Πήγε όμως μετά στον οργανισμό να κάνει εξουσιοδότηση στους προμηθευτές του να τα πάρουν, δηλαδή έλεγε ψέματα στην επιθεώρηση. Τέλος πάντων, αφού κερδίσαμε τα πρώτα ασφαλιστικά μέτρα -πήγαμε σε δύο ομάδες- έχουμε δεσμεύσει κινητή και ακίνητη περιουσία, δηλαδή και τα οικονομικά μεγέθη τα οποία εκκρεμούν, οπότε δεν μπορεί να τα εισπράξει ούτε αυτός ούτε οι προμηθευτές του. (…).
Τι είναι αυτό που διεκδικείτε;
Εργαζόμενος Β: Διεκδικούμε κατά πρώτον τα δεδουλευμένα μας μέχρι το Νοέμβρη. Μετά έρχονται τα άλλα, δηλαδή επίδομα αδείας, που δεν έχει δώσει γιατί πρέπει να κλείσει ο χρόνος, δώρο Χριστουγέννων, υπερωρίες, αποζημιώσεις, διότι εφόσον δεν παρουσιάζεται οδηγούμαστε να λήξουμε τη σύμβαση μαζί του και να πάρουμε ό,τι μας χρωστάει. (…)
Αλήθεια από πότε;
Εργαζόμενος Β: Υπάρχουν άνθρωποι που ήθελαν 2 μήνες, κάποιοι 4, κάποιοι 5, κάποιοι 6. Κάποιοι έχουμε φτάσει 8 μήνες στην ουσία. Εγώ δηλαδή έχω να πληρωθώ από τον Ιούλιο. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πληρωθούν από τον Ιούνιο. Υπάρχουν κάποιοι που είχαν πληρωθεί το Σεπτέμβρη.
Πέρα από τα δικαστήρια, βλέπετε άλλες κινήσεις που μπορείτε να κάνετε για να πιέσετε στη διεκδίκηση;
Εργαζόμενος Β: Εχουμε κάνει αρκετές κινητοποιήσεις και το σωματείο ομολογουμένως έχει βοηθήσει πολύ. Και με την παρουσία του και με τη νομική υποστήριξη, με τους δικούς μας δικηγόρους μεν, αλλά σε συνεργασία πάντα. Γενικά πάντως τα πάμε καλά, παρά τις πολιτικές μας προτιμήσεις ο καθένας, έχουμε έναν κοινό στόχο, να πάρουμε τα λεφτά μας, γιατί αυτό που επείγει είναι να ζήσουμε, δεν είναι θέμα πολιτικής γραμμής, είναι θέμα επιβίωσης πια. Εδώ πέρα υπάρχουν άνθρωποι από όλα τα κόμματα, από όλες τις παρατάξεις, όλα τα πιστεύω. Προσπαθούμε να μη δημιουργήσουμε πολιτικές οξύτητες. Ενας είναι ο στόχος, να πάρουμε τα λεφτά να ζήσουμε τα σπίτια μας. Πώς αλλιώς να το πω, από κει και πέρα τα υπόλοιπα είναι δευτερογενή.
Πείτε μας δυο λόγια για το ποια είναι η στάση του κράτους απέναντι στην κινητοποίησή σας όλο αυτό το διάστημα.
Εργαζόμενος Α: Το κράτος δεν πιστεύουμε ότι έχει κάνει και πάρα πολλά: Πήγαμε μαζί με το σωματείο μας, την Πανελλήνια Ένωση Λιθογράφων, και αντιπροσωπεία εργαζομένων να απαιτήσουμε από τον κ. Κουτσούκο στο υπ. Εργασίας να κάνει μια τριμερή και δεν έχει κάνει τίποτα μέχρι τώρα. (…) Σαν κράτος έχεις την ευθύνη να πεις «κύριε Γιαννακόπουλε, πώς αφήνεις στον αέρα 50 οικογένειες; (…) Τι γίνεται εδώ πέρα, δώσε λεφτά, κάνε κάτι, δώσε μια λύση»(…)
Ποια είναι τα επόμενα βήματά σας, ετοιμάζετε κάποια κινητοποίηση από δω και πέρα;
Εργαζόμενος Β: Περιμένουμε το δικαστήριο για να είμαστε ειλικρινείς. Την Παρασκευή είναι το δικαστήριο. (…). Εμείς διεκδικούμε να πάρουμε τα λεφτά του Οργανισμού γιατί κάποιοι άνθρωποι πρέπει να ζήσουμε, πάρα πολλοί συνάδελφοι έχουν σοβαρό πρόβλημα. (…).
