Το ιστολόγιο της Προλεταριακής Σημαίας παύει να λειτουργεί. Από αυτό το Σαββατοκύριακο συγχωνεύεται με την ιστοσελίδα του ΚΚΕ(μ-λ) σε μια νέα κοινή ιστοσελίδα της οποίας η διεύθυνση θα είναι η http://www.kkeml.gr/.

7 Ιουν 2011

Κάθε πέρσι και καλύτερα!
Εκτός αν ο λαός…

Αν τα περσινά κοψίματα μισθών, συντάξεων, δώρων και όλα τα άλλα μέτρα που πάρθηκαν ενάντια στον λαό με αφορμή τα διάφορα μνημόνια ήταν βάρβαρα, πώς να βρεις λέξεις να χαρακτηρίσεις τα τωρινά!..
Και το χειρότερο είναι ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για να βρούμε χαρακτηρισμό για τα επόμενα σκληρά μέτρα που ήδη ετοιμάζονται! Ο λαός, δυστυχώς, μέσα από την πείρα του το έχει εμπεδώσει! Όλο αυτό το διάστημα των δύο τελευταίων χρόνων τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται για να μας «σώσουν» τελικά δεν το «κατάφερναν». Γι' αυτό χρειάζονταν καινούργια που θα μας «ξανάσωζαν». Επί της ουσίας, βέβαια, όπως ξανά φάνηκε, τα προηγούμενα μέτρα έχουν σκοπό να κάμπτουν αντιστάσεις και το να προετοιμάσουν το έδαφος για τα καινούργια.

Τα προηγούμενα μέτρα έφερναν την κόλαση για τον λαό και τα επόμενα τον παράδεισο για το κεφάλαιο. Γιατί όμως αυτή τη φορά ακούγονται και ακούστηκαν τόσες κραυγές για συναίνεση; Γιατί αυτή τη φορά δεν έφτανε μόνη της η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ για να περάσει τα μέτρα και χρειάζονται και άλλες βοήθειες; Γιατί όλος αυτός ο παναντιδραστικός «ξεσηκωμός» εντός και εκτός Ελλάδας, αφού από μια πρώτη ματιά ο λαός μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει να βρει τις δυνάμεις και τις αντοχές να αντιδράσει και να ματαιώσει τα αντιλαϊκά σχέδια;
Ας ξεκαθαρίσουμε όμως καταρχάς κάτι πολύ βασικό που πρέπει να αποτελεί οδηγό για να βγάλει ο λαός τα συμπεράσματά του και να αντιληφθεί τι τον περιμένει.
Δεν πρέπει να χάψουμε με τίποτα το παραμύθι ότι το σύστημα εντός και εκτός Ελλάδας προχώρησε σε έναν ακόμη γύρο επίθεσης γιατί δήθεν τα προηγούμενα μέτρα απέτυχαν. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο! Τα νέα μέτρα επιλέχθηκαν και προωθήθηκαν γιατί τα προηγούμενα έκαναν γενικά καλά τη δουλειά τους… Όσοι «γκρινιάζουν» για καθυστερήσεις, όσοι παραπονούνται ότι τα μέτρα δεν είναι αρκετά, βρίσκονται με τη μεριά του συστήματος, πιέζουν για ακόμη χειρότερα μέτρα και καλλιεργούν κλίμα τρομοκρατίας σε βάρος του λαού για να μην ξεσηκωθεί και αντιδράσει. Σίγουρα ο σκυλοκαβγάς που ξεδιπλώνεται μέσα στα αστικά και ιμπεριαλιστικά πλαίσια δεν είναι φτιαχτός ή σικέ. Σίγουρα απηχεί διαφορές συμφερόντων και βλέψεων. Διαφορές που ίσως είχαν αξία και υποβοηθούσαν τη λαϊκή αντίσταση αν αυτή εκδηλωνόταν με διαφορετική συνέπεια και συνέχεια. Οι αντιθέσεις (υπαρκτές και «ανύπαρκτες»), ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ Αμερικάνων-Ευρωπαίων, Κινέζων-Ρώσων, σίγουρα εκφράζονται και στη χώρα μας. Δεν είναι καθόλου άνευ σημασίας για τους αντιδραστικούς, τους ιμπεριαλιστές, τους παράγοντες του ντόπιου κεφαλαίου, αν θα γίνει και πότε αναδιάρθρωση, αν θα υπάρξει, πότε και ποιας έκτασης «κούρεμα» χρέους. Γι’ αυτό και ερίζουν μεταξύ τους - και πολύ «άκομψα» τελευταία.
