Στολίσκος για την ελευθερία στη Γάζα: ακτιβισμός με ρίσκα, αλλά πάντα εντός του πλαισίου του συστήματος

Καθόλου δεν θέλουμε να μειώσουμε την προσπάθεια ανθρώπων και συλλογικοτήτων από τη χώρα μας και από άλλες χώρες που πρόκειται, όπως έχουν δηλώσει, να πάρουν ακόμη μία φορά εφέτος πραγματικά ρίσκα προκειμένου να συμβάλουν στο σπάσιμο του θαλάσσιου αποκλεισμού της Γάζας. Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται εμείς να υποδείξουμε τους πραγματικούς κινδύνους από τη δολοφονική συμπεριφορά του σιωνιστικού κράτους. Ούτε βέβαια, αν κάποιοι είναι πεισμένοι ότι με αυτόν τον τρόπο προσφέρουν και μάλιστα με τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στον αγώνα για την απελευθέρωση των λαών, θα τους προτείναμε να κάτσουν στ’ αυγά τους λόγω κινδύνων. Ούτε, από την άλλη, ακόμη και την πιθανή αναβολή της επιχείρησης θα την κρίναμε με ευκολία σαν ατολμία ή φυγομαχία.
Σίγουρα μετά και το μακέλεμα από το σιωνιστικό Ισραήλ ειρηνικών διαδηλωτών στα υψίπεδα του Γκολάν για δεύτερη φορά μέσα σε 20 μέρες και με δεδομένη την περσινή σφαγή στο Μαβί Μαρμαρά του πρώτου στολίσκου της ελευθερίας, ο καθένας αντιλαμβάνεται πως το μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού δεν θα αποδεχτεί εύκολα το μερικό έστω ξεδόντιασμά του, όπως θα ήθελαν χάριν συνολικότερων σχεδιασμών για την περιοχή οι ΗΠΑ του Ομπάμα. Και το ζήτημα από κει και πέρα είναι σε ποιες πλάτες μπορεί να στηριχθεί μια τέτοια πρωτοβουλία έτσι ώστε ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα να υπάρχει κέρδος για την πάλη του λαού της Παλαιστίνης και συνολικότερα για την πάλη των λαών.


Το τοπίο στη Μέση Ανατολή και στον αραβικό κόσμο

Η συνεχιζόμενη δολοφονική πρακτική του Ισραήλ, που εκδηλώνεται πλέον σ’ ένα πρωτόγνωρα πυρακτωμένο πεδίο στη Μέση Ανατολή, θέλει να δείξει πως όσο και αν στριμώχνεται από τους ιμπεριαλιστές για αυτοσυγκράτηση και διαλλακτικότητα απέναντι στις δίκαιες, επίμονες και μακροχρόνιες διεκδικήσεις των Παλαιστινίων δεν πρόκειται να βάλει στην άκρη την επιθετική, μιλιταριστική και δολοφονική του φύση. Είναι γεγονός ελπιδοφόρο και αδιαμφισβήτητο πως οι αραβικές εξεγέρσεις έχουν ενισχύσει τη θέση και τις δίκαιες διεκδικήσεις του παλαιστινιακού λαού. Όμως αυτό θα γίνει εφόσον συνεχιστεί και κλιμακωθεί ο αγώνας του ίδιου του παλαιστινιακού λαού. Και αυτό ανεξάρτητα αν η Χαμάς και η Φατάχ το θέλουν (που δεν το θέλουν), ο λαός της Παλαιστίνης έχει δείξει ότι το μπορεί. Υπάρχει και εκεί το έλλειμμα στην Αριστερά και ο συνολικότερος αρνητικός συσχετισμός στην περιοχή και παγκόσμια και παρά τις ελπιδοφόρες αραβικές εξεγέρσεις συνεχίζει να βαραίνει ιδιαίτερα στον πολύπαθο αυτόν λαό. Όμως είναι ξεκάθαρο πως δικαίωση αυτός ο λαός παρά τους πολύχρονους αιματηρούς αγώνες του δεν πρόκειται να βρει μέσα από τα όποια σχέδια ή μανούβρες του