Η σύνοδος του ΠΟΦ δεν είναι μια απλή συνδιάσκεψη για συζήτηση, είναι ένα σημαντικό συμβούλιο συντονισμού των μεγαλύτερων μονοπωλιακών επιχειρήσεων στον κόσμο (τράπεζες και τραστ) που μοιράζονται τα σχέδια τους για όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία. Οι κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστών, αλλά και οι κυβερνήσεις-μαριονέτες που οι πρώτοι εγκαθιστούν στις εξαρτημένες χώρες, συμμετέχουν στη συνάντηση για να διασφαλιστεί ότι τα σχέδια θα γίνουν πράξη.
Το περιεχόμενο των συντονισμένων σχεδίων τους είναι η επίθεση κατά των λαϊκών μαζών και της εργατικής τάξης. Είναι προς το συμφέρον αυτών που προωθούν προγράμματα λιτότητας, μειώσεις μισθών, περισσότερες εργάσιμες ώρες, κατάργηση πολιτικών δικαιωμάτων και πολλά άλλα ενάντια στους εργαζόμενους. Είναι προς το συμφέρον αυτών που έχουν από-βιομηχανοποιήσει τα Βαλκάνια και έχουν καταστρέψει εκεί τα κοινωνικά δικαιώματα, που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε μια αποικία του ιμπεριαλισμού της ΕΕ και των ΗΠΑ. Είναι προς το συμφέρον αυτών που έχουν καταστρέψει το περιβάλλον είτε εξαντλώντας το έδαφος είτε «λειτουργώντας κερδοφόρα» πυρηνικά εργοστάσια (όπως στην Ιαπωνία). Είναι προς το συμφέρον αυτών που καταπιέζουν τους λαούς σ’ όλον τον κόσμο και υποκινούν ιμπεριαλιστικούς πολέμους ώστε να διαμορφώσουν τις συνθήκες ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Δεν πρόκειται μόνον για το ΠΟΦ αλλά για μια σειρά διεθνείς οργανισμούς και συνεργασίες (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, GAT, κλπ) που είναι προς το συμφέρον του κεφαλαίου των ιμπεριαλιστικών χωρών και ενώσεων (ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ, κλπ). Το ΠΟΦ δεν είναι η πιο σημαντική σύνοδος αλλά δεν θα πρέπει και να υποτιμάται. Καθώς οι σφαίρες εκμετάλλευσης και επιρροής έχουν ήδη διαμοιραστεί σε παγκόσμιο επίπεδο οι ιμπεριαλιστές ληστές έρχονται αναπόφευκτα σε σύγκρουση μεταξύ τους στο κυνήγι του κέρδους. Αυτή η αντίθεση που αναδύεται στον αγώνα για τη μεγιστοποίηση των κερδών οδηγεί σε συγκρούσεις ανάμεσα στις αντιμαχόμενες δυνάμεις για την παγκόσμια κυριαρχία.
Προσπαθώντας να περιορίσουν αυτές τις συγκρούσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές χώρες και για να μεγαλώσουν το χώρο για τις δικές τους μανούβρες οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου οδηγούνται σε κάποιο διεθνή συντονισμό. Αυτός είναι προσωρινός επειδή οι συγκρούσεις ανάμεσα τους αργά ή γρήγορα εντείνονται σε σημείο που αυτός ο συντονισμός γίνεται περισσότερο εμπόδιο παρά μέσο απόκτησης τακτικού πλεονεκτήματος. Το ΠΟΦ και άλλοι διεθνείς καπιταλιστικοί θεσμοί βασίζονται σε τέτοιες αρχές που δεν μπορεί κάποιος να τους αντιμετωπίσει παρά μόνο αν αγωνιστεί ταυτόχρονα και ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Για τους κομμουνιστές στις ιμπεριαλιστικές χώρες ο κύριος εχθρός είναι πάντα η «δική» τους χώρα και η «δική» τους ιμπεριαλιστική αστική τάξη, τους οποίους πρέπει να αντιμετωπίζουν κατά κύριο λόγο. Για τους κομμουνιστές στις εξαρτημένες χώρες το κύριο καθήκον είναι ο αγώνας ενάντια στην καταπίεση από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τις αντίστοιχες μαριονέτες που εγκαθίστανται στην κυβέρνηση από τους ιμπεριαλιστές. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση το βασικό είναι ότι οι επαναστατικές δυνάμεις μπορούν να νικήσουν μόνο όταν το εργατικό κίνημα στις ιμπεριαλιστικές χώρες συνδεθεί στενά και ενωθεί με το κίνημα των εργατών και του λαού στις εξαρτημένες χώρες. Αυτή η ενότητα εκφράζεται πολιτικά με τον προλεταριακό διεθνισμό, τη σταθερή επαναστατική ενότητα της εργατικής τάξης και των λαών που οικοδομείται ενάντια στην ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.
