Αυτοί λοιπόν οι κύριοι «δεν γνωρίζουν» καθόλου ότι αυτή η «αδέκαστη» Δικαιοσύνη κατακρεουργεί καθημερινά κατά χιλιάδες τους φτωχούς και ανήμπορους (κατά προτίμηση ισπανόφωνους και μαύρους), αυτούς που δεν έχουν τα μέσα και τις δυνατότητες να υπερασπίσουν το δίκιο τους, τον εαυτό τους, τη ζωή τους. Αυτά την ίδια στιγμή που βρίσκει και εφευρίσκει κάθε λογής «παράθυρα» για να απαλλάσσει τους ισχυρούς για ίδια και μεγαλύτερα εγκλήματα από αυτά του Στρος Καν.
Αναφέρομαι σε αυτούς που μένουν έκθαμβοι μπροστά στην «ακεραιότητα» και την ταχύτητα αντίδρασης της αμερικανικής αστυνομίας. Σαν να μην γνωρίζουν την «προστασία» και κάλυψη που παρέχει αυτή η Αστυνομία στους ισχυρούς (ακόμη και μαφιόζους) και στα αδικήματά τους. Ότι δεν θα διανοούνταν να αγγίξει κάποιον επιφανή χωρίς άνωθεν εντολή. (Το πόσο άνωθεν εξαρτάται από το ειδικό βάρος της κάθε περίπτωσης.) Ότι την ίδια στιγμή τσακίζει αμείλικτα τους αδύναμους με το παραμικρό, και πολύ περισσότερο όταν τολμήσουν να διεκδικήσουν το δίκιο τους απέναντι στους ισχυρούς.
Αναφέρομαι ακόμη και σ’ εκείνους που -επί τη ευκαιρία- «θυμήθηκαν» τα δικαιώματα των γυναικών και δη των εργαζομένων. Σαν να ήρθαν από άλλον πλανήτη. Σαν να μη γνωρίζουν ότι καθημερινά δέχονται επιθέσεις (και όχι μόνο στις ΗΠΑ), εκβιάζονται, βιάζονται χιλιάδες «καμαριέρες» και εν γένει εργαζόμενες γυναίκες. Ότι όχι μόνον δεν απολαμβάνουν κάποιας προστασίας αλλά έτσι και αντιδράσουν βρίσκονται στον δρόμο ή ακόμα και υπόλογες. Σαν να έχουν «ξεχάσει» όλοι αυτοί οι «ευαίσθητοι» κύριοι και κυρίες ότι διαβιούν στη χώρα όπου αυτοί που επιχείρησαν να δολοφονήσουν την Κούνεβα παραμένουν «άγνωστοι» και ασύλληπτοι.
Μα να μην αποδοθεί δικαιοσύνη; Να μην τιμωρηθεί ο θύτης; Να μην δικαιωθεί το θύμα; Όσο με αφορά, δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για την τύχη του Στρος Καν και του κάθε Στρος Καν. Γνωρίζω πολύ καλά -όπως όλοι άλλωστε- ότι τόσο αυτός όσο και οι όμοιοί του βαρύνονται με πολλά εγκλήματα σε βάρος των λαών. Μόνο που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου αυταπάτες. Επειδή -ανάμεσα στα άλλα- αποτελούν «κοινό μυστικό» (στους κύκλους τους) οι «ιδιαίτερες προτιμήσεις» (ή ακόμη και βίτσια) των διαφόρων επιφανών. Είναι μάλιστα καταγεγραμμένα, καταχωρισμένα και διαθέσιμα να χρησιμοποιηθούν όταν, εάν και εφόσον. Όχι όταν ο τάδε ή δείνα επιφανής «επιτεθεί» σε μια καμαριέρα υπάλληλο ή γραμματέα ή καλέσει κάποιον ρωμαλέο πεζοναύτη (ή γρεναδιέρο στην Αγγλία) στο διαμέρισμά του για… τσάι. Θα γίνει όταν ομάδες συμφερόντων θεωρήσουν -και μπορούν- ότι πρέπει να πληγεί ο άλφα ή ο βήτα.
Σε μια τέτοια βάση, το τι ακριβώς συνέβη στο ξενοδοχείο και αν «δικαιωθεί» τελικά το θύμα ούτε το γνωρίζουμε ούτε πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Αυτό που θα «μάθουμε» είναι εκείνο που θα αποφασισθεί «αλλού». Εκτός δικαστηρίων και στη βάση άλλων παραμέτρων και καθόλου δικονομικών. Ως προς αυτό, εκείνα που χρειάζεται να επισημανθούν είναι:
α) Διανύουμε μια περίοδο αναδιάταξης δυνάμεων στον κόσμο που συντελείται σε συνθήκες κρίσης και με όρους ενός όλο και εντεινόμενου ανταγωνισμού.
β) Σε αυτό το πλαίσιο διεξάγεται -ανάμεσα σε άλλα- και ένας ακήρυχτος «πόλεμος» κεφαλαίων όπου το ΔΝΤ αποτελεί σημαντικό όργανο και η θέση του διευθυντή έχει μια νευραλγική σημασία.
γ) Στην ίδια βάση η διαπόμπευση του Στρος Καν αποτελεί εκ των πραγμάτων ένα ηχηρό χαστούκι στη Γαλλία -και κατά προέκταση στην Ευρώπη-, πολύ περισσότερο που ο Στρος Καν αποτελούσε το φαβορί για τη θέση του επόμενου προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας.
δ) Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι αυτό το χαστούκι το εισπράττει η Γαλλία σε μια συγκυρία όπου «τόλμησε» να πάρει μια πρωτοβουλία «πρώτης γραμμής» με τη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη.
ε) Το γεγονός ότι περνάμε πλέον σε μια περίοδο όπου αρχίζουν και τα χτυπήματα «κάτω από τη μέση» δείχνει την όξυνση των ανταγωνισμών και το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Σε σχέση με το τελευταίο ούτε μπορούν και ούτε έχει νόημα να επιχειρηθούν ειδικότερες προβλέψεις. Αντ’ αυτού θα προτιμούσα να πάω μερικά χρόνια πίσω. Στην «ΠΣ» Νο 366 (26-09-1998) δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο «Μια πολύ σοβαρή γελοία ιστορία» και το οποίο αναφερόταν στο «επεισόδιο» Κλίντον-Λεβίνσκι. Αντιμετωπίζοντας το ζήτημα στην πολιτική του διάσταση και με βάση τα τεκταινόμενα της περιόδου, ερμηνεύτηκε σαν άσκηση πίεσης από συγκεκριμένους κύκλους και σε συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση. Η επιβεβαίωση ήρθε λίγους μήνες μετά με την έναρξη των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας (ή ακόμη ότι λίγο αργότερα αυτοί οι «κύκλοι» κέρδισαν την προεδρία των ΗΠΑ).
ΥΓ. Όσο για τη δικαίωση των θυμάτων, αυτήν δεν την περιμένουμε από την «δικαιοσύνη» των θυτών. Αυτή είναι μια υπόθεση ενός σκληρού αγώνα που έχει πολύ δρόμο μπροστά του.
Β. Βαλκάνιος