Ομπάμα και των ιμπεριαλιστών της Ευρώπης στην προσπάθεια του καθενός απ’ αυτούς να ενισχυθούν και να εγκατασταθούν με τους καλύτερους δυνατούς όρους στη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή. Μάλιστα ό,τι χειρότερο θα ήταν, για τους Παλαιστίνιους και για όλους τους αραβικούς λαούς, να υποταχθούν στους χειρισμούς και στις μανούβρες των ιμπεριαλιστών. Πράγμα που ευτυχώς είναι δύσκολο να συμβεί, μια και η κρίση και ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός που αλληλοτροφοδοτούνται περιορίζουν τα περιθώρια αποτελεσματικής δράσης των ιμπεριαλιστών για μια νέα υποδούλωση των λαών μέσα από το χτύπημα (με χάδια ή αιματηρές επεμβάσεις) των εξεγέρσεών τους. Οι στοχεύσεις, οι μεθοδεύσεις και οι βομβαρδισμοί ακόμη, για να μη ξεχνιόμαστε, υπάρχουν. Όμως και η οργή των λαών για τα δίκια τους είναι δύσκολο με βάση και τα δεδομένα που αναφέραμε να ξαναπνιγεί με τον προηγούμενο τρόπο ή με κάποιο ανάλογο. Είναι μπροστά μας τα γεγονότα και σίγουρα η ζωή θα δείξει πώς οι λαοί θα ξεπεράσουν μια σειρά σοβαρά σημερινά εμπόδια, πώς θα βρουν τον δρόμο και τον βηματισμό τους, πόσα πίσω-μπρος θα υπάρξουν και πώς ακριβώς θα εξελιχθεί συνολικότερα η ταξική πάλη σε κάθε χώρα και η πάλη των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και για το μέλλον τους.

Η πάλη των μαζών είναι μονόδρομος για τη ζωή τους
Όμως σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα πώς και με ποιους ρυθμούς θα προχωρήσουν τα γεγονότα και παρά τα προβλήματα, τα ελλείμματα και τις αντιφάσεις της λαϊκής πάλης στη χώρα μας, στον αραβικό κόσμο και παντού στον κόσμο, εμείς όσο υπάρχουμε σ’ ένα πράγμα θα επιμένουμε. Η πάλη των μαζών αφενός δεν καταργείται, γιατί είναι μονόδρομος για τη ζωή τους, αφετέρου είναι ο μόνος τρόπος για να πάει ο κάθε λαός και η ανθρωπότητα μπροστά. Με κριτήριο επομένως πόσο η δράση του καθένα συμβάλλει στην υπόθεση της μαζικής λαϊκής αντιιμπεριαλιστικής πάλης κρίνουμε εαυτούς και αλλήλους. Παρά τη συμπάθεια όλων μας στην οποιαδήποτε προσπάθεια πάει να σπάσει τον απάνθρωπο αποκλεισμό της Γάζας και παρά την ειλικρινή υποστήριξή μας στην προσπάθεια σε αυτό το επίπεδο, δεν μπορούμε να μην τοποθετηθούμε με βάση την ιδιαίτερη άποψή μας για τη συγκεκριμένη επιχείρηση. Όπως έγινε και πέρυσι με τη σχετική συζήτηση που άνοιξε, έτσι και τώρα θεωρούμε όχι απλά δικαίωμα, μα και υποχρέωσή μας να πούμε καθαρά την άποψη, τη διαφωνία και τον προβληματισμό που μας γεννά η όλη κίνηση.
Στις ανακοινώσεις στο «Freedom Flotila», όπως το «Ετοιμαζόμαστε να σαλπάρουμε» στις 9 Μάη 2011, διαβάζουμε πως πέρα από το κάλεσμα στα κράτη και τους ανθρώπους ανά τον κόσμο να στηρίξουν τον στόλο της ελευθερίας, οι συναντήσεις με αξιωματούχους του ΟΗΕ μιας σειράς κυβερνήσεων καθώς και του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου δίνουν και παίρνουν.