Προς το παρόν οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις πετυχαίνουν να καλμάρουν την εργατική τάξη των χωρών τους σε μεγάλο βαθμό μέσω των υπερκερδών που απομυζούν από τις νεο-αποικίες τους, όμως οι εξεγέρσεις στα προάστια της Γαλλίας το 2006, το επαναστατικό κίνημα στη χώρα των Βάσκων, τα αγωνιστικά εργατικά κινήματα στη Γαλλία, την Ιταλία και αλλού δείχνουν την αρχή μιας αγωνιστικής ριζοσπαστικής αντίστασης ενάντια στον καπιταλισμό. Οι εργατικοί αγώνες και τα λαϊκά κινήματα στις εξαρτημένες χώρες όμως πάνε μακρύτερα. Το ελληνικό προλεταριάτο που εξακολουθεί να αντιστέκεται στο ξεθεμελίωμα που επιτάσσει ο ιμπεριαλισμός, οι εργάτες της Ανατολικής Ευρώπης που αντιστέκονται στην καταστροφή των κοινωνικών και πολιτικών τους δικαιωμάτων, οι επαναστατικοί λαϊκοί πόλεμοι στην Ινδία, το Περού, τις Φιλιππίνες, την Τουρκία, οι δημοκρατικές λαϊκές εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες, όλα αυτά είναι σαφείς ενδείξεις ότι τα σχέδια των ιμπεριαλιστών, όπως συντονίζονται μέσω του ΠΟΦ και αλλού, απαντώνται από τους λαούς, αντιμετωπίζονται με επαναστατική αντίσταση.
Το θέμα της συνόδου του ΠΟΦ στη Βιέννη είναι «Ανατολική Ευρώπη και Κεντρική Ασία». Δεν γίνεται τυχαία η σύνοδος αυτή στην Βιέννη αν σκεφτούμε το ρόλο του αυστριακού ιμπεριαλισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια όπου έχει μεγάλη οικονομική και πολιτική επιρροή. Από την εποχή της πτώσης του ρώσικου σοσιαλ-ιμπεριαλισμού στα 1991 το ΠΟΦ έχει συγκληθεί αρκετές φορές στη Βιέννη με σκοπό το συντονισμό της ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης των Βαλκανίων. Το θέμα αυτής της συνόδου είναι ακόμη πιο σημαντικό φέτος για την ΕΕ γιατί έχει σκοπό να συντονίσει την πολιτική, στρατιωτική και οικονομική τους παρέμβαση στην περιοχή με τις μεγαλύτερες παγκόσμιες πολυεθνικές εταιρίες, δηλαδή δεν είναι τίποτε άλλο από μια συζήτηση ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές για το πώς θα κερδίσουν περισσότερα από την Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια, πως θα ξεζουμίσουν ακόμη περισσότερο τους λαούς που βρίσκονται κάτω από τη μπότα του ιμπεριαλισμού. Παρόμοια είναι η κατάσταση και στην Κεντρική Ασία όπου εντείνονται οι μάχες γύρω από τις ζώνες επιρροής και τις αγορές ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές της Ρωσίας, της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Κίνας και από τα καπιταλιστικά συμφέροντα στης Ομάδας της Σαγκάης. Εκεί πάντως οι ιμπεριαλιστές αντιμετωπίζουν πλατιά λαϊκά κινήματα και λαϊκούς πολέμους που καθοδηγούνται από μαοϊκούς ενώ η λαϊκή αντίσταση στα Βαλκάνια είναι ακόμη αδύναμη.
