Θα μπορούσε κανείς να πει ότι, σε καιρό που οι όποιες κοινωνικές υπηρεσίες, με την απόλυση των συμβασιούχων του δήμου, αποδιοργανώνονται, οι εξαγγελίες για τις ευπαθείς ομάδες των κατοίκων μοιάζουν μάλλον με θράσος από μεριάς του συστήματος, όπως και οι αντίστοιχες για χτίσιμο οχτώ νέων σχολείων (με ΣΔΙΤ φυσικά) σε περιοχές που καταργούν ήδη υπάρχοντα.
Οι αναπλάσεις που υπόσχονται για το κέντρο αλλά και για γειτονιές της ευρύτερης περιοχής του δήμου Αθήνας έχουν εξαγγελθεί τόσες πολλές φορές τα τελευταία χρόνια που οι κάτοικοι έχουν βαρεθεί να τις ακούνε! Και από τις κατά καιρούς δημοτικές αρχές και από κυβερνήσεις.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό σε αυτές τις ανακοινώσεις είναι οι φοροαπαλλαγές και τα κίνητρα που δίνει σε όσους θέλουν να εκμεταλλευτούν ακίνητα, ιδιαίτερα στις περιοχές Γεράνι, Κεραμεικό και Μεταξουργείο. Περιοχές που σε μια προηγούμενη φάση σαν χαρακτηριστικό τους είχαν τις πολλές μικρές και μεγάλες βιοτεχνίες, τις αποθήκες και κατά βάση κατοικούνταν από εργατόκοσμο. Όπως και οι γειτονικές τους Ψυρρή, Γκάζι και Θησείο. Σε αυτές τις περιοχές τα τελευταία χρόνια έχουν βάλει το χέρι τους εταιρείες real estate, έχουν δημιουργηθεί κέντρα διασκέδασης, θέατρα, χώροι εκδηλώσεων και ότι άλλο τέτοιο παραγωγικό μπορεί να φανταστεί κανείς στα πλαίσια της …αναδιάρθρωσης του ελληνικού καπιταλισμού. Το «καινούργιο» που προκύπτει τώρα είναι η ανάγκη αρκετά από αυτά τα κτίρια, νεοκλασικά κυρίως που πήραν ως εγκαταλελειμμένα και κοψοχρονιά εταιρείες αναπλάσεων, είτε να τα πουλήσουν είτε να τα εκμεταλλευτούν. Σε καιρό κρίσης όμως τα πράγματα μπερδεύονται και κάπως πρέπει να σπρωχτούν. Δεν είναι εύκολο να προσελκυσθούν νέοι επενδυτές ή ενοικιαστές σε κατοικίες ή γραφεία.
Εκτός από τα κίνητρα βασικοί άξονες των κυβερνητικών εξαγγελιών για την Αθήνα και ιδιαίτερα για τις περιοχές που προαναφέραμε είναι η ασφάλεια και το πρόβλημα των μεταναστών.
Βασική αρχή του κειμένου αυτού είναι ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για την υποβάθμιση είναι η μεγάλη συσσώρευση μεταναστών, αλλά και άλλων ευπαθών ή εξαθλιωμένων ομάδων, που συνδέεται με την αυξημένη εγκληματικότητα και ότι άλλο στραβό υπάρχει. Η λύση που προτείνεται είναι η απομάκρυνσή τους, να οδηγηθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (δεν τα λένε έτσι φυσικά) και να γεμίσει το κέντρο της Αθήνας με αστυνομικούς κάθε είδους. Το μόνο κομμάτι του κειμένου που είναι πολύ συγκεκριμένο και δεν επιδέχεται παρερμηνειών και διευκρινήσεων είναι αυτό που αναφέρεται στις αστυνομικές δυνάμεις και το ρόλο που πρέπει να παίξουν. Ακόμη και εβδομαδιαίες επιδρομές και με ποιο συνδυασμό υπηρεσιών προβλέπει!
Αυτή η ιστορία του «καθαρίσματος» του κέντρου και της ανάγκης αύξησης της αστυνομοκρατίας δεν είναι καινούργια. Ετοιμάζεται εδώ και καιρό με την συνδρομή επιχειρηματικών συμφερόντων ακόμη και γνωστών καλλιτεχνών που αυτοπαρουσιάζονται σαν αριστεροί και προοδευτικοί. Φτάνοντας στη χρησιμοποίηση των φασιστικών συμμοριών για τη δημιουργία κλίματος.
Τα πάντα λοιπόν συγκλίνουν σε ένα πράγμα. Την ασφάλεια. Την κρατική τρομοκρατία θα λέγαμε εμείς. Χωρίς αυτήν δε μπορεί να γίνει τίποτα. Αν δεν γεμίσει η ήδη γεμάτη Αθήνα από αστυνομικούς που θα ελέγχουν τους πάντες, θα κάνουν επιδρομές σε στέκια, πλατείες και όπου αλλού μαζεύονται πέραν των δύο άνθρωποι δε μπορεί να λυθεί τίποτα.
