Αμέσως όμως μετά την πρώτη ευφορία που ο Χριστόφιας και η κυπριακή αστική τάξη άφησαν να διαχυθεί στο νησί, τα ερωτήματα για το μέλλον της Κύπρου τίθενται αμείλικτα. Και αυτά γίνονται αγωνιώδη για το λαό της Κύπρου όσο τα αεροπλανοφόρα και οι στόλοι των ιμπεριαλιστών συνωστίζονται στην περιοχή. Πριν σβήσει η φωτιά στη Λιβύη ολόκληρη η ζώνη της νοτιοανατολικής Μεσογείου πυρακτώνεται ξανά απειλητικά για τους λαούς με επίκεντρο αυτή τη φορά τη Συρία αλλά και με το μέτωπο της Δύσης με το Ιράν στο κόκκινο.
Τα αμερικανο-ισραηλινά γυμνάσια προ ημερών στην περιοχή μεταξύ Κύπρου–Συρίας δοκίμαζαν το αντιβαλλιστικό πρόγραμμα του Ισραήλ απέναντι σε ενδεχόμενη απάντηση του Ιράν. Και ενώ το μακελειό στη Συρία δεν σταματά με διακηρυγμένο στόχο από τη Δύση την ανατροπή του Ασαντ, ο κύπριος υπουργός Αμυνας επισκέπτεται το Ισραήλ προσκεκλημένος του ισραηλινού αναπληρωτή πρωθυπουργού και υπουργού Αμυνας Εχούντ Μπάρακ.
Δυο μέρες μετά ο Μπάρακ επισκέπτεται την Αθήνα, την Τρίτη 10 Γενάρη, και συναντιέται με Αβραμόπουλο-Δήμα-Παπαδήμο-Παπούλια. Το Ισραήλ επιδιώκει ανοικτά και με έντονο τρόπο στρατιωτική συνεργασία και συμμαχία με Ελλάδα-Κύπρο με όχημα το φυσικό αέριο, θέτοντας ξανά και την προοπτική αγωγού και άλλων τρόπων μεταφοράς του αερίου από Ισραήλ και Κύπρο σε Ελλάδα και Ε.Ε.
Ενας νέος δρόμος για τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης μέσω Ελλάδας ενισχύεται κάθε φορά που τα γεωτρύπανα εντοπίζουν αξιόλογα κοιτάσματα έστω και σε κάποιο βάθος… Αλλωστε ήδη τα ενεργειακά αποθέματα της Λιβύης είναι καθαρά πια στα χέρια των Δυτικών, άσχετα αν για τη μοιρασιά τους το μακελειό και το ρήμαγμα της χώρας θα αποτελεί πλέον μόνιμη κατάσταση.
Ενα μεγάλο κεφάλαιο από ενεργειακή και κυρίως από γεωπολιτική άποψη είναι η Αίγυπτος, ενώ ο ενεργειακός κόμβος Συρία είναι ήδη αντικείμενο βίαιων ανακατατάξεων μεταξύ Αγγλων-Γάλλων-Ρώσων-ΗΠΑ και Ιράν. Και βεβαίως σε όλη αυτή την αναταραχή η Τουρκία και το Ισραήλ επιδιώκουν ρόλους πάντα στο πλαίσιο που τους επιτρέπουν οι ΗΠΑ. Υπαρκτός ο ανταγωνισμός των τελευταίων, μα υπαρκτή και η συμπόρευσή τους με τις δυτικές εκστρατείες όπως αυτές που προετοιμάζονται ενάντια σε Ιράν–Συρία.
Βεβαίως η Τουρκία και το Ισραήλ είναι δύο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις κρατών. Η Τουρκία, π.χ., πρόσφατα υπέγραψε με τη Ρωσία συμφωνία για παραχώρηση ΑΟΖ της στη Μαύρη Θάλασσα για να περάσει ο South Stream. Παράλληλα από το έδαφός της περνάει ο ανταγωνιστικός με τον South Steam και προωθούμενος καθαρά για γεωπολιτικούς λόγους από τις ΗΠΑ Nabuco.
Ηδη έχει δεχτεί στο έδαφός της συστοιχίες του αντιπυραυλικού των ΗΠΑ (ενάντια στο Ιράν;) ενώ φιλοξενεί εδώ και καιρό αντικαθεστωτικά στρατεύματα της Συρίας που συχνά βάλλουν από το έδαφος της Τουρκίας κατά του καθεστώτος Ασαντ. Το κουβάρι είναι αρκετά μπλεγμένο ειδικά για την περίπτωση της Τουρκίας, γι’ αυτό άλλωστε και στο εσωτερικό της γίνεται χαμός μεγάλος με τις αποκαλύψεις του Γιλμάζ με την υπόθεση Εργκενεκόν και άλλα, ενώ πρόσφατα έγινε γνωστή και η αρρώστια (καρκίνος) του Ερντογάν.
