Φοιτητικές Εκλογές 2011: Φωτογραφία της προσωρινής στασιμότητας του Φ.Κ.

Χωρίς την αποχή που αναμένονταν (ελάχιστη αύξηση της συμμετοχής), χωρίς ζύμωση ανάλογη των παλαιότερων ετών, χωρίς να αντανακλαστούν πλήρως οι εξελίξεις που υπάρχουν στην κοινωνία, χωρίς η Αριστερά να κεφαλαιοποιήσει την οργή (έκανε και τίποτα ουσιώδες για να την εκφράσει;) οι φετινές φοιτητικές εκλογές ήταν μία φωτογραφία της προσωρινής στασιμότητας του φοιτητικού κινήματος. Και λέμε προσωρινής, γιατί η πολιτική επιλογή να μείνουν οι φοιτητές έξω από το επίκεντρο της μνημονιακής θύελλας έχει ήδη πιάσει τα όρια της, και… «ες αύριο τα σπουδαία» για το φοιτητικό κίνημα. Αποτυπώνοντας μια κατάσταση σύγχυσης, αναβρασμού, αυταπατών και αποσπασματικών κινητοποιήσεων, οι φοιτητικές εκλογές δεν εξέφρασαν, και δεν θα μπορούσαν με την υπάρχουσα κατάσταση στο κίνημα, την οργή των φοιτητικών μαζών, αλλά περισσότερο αντανάκλασαν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, χωρίς μάλιστα να έχουμε τη μαζική αποχή-αποστοίχιση από τους εκφραστές των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Παρόλα αυτά, οι φοιτητικές εκλογές, και παρά τη συντονισμένη προσπάθεια απαξίωσης, υπονόμευσης και γελοιοποίησής τους, παραμένουν μια ζωντανή διαδικασία του φ.κ., που στηρίζεται από δεκάδες χιλιάδες κόσμου, και δεν έχει απολέσει, όπως πολλοί θα ελπίζανε, τα χαρακτηριστικά συνδικαλιστικής οργάνωσης. Η μαζική συμμετοχή στις εκλογές, παραμένει βασικό εμπόδιο στις διαχρονικές προσπάθειες των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, όπως και της ΠΚΣ φέτος, να διαλύσουν το θεσμό.

