Κι έτσι είναι!
Αυτός είναι ο κανόνας της πολιτικής της ωμής βίας και της κρατικής τρομοκρατίας σε βάρος του λαού μας -των εργαζόμενων, των ανέργων, των απεργών, της νεολαίας- και της καταστολής των αγώνων τους, πολιτική που τη ζήσαμε ιδιαίτερα έντονα το τελευταίο δίχρονο και που πρόκειται να ενταθεί και να αναβαθμιστεί περισσότερο στο μέλλον. Σαν απαραίτητο συμπλήρωμα της πολιτικής της εκμετάλλευσης, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, των μνημονίων και της αφαίρεσης δικαιωμάτων. Πολιτική που ασκείται απ΄ τις δυνάμεις καταστολής σύμφωνα πάντα με τις εντολές και τις συνειδητές κατευθύνσεις των πολιτικών τους προϊσταμένων, της εκάστοτε κυβέρνησης. Και βέβαια δεν περιμέναμε τη Διεθνή Αμνηστία, το διεθνή αυτό φορέα του συστήματος, για ν’ αποκαλυφθεί μια κατάσταση που δεν μπορεί πλέον να «αποκρυφτεί». Ενα φορέα που προσπαθεί μάλιστα να συσκοτίσει τις αιτίες γέννησης, ύπαρξης και τους στόχους της κρατικής τρομοκρατίας, καλώντας την «ελληνική πολιτεία να αναγνωρίσει την έκταση του προβλήματος και να λάβει μέτρα για την αυτοσυγκράτηση των αστυνομικών», εστιάζοντας έτσι μόνο στα ενεργούμενα και απενοχοποιώντας τους υπαίτιους, την ίδια την «ελληνική πολιτεία», δηλαδή, το σύστημα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης, της εξάρτησης, και τις κυβερνήσεις του.
Κυβερνήσεις, μάλιστα, οι οποίες καλούνται επίσης να δημιουργήσουν «ανεξάρτητους» μηχανισμούς –τύπου… «Συνηγόρου του πολίτη»- που θα αναφέρονται στο Κοινοβούλιο…
Οσο όμως ο ίδιος ο λαός, μέσα απ’ τους αγώνες και τις αντιστάσεις του, θα καταλαβαίνει «με ποιον έχει να κάνει» τόσο θα συνειδητοποιεί πως μόνο ο ίδιος και με τη δική του μαζική και ανειρήνευτη πάλη θα μπορεί να βάζει φραγμό και σ΄ αυτή την πλευρά της εφιαλτικής πολιτικής του συστήματος.