Η αστυνομοκρατία και η αντιμεταναστευτική πολιτική περιγράφεται όπως ήδη αναφέραμε με κάθε λεπτομέρεια, διαχέεται σχεδόν σε όλο το 12σέλιδο κείμενο και είναι ίσως τα μόνα που δε χρειάζονται παραπέρα διευκρινήσεις. Αν τώρα όλα αυτά τα συνδυάσουμε με τις δηλώσεις του Καμίνη για τις διαδηλώσεις και της Διαμαντοπούλου για το άσυλο τότε καταλαβαίνουμε ποια είναι η πραγματική τους στόχευση. Το ένιωσαν ήδη οι 20 αφισοκολλητές των καταλήψεων Σκαραμαγκά και Αμαλίας που συνελλήφθησαν στις 17/5 στη Γ’ Σεπτεμβρίου ή τα γραφεία της Κόντρας που απειλήθηκαν με εισβολή στις 24/5 από Δελτάδες.
Για όλα τα ζητήματα υπάρχει ένα εμπόδιο. Το χρήμα που ως γνωστόν «δεν υπάρχει»! Πραγματικά είναι ένα θέμα για το από πού θα αντληθούν οι πιστώσεις για τις αναπλάσεις και τις «δράσεις» που αναφέρονται οι εξαγγελίες. Ακόμη και για το θέμα των μεταναστών οι σχεδιασμοί τους σκοντάφτουν σε αυτό. Όσο άθλιες συνθήκες και να δημιουργήσουν στα στρατόπεδα που λένε ότι ετοιμάζουν πάντα θα υπάρχει ένα κόστος που δεν θα χωράει στους σχεδιασμούς της τρόικα σε καιρό μάλιστα που οι ροές μεταναστών και προσφύγων αυξάνουν. Τα μόνα σίγουρα από όλα αυτά που θα γίνουν είναι η αστυνομοκρατία και τα πογκρόμ, εδώ άλλωστε δεν υπάρχουν τσιγκουνιές, καλλιεργώντας ένα κλίμα τρόμου και ρατσισμού στο κέντρο αλλά και στις λαϊκές γειτονιές του δήμου Αθήνας.
Και εδώ πια έρχεται ο ρόλος των τοπικών κινημάτων της Αριστεράς.
Κατ’ αρχήν θα λέγαμε ότι τα τοπικά κινήματα θα πρέπει να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους σε ένα τοπίο όπου πολλά αλλάζουν. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους «σχεδιασμούς» ξεπουλήματος στο ξένο κεφάλαιο δημόσιας περιουσίας, ελεύθερων χώρων κ.λπ. που το κέντρο διαθέτει άφθονα. Αλλά και στην επίδραση που ασκούν αυτοί στις συνειδήσεις του κόσμου σε εποχές ανεργίας και φτώχειας. Μη ξεχνάμε ότι πολλές από αυτές τις εξαγγελίες συνδέονται με υποσχέσεις ανάπτυξης και δημιουργίας θέσεων εργασίας στις επίμαχες γειτονιές. Ιδιαίτερα για τον δήμο Αθήνας, όπου συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος των μεταναστών, θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπ’ όψη τους την ύπαρξή τους που σε αρκετές περιπτώσεις είναι κυρίαρχη. Θα πρέπει επίσης να λάβουν υπ’ όψη τους το κλίμα αστυνομοκρατίας που καλλιεργείται στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και τη δράση των φασιστοσυμμοριών.
Δυστυχώς όμως παρά τις διακηρύξεις προς αυτή την κατεύθυνση δεν έγιναν ιδιαίτερα βήματα. Ή όπου έγιναν επικρατούν λογικές που από τη μια έχουν ένα χαρακτήρα ανθρωπιστικό και από την άλλη μπορεί να φτάνουν σε προτάσεις …αντιβίας ή περιορισμού της όποιας αντίδρασης σε διαδηλώσεις στις περιοχές «αιχμής»! Και όλα βέβαια στενά δεμένα με τους κομματικούς ή «μετωπικούς» σχεδιασμούς του καθένα. Πέρα του ότι φτάνουν κάποιοι στο σημείο, αποδεχόμενοι το πρόβλημα της εγκληματικότητας όπως το θέτει το σύστημα, να ζητούν περισσότερη αστυνόμευση. Από μια άλλη αστυνομία μάλλον!
Όπου τεθήκαν τα ζητήματα των αιτιών (ιμπεριαλισμός, τρόικα, κυβέρνηση) και της ανάγκης οι κινήσεις που θα γίνουν να πάρουν όσο το δυνατόν κοινοδρασιακά και μαζικά λαϊκά χαρακτηριστικά, με την άμεση συμμετοχή και των μεταναστών που ζουν σε αυτές, στη καλύτερη περίπτωση η απάντηση ήταν η παραπομπή στο …βάθος του χρόνου. Ανησυχίες μας δημιουργούν και «σκέψεις» που έχουν εκφραστεί από αριστερούς χώρους για την ανάγκη προτάσεων διαχείρισης του «προβλήματος» των μεταναστών νοιώθοντας την ανάγκη να απαντήσουν στο ερώτημα πόσοι χωράνε!
Η ένταξη των μεταναστών ως κομμάτι της εργατικής τάξης και του λαού στις όποιες κινηματικές συγκροτήσεις (σωματεία, κινήσεις γειτονιών, συλλόγους κ.λπ.) παραμένει προς το παρών μόνο ευχή. Ακόμη και σε κινήσεις που τους αφορούν άμεσα η συμμετοχή τους είναι από ανύπαρκτη ως ελάχιστη. Ένα ζήτημα που θα πρέπει να το δούμε πιο σοβαρά από ‘δω και πέρα.
