θα συντρίψουμε το νέο "σύμφωνο λεηλασίας"!
Απίστευτο, και όμως συμβαίνει! Λίγες φορές στην πρόσφατη ιστορία των αγώνων μας βρισκόμαστε τόσο κοντά στο να πετύχουμε μια μεγάλη νίκη σε βάρος του κατεστημένου, της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ. Όλο αυτό τον χρόνο που μας πέρασε (για να μην πάμε πιο πίσω), βιώσαμε για τα καλά στο πετσί μας τι σημαίνει ΔΝΤ, τι σημαίνει "βοήθεια" από την ΕΕ, τι σημαίνει "σωτηρία" από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Χρειάστηκε να χάσουμε πολλά, να επιδεινωθεί η θέση μας και το βιοτικό μας επίπεδο για να καταλήξουμε στο ότι δεν υπάρχει άλλη λύση απ' το να πάρουμε την υπόθεση της αντίστασης στα χέρια μας. Βγήκαμε στους δρόμους, στις πλατείες, με επιμονή, με υπομονή προκειμένου να διοχετεύσουμε την οργή και την αγανάκτησή μας σε μια και μόνη πολιτική κατεύθυνση: NA ΠΑΡΟΥΝ ΠΙΣΩ ΤΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥΣ!
Εκτός από την οργή και αγανάκτηση, αρχίσμαε να συσσωρεύουμε εμπειρίες από τις ήττες και τις διαδοχικές επιθέσεις που δεχτήκαμε στο όνομα του μνημονίου και δεν καταφέραμε να αποκρούσουμε. Δεν μπορούμε να καθόμαστε αδιαμαρτύρητα να μας βιάζουν. Δεν μας έδιναν λύση οι εκλογές τους. Δεν μας ικανοποιεί η προοπτική του ν' αλλάξει ο Μανωλιός... Δεν αποτελούσε για μας παρά μόνο εκτόνωση η φαεινή περί δημοψηφίσματος απ' όπου και να προερχόταν. Δεν ψάχνουμε για δήθεν νέους μεσσίες, "άφθαρτους" που θα μας έπαιρναν από το χέρι. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι χρειαζόμαστε πιο ριζικές λύσεις, πιο ριζοσπαστική προοπτική την οποία να υπηρετήσουμε και να προωθήσουμε εμείς οι ίδιοι. Χωρίς μεσολαβητές και καλοθελητές.
Η ανάγκη και όχι ο μιμητισμός μας οδήγησε να ενώσουμε τις φωνές μας σε μια κατεύθυνση: Να μην περάσει αυτό που ονομάζουν "μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα". Να υποχρεώσουμε σε υποχώρηση όλους αυτούς, εντός και εκτός Ελλάδας, που λυσσομανάνε να κάνουν αυτό το πρόγραμμα νόμο του κράτους, που θα αλυσοδένει τη χώρα για δεκαετίες και θα μας μετατρέψει σε μπανανία, σε σύγχρονους δούλους των καπιταλιστών και υπηρέτες των ιμπεριαλιστών.
Απ' όσα βιώσαμε αυτές τις 10 πρώτες μέρες στο Σύνταγμα, στους γύρω δρόμους, στα Προπύλαια, σε πλατείες της περιφέρειας, στους εργασιακούς χώρους, στους χώρους όπου συγκεντρώνονται άνεργοι και μετανάστες, στα σχολεία, άρχισε να φαίνεται ότι σα λαός είμαστε διαθέσιμοι. Είμαστε όμως ακόμα στην αρχή! Οι επόμενες βδομάδες είναι πολύ κρίσιμες.
- Η κυβέρνηση, παρ' όλο που κλονίζεται, ξανακρεμιέται από τους ισχυρούς της πάτρωνες και δεν θέλει να κάνει πίσω. Αναζητεί μέσα, τρόπους, κόλπα, προβοκάτσιες για να δημιουργήσει κλίμα φόβου, μήπως και μπορέσει να αποδυναμώσει τις εστίες αγώνα (κυρίως του Συντάγματος). Αποδυναμωμένες εστίες αντίστασης που δεν θα υποστηρίζονται από εμάς, το λαό, είναι εύκολο να υποκύψουν στην κρατική καταστολή.
Έχουμε κάθε συμφέρον στις ημέρες των γενικών απεργιών, των απεργιών στις ΔΕΚΟ, οι απεργοί, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και οι συγκεντρωμένοι στο Σύνταγμα να γίνουμε ΕΝΑ. Όχι για να δώσουμε συγχωροχάρτι στους εργατοπατέρες ούτε για να ξεχάσουμε την άθλια εικόνα αρκετών συνδικάτων, αλλά για να διευρύνουμε το μέτωπο αντίστασής μας.
- Όσο το λαϊκό ποτάμι της οργής δεν ανακόπτεται θα εντείνεται η "τρομοκρατία" του ευρωμονόδρομου και γενικά του καπιταλιστικού μονόδρομου. Θέλουν να μας "εκβιάσουν" λέγοντάς μας ότι όσο και να αντιδράμε στον καπιταλισμό θα επιστρέψουμε, τη λογική του θα αποδεχτούμε, στα σχέδια του ιμπεριαλισμού θα υποταχθούμε.
- Ας μην ανησυχούν, όμως, και ας μην προκαλούν αυτοί οι σύγχρονοι νταβαντζήδες λαών και χωρών. Όσο οι μάζες κινούνται θα δυναμώνουν στους λαούς οι αναζητήσεις προοπτικής και διεξόδου. Θα βάζουν επί τάπητος το πως ένα ξέσπασμα γίνεται κίνημα και μια εξέγερση επανάσταση. Δυστυχώς, για να γίνουν αυτά δεν φτάνουν ένα δύο "φυσήματα". Χρειάζεται οργάνωση, σύμβολα, ιδεολογία. Κυρίως, χρειάζεται συμμαχία των ξεσηκωμένων με κοινωνικές δυνάμεις που μπορούν να απελευθερωθούν από τις καπιταλιστικές αλυσίδες και που δεν είναι άλλες από την εργατική τάξη και το προλεταριάτο.
Σάββατο 4 Ιουνίου 2011
