Αν όμως το γεγονός πως τόσος λαός βγήκε στον δρόμο είναι ελπιδοφόρο, αυτό δεν σημαίνει ούτε πως αρκεί αυτό από μόνο του για να «αλλάξει τη μοίρα» που του καθορίζουν ούτε πως το να μετατραπεί η οργή, η διαμαρτυρία και η αγανάκτησή του σε ουσιαστική μαζική αντίσταση με στόχο, συνέχεια και αξιώσεις νίκης είναι κάτι το εύκολο. Πως είναι όλα «ρόδινα» ή «ταχύρρυθμα». Πως δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς αντιφάσεις, προβλήματα, κινδύνους. Θα δει, έτσι, στο κομμάτι της συγκέντρωσης μπροστά στη Βουλή και τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους να μουντζώνουν τη Βουλή και να καταγγέλλουν τους «κλέφτες», μη «μπορώντας» όμως να δουν ακόμα πως οι κλέφτες αυτοί είναι οι υπάλληλοι και το πολιτικό προσωπικό ενός ολόκληρου εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος και κάποιων, ακόμα πιο ισχυρών, ντόπιων και ξένων, «νόμιμων» κλεφτών του καθημερινού ιδρώτα των ανθρώπων του μόχθου. Θα δει κανείς και τα πανό τού «Δεν πληρώνω» ή του «dikaioma.gr». Θα συναντήσει και κάποιους να κρατούν την ελληνική σημαία ή σημαίες της Ισπανίας και της Αργεντινής. Όχι όμως και την κόκκινη! Και αν την ελληνική σημαία, όπως εύστοχα είπε κάποιος στη συνέλευση που γίνεται κάθε μέρα στις 9 το βράδυ στο κέντρο της πλατείας, «την κρατούσε και το ΕΑΜ, αλλά και οι ταγματασφαλίτες, την κρατούσαν και οι φοιτητές του Πολυτεχνείου του ‘73, αλλά και η χούντα», σήμερα την κρατούν και κάποιοι που, καλυπτόμενοι πίσω από «απολίτικο» και «εθνικό» μανδύα, εκφράζουν ό,τι πιο μαύρο, εθνικιστικό και αντιδραστικό και τραμπουκίζουν απέναντι σ’ όποιον «τολμήσει» να μοιράσει αριστερά φυλλάδια ή χαριεντίζονται με τα ΜΑΤ. Ή ίσως και κάποιοι άλλοι που σου λένε πως «όλοι Έλληνες είμαστε», «ξεχνώντας» πως Έλληνες είναι και οι κυβερνήτες και η αντιπολίτευση και οι εργοδότες και τα… ΜΑΤ.
Θα παρατηρήσει κανείς «χύμα» κόσμο, «ανυποψίαστο» και «ανύποπτο» για την ανοχή και τις κατασταλτικές προθέσεις και δυνατότητες του συστήματος και της κυβέρνησης, αν και εφόσον μια τέτοια κατάσταση τραβήξει σε μάκρος και –κυρίως– αν αρχίσει να παίρνει έναν άλλο, επικίνδυνο γι' αυτούς προσανατολισμό! Θα συναντήσει επίσης και τη «βουβή» (γιατί, βουβή άραγε;) διαμαρτυρία. Θα δει κάποιους να έχουν στρατοπεδεύσει στο κέντρο της πλατείας (στο λεγόμενο «πιο προοδευτικό» κάτω μέρος, σύμφωνα με κάποιες «σχηματοποιήσεις») στήνοντας σκηνές και να ’χουν δημιουργήσει μια Συντονιστική Επιτροπή και διάφορες επιτροπές. Θα δει και μέλη πολιτικών οργανώσεων να παίρνουν αποφάσεις και πρωτοβουλίες στο πλαίσιό της, να ’χουν φορέσει τη μάσκα του «ακομμάτιστου», αλλά να «δουλεύουν» μια χαρά την πολιτική τους άποψη και γραμμή. Είτε λέγεται «πρόταση για το τι θα γίνει με το χρέος» και για την ΕΛΕ είτε «γενική πολιτική απεργία διαρκείας με αίτημα την πτώση της κυβέρνησης» την οποία, μάλιστα, θα καλέσει η… συνέλευση της πλατείας!