Την προηγούμενη περίοδο κάποιοι βιάστηκαν να βάλουν την Τουρκία του Ερντογάν στο αντιδυτικό κάδρο με βάση την κόντρα της με το Ισραήλ. Νομίζουμε ότι βιάστηκαν παρότι οπωσδήποτε το προφίλ του μετριοπαθούς ισλαμιστή ηγέτη του Ερντογάν ως πρότυπου για τις γύρω ισλαμικές χώρες σίγουρα έκφραζε και εκφράζει, αν συνεχιστεί, προσδοκίες της τούρκικης αστικής τάξης, μόνο που αυτές περιπλέκονται σε ένα κουβάρι αντιτιθέμενων ιμπεριαλιστικών δεσμεύσεων απέναντι σε Ε.Ε.-ΗΠΑ–ΡΩΣΙΑ αλλά και απέναντι στο Ισραήλ και σε γύρω χώρες και λαούς, όπως και απέναντι στους δικούς της λαούς. Και σίγουρα σε μια τέτοια κρίσιμη περίοδο που η κρίση φουντώνει τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς δεν αρκεί η διπλωματική μαεστρία του Νταβούτογλου, ούτε το όποιο πετυχημένο προφίλ του Ερντογάν για να βγει ιδιαίτερα κερδισμένη μια εξαρτημένη αστική τάξη που μπλέκεται στον ιμπεριαλιστικό καβγά.
Δεν ξέρουμε τι απ’ όλα αυτά έχει υπόψη του ο Χριστόφιας, μα και ο ίδιος φαίνεται να προσπαθεί να παίξει με τη σειρά του σε αντιθέσεις, μόνο που το κουβάρι στην περίπτωση της Κύπρου είναι και ιδιαίτερα μπλεγμένο και πολύ πιο σφικτό για τους λαούς του μαρτυρικού νησιού.
Σ’ ένα τέτοιο πυρακτωμένο πεδίο στην περιοχή, το Ισραήλ, που το ίδιο δρα εμπρηστικά, έρχεται να εκμεταλλευτεί την αγωνία, τα αδιέξοδα αλλά και τις μωροφιλοδοξίες της κυπριακής και της ελληνικής αστικής τάξης. Πάνω στην ώρα που οι αστικές τάξεις σε Ελλάδα και Κύπρο είναι πνιγμένες σε οικονομικά και γεωπολιτικά αδιέξοδα, όλως τυχαίως τα γεωτρύπανα εντοπίζουν θησαυρούς στο υπέδαφος της Κύπρου και ανάλογα πιθανολογούν για την Ελλάδα, ιδιαίτερα νότια της Κρήτης, στη συνέχεια των κυπριακών οικοπέδων. Τα όποια ευρήματα ανακαλύπτονται στον κατάλληλο χρόνο για να τροφοδοτήσουν σχέδια αγωγών και διαδρομών ενέργειας προς την Ε.Ε. κόντρα στους ρώσικους αγωγούς. Ταυτόχρονα, με τις ευλογίες των ΗΠΑ το πολιτικό προσωπικό της χώρας σφιχταγκαλιάζεται με την ισραηλινή πολιτική ηγεσία, ενώ ο φίλος του Πούτιν, ο άγιος Εφραίμ, φυλακίζεται χριστουγεννιάτικα για να φυλακιστούν ταυτόχρονα οι όποιες βλέψεις της αστικής τάξης για προσοδοφόρο αλισβερίσι με τη Ρωσία, φυσικά με την κάλυψη της Ε.Ε.
Ο όποιος αντιαμερικάνικος τσαμπουκάς της περιόδου Καραμανλή είναι πλέον παρελθόν για την αστική τάξη, ενώ και ο πλέον ατίθασος του πολιτικού σκηνικού, ο Σαμαράς, υπογράφει ό,τι του ζητηθεί. Την ίδια ώρα ξανα-βρικολακιάζει το σχέδιο Ανάν, αυτή τη φορά με τον Μπαν Κιν Μουν που πιέζει για καταληκτικές προσεγγίσεις με ορόσημο τον Ιούλιο, οπότε η Κύπρος αναλαμβάνει την προεδρία της Ε.Ε. και δημιουργείται θέμα με την Τουρκία που δεν την αναγνωρίζει στη σχέση της με την Ε.Ε.
Ετσι όπως φαίνεται στη συνάντηση στο προάστιο της Νέας Υόρκης Green Tree στις 23-24 Γενάρη, που η κυπριακή ηγεσία θα αναγκαστεί να πάει στριμωγμένη, θα τεθεί ζήτημα σύγκλησης διεθνούς διάσκεψης για το Κυπριακό με στόχο τη συγκαλυμμένη ιμπεριαλιστική επιδιαιτησία για επιβολή τελικής λύσης στο Κυπριακό στο πνεύμα του σχεδίου Ανάν. Φυσικά οι εξελίξεις είναι ρευστές, όμως είναι φανερό πως οι Αγγλοαμερικάνοι έχουν μειώσει τις αντιστάσεις απέναντί τους στο πλαίσιο της κυπριακής αστικής τάξης, ενώ ο Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ με το κόστος της έκρηξης και της οικονομικής κρίσης χάνουν έδαφος από το ΔΗΣΥ του Αναστασιάδη.