Για τους λαούς όμως της Ευρώπης, τον δικό μας λαό, τους λαούς της Μεσογείου, της Μ. Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής αυτό που προέχει είναι να στηριχθούν στις δικές τους δυνάμεις. Να πάρουν τις δικές τους ευθύνες απέναντι στους ίδιους και στην Ιστορία, να οργανώσουν ανάλογα τη δική τους αντίσταση και να βρουν τη δική τους προοπτική.
Η οδυνηρή εμπειρία του ελληνικού λαού και της χώρας, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια, που επιλέχτηκαν ως πειραματόζωα για διάφορους λόγους, ας είναι οδηγός απ’ την ανάποδη για τους υπόλοιπους λαούς προκειμένου να ξεσηκωθούν ΑΜΕΣΑ. Ας διδαχτούν οι γειτονικοί λαοί για το πώς προετοιμάστηκε το έδαφος σε βάρος των εργαζομένων, των αγροτών, των εργατών (ντόπιων και μεταναστών) έτσι ώστε να υποταχτούν στις ορέξεις του κεφαλαίου, των αφεντικών, της εργοδοσίας.
Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία ότι η περσινή και προπέρσινη αντιλαϊκή θύελλα στόχευε στο ξεχαρβάλωμα των αντιστάσεων των εργαζομένων, στόχευε στο να κάνει την εργατική δύναμη της χώρας φτηνή, στόχευε να κάνει απαγορευμένη λέξη το «δικαίωμα» και να μένει μόνο στην υποχρέωση. Στόχευε να διαμορφώσει μια τεράστια δεξαμενή ανέργων, που από υπερήφανοι εργαζόμενοι να γίνουν επαίτες. Πώς είναι δυνατόν να «κλαψουρίζουν» διάφοροι παράγοντες του συστήματος ότι το ΠΑΣΟΚ είναι αποτυχημένο (και δεν εννοούν βέβαια στη σχέση του με τον λαό, γιατί αυτή έχει διαρραγεί εδώ και αρκετά χρόνια) όταν κατάφερε, έστω με μπόλικο πολιτικό κόστος, να περάσει μέτρα που πριν από μια δεκαετία μόλις δεν θα μπορούσε να τα περάσει η πιο ακραία δεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση. Έπρεπε να πέσουν και τα τελευταία οχυρά αντιστάσεων, έπρεπε να καταβαραθρωθούν και τα τελευταία ισχνά δικαιώματα, να «νομιμοποιηθεί» η κρατική καταστολή ακόμα περισσότερο, για να ετοιμαστεί το μεγάλο φαγοπότι, το μεγάλο πάρτι που ξεκίνησε με την ανακοίνωση των ιδιωτικοποιήσεων και των αποκρατικοποιήσεων.
Ακούς να λένε ότι τα μέτρα που πάρθηκαν «απέτυχαν», διότι, λένε, τα ελλείμματα και το χρέος δεν μειώθηκαν! Λες και ο στόχος ήταν πραγματικά αυτά τα ελλείμματα. Δυστυχώς οι πραγματικοί στόχοι είναι και ήταν αυτοί που φανερά και ο τελευταίος ανυποψίαστος μπορεί να διακρίνει. Μπορεί, δυστυχώς, ορισμένα λαϊκά στρώματα να μην έχουν παραδεχτεί το μέγεθος του προβλήματος και το μέγεθος των κινδύνων που τους απειλούν. Το σύστημα, επειδή ακριβώς βιώνει μια πολύ σοβαρή κρίση, δεν θα διστάσει μπροστά σε τίποτε προκειμένου να βρει διέξοδο. Μπορεί η Λίτσα Πατέρα να «προβλέπει» ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει και ο κομμουνισμός μπορεί να ξαναζωντανέψει, αλλά να είμαστε σίγουροι ότι ο καπιταλισμός θα πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι του. Και το κύριο είναι ότι δεν θα πέσει από μόνος του.
Μα έχει κόστος ο ξεσηκωμός! Σωστά! Να μην έχουμε όμως καμία αμφιβολία για το πόσο μεγάλα και ίσως ανεπανόρθωτα θα είναι τα κόστη αν αφήσουμε τον καπιταλισμό-ιμπεριαλισμό να έχει την πρωτοβουλία «σωτηρίας» της ανθρωπότητας.
