Απεργία 15 Ιούνη ΑΘΗΝΑ: Το βάρος δόθηκε στην πλατεία

Η απεργία στις 15 Ιούνη ήταν μαζική, αν και όχι όσο απαιτεί το μέγεθος της επίθεσης της κυβέρνησης και της τρόικας. Η προσυγκέντρωση του Μουσείου καλέστηκε από πρωτοβάθμια σωματεία και αριστερές οργανώσεις, ωστόσο δε στηρίχτηκε όσο σε προηγούμενες απεργίες, με αποτέλεσμα η πορεία προς το Σύνταγμα να ήταν μικρότερη από τα δεδομένα που είχε κατοχυρώσει αυτός ο χώρος στις τελευταίες κινητοποιήσεις.
Ο λόγος ήταν ότι οι περισσότερες δυνάμεις επέλεξαν να συγκεντρωθούν απευθείας στο Σύνταγμα, με μια λογική σύνδεσης της απεργίας με το κίνημα των «αγανακτισμένων». Βασικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, το Μέτωπο του Αλαβάνου, αλλά και δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ δε βρέθηκαν στο Μουσείο, δεν πορεύτηκαν και έδωσαν το ραντεβού στο Σύνταγμα.

Προφανώς, η επιδίωξη της σύνδεσης του απεργιακού κινήματος με τον κόσμο της πλατείας είναι όχι απλά σωστή, αλλά και απαραίτητη για να προχωρήσει ο αγώνας ενάντια στην πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ. Η σύνδεση αυτή, όμως, δεν επιτυγχάνεται με τη μετατροπή της απεργίας σε «πλατεία», ούτε με την απομαζικοποίηση της απεργιακής διαδήλωσης στο κέντρο της Αθήνας. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να αναμιχθούν οι απεργοί με τους «αγανακτισμένους», αλλά να μπολιαστεί το κίνημα της πλατείας με τις ιδέες, τη συνείδηση και την πάλη της εργατικής τάξης.
Τουλάχιστον αυτό είναι που μας φαίνεται ως λογικό ζητούμενο από μια αριστερή δύναμη, που αντιλαμβάνεται τη σοβαρότητα του αγώνα που διεξάγεται, βλέπει τις δυσκολίες του και έχει άποψη για την προοπτική του.
Μας φαίνεται, δηλαδή, στοιχειώδης η διαπίστωση ότι ο λαός που γεμίζει τις πλατείες της χώρας βγαίνει μαζικά σε έναν αγωνιστικό δρόμο μετά από δεκαετίες σοσιαλδημοκρατικών και ρεφορμιστικών αυταπατών, πολιτικής, ιδεολογικής και οργανωτικής αποσυγκρότησης, υποχώρησης των αριστερών ιδεών και της ταξικής συνείδησης. Στοιχειώδης μας φαίνεται και η εκτίμηση ότι ο αντίπαλος, στο ίδιο διάστημα, ούτε την ταξική του συνείδηση, ούτε τη συγκρότησή του έχασε, το αντίθετο μάλιστα. Οπότε, στοιχειώδης μας φαίνεται και η αναγκαιότητα να ξανακερδίσουν οι αριστερές ιδέες τη θέση τους στις λαϊκές συνειδήσεις ως προϋπόθεση για να γίνει η λαϊκή πάλη ξανά επικίνδυνη για το σύστημα και άρα νικηφόρα και με προοπτική.
Η προτεραιότητα, λοιπόν, που δόθηκε στην πλατεία έναντι της απεργίας, εκφράζει, ουσιαστικά, αδυναμία ή απροθυμία μιας σειράς δυνάμεων να θέσουν το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις στον ίδιο τον κόσμο της πλατείας. Να παρέμβουν με την άποψή τους, να την παλέψουν και, γιατί όχι, να τη δοκιμάσουν μέσα στις μάζες. Αντί γι’ αυτό, επιλέχθηκε (ξανά) η διάχυση στο απολίτικο, η υποταγή στο αυθόρμητο, η ουσιαστική ανεμπιστοσύνη στον κόσμο.
Τα αποτελέσματα ήταν φανερά, τουλάχιστον σε όποιον ήθελε να τα δει, ακόμα και στη φάση της σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής. Η πλατεία δε συγκέντρωσε, κατά βάση, τον κόσμο του απογεύματος, γιατί μεγάλο κομμάτι αυτού του κόσμου φαίνεται πως δεν απέργησε, προφανώς και λόγω της εργοδοτικής τρομοκρατίας, αλλά, θεωρούμε, και γιατί ίσως να μην είναι ακόμα πεισμένο ότι αυτές οι «παραδοσιακές» μορφές πάλης μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα.
Οι δυνάμεις της αριστεράς ήταν διασκορπισμένες. Ο κόσμος που υπερασπίστηκε την πλατεία απέναντι στα ΜΑΤ ήταν ένα μίγμα απεργών και «αγανακτισμένων» που θεώρησε αναφαίρετο το δικαίωμά του να συγκεντρώνεται στην πλατεία και το υπερασπίστηκε όπως μπορούσε. Το βέβαιο είναι ότι αν παιρνόταν η πολιτική απόφαση να εκκενωθεί η πλατεία με κάθε κόστος, αυτό το ηρωικό μεν, αλλά ασυγκρότητο και ανοργάνωτο κομμάτι του λαού θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και χωρίς μια αριστερά πάνω στην οποία να μπορεί να στηριχτεί.
Σε κάθε περίπτωση, η 15η Ιούνη ήταν μια σημαντική στιγμή του αγώνα που συνεχίζεται ένα μήνα τώρα. Εθεσε με καθαρό τρόπο το ζήτημα του προσανατολισμού του κινήματος της πλατείας και αποκάλυψε όχι μόνο τις αδυναμίες της αριστεράς, αλλά και τη διάθεση του λαού να παλέψει ενάντια στη βάρβαρη πολιτική που του επιβάλλουν.