Το εγχείρημα επαναλαμβάνεται πατώντας στη θέση που πήρε το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ, ο Ερυθρός Σταυρός, το ομοσπονδιακό κοινοβούλιο της Γερμανίας και κάποιες ακόμη κυβερνήσεις που χαρακτήρισαν μ’ έναν τρόπο παράνομο τον αποκλεισμό της Γάζας και ζητούσαν την άρση του. Όμως όλοι αυτοί (πλην της Τουρκίας, ίσως) πήραν θέση μετά τη σφαγή και βέβαια, όπως σωστά καταγγέλλουν και οι ακτιβιστές του «Free Gaza», δεν έκαναν τίποτα για την επιβολή της θέσης τους στο σιωνιστικό κράτος. Πήραν θέση με δεδομένη την κατακραυγή από την παγκόσμια κοινή γνώμη και τους λαούς και βέβαια αφότου το Ισραήλ είχε επιβάλει ντε φάκτο με τη δολοφονία εννιά ανθρώπων τη θέση του για τον θαλάσσιο αποκλεισμό της Γάζας και βέβαια συνεχίζει να επιμένει σε αυτή.
Πήραν θέση όλοι αυτοί τότε και με τέτοιον τρόπο που κάθε άλλο παρά θίγεται ο θαλάσσιος αποκλεισμός της Γάζας. Αυτό που ένοιαξε τόσο την Τουρκία όσο και μια σειρά άλλους, ήταν να χειριστούν ο καθένας από τη μεριά του το ζήτημα και τους εννιά νεκρούς κατά το δοκούν, για τους ρόλους που διεκδικούσαν, τα παιγνίδια και τις μανούβρες τους.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως πέρα από τη φυλακή της Γάζας ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που παραμένει ο μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος εχθρός των λαών υποδουλώνει, δολοφονεί και ρημάζει χώρες πολλών λαών στον πλανήτη, όπως βέβαια και ο ιμπεριαλισμός συνολικά. Με αυτή την έννοια έστω και αν τα πλοία, αφού ελεγχθούν από τον ΟΗΕ (δηλαδή από τους ιμπεριαλιστές), σπάσουν τον αποκλεισμό, αυτό δεν θα είναι κάτι που θα ανατρέπει ουσιαστικά τα δεδομένα του ζητήματος. Τα δεδομένα του ζητήματος ανατρέπονται μονάχα μέσα από τη μαζική αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών. Και αυτή πρέπει να στηρίξουμε δρώντας με τον μεγαλύτερο διεθνισμό που είναι η αντιιμπεριαλιστική πάλη, ειδικά αυτό τον καιρό στην ίδια τη χώρα μας.
Πόσο, πώς και σε ποια κατεύθυνση λειτουργούν οι ακτιβισμοί που ζητούν τη στήριξη της κυβέρνησης την ίδια στιγμή που αυτή ολοφάνερα υπηρετεί με τον πιο δουλικό και επικίνδυνο για τον λαό τρόπο το μακέλεμα του λαού της Λιβύης, κάνει γενικότερα ό,τι της ζητήσουν οι ΗΠΑ και σφιχταγκαλιάζεται σε αυτό το πλαίσιο με το κράτος-δολοφόνο, το Ισραήλ. Αν κάποιοι θεωρούν ότι το κίνημα του λαού μας και των λαών τελείωσε, πέραν του ότι διαφωνούμε, τους προτείνουμε αν έχουν τέτοια άποψη να μην προσπαθούν να υποκαταστήσουν τους λαούς και την πάλη τους, γιατί αυτό απλώς δεν γίνεται. Το μόνο που πετυχαίνουν στα σίγουρα είναι να γίνεται η δράση τους αντικείμενο αξιοποίησης από μια σειρά δυνάμεις του συστήματος. Παρ' όλα αυτά και παρά την ένστασή μας είμαστε υποχρεωμένοι να συμπαρασταθούμε και να είμαστε σε ετοιμότητα για να αποκρούσουμε κάθε προσπάθεια του σιωνιστικού Ισραήλ να χύσει ξανά αίμα αγωνιστών υπερασπιζόμενο τον αποκλεισμό της Γάζας από τη θάλασσα. Πάντως το σπουδαίο είναι πως ο αποκλεισμός από την ξηρά έσπασε και η φυλακή άνοιξε από το πέρασμα της Ράφα (έστω με παλινωδίες) προς την Αίγυπτο χάρη στην εξέγερση του λαού της Αιγύπτου. Αυτές τις εξεγέρσεις και γενικότερα την πάλη των λαών νομίζουμε πως μπορούμε να υποστηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις και ακόμη να συμβάλλουμε να μπει σ’ έναν τέτοιο δρόμο και ο δικός μας λαός για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του και για να πάψει ο τόπος μας να είναι ξέφραγο αμπέλι και ορμητήριο φονιάδων των λαών.