Εργαζόμενος Α: Πάντως πρέπει να τονίσουμε ότι αυτό που συμβαίνει εδώ συμβαίνει και σε άλλους χώρους δουλειάς. (…)
Ποια είναι η σχέση σας με άλλα κομμάτια εργαζομένων που είτε είναι απλήρωτοι, είτε κινητοποιούνται, είτε απειλούνται ότι θα χάσουν τις δουλειές τους;
Εργαζόμενος Α: Εγώ νομίζω ότι πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων, όπως δηλαδή έχει εκφραστεί και εδώ πέρα, έχουν έρθει εργαζόμενοι στο εργοστάσιό μας, έχουμε πάει κι εμείς στη Χαλυβουργία δυο-τρεις φορές και στη Λουκίσσα ή έχουμε έρθει σε επαφή με τους ανθρώπους από το Alter, έχουν έρθει και αυτοί εδώ πέρα, μας έχουν ενισχύσει.
Εργαζόμενος Β: Ειδικά από τον Ασπρόπυργο από τη Χαλυβουργία εγώ προσωπικά πήρα πολύ κουράγιο. Ηταν πολύ σημαντική η παρουσία τους εδώ και ο τρόπος που μιλήσανε ήταν πολύ σημαντικός. Και τα άλλα παιδιά από το Λουκίσσα, που είναι μες στο κρύο, εμείς δηλαδή τουλάχιστον έχουμε και αυτό που έχουμε, οι άλλοι που είναι έξω στο κρύο τώρα με τα νάιλον φαντάσου τι τραβάνε έτσι μέρα νύχτα, γενικά είμαστε «προνομιούχοι» σε σχέση με αυτούς.
Εργαζόμενος Α: Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι εμείς σαν εργαζόμενοι πρέπει να μείνουμε μέχρι το τέλος, για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, τα δικαιώματά μας. Μαζί με τη δικηγόρο μας, τους νομικούς μας συμβούλους και μαζί με το σωματείο μας θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν.
Πείτε μας δυο λόγια μια και το ανοίξαμε για το ζήτημα της αλληλεγγύης σε σχέση και με τα έμπρακτα προβλήματα που αντιμετωπίζετε.
Εργαζόμενος Α: Υστερα από τόσο καιρό που βρισκόμαστε σε επίσχεση εργασίας συν ότι δεν μας πλήρωνε ο εργοδότης, όσο να είναι άμα περνάει ένα τρίμηνο χωρίς να πληρωθείς δεν έχεις καμία πηγή εισοδήματος, μπορείς να βρεις και περιπτώσεις από συναδέλφους μας που δεν είχανε να φάνε. Φτιάξαμε ένα ταμείο οι εργαζόμενοι μαζί με το σωματείο μας, μας έχουν ενισχύσει από την Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου και από άλλους χώρους δουλειάς και από τη Χαλυβουργία. Και προχθές στη γενική συνέλευση του σωματείου μάς ενίσχυσαν. Πολύς κόσμος μας συμπαραστέκεται.
Εργαζόμενος Β: Δεν μπορούμε να πούμε ότι νιώθουμε μόνοι μας, απλώς νιώθουμε αυτό που έρχεται να είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που περνάμε εμείς. Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ πιο δύσκολα δηλαδή.
Απ' ό,τι κατάλαβα το κύριο μέλημά σας είναι να κλείσετε με τα χρωστούμενα. Το μέλλον το βλέπετε καθόλου;
Εργαζόμενος Β: Ναι, το βλέπω μαύρο, δεν ξέρω αν κανείς από τους υπόλοιπους μπορεί να το βλέπει γκρι ή άσπρο. Με θεωρούν απαισιόδοξο, αλλά νομίζω ότι είμαι ρεαλιστής.
Εργαζόμενος Α: Εμείς σαν εργαζόμενοι που διεκδικούμε, οι εργαζόμενοι από όλους τους χώρους δουλειάς, γιατί τα μέτρα παίρνονται παντού, πρέπει να αντιδράσουμε, πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας, ώστε να φτιάξουμε ένα μέτωπο αντεπίθεσης και να αλλάξει ριζικά αυτή η κατάσταση, γιατί δεν πάει άλλο. Βλέπουμε ότι δεν είναι θέμα ενός κακού αφεντικού, όλοι οι εργοδότες κακοί είναι, προσπαθούν μόνο και μόνο να αβγατίσουν τα κέρδη τους μειώνοντας τους μισθούς των εργαζομένων. Πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας, κάθε χώρος δουλειάς να γίνει μια Χαλυβουργία του αγώνα. Δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να αντιδράσουμε.