Γνωρίζουμε ότι οι ριζοσπαστικές αναταραχές που οδηγούν σε προλεταριακές επαναστάσεις συμβαίνουν εντός των πλαισίων ενός έθνους, ότι οι αντιθέσεις αναπτύσσονται ασύμμετρα και ότι επομένως οι επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να σχεδιάσουν τα επόμενα βήματα για να λύσουν τα προβλήματα τους, όμως για να προχωρήσουμε παραπέρα πρέπει να προωθήσουμε και να ενισχύσουμε τη συνεργασία των επαναστατικών κομουνιστικών δυνάμεων.
Όσον αφορά τη συγκεκριμένη σύνοδο δηλώνουμε οτι το ΠΟΦ είναι έκφραση των αντικειμενικών ιμπεριαλιστικών αναγκών και συνακόλουθα των συμφερόντων τους. Καλούμε επομένως σε κινητοποίηση ενάντια του τον Ιούνη του 2011 στη Βιέννη. Θέλουμε να αναπτύξουμε την αντίσταση σε διεθνιστικό και επαναστατικό επίπεδο που σημαίνει ότι ούτε και η διάλυση του ΠΟΦ δεν θα αλλάξει πολλά πράγματα – καθώς ο καπιταλισμός δεν κάνει λάθη, είναι ο ίδιος λάθος! Ούτε οι διεθνείς ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και τα φόρουμ ούτε το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν μπορούν να μεταρρυθμιστούν ή να αλλάξουν προς το συμφέρον των μαζών. Ο στόχος δεν είναι μια πιο «δίκαιη» κατανομή των αγαθών αλλά να φέρουμε την παραγωγή και την πολιτική εξουσία στα χέρια της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών και το πρώτο βήμα είναι η καταστροφή του αστικού κρατικού μηχανισμού.
Ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τους θεσμούς του ενωνόμαστε με την αντίσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών ενάντια στις συνθήκες ζωής που παράγει ο ιμπεριαλισμός και να οικοδομήσουμε τον αγώνα ενάντια στο καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα σαν σύνολο, τον αγώνα για προλεταριακή επανάσταση, για τον κομμουνισμό.
Κάτω ο ιμπεριαλισμός και όλοι οι θεσμοί του!
Εμπρός για τις αντι-ιμπεριαλιστικές και λαϊκοδημοκρατικές επαναστάσεις!
Εμπρός για την προλεταριακή επανάσταση!
Kόκκινη Δράση (Κροατία)
Εργατικό Κόμμα (Σερβία)
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (μαρξιστικό-λενινιστικό)
μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα (Ιταλία)
Κόκκινο Μπλοκ (Ένωση Νεολαίας του μαοϊκού Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας)
Κόμμα Εργατών-Αγροτών Βουλγαρίας
Μαοϊκό Κομμουνιστικό Κόμμα (Τουρκία/Βόρειο Κουρδιστάν)
Παρτιζάν (Τουρκία)
Νέα Δημοκρατική Νεολαία (Τουρκία)
Να Υπηρετούμε το Λαό – Κομμουνιστική Ένωση της Νορβηγίας
Πρωτοβουλία για την Οικοδόμηση ενός Επαναστατικού-Κομμουνιστικού Κόμματος (Αυστρία)
Επαναστατική-Κομμουνιστική Ένωση Νεολαίας (Αυστρία)
πηγή: Revolutionär-Kommunistischer Jugendverband (RKJV)