Το κόστος σε δυστυχία, σε πείνα, σε εξαθλίωση, σε αίμα θα είναι τεράστιο, αν αφήσουμε τον καπιταλισμό να ψάχνει τη «διέξοδο». Ολο δεν θα τη βρίσκει και όλο θα φορτώνει βάρη και δεινά στους λαούς. Οι δυνάμεις του συστήματος που οδήγησαν στο αδιέξοδο δεν μπορούν να είναι οι δυνάμεις που θα βγάλουν την ανθρωπότητα απ’ αυτό. Οι ταξικές δυνάμεις που έχουν όλη την ιστορική ευθύνη για την πρόσφατη καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων με τις επεμβάσεις, τους πολέμους, αν συνεχίσουν να κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της ανθρωπότητας θα μας οδηγήσουν στον όλεθρο. Πρέπει οι καινούργιες, οι ελπιδοφόρες, οι ζωντανές ταξικές δυνάμεις να αφαιρέσουν την πρωτοβουλία από τους αντιδραστικούς και μέσα από σκληρούς αγώνες να αναλάβουν τις τύχες της ανθρωπότητας. Στα χέρια τους ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΚΟΣΤΟΣ. Όλες οι άλλες «λύσεις» που εκπορεύονται από αστούς και ρεφορμιστές και κηρύττουν την αναμονή, την υπομονή, ουσιαστικά λειτουργούν υπέρ του κεφαλαίου.
Ας δούμε και μόνο τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας! Δεν ήταν λίγοι οι άνθρωποι που έλεγαν να αφήσουμε τον Παπανδρέου να κάνει τη δουλειά του (τη «σωτηρία» της χώρας δηλαδή, χωρίς να τον παρενοχλούμε με διαδηλώσεις και απεργίες). Το αποτέλεσμα το είδαμε, και ας μην έλειψαν οι γενναίες αντιστάσεις όλον αυτόν τον χρόνο. Η χώρα, και κυρίως ο λαός, έχει παραδοθεί στις ξένες ακρίδες, σε πλοκάμια, σε τρωκτικά και σε αρπακτικά που ετοιμάζουν τη νέα λεηλασία. Πού να φαντάζονταν όλα τα «ραμολιμέντα» της λεγόμενης παλιάς πολιτικοποίησης, που μέχρι πρόσφατα χλεύαζαν και ειρωνεύονταν οτιδήποτε θύμιζε ΕΑΜ, αντάρτικο και κομμουνιστικό, ότι η ίδια η ζωή θα έπαιρνε απ’ αυτούς τέτοια εκδίκηση, τέτοια ρεβάνς. Τόσο που αγωνιστικά και επαναστατικά τραγούδια του «παρελθόντος», όπως το «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά πέσαν επάνω στην εργατιά» θα ταίριαζαν να περιγράψουν την άγρια καπιταλιστική βαρβαρότητα. Τόσο που «ξεχασμένα» συνθήματα όπως το «Εργάτη πολέμα, σου πίνουνε το αίμα» θα ακούγονταν τόσο φυσιολογικά στα αυτιά της άνεργης αλλά και εργαζόμενης νεολαίας.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Το σύστημα μετράει κι αυτό απώλειες. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς και ας φαινόταν παντοδύναμο. Πληρώνει κι αυτό εν μέρει τις συνέπειες της αγριότητας. Για παράδειγμα, δεν του είναι εύκολο να κάνει εκλογές, για να μανιπουλάρει τη λαϊκή αγανάκτηση. «Κατάφερε» να κάνει τον λαό απρόβλεπτο, έπληξε με βάναυσο τρόπο μια σειρά στηρίγματα του καθεστώτος, τα μεσαία και αστικά στρώματα της πόλης αλλά και της υπαίθρου σε τέτοιο βαθμό που οι ίδιοι αναγνωρίζουν πρόβλημα κοινωνικής συνοχής. Πέτυχε τη διατάραξη του κοινωνικού ιστού. Κατόρθωσε να αχρηστεύσει μεγάλο κομμάτι του «βαθιού ΠΑΣΟΚ» και της ίδιας του της γραφειοκρατίας μαζί με μια σειρά άλλες κοινωνικές ανατροπές που αφήνουν πολλά ενδεχόμενα ανοιχτά. Είτε προς επαναστατικές κατευθύνσεις είτε προς ακραία αντιδραστικές. Οι αγωνιώδεις κραυγές που με αφορμή τον «εσωτερικό κίνδυνο» των μεταναστών στοχεύουν να σφυρηλατήσουν εκ νέου «εθνική» και «κοινωνική» συνοχή δείχνουν τη δύσκολη θέση που βρίσκεται το σύστημα. Η πλήρης παράδοση των στρατηγικών λεγόμενων τομέων της οικονομίας στο ξένο κεφάλαιο που θα δώσει και ένα μέρος της πίττας σε τμήματα του ντόπιου σε ρόλο προσκόπου όχι μόνο δεν θα διασφαλίσουν «αναβάθμιση» της χώρας, αλλά δημιουργούν όρους ώστε η Ελλάδα να υποβιβαστεί και να υποβαθμιστεί κι άλλο! Κραυγάζουν, πιέζουν, απειλούν οι εντός και εκτός διαχειριστές εξουσίας να υπάρξει συναίνεση. Καθόλου παράξενο, παρ’ όλο που τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν συνειδητοποιήσει στην πράξη ότι τα κόμματα του αστικού πολιτικού σκηνικού και τα δεκανίκια τους συμφωνούν πάνω-κάτω με τα αντιλαϊκά μέτρα. Οι κραυγές και οι πιέσεις δεν απευθύνονται τόσο και μόνο προς τον Σαμαρά. Ουσιαστικά το μήνυμα της «συναίνεσης» κρύβει την επιθυμία του συστήματος να κλείσουν οι όποιες ρωγμές έχουν δημιουργηθεί και τις οποίες θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το λαϊκό κίνημα και ο λαϊκός παράγοντας. Όσοι πιέζουν για συναίνεση κυρίως εκτός Ελλάδας, επιδιώκουν να αλυσοδέσουν παραπέρα τη χώρα και να μην επιτρέψουν στον λαό να πάρει πρωτοβουλίες αντίστασης. Μα δεν βλέπουν οι παράγοντες του συστήματος ότι η επίθεση για να περάσει χρειάζεται και αναχώματα και εφεδρείες και «αντιπολίτευση»; Βεβαίως και το βλέπουν! Όμως οι ανάγκες της επίθεσης προηγούνται και διαμορφώνουν νέα δεδομένα συνολικά. Άλλωστε το σύστημα ξέρει καλύτερα ότι παρά τη λαϊκή «παγωμάρα» των τελευταίων μηνών, διαμορφώνονται καθημερινά προϋποθέσεις ξεσηκωμού και χοντρών λαϊκών αντιδράσεων. Και γι’ αυτό καλεί σε παναντιδραστική συσπείρωση, όπως και να τη βαφτίζει, που θυμίζει εν πολλοίς φασίζουσα εκτροπή, με μόνο στόχο την καθυπόταξη του λαού με κάθε βίαιο μέσο. Το έδειξε η Κερατέα σαν πιλότος, το έδειξε και η απεργία της 11ης Μάη. Μια απεργία που θα μείνει σε ξεχωριστή θέση, για διαφορετικούς λόγους, από την 5η Μάη.
Η καινούργια πολιτική κατάσταση θα έχει σαφείς δυσκολίες να ενσωματώνει και να εκτονώνει αντιδράσεις, θα είναι μια κοινωνική πραγματικότητα που όλο και δυσκολότερα θα βρίσκει «φίλους» της εξουσίας. Κυρίως θα διαμορφώνει εχθρούς της αντιδραστικής εξουσίας. Κυρίως θα τροφοδοτεί αισθήματα οργής και αγανάκτησης για τους αντιδραστικούς και τους ιμπεριαλιστές.
Ας προετοιμαστούμε με βάση αυτά! Και να μην υποτιμάμε τις δυνατότητες του συστήματος, ακόμα και στη δύσκολη θέση που βρίσκεται, να μανουβράρει τον λαό. Αναφερόμαστε στα όσα ξεκίνησαν και εξελίχτηκαν με βάση την παρέμβαση του ΣΕΒ και την άμεση αντίδραση του Παπανδρέου. Τόσο άμεση που δίνεται η εντύπωση ότι ο πρόεδρος του ΣΕΒ λειτουργούσε σαν εμπροσθοφυλακή του ΠΑΣΟΚ.
Τι όμως κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά; Μήπως είναι ένα ακόμη επεισόδιο στο παιχνίδι εκβιασμών και πιέσεων που εξελίσσεται ανάμεσα στην ντόπια αστική τάξη και στους ιμπεριαλιστές; Ή μήπως το «δημοψήφισμα» θα είναι μια κίνηση προσωρινής εξόδου από το αδιέξοδο αφού, όπως φαίνεται, πάση θυσία πρέπει να αποφευχθούν οι εκλογές. Μήπως είναι και ένα ακόμη τυράκι που ρίχνεται προκειμένου να τσιμπήσει η λεγόμενη αριστερή αντιπολίτευση; Ιδωμεν!