Πολιτικός νικητής των φετινών εκλογών, μπορεί να εμφανιστεί, όχι άδικα, η ΔΑΠ η οποία απαλλάχθηκε φέτος από τον κύριο βραχνά της, την υποχρέωσή της να εμφανίζεται σαν καθεστωτική εκπρόσωπος της κυβερνητικής παράταξης, εισπράττοντας την οργή του κόσμου. Ανέκοψε έτσι μια πτώση των τελευταίων 4 ετών, δείχνοντας ότι το πολιτικό ρεύμα του ατομισμού, της υπεύθυνης δύναμης με τις προτάσεις της, που εγγυάται την ασφάλεια και την ομαλότητα στις σχολές, έχει γερές βάσεις στο φοιτητικό σώμα. Ταυτόχρονα την προώθησε και το αντι-μνημονιακό προφίλ του Σαμαρά, καθώς κατάφερε να μην χρεωθεί αυτή την υποστήριξη των μέτρων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, το «έπαιξε» και αντιπολίτευση. Συνολικά, η ΔΑΠ παραμένει ο κύριος αντίπαλος του φοιτητικού κινήματος και ο πιο συνεπής εκφραστής του συστήματος στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, μπροστά στις νέες μάχες που θα κληθεί να δώσει το φ.κ.
Ακριβώς τα αντίθετα ισχύουν για την ΠΑΣΠ, η οποία έχυσε την καρδάρα με το γάλα της ανόδου των τελευταίων χρόνων. Η πολιτική της παρουσία στις σχολές ήτανε ισχνή και φοβισμένη, και δεν έδωσε με θάρρος τη μάχη των εκλογών. Πώς θα μπορούσε άλλωστε, με αυτά που βαραίνουν την πλάτη μίας δύναμης με «ανεξάρτητο, κινηματικό, αριστερό» προφίλ; «Και πάλι καλά» μπορούνε να αναφωνήσουν οι νεολαίοι του ΠΑΣΟΚ, που αισθάνθηκαν στο πετσί τους έστω και από αντανάκλαση, την οργή των μαζών για την πολιτική του Μνημονίου. Τα νέα μέτρα Διαμαντοπούλου, σε συνδυασμό με τη διαρκή χειροτέρευση της φοιτητικής καθημερινότητας, βάζουν υπαρξιακά προβλήματα στην ΠΑΣΠ, για το πώς θα πορευθεί το επόμενο διάστημα, που ίσως κάνουν τη φετινή πτώση να μοιάζει το μικρότερο από τα προβλήματά της.
Όσο για την Αριστερά; Πεδίο δόξης λαμπρό, για ακόμα μία φορά, αλλά απογοήτευση στο τέλος. Η φοιτητική Αριστερά για ακόμα μία φορά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, ανίκανη να οικοδομήσει ένα ρεύμα μαζικών κινητοποιήσεων μέσα στις σχολές, ανίκανη να ανασυγκροτήσει τους συλλόγους. Πώς, λοιπόν να έρθει κάποιο καλό εκλογικό αποτέλεσμα; Πρώτα και κύρια για την ΠΚΣ, που για ακόμα μία φορά έπεσε σε ψήφους και ποσοστό, αναγκάζοντας το Ριζοσπάστη να… εξαφανίσει φέτος τα αποτελέσματα του 2010, κρύβοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί… Η δεξιά, ανοιχτά διασπαστική στροφή της ΚΝΕ με το ΜΑΣ, η προσπάθεια οργανωτικής διάσπασης των συλλόγων, οδηγεί σε χειρότερη απομόνωση, και αυτή η απομόνωση σε ακόμα πιο επικίνδυνες και διασπαστικές ενέργειες. Η ΚΝΕ έχει πάρει οριστικό διαζύγιο από τις μαζικές διαδικασίες του φ.κ. το γυαλί δεν θα ξανακολήσει.
Η ΑΡΕΝ, όπως είναι φυσικό, όντας σε μια κατάσταση πολιτικής-οργανωτικής αποσύνθεσης, και πλήρους πολιτικής σύγχυσης, δεν μπορεί να αποτελέσει εναλλακτικό πόλο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, και θα βρεθεί και αυτή μπροστά σε δύσκολα και υπαρξιακά ερωτήματα. Όσο για την ΕΑΑΚ, παρά τις ανακοινώσεις περί «ανόδου» (στην πραγματικότητα συγκράτηση), παρά το αβαντάζ που δίνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά το «άφθαρτο», «εξω-κοινοβουλευτικό» προφίλ, είναι φανερό ότι δεν καταφέρνει να εκφράσει αυτά που ευαγγελίζεται. Τα διαχειριστικά αιτήματα σε συνδυασμό με τον ανεύθυνο αριστερισμό, μόνο ρεύμα δεν μπορούν να δημιουργήσουν στις φοιτητικές μάζες. Συνολικά η φοιτητική Αριστερά δεν μπορεί να κρύβεται άλλο πίσω από το δάχτυλό της, και να αποφεύγει τις ευθύνες της για την ανάπτυξη κινήματος μέσα από τους συλλόγους ενάντια στην εκπαίδευση του Μνημονίου.
Τέλος ειδική μνεία οφείλουμε να κάνουμε στα ΤΕΙ, όπου είναι η πιο τρανή απόδειξη ότι η εξαθλίωση δεν φέρνει τη ριζοσπαστικοποίηση με αυτόματο τρόπο. Η κυριαρχία της ΔΑΠ και η ουσιαστική ανυπαρξία της Αριστεράς, η νέκρωση των σπουδαστικών συλλόγων, η καθημερινή βία και η νοθεία συνθέτουν ένα μαύρο πολιτικό σκηνικό, που καλούνται να σπάσουν τα παιδιά των πιο λαϊκών στρωμάτων, στην αναμέτρηση τους με το σύστημα και το κλείσιμο των σχολών τους.
Συνολικά λοιπόν, αυτή η φετινή φωτογραφία, αποκρυσταλλώνει το κλείσιμο ενός κύκλου που άφησαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο Γιαννάκου, και ο μακροχόνιος πόλεμος χαμηλής έντασης που ακολούθησε το σύστημα, για να ξαναφέρει τους φοιτητές φαινομενικά σε κατάσταση «ύπνωσης». Ας την κρατήσουμε για το συρτάρι, γιατί θα είναι η τελευταία αυτού του είδους! Το Μνημόνιο ετοιμάζεται να περάσει τις πύλες των ΑΕΙ-ΤΕΙ και δε αφήσει τίποτα όπως το ξέραμε μέχρι τώρα, πόσο μάλλον τις φοιτητικές εκλογές.

ΚΚ