Θα εξοργιστεί με μια επίμονη και καθημερινή προσπάθεια φίμωσης και δίωξης της διακίνησης ιδεών από κάποια πρωτοπαλίκαρα μιας καθοδηγούμενης «Ομάδας περιφρούρησης» (μετέπειτα «Ομάδα των ψύχραιμων ή… ειρηνοποιών»!!!) που έφτασαν στο σημείο, με φασίζουσες πρακτικές, να τραμπουκίσουν απέναντι στο ΚΚΕ(μ-λ) και στον «Χώρο Αριστερά στην Πλατεία», ξεσκίζοντας πανό, ρίχνοντας τραπεζάκια, σπρώχνοντας και κάνοντας αλυσίδες (ναι, αυτοί οι «άσχετοι» με οργανώσεις και κόμματα, όπως λένε...) για να το απομονώσουν από τον υπόλοιπο κόσμο, ο οποίος, άσχετα απ’ τις απόψεις του, έπαιρνε μαζικά την προκήρυξη. Καθημερινά, και με διάφορες «προφάσεις» (μοίρασμα κομματικής προκήρυξης, σημείο τοποθέτησης των τραπεζιών, μοίρασμα μη κομματικής προκήρυξης, αλλά με αναφορά στην Αριστερά, ανάρτηση πανό), κάποιοι που βγάζουν φλύκταινες και μόνο στο άκουσμα της λέξης «Αριστερά» βρίσκονται σε ιδιαίτερη σύμπνοια με κάποιους άλλους… «αριστερούς» (τρομάρα τους!), στο όνομα της… α-πολιτικής, της «ατομικής έκφρασης» και της ιδιοκτησίας του χώρου της πλατείας. Και που απαιτούν... απαγόρευση της συλλογικής διακίνησης ιδεών, δίωξη της Αριστεράς και «αποχρωματισμό», προς μεγάλη τέρψη των κρατούντων. Ίδια αντιμετώπιση βέβαια θα είχε και όποια άλλη πολιτική συλλογικότητα «τολμούσε» να βγει θαρραλέα και να διακινήσει το υλικό της.
Θα ζήσει βέβαια κανείς και ζωντανά «πηγαδάκια» με κόσμο που διψά να συζητήσει, να μιλήσει, ν' ακούσει, να συμφωνήσει, να διαφωνήσει, να διαβάσει μια προκήρυξη και ένα πολιτικό φυλλάδιο. Αλλά και αυτόν που θα το απορρίψει. Κόσμο που θα σε ρωτήσει «πού είναι η Αριστερά;» ή θα διαφωνήσει μαζί σου για «την κομματική ταμπέλα», όπως λέει. Αλλά που συζητώντας θα δεχθεί πως «δεν είναι όλοι λαμόγια της Βουλής και των υπουργείων», ειδικά οι «οι μικρές οργανώσεις της Αριστεράς», πως χρειάζεται όλος ο λαός ενωμένος να δώσει αγώνα για τη ζωή του και πως μάλλον αλλού βρίσκονται οι «διαχωριστικές».
Θα ενθουσιαστεί ίσως κανείς με τη μαζικότητα των καθημερινών συνελεύσεων που διαρκούν μέχρις αργά το βράδυ. Μα θα «τσατιστεί» συνάμα με τις προαποφασισμένες… αποφάσεις που καλείται η συνέλευση να… επικυρώσει, όπως για παράδειγμα η απόφαση εκδήλωσης για το χρέος, στις 6/6, με ομιλητές τους «ειδικούς οικονομολόγους», όπου μάλιστα η διακίνηση γραπτής αντίθετης άποψης εκεί, θεωρήθηκε από κάποιους επιλήψιμη, γιατί δεν... απηχούσε τις αποφάσεις της συνέλευσης!
Θα διαπιστώσει πως κάποια πανό που προπαγανδίζουν σαφή κατεύθυνση πολιτικών χώρων (πανό για την Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου) θα βρίσκονται αναρτημένα επί μέρες μπροστά στον χώρο της συνέλευσης, στο κέντρο της πλατείας («το έβαλε η… καλλιτεχνική ομάδα» ακούστηκε από κάποιον από τους «συντονιστές», υποτιμώντας τη νοημοσύνη του κόσμου), κάποια άλλα θα είναι ανεκτά (και σωστά), όπως αντιρατσιστικών κινήσεων, κάποια άλλα όμως θα... απαγορεύονται και θα ξεσκίζονται, όπως αυτό της «Αριστεράς στην Πλατεία»...
Μια πρωτόγνωρη, όντως, κατάσταση σχετική και με τις αντιδράσεις του λαού βρίσκεται μπροστά μας, απουσία μάλιστα συγκροτημένου υποκειμένου αντίστασης και ανατροπής. Και όχι μόνο όσον αφορά τον κόσμο στην πλατεία Συντάγματος και την προοπτική του. Ούτε με την έννοια πως «κάτι νέο γεννιέται εκεί». Αλλά σε κάθε λαϊκό και εργατικό ξέσπασμα, απεργία, διαδικασία. Στο κέντρο των εξελίξεων, σε συνοικίες και σε μαζικούς χώρους.
Και εκεί θα «κολυμπήσουμε, όπως το ψάρι στο νερό», όπως λέει και η γνωστή ρήση...