Εργαζόμενος Β: (…)Πέρα από τα λεφτά μας το θέμα της αντίστασης ήταν πρώτο, τώρα επειδή περνά ο καιρός και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι παραπάνω, καταλαβαίνεις, ο συσχετισμός των δυνάμεων, τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ. Πάνω απ' όλα είναι η ενότητά μας. Δεν θέλω να συγκρουστούμε με τίποτα εδώ μέσα. Πρέπει να κρατήσουμε. Δηλαδή, ακόμα και να πάρεις τα λεφτά σου είναι νίκη(…)
Τι έχετε να πείτε σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε αντίστοιχη θέση και που στον κλάδο σας είναι ήδη πάρα πολλοί;
Εργαζόμενος Α: Ναι, στον κλάδο μας είναι πάρα πολλοί αυτοί. Τα ίδια βλέπουμε στον Κοσκινίδη, που πήγε να περάσει επιχειρησιακή σύμβαση με -17%, αλλά το ανατρέψαμε αυτό με παρεμβάσεις και από το σωματείο μας, πήγαμε εκεί και τις πήρανε πίσω αυτές τις υπογραφές, ώστε να μην περάσει αυτό το αίσχος για τον κλάδο. Θα ήταν η αφετηρία ενός κακού, όχι μόνο εδώ στο νομό Αττικής, αλλά πανελλαδικά (…)
Ποια είναι η σχέση σας με τους μετανάστες εργαζόμενους οι οποίοι δουλεύουν στον ίδιο χώρο με εσάς; Ποια είναι τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν;
Εργαζόμενος Β: Τα παιδιά είναι σε δυσκολότερη θέση από εμάς. Συντηρούν τις οικογένειές τους έξω. Πολύ από αυτούς είναι χωρίς χαρτιά και έχουν εξαφανιστεί ήδη. Ημασταν 80 άτομα, έχουμε μείνει 45. Οι υπόλοιποι, όσοι είχαν χαρτιά, είναι μαζί μας στις βάρδιες. Κάποιοι άλλοι βρήκαν κάποιες δουλειές κι έχουν αποχωρήσει. Εμείς από τη μεριά μας έχουμε πολύ καλή σχέση μαζί τους, δεν τους διαχωρίζουμε. (…)
Ποια νομίζετε ότι πρέπει να είναι η διέξοδος για το εργατικό κίνημα;
Εργαζόμενος Α: Εγώ νομίζω ότι πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας από τα κάτω, δηλαδή μέσα στους χώρους δουλειάς πρέπει να οργανωθούμε μπροστά σ’ αυτά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε εργαζόμενος ξεχωριστά (…). Νομίζω ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να σηκώσουν κεφάλι, να οργανωθούν στα σωματεία τους, να οργανωθούν στους χώρους δουλειάς και να διεκδικήσουν έναν διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, που δεν θα έχει τα κέρδη των αστών αλλά θα έχει έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης με βάση τις λαϊκές ανάγκες, τις ανάγκες του ίδιου. Να έχεις δηλαδή μια χώρα που είναι αυτάρκης, που μπορεί να είναι σε γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα. Κι όμως, σύμφωνα με την ΕΕ δεν μπορείς να αναπτύξεις έτσι την παραγωγή σου. Πρέπει να αλλάξουν αυτοί οι συσχετισμοί δύναμης και μέσα στο εργατικό κίνημα να αντιπαλέψουμε όχι μόνο αυτή την πολιτική, αλλά και την πολιτική της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ που πάνε και ξεπουλάνε τον αγώνα των εργαζομένων, πάνε σε κοινωνικούς διαλόγους με τον ΣΕΒ. Πρέπει να ξεπεραστούν τέτοια εμπόδια μέσα στο εργατικό κίνημα και να βάλει ο λαός πρώτα και κύρια πλώρη για μια άλλη εξουσία, εγώ τη λέω εργατική εξουσία, κάποιος μπορεί να την ονομάζει κάπως αλλιώς.
Εχει μήπως κάποιος από τους υπόλοιπους να προσθέσει τίποτα;
Εργαζόμενος Γ: Εγώ έχω να πω πως γενικό συμπέρασμα είναι: Η ανοχή κάνει κακό κι εμείς τόσο διάστημα είχαμε δείξει πολλή ανοχή, καθυστερήσαμε πάρα πολύ. Αυτή είναι η ουσία (…)