Βεβαίως υπάρχει πάντα ο κυπριακός λαός, μα το ζήτημα του προσανατολισμού του σ’ αυτή τη συγκυρία αποκτά κρίσιμο χαρακτήρα. Με τους λαούς της περιοχής που εξεγείρονται παρά τους αρνητικούς συσχετισμούς ή υποταγή στα διχοτομικά σχέδια και τις πολεμικές εκστρατείες των ιμπεριαλιστών;
Η υπόθεση αφορά άμεσα και το λαό της χώρας μας. Εδώ η αστική τάξη τα ακουμπάει ανοικτά σε ΗΠΑ-Ε.Ε., αποδεχόμενη όρους καταστροφής για το λαό και τη χώρα με στόχο η ίδια να μένει όσο το δυνατόν στον αφρό και ταυτόχρονα, παρά τα στριμώγματα, είναι έτοιμη για τις πιο επικίνδυνες μωροφιλοδοξίες. Οπως τονίζουμε συνεχώς από τις στήλες της «Π.Σ.», η κατάσταση για το λαό μας πέρα από ανυπόφορη είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνη από κάθε άποψη. Η άρνηση της αντιιμπεριαλιστικής πάλης στο πλαίσιο πολιτικοποίησης των υπαρκτών λαϊκών αντιστάσεων είναι απόδειξη και πράξη υποταγής της Αριστεράς μας.
Ο ταξικός προσανατολισμός της πάλης που διεξάγει ο λαός μας, το ανέβασμά της και η πολιτικοποίησή της απαιτούν σαφή τοποθέτηση απέναντι στην πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που στις μέρες μας βαθαίνει επικίνδυνα. Ειδικά σήμερα το βάθεμα της εξάρτησης για την αστική τάξη αποτελεί όρο και μονόδρομο επιβίωσης ως τάξη με βάση την ιστορία και τα χαρακτηριστικά της. Ταυτόχρονα για το λαό αποκαλύπτεται πια ο δρόμος για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του. Ο δρόμος αυτός δεν βρίσκεται στο ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή ή άλλα παρόμοια. Δεν βρίσκεται στην επιλογή των ρώσικων ή των ισραηλινών αγωγών αερίου ή στην προσμονή των ρώσικων ή ισραηλινών τουριστών.
Η μόνη προοπτική που έχει ο λαός μας (όσο δύσκολη κι αν την εμφανίζει η ιμπεριαλιστική τρομοκρατία, όσο δεν απαντιέται από την Αριστερά) είναι η προοπτική της πάλης του, βλέποντας στους γύρω λαούς των Βαλκανίων, της Τουρκίας και της Μεσογείου τους συμμάχους του και όχι τους εχθρούς του.
Το σιωνιστικό και δολοφονικό Ισραήλ είναι εχθρός των λαών και του λαού μας. Η συμμαχία της αστικής τάξης μ’ αυτό το κράτος είναι τυχοδιωκτική και επικίνδυνη. Οι κομμουνιστές σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς πρέπει να βρουν το κουράγιο, τη δύναμη και την αντοχή για τον ταξικό αντιιμπεριαλιστικό προσανατολισμό της λαϊκής πάλης. Ενας λαός που προσανατολίζεται σε μια τέτοια κατεύθυνση θα έχει σίγουρα συμμάχους τους γύρω λαούς και όλους τους λαούς του κόσμου που παλεύουν ενάντια στην εκμετάλλευση, τον πόλεμο και τον ιμπεριαλισμό.
Καμιά αυταπάτη επίσης δεν πρέπει να περάσει στην Ελλάδα ή στην Κύπρο για τα υποτιθέμενα οφέλη από τον ορυκτό πλούτο όσο διαιωνίζεται η ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Μια σειρά τομείς του φυσικού πλούτου της χώρας και παραγωγικές δυνατότητες ήδη καταστρέφονται, απαξιώνονται ή λεηλατούνται από την αστική τάξη και το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Αν θα δουλέψουν κάποιες χιλιάδες εργάτες στις γεωτρήσεις με 400 ευρώ και λεηλατηθεί για πάντα ο φυσικός πλούτος καταστρέφοντας και το περιβάλλον (π.χ. ορυχεία χρυσού Χαλκιδικής) με την αδηφάγα και αποικιοκρατική δράση των πολυεθνικών των ιμπεριαλιστών, δεν έχει να κερδίσει ο λαός.
Ο λαός μας και όλοι οι γύρω λαοί οφείλουν να παλέψουν για την ειρήνη, τη ζωή και το δίκιο τους, ξεπερνώντας την τρομοκρατία, τους εκβιασμούς και κάθε λογής αυταπάτες των ιμπεριαλιστών και των ντόπιων αστικών τάξεων που τους υπηρετούν για να κάθονται οι ίδιες στο σβέρκο των λαών. Οσο δύσκολος είναι στις μέρες μας ένας τέτοιος προσανατολισμός με βάση τους συσχετισμούς άλλο τόσο είναι αναγκαστικός μονόδρομος για την ίδια τη ζωή μας.
